ตอนที่ 2 เดต (บ้าๆ) กับมาเฟีย!?

“ดีเลย… เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ”

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันแทบสำลักอากาศตัวเอง! เฮ้ยย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!?

ฉันยืนค้างไปสามวิ ก่อนจะกระชากมือออกจากเขาแทบไม่ทัน รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อตไปทั้งแขน!

“เดี๋ยวๆๆๆ! นายเป็นใครฟะ!? แล้วใครอนุญาตให้ฉันเป็นแฟนนายกัน!?”

ชายหนุ่มตรงหน้ามองฉันด้วยสายตานิ่งสนิท ใบหน้าหล่อจัดแบบที่หาได้ยาก แต่ปัญหาคือ... เขาดูเหมือนฆาตกรต่อเนื่องมากกว่าผู้ชายที่มาหาแฟนในแอปเดต!

จมูกโด่งคมสันรับกับใบหน้าคมคาย ริมฝีปากได้รูปที่เม้มเล็กน้อยทำให้เขาดูสุขุมและเย็นชา ส่วนดวงตาสีดำสนิทของเขาก็เต็มไปด้วยออร่าที่น่าขนลุกสุดขีด เหมือนเป็นดวงตาของสัตว์นักล่าที่กำลังจับจ้องเหยื่อของมันอยู่

“เรย์จิ คุโรซาวะ” เขาตอบเสียงเรียบ ดวงตายังคงจับจ้องฉันราวกับต้องการจารึกทุกปฏิกิริยาของฉันไว้ในหัว

“คนที่แมตช์กับเธอ”

“ก็แค่แมตช์กันไม่ใช่เรอะ!?” ฉันเบิกตากว้าง

“นี่มันเดตแรกนะเว้ย! อยู่ดีๆ มาประกาศว่าเป็นแฟนกันได้ไง!?”

“ก็แค่ขั้นตอนให้มันสั้นลง” เรย์จิพูดหน้าตาย ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกให้ฉัน

“นั่งสิ”

ไม่! ฉันไม่อยากนั่ง! ฉันอยากกลับบ้าน!!

“คือแบบ…” ฉันถอยหลังไปก้าวนึง ใจเต้นโครมคราม

“ฉันว่ามันเร็วไปนะ เราน่าจะลองคุยกันก่อน—”

หมับ!

“เฮ้ยยย!?”

อิบ้านี่มันคว้าแขนฉันแล้วลากไปนั่งเฉยเลย!!!

ฉันยังช็อกไม่หาย รู้สึกถึงแรงมือของเขาที่ไม่ปล่อยให้ฉันดิ้นหนีง่าย ๆ เหมือนโดนเหล็กกล้าล็อกตัวไว้!

“อย่าดื้อ” เขาพูดนิ่งๆ น้ำเสียงไม่ดังแต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้ฉันสั่นไปทั้งตัว

โว้ยยย!! นายเป็นใครฟะ!? ทำไมถึงได้มีพลังอำนาจขนาดนี้!?

ฉันพยายามตั้งสติ แล้วมองไปรอบๆ คาเฟ่ นอกจากฉันกับเขาแล้ว มีคนในร้านไม่กี่คน แต่ที่ทำให้ขนลุกคือ…

ตรงมุมร้าน มีผู้ชายใส่สูทดำอีกสามคนที่ดูเหมือน ‘ลูกน้องมาเฟีย’ นั่งเฝ้าอยู่!!

ไอ้พวกนี้… มันใครกัน!? ทำไมดูน่ากลัวเหมือนพวกตัวประกอบในหนังแก๊งมาเฟียไม่มีผิด!?

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนจะหันกลับไปหาเรย์จิด้วยใบหน้าซีดเผือด

“อะ อะไรฟะนั่น…” ฉันเริ่มเหงื่อตก

“นายนี่มันอะไรกันแน่!?”

เรย์จิมองฉันครู่หนึ่งก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบช้า ๆ ท่าทางของเขาดูสบายๆ แต่กลับทำให้บรรยากาศกดดันกว่าเดิมหลายเท่า จากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“มาเฟีย”

พรืดดดดด!!!

ฉันแทบพ่นน้ำที่กำลังดื่มออกมา! มือไม้สั่นจนเกือบทำแก้วหลุดจากมือ!

“มะ มาเฟีย!?” ฉันเบิกตากว้าง

“นี่นายพูดเล่นใช่ไหม!?”

“คิดว่าไงล่ะ?” เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาเรียบนิ่งแต่โคตรน่ากลัว

เฮ้ยๆๆๆ เดตบ้าอะไรฟะเนี่ย!? ฉันมาเดตกับ ‘หัวหน้าแก๊งมาเฟีย’!?!?

“ใจเย็น ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอ” เรย์จิพูดต่อแบบไม่รีบ

“ฉันแค่สนใจเธอ”

สนใจ!? สนใจบ้านนายสิวะ!

“ฉันไปทำอะไรให้นายสนใจฟะ!?” ฉันถามเสียงสั่น ๆ

เรย์จิมองฉันด้วยสายตานิ่งสนิท ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

“หลายอย่าง”

“หนึ่ง… โปรไฟล์เธอดูน่าสนใจ”

เฮ้ยย โปรไฟล์ฉันมีอะไรให้ ‘มาเฟีย’ สนใจฟะ!? แค่ใส่ว่า ‘ชอบอ่านมังงะ เล่นเกม และกินของหวาน’ มันไม่น่าดึงดูดขนาดนั้นปะ!?

“สอง…” เรย์จิพูดต่อ ดวงตาคมกริบของเขาดูเหมือนกำลังประเมินฉัน

“ฉันชอบที่เธอกล้าปฏิเสธฉันตั้งแต่ครั้งแรก”

ฉันเหวอ แค่ปฏิเสธเดต ทำไมนายถึงได้อยากเดตกับฉันนักฟะ!?

“และสาม…”

เรย์จิยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง สายตาเขาดู… แปลกๆ เหมือนกำลังพิจารณาฉัน

“เธอดูเข้ากับหมาฉันได้ดี”

“....ห้ะ?”

ฉันกะพริบตาปริบๆ งงเป็นไก่ตาแตก หมากับฉันมันเกี่ยวกันตรงไหนวะ!?

“ไทกะมันเลือกคน มันไม่ค่อยชอบใครง่ายๆ” เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ

“แต่กับเธอ… มันติดเธอมาก”

ฉันอ้าปากค้าง ภาพวันนั้นที่ฉันช่วยลูกหมากลางถนนแวบเข้ามาในหัว...

เดี๋ยวนะ...

อย่าบอกนะว่า...!?

“ละ…ลูกหมาที่ฉันช่วยวันนั้น…” ฉันเริ่มเสียงสั่น

“นั่น…มันของนายเหรอ!?”

เรย์จิยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว ก่อนที่เขาจะพูดเบา ๆ

“ใช่ และมันชอบเธอมากด้วย”

“…เหมือนกับฉัน”

โอ๊ยยยยยย!!!

นี่มันเดตบ้าอะไรเนี่ยยยยยย!!!!

ฉันนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ช่วยหมาจรจัด (?) เมื่อวันนั้น แล้วไอ้หมานรกตัวนั้นกระโดดใส่ฉันเหมือนกับว่าฉันเป็นเจ้าของมันเอง

เหตุการณ์ที่มินาเอะช่วยไทกะ

“ช่วยด้วย! หมา—!”

เสียงร้องของฉันถูกกลืนหายไปในเสียงแตรรถที่ดังลั่นทั่วถนน!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก—ฉันที่เดินถือชานมไข่มุกอย่างสบายใจ รู้ตัวอีกทีก็เห็น ไอ้หมาตัวเล็กสีส้มแดง วิ่งพุ่งออกมากลางถนนที่มีรถกำลังแล่นมาเต็มสปีด!!

เชี่ย! จะโดนชนแล้ว!!

ฉันไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้น ร่างกายพุ่งออกไปตามสัญชาตญาณ เท้าเหยียบพื้นอย่างแรง ก่อนจะกระโดดคว้าตัวเจ้าหมานรก (?) ได้ทันเสี้ยววินาที!!

เอี๊ยดดดด!!!

เสียงเบรกดังสนั่น รถหยุดกระชั้นชิดเพียงไม่กี่เซนฯ จากที่ฉันยืนอยู่! ฉันล้มลงไปนั่งแหมะกับพื้น หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกจากอก ขณะที่แขนยังกอดเจ้าหมาตัวเล็กไว้แน่น

ให้ตายเถอะ! หัวใจจะวาย!!

ฉันก้มลงมองสิ่งมีชีวิตในอ้อมแขน เจ้าหมาตัวแสบที่ฉันเพิ่งช่วยไว้มีขนสีน้ำตาลแดง หน้าตากวนโอ๊ยสุดชีวิต ตากลมแป๋ว แต่มีแวว โคตรไม่สำนึก เหมือนกำลังมองฉันด้วยสายตาแบบ ‘มนุษย์ เจ้ากล้าดียังไงมาจับตัวข้า’

“เฮ้ย! เจ้าหมาบ้า! เกือบไปแล้วนะ!?” ฉันดุเสียงสั่นๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ…

งับ! ?

“โอ๊ยยย! ไอ้หมานรก!!”

มันงับมือฉันเฉยเลย!!! ไม่ได้กัดแรงมาก แต่คือ… นี่ฉันช่วยชีวิตแกนะเว้ย!?!

“ให้ตายเถอะ! ตอบแทนกันแบบนี้เหรอ!?” ฉันมองมันอย่างหัวเสีย แต่มันกลับกระดิกหางเบาๆ แล้วกระโดดเข้าใส่ฉันแทบจะทันที

ตุ้บ!

“เหวอออ! เดี๋ยวๆ! อย่าปีนขึ้นมาเซ่!!” ฉันร้องลั่น เมื่อเจ้าหมาตัวแสบปีนขึ้นมาตักฉัน แล้วนั่งจุ้มปุ๊กอย่างสบายใจ ทำหน้าเหมือนฉันเป็นเบาะนุ่มๆ ส่วนตัวของมัน

...เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่หมาจรจัดเหรอ??

ฉันเพ่งมองมันดี ๆ และนั่นแหละที่เห็นว่า มันมีปลอกคอสีดำสุดหรู

โอ๊ยยย! ฉันไปคว้าหมาติดเจ้าของมาเหรอเนี่ย!?

“ไอ้หมาบ้า… เจ้าของแกอยู่ไหนกันนะ…” ฉันพึมพำ พลางลูบหัวมันเบาๆ …และนั่นแหละ จุดจบของฉันเริ่มขึ้นตั้งแต่วินาทีนั้น

เพราะทันทีที่ฉันลูบหัวมัน...

มันก็ดูเคลิ้มสุดๆ ก่อนจะ… ซุกตัวเข้าหาฉันแล้วทำหน้าฟินจัดๆ ?

เห้ย!? อะไรฟะ!? นี่ฉันกดสูตรเพิ่มความรักของหมารึไง!?

“เดี๋ยวๆ! อย่ามาซบฉันแบบนี้! ไปหานายแกเลยไป๊!”

แต่เจ้าหมานี่ไม่สนใจคำพูดฉันแม้แต่นิด มันแค่ทำหน้า ‘ข้าจะอยู่ตรงนี้ เจ้าจงยอมรับซะ’ ก่อนจะนอนหมอบบนตักฉันอย่างหน้าด้าน ๆ

โอ๊ยยย!! ทำไมฉันรู้สึกว่าฉันกลายเป็นทาสไปแล้ววะ!?

15 นาทีต่อมา

“ไทกะ!”

เสียงทุ้มต่ำแต่ทรงพลังดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียง และนั่นทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ

...

ผู้ชายในชุดสูทดำเต็มยศ สูงเกือบ 190 ซม. แผ่รังสีโคตรอันตราย!?

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก สัญชาตญาณร้องบอกว่า ไอ้หมาที่ฉันอุ้มอยู่นี่… เป็นหมาของเจ้าพ่อมาเฟีย!?

พระเจ้า… ฉันช่วยหมาผิดตัวรึเปล่าเนี่ย!?

หลังจากนั้น…ฉันก็ทำสิ่งที่ ‘ฉัน’ เท่านั้นถึงจะทำได้—ยัดหมาคืนเขาแล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว!

ฉันไม่ได้แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมันด้วยซ้ำ! ในหัวมีแต่คำว่า “หนีให้ไกล!!” เท่านั้น!

แต่แล้ว… ตอนนี้…

ฉันกลับมานั่งอยู่ตรงหน้า เจ้าของหมาตัวนั้น อีกครั้ง—

ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อและ…

โคตรน่ากลัว!

ฉันพยายามตั้งสติสุดชีวิต ตอนแรกแค่เจอไอ้หมาบ้า ‘ไทกะ’ ก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่ดันมาเจอเจ้าของมันที่เป็น มาเฟีย!? เฮ้ย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันฟะ!?

ฉันสูดหายใจเข้า ตั้งสติ แล้วตบหน้าตัวเองเบา ๆ ก่อนจะโพล่งออกไปอย่างเหลืออด

“นี่นายเลือกแฟนจากรสนิยมของหมานายเหรอฟะ!?”

เรย์จิเลิกคิ้วนิดๆ เหมือนคำถามของฉันเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่สุดที่เขาเคยได้ยิน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“อืม”

“......”

ห้ะ!?!?!?

เดี๋ยววว! นี่มันเรื่องอะไรวะ!? ฉันถามประชดนะ!! นายพยักหน้าทำไมฟะ!?

“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวนะ!!” ฉันยกมือขึ้นอย่างคนหมดความอดทน

“อย่าบอกนะว่า เพราะหมานายมันติดฉัน แล้วนายเลยเลือกฉันเป็นแฟนน่ะ!?”

เรย์จิมองฉันนิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้าอีกรอบ...แบบโคตรจริงจัง

“ใช่”

“เฮ้ย!!!” ฉันแทบจะลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกา

“นี่มันมาเฟียบ้าบออะไรฟะ!? เลือกแฟนจากหมาเนี่ยนะ!?”

เรย์จิเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สายตาเขานิ่งสงบจนน่ากลัว

“ไทกะไม่ถูกกับคนง่ายๆ” เขาอธิบายเสียงเรียบ

“แต่พอเจอเธอ มันกลับชอบเธอทันที”

“แล้วไง!?” ฉันโวยวาย

“ฉันก็แค่ช่วยมันจากการโดนรถชน ไม่ได้ทำพิธีกรรมเชื่อมจิตกับมันซะหน่อย!?”

“แต่มันเลือกเธอ” เรย์จิพูดต่อ น้ำเสียงของเขาเย็นและจริงจังเหมือนกำลังพูดเรื่องธุรกิจ

“และมันคือหมาของฉัน เพราะงั้น…”

เขาเอนตัวไปข้างหน้า จ้องฉันด้วยดวงตาคมกริบราวกับนักล่า

“เธอก็ต้องเป็นของฉันด้วย”

“!!!!!!!!!!!”

เสียงในหัวฉันระเบิดเป็นพลุแตก—โว้ยยยย!!! ไอ้ตรรกะบ้าอะไรวะเนี่ย!!!

ฉันควรจะหนีตอนนี้ได้มั้ย!?

หรือฉันจะต้องบุกไปเอาหมายศาลมาฟ้องไอ้หมาตัวนั้นก่อน!?