ตอนที่ 13 กับดักมาเฟีย...กับดักเตียง!?

ในค่ำคืนที่ไม่สงบ (เลยสักนิด)

“เฮ้ย!! ออกไปนะเว้ย!!”

เสียงโวยวายของอัยย์ดังลั่นห้อง

ขณะที่เธอยืนชี้นิ้วกราดใส่คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเหมือนเดินเข้าห้องตัวเอง

“นี่มันห้องฉัน!!”

และไอ้คนหน้าด้านคนนั้น—

ก็คือคิน มือขวาแห่งแก๊งคุโรซาวะ ผู้มีหน้าตาหล่อเนี๊ยบ กวนตีนขั้นโปร

…ที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนสุดเท่ แล้วกวาดตามองห้องอย่างสบายใจสุดชีวิต

“จริงเหรอ?” คินเอียงคอนิดๆ

“ประตูมันเปิดถึงกันง่ายขนาดนี้… แสดงว่าเป็นห้องคู่ของคนสนิทนะ”

“ไม่มีคำว่า ‘คนสนิท’ โว้ย!!!”

อัยย์หน้าแดงแปร๊ด! ทั้งเพราะโกรธและเพราะ—เขาอยู่ใกล้เกินไป!!

“แต่นายท่านเรย์จิจัดห้องให้แบบนี้เองนะ” คินผลักแว่นขึ้นอย่างเท่ๆ ก่อนพูดต่อเสียงเรียบ

“จะให้ฉันไปนอนโซฟาแข็งๆ ก็ใจร้ายไปหน่อยนะ”

“ใจร้ายตรงไหน! นายมันมาเฟียนะเว้ย!!!”

“ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเธอด้วยนะ”

เสียงนิ่งๆ แฝงความเจ้าเล่ห์ ทำเอาอัยย์อยากเอาหมอนฟาดหัวเขาให้รู้แล้วรู้รอด!

แล้วเขาก็…

เดินดุ่มๆ ไปวางหมอนอีกใบลงบนเตียงของเธอ

ราวกับว่าเป็น ‘ห้องของตัวเอง’ ตั้งแต่ชาติปางก่อน!!!

?️ สมรภูมิเตียงที่ไม่มีใครยอมใคร!?

“หยุดเลยนะ!!”

อัยย์รีบคว้าหมอนมากั้นไว้ตรงกลางเตียง

เหมือนกำลังกั้น ‘แนวเขตแดนระหว่างสองประเทศ’

“นี่คือ ‘เส้นแบ่งพรมแดน’ ใครข้ามตาย!! เข้าใจมั้ย!!”

“เข้าใจ” คินพยักหน้าเรียบๆ แต่…

มุมปากยกนิดๆ อย่างน่าหมั่นไส้ที่สุดในโลก!!!

“เข้าใจ” เขาว่า

แต่แววตานั่นมันคือ ‘ฉันไม่ได้คิดจะฟังอยู่แล้ว’ ชัดๆ!!!

เธอทิ้งตัวลงนอน หันหลังให้เขา

แขนกอดหมอนแน่นเหมือนกำแพงใจ

…

ผ่านไป 3 นาที

ในความเงียบสงัดของห้องนอนหรู

“นี่” คินเอ่ยขึ้นในความเงียบ

“อะไรอีกล่ะ!?”

“ขอหมอนเพิ่มอีกใบได้มั้ย?”

น้ำเสียงของเขานิ่ง… แต่แฝงความเจตนาไม่บริสุทธิ์สุดๆ!!

และก่อนที่อัยย์จะทันตอบ—

“ไม่มี!!! จะนอนก็ใช้หมอนนายไปนั่นแหละ!!”

“อ้อ งั้นฉันใช้หมอนตรงกลางนะ”

“เดี๋ยวววว!!!”

หมับ!!

คินยื่นมือมาหยิบหมอนที่กั้นกลางไว้หน้าตาเฉย

“เฮ้ยยย!! นั่นมันหมอนกันเขตแดน!! เอาคืนมา!!!”

“ไม่มีหมอนเขตแดนอะไรทั้งนั้น”

คินพูดเรียบๆ แล้ว… นอนลงข้างเธอแบบหน้าตาเฉย!!

ทำเหมือนทุกอย่างมัน ‘ถูกต้องตามระเบียบ’ อย่างหน้าตายสุดชีวิต!

“นายมันบ้า!!! กวนตีน!! ฉวยโอกาส!! แถเนียน!!”

เธอแว้ดลั่นใส่เขา!

คินหันมามอง… ยักไหล่น้อยๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม”

“ไม่ใช่คำชมเฟ้ยยย!!!”

“ฉันก็แค่นอนเฉยๆ” คินเอียงหน้าเล็กน้อย

น้ำเสียงดูจริงจังขึ้นมานิดๆ

“ไม่ได้จะทำอะไรเธอ”

“…”

“แค่… อยากอยู่ใกล้เธอแค่นั้นเอง”

“!!!!!!”

อัยย์หันขวับ

สายตาจะด่าเหมือนเดิม… แต่หยุดค้างไว้กลางคัน

เพราะสิ่งที่ได้เจอ

คือดวงตาของคิน…ที่กำลังมองเธออย่างจริงจัง

ไม่กวน ไม่ยิ้ม ไม่ยั่ว

แต่กลับ…

ซื่อสัตย์ และนิ่งลึกจนน่ากลัว

และที่น่ากลัวกว่าคือ…

หัวใจของเธอที่มันเต้น ‘แรง’ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย!!! ?

“นายมัน… น่ารำคาญ…”

อัยย์พึมพำเบาๆ ขณะที่นอนหันหลังให้คิน

เสียงของเธอฟังเหมือนหงุดหงิด… แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะรู้ว่า

มันแอบสั่นนิดๆ แบบไม่ปกติเลยสักนิด

“แต่ก็นอนเตียงเดียวกันอยู่ดี”

คินพูดยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ รอยยิ้มนั้นคืออาวุธที่ทำให้หัวใจคนฟังสะดุดแทบทันที

อัยย์สะบัดหน้าแรงๆ

พยายามจะไล่ความรู้สึกแปลกๆ ออกจากอก

“แค่คืนนี้เท่านั้นนะเว้ย!!”

“แล้วแต่เธอ”

คินพูดเสียงนุ่มอย่างคนไม่คิดจะเถียง

เขาหลับตาเหมือนหมดเรื่องจะพูด…

แต่ยังไม่วายทิ้งประโยคสุดท้ายไว้แบบที่ทำให้โลกทั้งใบสั่นสะเทือน

“แต่ถ้าเธอหายใจดังตอนหลับ… ฉันจะอัดคลิปไว้นะ”

“ไอ้—!!!”

เสียงว้ากของอัยย์ดังลั่นกลางดึก

พร้อมกับหมอนหนึ่งใบที่ลอยข้ามกลางเตียงไปฟาดไหล่ของคินเป๊ะ

แต่หมอนนุ่มเกินกว่าจะเจ็บ

คินแค่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะดึงหมอนมากอดไว้แทน

“หึ… แรงดี น่ารักดี”

อัยย์กัดปากแน่น

โว้ยยยย!!! ทำไมคำพูดกวนตีนแบบนี้มันถึงทำให้หน้าแดงได้วะ!!!

เธอหันหน้ากลับมา

ซุกตัวลงกับหมอน

ไม่ใช่เพราะเขินหรอกนะ… ไม่ใช่เลย…

ก็แค่…

“กลัวเขาเห็นว่าฉันกำลังยิ้ม…”

[Part พิเศษ – ความลับของคนที่นอนไม่หลับ]

คิน x อัยย์ (ตอนดึกในคฤหาสน์)

เวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้ว…

ภายในห้องนอนหรูสไตล์มินิมอล เสียงแอร์เบา ๆ ดังคลอเคลียในความเงียบ

แสงไฟหัวเตียงสลัว… สะท้อนเงาร่างสองคนที่นอนอยู่คนละฝั่ง

และระหว่างพวกเขา—

ไม่มี “หมอนเขตแดน” แล้ว

เพราะไอ้คนกวนตีนมันขโมยไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วนั่นแหละ

เสียงหายใจของใครบางคนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เธอ… หลับสนิท

นอนหันหน้าออกนอกเตียง

มีผ้าห่มห่อตัวไว้พอประมาณเหมือนกลัวโดนรุกราน

ส่วนเขา…

ยังลืมตา

“…นอนไม่หลับเลยแฮะ”

คินถอนหายใจแผ่วเบา

ไม่ได้เพราะห้องมันสว่าง

ไม่ใช่เพราะเตียงมันไม่สบาย

แต่เพราะ…

“มีใครบางคนอยู่ข้างๆ”

เขาหันหน้าไปมอง

เห็นแค่แผ่นหลังเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่ม

เรือนผมยาวที่กระจายอยู่บนหมอน และเสียงหายใจเบาๆ ที่ฟังแล้ว… ดันทำให้ใจเขาอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

คินยกมือขึ้น

ไม่แตะ…

แค่ลูบอากาศใกล้ๆ แผ่นหลังของเธอเบาๆ เหมือนกำลังลังเล

“หลับสนิทเลยแฮะ…”

เขาไม่ใช่คนอ่อนโยน

เขาเป็นมือขวาของมาเฟีย

คนที่เคยชินกับการควบคุม สั่งการ และตัดใจในทุกสถานการณ์

แต่กับเธอ—

ผู้หญิงเสียงดัง ปากกล้า ชอบกัดเขาทุกคำ

กลับทำให้เขา…

รู้สึกเหมือนอยาก ‘ละมือจากทุกอย่าง’ แล้วหันมาสนใจเธอคนเดียว

เขาลังเลอีกครั้ง

ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้

เสียงของเตียงดังเบาๆ แต่โชคดีที่อัยย์หลับสนิท

เขาเลื่อนตัวเข้าใกล้เธอ… ช้าๆ

มือข้างหนึ่งเอื้อมไปแตะแผ่นหลังเธอเบ ๆ

“ขอโทษนะ…” เขาพึมพำ

“แค่คืนนี้…”

หมับ

เขาดึงตัวเธอเข้ามา…

เข้าสู่อ้อมกอดของเขาเอง

ช้าๆ … แน่นพอให้รู้สึก

แต่ไม่แรงจนเธอตื่น

“ก็แค่… อยากกอดเธอแบบนี้สักครั้ง”

“แบบที่ไม่ต้องโดนด่า ไม่ต้องแกล้งให้เธอหงุดหงิด”

เสียงลมหายใจของอัยย์ยังคงสม่ำเสมอ

เหมือนเธอไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

แต่เธอก็ไม่ได้ดิ้นหนี

ราวกับร่างกายของเธอกำลัง ‘วางใจ’ อยู่ในวงแขนของเขา

“ถ้ารู้ว่ากอดแล้ว...เธอจะหลับลึกขนาดนี้…”

คินหัวเราะเบาๆ

“ฉันน่าจะ...กอดเธอนะ...แต่...”

เขาหลับตาลงในที่สุด

ใบหน้าแตะแผ่นหลังของเธอเบาๆ

กลิ่นแชมพูจางๆ ลอยมาแตะปลายจมูกของเขา

“ฝันดีนะ… คนปากหมา”

“แต่ก็น่ารักเป็นบ้า…” ✨

[-Special’ s Part 4 ตอนสั้นๆ คนละฉาก-]

?ตอนที่ 1 “เตียงเดียวกัน แต่ใจมันวุ่นวาย!”

คินเดินออกจากประตูห้องเชื่อม พร้อมหมอนในมือ

อัยย์: “เห้ยยย! นี่มันห้องฉันนะ!!!”

คิน: “ของฉันด้วย ประตูมันเปิดถึงกันง่ายขนาดนี้ คงตั้งใจให้สนิทกันแหละ”

อัยย์โยนหมอนกลางเตียง ปักไว้เป็นเส้นแบ่งเขต

อัยย์: “นี่คือเส้นแบ่งอารยธรรม ใครข้ามมา… ตาย!!!”

คิน: “อืม เข้าใจละ” (แต่ยิ้มมุมปากแบบโคตรกวน)

เวลาผ่านไป คินเอื้อมมือหยิบหมอนเขตแดนไปใช้เองเฉย

อัยย์: “เฮ้ยยยยย!! เอาหมอนฉันคืนมา!!!”

คิน: “ฉันไม่มีหมอน …ขอใช้หน่อยนะ”

คินนอนข้างอัยย์หน้าเฉย ส่วนอัยย์หน้าแดงจี๊ด

คิน: “ไม่ต้องกลัว ฉันไม่กัด”

อัยย์: “ฉันไม่ได้กลัววววว!!!”

แต่หัวใจดันเต้นแรงเฉยเลยวุ้ย…!

?ตอนที่ 2 หลังตื่นนอนในคฤหาสน์ ตอนเช้า

อัยย์: (ยีหัวตัวเอง) “โอยยย เมื่อคืนหลับสนิทเกินไปมั้ยวะเนี่ย… อย่าบอกนะว่าฉันกรน?”

คิน: (จิบกาแฟนิ่งๆ) “ก็ไม่ได้กรนหรอก…”

อัยย์: (ถอนหายใจโล่ง) “ฟู่~ นึกว่าจะโป๊ะแตก...”

คิน: “แค่ละเมอเรียกชื่อฉันเบาๆ แค่นั้นเอง”

อัยย์: “ว่าไงนะ!!!!!!!?”

คิน: (ยิ้มมุมปาก) “อยากรู้มั้ยว่าเรียกว่าอะไร?”

?ตอนที่ 3 – “สัตว์เลี้ยงของใคร”

[มินาเอะนั่งกินขนมบนโซฟา ไทกะนั่งตักเหมือนแมว (?) ส่วนเรย์จินั่งจิบชากับหนังสือ]

เรย์จิ: “ฉันควรหึงหมาได้มั้ย?”

มินาเอะ: “เฮ้ย! นี่ไทกะมันน่ารักไง!”

เรย์จิ: “มันไม่เคยนั่งตักใคร…นอกจากเธอ”

มินาเอะ: “แล้วนายจะหวงอะไรกับหมาเนี่ย!?”

เรย์จิ: (ขมวดคิ้วนิด ๆ) “ก็เธอเป็นของฉัน... ไม่ใช่ของมัน”

มินาเอะ: “…นายมันโคตรมาเฟีย”

?ตอนที่ 4 – “ท้าแล้วอย่าหนี”

[อัยย์แต่งตัวจะออกไปเดินเล่นในสวน คินเดินตามมาพร้อมกาแฟ]

คิน: “จะไปไหนแต่เช้า?”

อัยย์: “เดินดูวิว ฆ่าเวลา! อย่ามาตามนะ!!”

คิน: “เธอพูดแบบนี้ทุกครั้ง แล้วฉันก็ยังตามทุกที”

อัยย์: (หันขวับ) “งั้นนายกล้าปล่อยฉันคนเดียวมั้ยล่ะ?”

คิน: (เดินมาใกล้ กระซิบเบาๆ) “กล้า… แต่ไม่อยาก”

อัยย์: “หุบปากไปเลย!!! หัวใจจะวายแล้วเนี่ย!!!” ??