ตอนที่ 5 ชีวิตเด็กเนิร์ด (?) ของฉันพังแล้ว!!! (1)

หลังจากที่ฉันโดน แฟน (?) มาเฟียสุดโหด โทรมาเช็กสถานะว่าอยู่ถึงมหาวิทยาลัยอย่างปลอดภัยแล้ว (ซึ่งให้ตายเถอะ! มันให้ฟีลเหมือนฉันกำลังโดนเช็ก GPS เลยเว้ย!!!)

ฉันก็นั่งเครียดกับชีวิตตัวเองอยู่พักใหญ่…

แต่เหมือนฟ้าจะไม่ปรานี…

เพราะแค่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง—

“ขออนุญาตครับ คุณมินาเอะ”

เสียงเข้ม ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันกับอัยย์หันไปมองพร้อมกัน ก่อนจะพบกับ…

“เห้ยย!! หมอนี่เป็นใครวะ!?” อัยย์กระซิบถามทันที น้ำเสียงตื่นเต้น เพราะเขาหล่อตรงสเปคเธอเลย

ผู้ชายตรงหน้าหล่อมาก! สูงโปร่ง ใส่สูทสุดเนี้ยบ กลิ่นน้ำหอมผู้ดีแบบมาเฟียไฮคลาสโชยมาจางๆ แถมใส่แว่นแบบหนุ่มนักธุรกิจที่มีเบื้องหลังเป็นนักฆ่า (?)

แต่ฉันจำเขาได้ทันที…

“คิน!” ฉันเบิกตากว้าง ‘เพื่อนสนิทของเรย์จิ!’

ใช่แล้ว! นี่คือ ‘คินทัต ศักดารณรงค์’ มือขวาของมาเฟียโคตรโหดที่เป็นแฟนฉัน!!!

“หืม? ดูเหมือนเธอจะจำฉันได้เร็วดีนะ” คินยกมุมปากขึ้นนิดๆ

…บอกตามตรง ฉันเริ่มไม่ไว้ใจรอยยิ้มแบบนั้นของเขาเลยว่ะ!!

“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่!?” ฉันถามเสียงระแวง ถอยหลังไปครึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ (ถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์ก็เถอะ!!)

คินไม่ได้ตอบทันที แต่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทสีดำ ก่อนจะหยิบ ซองจดหมายสีดำสนิท ออกมาแล้วยื่นให้ฉัน

“นายท่านเรย์จิฝากมาให้ครับ”

“..........”

“…นายท่าน!?” ฉันแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่!!!

“เดี๋ยว! ไอ้มาเฟียบ้านั่นสั่งให้นายมาส่งของให้ฉันเรอะ!?”

“ใช่” คินพยักหน้ารับ สีหน้ายังคงเรียบนิ่งเหมือนคนที่ชินกับความวุ่นวายในชีวิต (หรืออาจจะเป็นคนสร้างความวุ่นวายเองด้วยซ้ำ!)

“เป็นคำเชิญสำหรับงานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะ”

“หาาาา!!!”

ฉันแทบจะเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้!

เฮ้ยๆๆๆ! นี่มันอะไรกัน!?

ฉันเพิ่งเป็น ‘แฟน’ ของมาเฟีย (แบบงงๆ) ได้ไม่กี่วัน แล้วนี่ฉันต้องไปออกงานมาเฟียแล้วเหรอ!?

“โอ๊ะ! น่าสนุกดีแฮะ!” อัยย์ตาวาวขึ้นมาทันที (เฮ้ยๆ! ทำไมแกดูตื่นเต้นกว่าฉันวะ!?)

“งานเลี้ยงมาเฟียฟังดูเหมือนฉากในหนังเลย!”

“หนังพ่อง!!” ฉันหันไปแว้ดใส่เพื่อนรักทันที

“มันไม่ใช่เรื่องสนุกนะเว้ย!!”

“ก็น่าลองไปดูไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเธอกลัว?”

เสียงของคินดังขึ้นช้าๆ … น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะปกติ แต่ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกได้ถึงออร่าความท้าทายที่ลอยมาเต็มๆ

เฮ้ยๆๆ! ทำไมฟังดูเหมือนเป็นคำท้าทายแปลกๆ วะ!?

“ฉันไม่กลัวเฟ้ย! แค่ไม่อยากไป!!” ฉันแยกเขี้ยวใส่คิน แต่ดูเหมือนหมอนี่จะไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักนิด!

คินเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มบางๆ รอยยิ้มของเขาเป็นแบบที่ ทำให้ฉันขนลุกซู่! (รู้สึกได้ถึงอันตรายยังไงไม่รู้ฟะ!!!)

“แต่เธอปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ”

“.......”

เดี๋ยวๆๆ! นี่มันขู่กันชัดๆ เลยไม่ใช่เรอะ!!

“เห้ยๆ นายนี่มันโคตรแถว่ะ!”

อัยย์เริ่มกอดอก จ้องหน้าคินด้วยสายตาไม่ไว้ใจสุดชีวิต

“จะบังคับเพื่อนฉันไปงานเลี้ยงแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ”

คินหันไปมองอัยย์ช้าๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความน่าขนลุก

“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง”

“งั้นก็บอกเจ้านายไปดิว่า มินาเอะไม่ไป!”

อัยย์แสยะยิ้ม เริ่มโหมดสายรุกเต็มพิกัด

“หรือว่านายกลัวเจ้านายตัวเองเกินกว่าจะกล้าบอก?”

คินเลิกคิ้วเล็กน้อย คินเลิกคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ อย่างผู้เหนือกว่า

“เธอคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?”

“ก็ดูไม่น่าไว้ใจ” อัยย์ยักไหล่

“แถมยังดูเจ้าเล่ห์นิดๆ ด้วย”

โอ๊ยยย!!! พวกนี้เริ่มเปิดศึกกันเองแล้ว!!

ฉันมองไปมาระหว่างเพื่อนสนิทสุดแสบของฉันกับมือขวามาเฟียที่เหมือนจะเป็นตัวอันตรายสุดๆ …

…แต่ทันใดนั้นเอง—

ฉันก็เกิดไอเดียเด็ดขึ้นมา!! ✨

ฉันรีบยกมือขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันจนเกิดสงครามย่อยขึ้นกลางมหา’ ลัย

“โอเคๆ ฉันจะไปงานเลี้ยงก็ได้!”

คินกับอัยย์หันขวับมามองฉันพร้อมกัน ราวกับฉันพูดอะไรที่พวกเขาไม่คาดคิด

“หา!?”

ฉันฉีกยิ้มกว้าง “แต่… ฉันมีข้อแม้”

คินหรี่ตามอง “ว่ามาสิ”

ฉันกระแอมเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสดใสสุดชีวิต

“ฉันจะไปก็ต่อเมื่อ… 'อัยย์' ไปด้วย!!” ✨

“เห้ยๆๆๆ!!!” อัยย์แหกปากทันที จนคนรอบข้างหันมามองกันหมด!

“ฉันไม่เกี่ยวเฟ้ย!!”

“ไม่เอาน่าเพื่อนรัก~ แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่า อยากลองไปดู!?”

ฉันหันไปยิ้มหวานให้อัยย์ (ที่ในใจแอบสะใจสุด ๆ เพราะลากมันซวยไปด้วยได้แล้ว! 555)

“เฮ้ยย! ฉันพูดไปงั้นๆ แกจะเอาจริงเหรอฟะ!?” อัยย์เริ่มเหงื่อตก มองหน้าฉันแบบไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะเอาคืนเธอด้วยวิธีนี้

ฉันพยักหน้าแน่วแน่

“เอาจริงสิจ๊ะเพื่อน~” ✨

คินมองฉันเงียบๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“น่าสนใจดี”

จากนั้นเขาก็หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครบางคน ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก…

เฮ้ย! นี่เขาโทรหาเรย์จิเลยเหรอ!?

“นายท่านครับ มินาเอะตกลงไปงานเลี้ยงแล้ว แต่เธอขอให้เพื่อนของเธอไปด้วย”

…เงียบไปสามวินาที …ฉันกับอัยย์กลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากปลายสาย

จากนั้นเสียงทุ้มต่ำของเรย์จิจะดังขึ้น

“งั้นก็ตามใจเธอ”

โอ้วววว! แปลว่าฉันเจรจาสำเร็จแล้วสินะ!!

ฉันแทบจะร้องเฮ้! ออกมา แต่ฉันยังไม่ทันดีใจจบ—

“แต่มีข้อแม้”

…เห้ย!! มันต้องมีอะไรอีกแน่ๆ!!

“นายต้องเป็นคู่ควงของเพื่อนเธอ”

“ห๊าาาา!?!?”

ฉันหันไปมองคินที่ยังถือสายอยู่ อัยย์เองก็มองฉันด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด

เฮ้ยยยย!! ฉันจะลากมันไปซวยด้วยเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะหาคู่ให้มันเว้ยยยย!!!

แต่นรกยังไม่จบ…

คินยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบกลับปลายสายไป

“เข้าใจแล้วครับ นายท่าน”

“เดี๋ยวๆๆๆๆ!! แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยฟะ!!??”

เสียงโวยวายของอัยย์แทบจะทำให้แก้วน้ำบนโต๊ะสั่นสะเทือน

เพื่อนสาวของฉันแทบจะลุกพรวดขึ้นมา ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์ด้วยความเหลืออด เธอจ้องมองฉันสลับกับคินราวกับกำลังพยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์สุดพิลึกนี้

“ฉันไปเป็น ‘เพื่อน’ มินาเอะเว้ย ไม่ได้ไปเป็น ‘คู่ควง’ ใคร!!”

“ทำไมล่ะ?”

คินหันมามองอัยย์ช้าๆ ก่อนจะยกยิ้มบางๆ

“เธอไม่ชอบฉันเหรอ?”

“ชอบพ่อง!!!”

เสียงสบถของอัยย์ดังลั่น เธอตวัดตาจ้องคินอย่างเอาเรื่องสุดๆ ออร่าความเดือดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ (ถึงแม้ในใจเธอจะคิดว่า คินตรงสเปคเธอก็เหอะ)

เฮ้ยๆๆๆ!! ทำไมกลิ่นอายมันดูเป็นศึกศักดิ์ศรีหญิง-ชายแปลกๆ ฟะ!!

ฉันรีบยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อแก้สถานการณ์ก่อนที่พวกนี้จะฟาดกันกลางมหา'ลัย

“เอาน่า… คินเป็นคนดูแลความปลอดภัยของแก ฉันเองก็มีบอดี้การ์ด”

ฉันรีบพูดก่อนจะชี้ไปที่ชายชุดดำสองคนที่ยังยืนกอดอกเงียบๆ ไม่ไกลจากโต๊ะของพวกเรา

(โอ๊ยย! ฉันลืมไปเลยว่าโดนคุมตัวอยู่! )

“นายก็แค่เป็น ‘บอดี้การ์ดพิเศษ’ ของอัยย์ไปละกัน!” ฉันรีบสรุปจบประโยคอย่างมีเหตุผลสุดๆ

คินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ ราวกับคำพูดของฉันมันน่าสนใจขึ้นมาในทันที

“หืม… ‘บอดี้การ์ดพิเศษ’ งั้นเหรอ?”

เอ๊ะ!? เดี๋ยว!? ทำไมฉันรู้สึกว่าคำนี้ฟังดูทะแม่งๆ ฟะ!?

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ!” อัยย์ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ใบหน้าสวยสะบัดไปมองคินด้วยสายตาหงุดหงิดสุดชีวิต

“ฉันจะไปช่วยเพื่อนฉันเท่านั้น ไม่ได้จะไปเดตกับใคร!!”

เธอย้ำชัดเจน (อัยย์ที่รัก...ฉันก็ไม่ได้บอกให้แกไปเดตนี่นา แค่ให้ไป ‘คู่ควง’ เฉย ๆ เอ๊ง~ ✨)

คินไม่ได้โต้ตอบอะไรทันที…

แต่กลับโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ปลายนิ้วดันกรอบแว่นขึ้นอย่างใจเย็น ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“งั้นคงต้องรอดูว่า...”

“เธอจะหนีฉันพ้นมั้ย?”

“!!!!!”

ฉันสะดุ้งสุดตัว อัยย์เองก็ชะงักไปแป๊บหนึ่ง ก่อนจะรีบชี้หน้าคินด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“นี่นาย…!”

“หืม?”

“นายมัน…!”

“ฉันมัน…?”

“โคตรกวนตีนเลยว่ะ!!!”

“ฮ่าๆๆๆ”

คินหัวเราะออกมาเบาๆ … แบบผู้ชนะ!!!

เฮ้ยย!! ทำไมบรรยากาศมันชักจะแปลกขึ้นเรื่อยๆ ฟะ!!