ตอนที่ 4 ชีวิตฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!?

หลังจากที่ฉัน ‘ยอม’ ให้มีลูกน้องมาเฟียตามอารักขาแทนการถูกจับไปอยู่คฤหาสน์ของเรย์จิ ฉันก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง…

…แต่ฉันคิดผิด!!!!

วันรุ่งขึ้น

ฉันก้าวเท้าเข้าไปใน มหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่น (TIU) ตามปกติด้วยหัวใจที่ยังไม่ฟื้นตัวจากเหตุการณ์เมื่อคืน

แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ—

ฉันมีผู้ชายตัวโตใส่สูทดำสองคนเดินตามมาด้วย!!!!

“......”

“......”

ทั้งมหา’ ลัยเงียบกริบไปสามวินาที ก่อนที่เสียงซุบซิบจะเริ่มดังขึ้นราวกับไฟลามทุ่ง!!!

“เห้ยๆๆๆ ดูนั่นดิ!?”

“นั่นมันมินาเอะนี่!? ทำไมมีบอดี้การ์ดเดินตามวะ!?”

“อย่าบอกนะว่าที่บ้านเป็นมาเฟีย!!?”

ม่ายยย!!! พวกแกเข้าใจผิดแล้วววว!!!

ฉันพยายามเดินก้มหน้าก้มตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่พูดตรงๆ เลยว่า—มันเป็นไปไม่ได้!

ขนาดฉันแค่ขยับตัว นักศึกษาคนอื่นยังเหลือบมองด้วยสายตาตื่นเต้นสุดขีด ราวกับฉันเป็นซูเปอร์สตาร์ หรือไม่ก็นักโทษที่เพิ่งแหกคุกมา!

“เฮ้ยๆๆ บอดี้การ์ดสองคนนั่นโคตรโหดอะ ดูดิ!”

“แม่งหล่อแบบหล่อดุๆ ด้วย! แต่แบบนี้แสดงว่า…มินาเอะซังเป็นลูกสาวมาเฟียจริง ๆ เหรอวะ!?”

ลูกสาวมาเฟียพ่องงง!!!

ฉันแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากมหา’ ลัยไปซ่อนตัวอยู่ใต้กองดิน แค่วันแรกก็มีข่าวลือบ้าๆ แบบนี้แล้วเรอะ!?

ฉันเร่งฝีเท้าเดินไปที่คณะให้เร็วที่สุด หวังว่าถ้าเข้าห้องเรียนแล้ว ทุกอย่างจะสงบลง…

แต่เปล่าเลย…

ในห้องบรรยาย

พอฉันก้าวเข้าไป—

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ!!!

แล้ว…

สายตาของเพื่อนทั้งคลาสก็มองฉันเป็นตาเดียวกัน

“...”

“...”

“เห้ยยย!! ทำไมแกมีบอดี้การ์ดฟะ!!!??”

เสียงของ อัยย์ เพื่อนตัวแสบของฉันแผดลั่นห้องทันที!!

บรรยากาศที่เงียบกริบเมื่อกี้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ทุกคนหันมาสนใจฉันแบบ เต็มข้อ!

“ชู่ววว! แกเบาๆ หน่อยสิฟะ!” ฉันรีบลากอัยย์ให้นั่งลง ก่อนจะกระซิบเสียงเครียดสุดๆ

“ฉันอธิบายไม่ถูกอ่ะ… คือเรื่องมันยาว…”

“เรื่องมันยาวบ้านแกสิ!” อัยย์ตบโต๊ะดังปังแล้วหรี่ตาใส่ฉัน

“แกอย่าบอกนะว่า—”

เธอขยับเข้ามาใกล้ แล้วลดเสียงลงเหลือแค่พอให้ฉันได้ยิน

“มันเกี่ยวกับ… ผู้ชายจากแอปเดตคนนั้น เรอะ!?”

สะ…สะดุ้งเฮือก!!

ฉันเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ซึ่งอัยย์จับสังเกตได้ทันที

“เห้ย…!?”

เธอเบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะคว้าตัวฉันเขย่าไปมาเหมือนฉันเป็นขวดน้ำอัดลมที่ยังไม่ได้เปิดฝา!

“อย่าบอกนะว่า…แกเป็นแฟนมันจริงๆ เรอะ!?!?”

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก—ขอโทษนะอัยย์ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน!!!

ฉันค่อยๆ พยักหน้าเบาๆ แบบสโลว์โมชั่นสุดๆ ราวกับเป็นซีนหนังดราม่าหนักๆ

“...”

อัยย์ชะงักไปสามวินาที

จากนั้น…

“เฮ้ยยยยยยย!!! แกไปทำอิท่าไหนวะเนี่ยยยยย!!!?!?”

ฉันปิดหน้า ถอนหายใจยาว ๆ

“อัยย์… ฉันไม่รอดอะ…”

“เวรเอ๊ย!! แล้วทำไมต้องมีบอดี้การ์ดเดินตามแบบนี้ด้วยฟะ!?”

เสียงของอัยย์เพื่อนตัวแสบของฉันดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามล้านแปด เธอเหลือบมองชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลอย่างหวาดระแวง พวกเขาสวมสูทดำเนี้ยบ หน้าตาดุดันเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมให้ ‘เฝ้าระวัง’ ตลอดเวลา

และพวกเขา… กำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลาจริงๆ เฮ้ยย! นี่ฉันจะกลืนน้ำลายยังต้องระวังเลยไหมฟะ!?

ฉันพ่นลมหายใจออกอย่างปลงตก ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว

“มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนไง…”

“ข้อแลกเปลี่ยน!?” อัยย์ขมวดคิ้ว

“ข้อแลกเปลี่ยนบ้าอะไรฟะ!?”

ฉันเหลือบมองซ้ายขวาก่อนจะกระซิบตอบ

“เพราะฉันไม่ย้ายไปอยู่บ้านเขา…”

อัยย์ทำหน้าเหวอทันที ก่อนจะตีไหล่ฉันดัง ป้าบ!

“โอ๊ยยย! แกไปคบกับตัวท็อปของวงการมาเฟียได้ไงฟะเนี่ย!!?!?”

“ฉันไม่รู้วววว!!!”

ให้ตายเถอะ! ถ้าเวลาย้อนกลับได้ ฉันจะไม่มีวันยอมให้ไอ้แอปเดตบ้านั่นแมตช์ฉันกับ ‘เรย์จิ คุโรซาวะ’ แน่นอน!!!

“เออ แล้วมันเป็นมาเฟียแก๊งไหนฟะ!?” อัยย์เริ่มโหมดนักสืบทันที เธอหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมค้นข้อมูล

“แกบอกว่าชื่อ เรย์จิ คุโรซาวะ ใช่มั้ย?”

“ใช่…” ฉันพยักหน้า “แต่ว่า—”

ติ๊ก ติ๊๊ก ติ๊๊ก! (เสียงอัยย์พิมพ์มือถือเร็วระดับเครื่องจักร)

เฮ้ยยย! เดี๋ยว! นี่แกจะกูเกิ้ลชื่อแฟน (?) ฉันต่อหน้าฉันเลยเรอะ!?

ผ่านไปไม่ถึงสิบวินาที…

อัยย์ก็เงยหน้าขึ้นมองฉัน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที จากที่ตื่นเต้นกลายเป็น… ซีดลงเล็กน้อย

“มินาเอะ…”

ฉันเริ่มใจคอไม่ดี “อะไรฟะ?”

อัยย์กลืนน้ำลาย ก่อนจะเลื่อนหน้าจอมือถือมาให้ฉันดู

[เรย์จิ คุโรซาวะ – ทายาทตระกูลคุโรซาวะ ว่าที่หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในญี่ปุ่น]

[ฉายา: ‘มังกรดำแห่งคุโรซาวะ’]

[ผู้ที่ไม่มีใครกล้าต่อกร]

[ขึ้นชื่อเรื่องความโหด—]

โอ๊ยยยย! ฉันไม่อยากอ่านต่อแล้วโว้ยยย!!!

“แฟนแก…” อัยย์สูดลมหายใจลึก

“มันเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียจริงๆ ว่ะ!!!”

“ฉันรู้แล้วโว้ยยยย!!!”

ฉันแทบจะฟุบลงกับโต๊ะด้วยความสิ้นหวัง

นี่มันอะไรกัน!? ฉันแค่อยากมีแฟนปกติ ไม่ได้อยากมาเป็นนางเอกมังงะแอ็กชันมาเฟียแบบนี้นะเว้ยยยย!!!

พรืด!!!

จังหวะนั้นเอง…

มือถือของฉันก็ดังขึ้น

[สายเรียกเข้า: "เรย์จิ"]

“...”

ฉันกับอัยย์หันไปมองชื่อบนหน้าจอมือถือ พร้อมกัน และสีหน้าของพวกเราก็แข็งค้างไปทันที เหมือนโดนสตั๊นในเกม!

“เห้ยๆๆ นี่มันโทรมาเช็กระยะไกลเลยเหรอวะ!?” อัยย์กระซิบเบาๆ

เฮือกกกกก!!!

นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรกัน!? ฉันเพิ่งนินทาหมอนี่ไปแค่ไม่กี่วินาทีเองนะ!!!

ฉันหันไปกระซิบกับอัยย์เสียงสั่น

“แกว่าฉันควรรับไหมฟะ…”

“รับเซ่!” อัยย์กระซิบกลับ

“ไม่งั้นแกอาจได้มีคนเพิ่มมาเดินตามอีกก็ได้!!”

เห้ยยย!!!

แค่สองคนฉันก็แทบแทรกแผ่นดินหนีแล้วนะโว้ยยย!!!

ฉันกลืนน้ำลาย รีบกดรับสายด้วยมือสั่น ๆ แล้วกรอกเสียงลงไปเบา ๆ

“ฮะ…ฮัลโหล?”

? “เธอถึงมหาวิทยาลัยแล้วสินะ”

เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก! เฮ้ย! นี่นายเช็กตำแหน่งฉันได้ด้วยเรอะ!?

“อะ…อืม ถึงแล้ว” ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก

“ดี”

“...อ่า แล้ว…” ฉันกลืนน้ำลาย

“นายโทรมามีอะไรเหรอ?”

ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่เรย์จิจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ไม่ได้มีอะไร”

“หา?”

“แค่โทรมาเช็กเฉยๆ”

“...เอ่อ…”

“ก็เธอเป็นแฟนฉันแล้วนี่”

“......”

ฉันค้างไปสามวิ ก่อนจะค่อยๆ หันไปกระซิบกับอัยย์เสียงแตกพร่า

“เฮ้ยย! นี่มันโทรมาเช็กฉันแบบแฟนหวงแฟนรึเปล่าวะ!!?”

อัยย์พยักหน้ารัวๆ อย่างตื่นเต้นสุดขีด

“เออออ!! แกเจอคนคลั่งรักเข้าแล้ววว!!”

ฉันแทบล้มทั้งยืน เห้ยยย!! นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม!? มาเฟียสุดโหดคนนี้มันเป็นพวกขี้หวงขนาดนี้เลยเรอะ!!!

แถม—

หมอนี่ใช้คำว่า ‘แฟนฉัน’ แบบโคตรลื่นไหลเลยอ้ะ!!

โว้ยยย!!! ฉันขอลาออกจากตำแหน่งแฟน (?) ของมาเฟียได้ไหมเนี่ย!?!?