ตอนที่ 6 ชีวิตเด็กเนิร์ด (?) ของฉันพังแล้ว!!! (2)

หลังจากที่ฉัน ‘เผลอพูดอะไรไปโดยไม่คิดให้ดี’ …

ฉันก็ได้ลากอัยย์ เพื่อนรักของฉันเข้าสู่โลกมาเฟียไปด้วยแบบเต็มตัว—และไม่มีปุ่มย้อนกลับ!

“โอ๊ยยย! ฉันไม่น่าไปเสนอหน้าเลยจริงๆ!!!”

เสียงบ่นโอดครวญของอัยย์ดังขึ้นขณะที่เธอลากฉันเดินออกจากมหาวิทยาลัยด้วยใบหน้ามู่ทู่ราวกับคนเพิ่งสูญเสียอิสรภาพในชีวิตไป

“นี่ฉันต้องไปงานเลี้ยงของมาเฟียจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย!!??”

“แกก็เล่นไปท้าทายคินเองอ่ะ!” ฉันแอบขำ

“แล้วแกดันไปเป็น 'คู่ควง' ของเขาอีก ฮ่าๆๆ”

“ไม่ต้องขำเลยนะยะ!!” อัยย์แยกเขี้ยวใส่ฉัน ดวงตาลุกเป็นไฟ

“ฉันไม่เต็มใจซะหน่อย!!”

“แต่ฉันเต็มใจนะ”

เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง…

และมันทำให้อัยย์กับฉัน สะดุ้งเฮือก!!!

“เฮ้ย! นายนี่ย่องเงียบเป็นแมวรึไง!?” อัยย์หันไปแว้ดใส่ทันที สีหน้าตกใจปนหงุดหงิดสุดขีด

ฉันเองก็แทบพ่นวิญญาณออกจากร่าง! เห้ยๆๆๆ! นี่หมอนี่เดินตามเรามาตลอดทางเลยเรอะ!?

คินยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มบางๆ อย่างใจเย็น

“หืม? เธอเป็นคนไม่ระวังตัวเองมากกว่านะ”

คินยักไหล่อย่างสบายๆ สองมือซุกกระเป๋ากางเกง สูทสีดำเนี้ยบของเขาดูเข้ากันอย่างประหลาดกับบรรยากาศ แต่สิ่งที่น่าขนลุกที่สุดคือ… หมอนี่ไม่มีเสียงฝีเท้าเลย!!!

นี่นายเป็นนินจาเรอะฟะ!?

“เป็นแฟนมาเฟีย แต่เผลอปากไวไปท้าทายมือขวาของเขาแบบนี้… มันอันตรายนะ”

“ไม่คิดว่าหมอนั่นจะโยนฉันไปให้ 'มือขวา' นี่หว่า!!” อัยย์ทำหน้าหงุดหงิดสุดๆ

“ถือเป็นเกียรติสิ” คินพูดเรียบๆ แต่ฉันสัมผัสได้ถึงออร่าความเจ้าเล่ห์บางอย่างในน้ำเสียงของเขา

“เกียรติบ้านนายสิ!! ฉันไม่อยากได้!!”

ฉันยืนมองสองคนนี้เถียงกันไปมาก็เริ่มขำออกมา โอ๊ยยย! ทำไมพวกมันกัดกันเหมือนเด็กประถมฟะ!?

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหัวเราะเสร็จ—

หมับ!!

อัยย์คว้ามือฉันแล้วลากฉันไปอีกทางทันที!

“แก!! ตามฉันมาเดี๋ยวนี้!!”

“ห้ะ!? ไปไหนฟะ!?”

“ก็ถ้าแกจะไปงานเลี้ยงมาเฟีย แกต้องเป๊ะให้สุด!!”

ฉันชะงัก ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างหวาดระแวง

“เดี๋ยวๆๆๆ! นี่แกหมายความว่าไง!?”

อัยย์ยิ้มร้าย ดวงตาเป็นประกายเหมือนนักล่าที่เจอเหยื่อแสนสนุก

“เราจะไปแปลงโฉมกัน!!”

“หาาา!!??”

“ฉันต้องทำให้แกเป็น ‘มาเฟียควีน’ ให้ได้!”

“ไม่เอาโว้ยยย!!”

ฉันพยายามดิ้นหนีแต่แรงอัยย์เยอะเกินไป!!

เฮ้ยยย! ฉันไม่ได้อยากเป็นมาเฟียควีน!!

ฉันเป็นแค่เด็กเนิร์ดที่อยากเล่นเกมเฉยๆ นะเว้ยยยย!!!

ศูนย์การค้าไฮเอนด์ – จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

1 ชั่วโมงต่อมา…

ฉันยืนหอบอยู่กลางห้างหรู หลังจากที่อัยย์ลากฉันเข้าร้านโน้นออกร้านนี้แบบไม่ให้พัก

“โอ๊ยย! ฉันขาลากแล้วนะเว้ย!!” ฉันคร่ำครวญสุดชีวิต พร้อมกับกอดเสื้อผ้ากองโตในมือที่เธอโยนมาให้ลองไม่หยุด!

“เงียบไปเลยยัยเด็กเนิร์ด!” อัยย์ตวัดสายตาใส่ฉัน

“แกต้องดูแพงเข้าไว้!! นี่ไม่ใช่ไปเดตธรรมดานะ นี่คืองานเลี้ยงของมาเฟีย!!!”

เธอพูดพลางคว้าเดรสสีแดงแซ่บออกจากราวแขวนเสื้อ ก่อนจะหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาประเมินราวกับกำลังรีโนเวทชีวิตฉันใหม่ตั้งแต่ศูนย์

“แล้วฉันจะต้องใส่อะไรขนาดนั้นวะ!!?” ฉันชี้ไปที่ชุดหรูอลังการที่เธอถืออยู่

แม่เจ้า! นี่มันเดรสหางปลาระยิบระยับราวกับชุดนางพญาในหนังฮอลลีวูดเลยนะเว้ย!!

“ชุดนี้คือ ชุดแฟนมาเฟียระดับท็อป!!!” อัยย์ตาวาวเป็นประกายระยิบระยับ

“แกต้องเป็นตัวท็อปของงาน!!”

“ตัวท็อปพ่องงง!!!”

ฉันกุมขมับ ขณะที่เหล่าพนักงานร้านกำลัง ตื่นเต้นสุดๆ กับการจับฉันแต่งตัว (เฮ้ยย! พวกคุณสนุกอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!?)

และที่สำคัญ…

“เห้ยพวกนาย!! จะเดินตามฉันเข้าร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทำไมฟะ!!?” ฉันหันไปโวยวายใส่เหล่าบอดี้การ์ดของเรย์จิที่ยังคงเดินตามฉันไม่ห่างราวกับเป็นเงาติดตัว

พวกเขาไม่ตอบอะไร แค่ยืนกอดอกเงียบๆ หน้านิ่งเหมือนหุ่นยนต์

โอ๊ยย!! ฉันจะซื้อชุดในยังไงฟะะะะะ!!!

ฉันหันไปหาคินที่ยืนอยู่ข้างๆ อัยย์ อย่างโคตรชิล มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง สูทสีดำเนี้ยบยังเป๊ะเหมือนเดิม หมอนี่ยังไม่แสดงสีหน้าเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว!?

“นี่!! นายก็เหมือนกัน!! ไปทำอย่างอื่นไม่ได้รึไง!!?” ฉันชี้นิ้วใส่เขาทันที

คินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสุดๆ

“ฉันมีหน้าที่ดูแล 'คู่ควง' ของฉัน”

“ใครคู่ควงนายฟะ!!” อัยย์หันไปแยกเขี้ยวใส่

“เธอไง” คินยักไหล่

“นายท่านเรย์จิสั่งแล้ว”

“ฉันไม่รับคำสั่งเว้ย!!”

“งั้นลองไปขัดคำสั่งเขาเองสิ”

คินยิ้มเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงฟังดูโคตรกวนประสาทแบบสุดๆ

“..........”

โอ๊ยยย! ฉันรู้สึกว่าอัยย์กำลังหัวร้อนสุดๆ แล้ว!!!

อัยย์สูดลมหายใจลึก ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นราวกับพยายามข่มอารมณ์ (เฮ้ยๆๆ! พวกนี้กำลังจะเริ่มศึกกันอีกแล้วใช่ไหมฟะ!?)

“เหอะ!”

เธอแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมามองคิน สายตาเต็มไปด้วยแรงท้าทายแบบสุดๆ

“ถ้านายจะเป็น 'คู่ควง' ของฉันจริงๆ นายก็ต้องแต่งตัวให้สมกับเป็นแฟนฉันด้วย!”

ฉันสะดุ้ง หันขวับไปมองอัยย์ทันที

เฮ้ยๆๆ! นี่แกจะทำอะไรฟะ!?

คินหรี่ตาลงนิดๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าราวกับถูกใจคำพูดนี้เข้าเต็มๆ

“หืม… เธออยากให้ฉันแต่งตัวยังไง?”

“เดี๋ยวก็รู้…”

ฉันขนลุกซู่ทันทีที่เห็นรอยยิ้มมุมปากของอัยย์

โอ๊ยย! นี่มันรอยยิ้มของคนกำลังวางแผนร้ายชัดๆ!!!

จากนั้นเธอก็…

“พนักงานคะ! เอาชุดที่ดู ‘คู่รักสายแฟชั่น’ ที่สุดมาให้เขาทีค่ะ!!”

“ห๊าาาา!?”

คราวนี้คินเป็นฝ่ายอึ้งไปแว้บนึง!!! ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“หืม… แบบนี้น่าสนุกดีแฮะ”

“เห้ยยย!! นี่พวกแกเล่นอะไรกันเนี่ย!!!”

ฉันยืนช็อกขณะที่อัยย์ลากคินเข้าไปลองชุดเหมือนลากตุ๊กตาตัวหนึ่งไปแต่งตัว (?)

โอ๊ยย! ฉันไม่น่าเอาอัยย์มาด้วยเลย!!

1 ชั่วโมงต่อมา…

ฉันยืนอยู่หน้ากระจก มองเงาสะท้อนของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา…

ร่างที่ฉันเห็นตรงหน้าไม่ใช่ ‘มินาเอะ ซาโตะ’ คนเดิมที่เคยเดินลุยๆ ในฮู้ดโคร่งๆ และกางเกงวอร์มทุกวัน—

แต่คือ ‘แฟน (?) มาเฟียระดับไฮโซ’ ที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องจนแทบจำตัวเองไม่ได้!!!

ฉันอยู่ในเดรสยาวสีดำสุดหรู เปิดไหล่ ที่เข้ารูปเน้นสัดส่วนพอดีเป๊ะ

ผ้าซาตินสีดำเนื้อดีแนบไปกับร่างกายพอดี ผ่าข้างสูงโชว์เรียวขาขาวนิดๆ แต่ไม่ถึงกับโป๊เกินไป ชายกระโปรงยาวพลิ้วไหวทุกครั้งที่ฉันขยับตัว ให้ความรู้สึกเหมือนนางพญาในหนังฮอลลีวูดที่กำลังจะก้าวเข้าสู่งานกาล่าสุดหรู

เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่เคยชี้ฟูตอนเล่นเกมทั้งคืน ตอนนี้ถูกเกล้าครึ่งศีรษะให้ดูหวานแต่แอบแฝงความหรูหรา ปอยผมเล็ก ๆ ข้างใบหูช่วยทำให้ใบหน้าดูหวานขึ้น ส่วนเครื่องประดับที่อัยย์บังคับให้ฉันใส่…

โคตรแพง!!!

สร้อยเพชรเส้นเล็กๆ แต่ดูแพง มันรับกับกระดูกไหปลาร้าของฉันพอดี ต่างหูเพชรเม็ดเล็กสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ บวกกับรองเท้าส้นสูงหรูที่เสริมให้ฉันดูสง่างามขึ้น (แต่ขอโทษ… เดินไม่คล่อง!!!)

ฉันอ้าปากค้าง… นี่ฉันจริง ๆ เรอะ!?

“แฟน (?) มาเฟียเต็มตัวไปแล้ว!!??”

ฉันหันไปมองอัยย์ที่กำลังพยักหน้าอย่างพอใจสุด ๆ

“เพอร์เฟ็กต์! แกพร้อมไปเป็น ‘มาเฟียควีน’ แล้ว!”

“ไม่เอาโว้ยยย!!!” ฉันแหกปากแทบจะพุ่งไปเปลี่ยนชุด

และที่สำคัญ…

สายตาของคิน ที่กำลังจ้องฉันอยู่ในตอนนี้

“…หืม”

ฉันรู้สึกได้ถึงแรงสายตาที่กำลังจับจ้อง

ฉันค่อยๆ หันไป และก็เห็นว่า…

คินกำลังมองฉัน… อย่างตะลึงเล็กๆ

ปกติแล้วหมอนี่เป็นพวกสุขุม นิ่ง ไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรให้เห็น แต่ตอนนี้… ฉันเห็นชัดเจนเลยว่า เขากำลัง ‘อึ้ง’ อยู่

“…ดูไม่เหมือนเธอเลยแฮะ” คินเอียงคอมองฉันเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

“ก็แน่สิฟะ!! ฉันไม่ได้แต่งตัวแบบนี้ทุกวันนะเว้ย!!” ฉันโวยเบาๆ หน้าเริ่มร้อนขึ้นมานิดๆ

แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะดันแว่นขึ้นเบาๆ

“แต่ก็ดูดีเหมือนกัน”

แต่เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ถูกจับแปลงโฉม เมื่อคินที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อย แล้วเดินออกมา...

ฉันต้องยอมรับว่า ฉันแทบจำหมอนี่ไม่ได้เหมือนกัน!!!

คินทัต ศักดารณรงค์ มือขวาของเรย์จิ ที่ปกติแต่งตัวเรียบๆ ในสูทดำสุดเนี๊ยบ มาดนิ่งเหมือนนักธุรกิจมาเฟีย…

ตอนนี้กลับกลายเป็น “คู่ควงสายแฟชั่น” อย่างเต็มตัว

สูทสีดำกำมะหยี่ที่ตัดพอดีตัว โชว์ช่วงไหล่กว้างกับรูปร่างสูงโปร่ง แขนเสื้อมีลวดลายปักสีเงินบางๆ เพิ่มลูกเล่นหรูหรา กางเกงเข้ารูปเสริมให้ดูขายาวขึ้น ส่วนเนกไทถูกรั้งให้คลายเล็กน้อย ให้ลุคกึ่งเป็นทางการแต่ดูโคตรเซ็กซี่ เผยให้เห็นแผงอกนิดๆ แบบกรุบๆ

บอกตามตรง… หมอนี่แม่ง… โคตรหล่อเลยว่ะ!!!

ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็เห็นอัยย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แข็งค้างไปแล้ว!!!

“เห้ยๆๆๆ … หมอนี่แม่งหล่อขึ้นเยอะไปไหมวะ!?”

ฉันได้ยินเสียงพึมพำของอัยย์ชัดเจนสุดๆ ก่อนที่เธอจะรีบกระแอมแล้วปรับสีหน้าทันที

“หืม…” คินหมุนตัวไปมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างพอใจ

“ดูดีเหมือนกันแฮะ”

อัยย์ที่ยังค้างอยู่ถึงกับต้องกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะรีบเรียกสติกลับมา แล้วตีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แน่นอน!”

เธอแสร้งพูดราวกับภูมิใจในฝีมือการเลือกชุดของตัวเองสุดๆ แต่ฉันเห็นนะ… ว่าเมื่อกี้แกอึ้งแค่ไหน!?!?

คินปรายตามองอัยย์นิดๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกวนๆ

“เธอจะรับผิดชอบฉันมั้ยล่ะ ถ้าใครเห็นแล้วตกหลุมรักฉัน?”

“รับผิดชอบพ่อง!!!”

เสียงอัยย์แผดลั่น ฉันแทบจะกลั้นขำไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของเธอ เฮ้ยๆๆ! นี่มันอะไรฟะ!?!?!?

พวกแกเล่นอะไรกันเนี่ย!!!

ฉันกุมขมับขณะมองสองคนนี้กัดกันไปมา แต่ในใจฉันกลับเริ่มคิดว่า…

งานเลี้ยงมาเฟียครั้งนี้… ต้องวุ่นวายสุดๆ แน่!!!