ตอนที่ 14 ตื่นมาเจอหน้า.. ‘แฟนมาเฟีย’!?

แสงแดดนวลอ่อนยามเช้า ส่องลอดผ้าม่านสีขาวบางเบาเข้ามาแตะผิวแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา ราวกับจะปลุกให้ลืมตาตื่นขึ้นมาสู่เช้าวันใหม่ที่สงบ…

...ถ้าหากมัน สงบจริง ๆ น่ะนะ

แต่ปัญหาคือ—

ฉันไม่ได้ตื่นมาพร้อมนอนอยู่คนเดียวบนเตียง!!!!

ฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียสุดหล่อ!!!

ฉันรู้สึกตัวตื่นแบบงัวเงีย…

สิ่งแรกที่ฉันเห็นทันทีที่ลืมตาคือ…

ใบหน้าของเรย์จิอยู่ใกล้ฉันแบบระยะประชิด!!

โคตรใกล้! ใกล้ชนิดที่ลมหายใจของเขาระบายมาโดนหน้า!

กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาทำฉันมึนไปสามวิ

จมูกโด่งเรียว… ขนตายาวระริก… และริมฝีปากที่แนบสนิท

แต่ที่ช็อกกว่าคือ…

แขนของเขา กำลังโอบเอวฉันแน่นแบบไม่ยอมปล่อย!!!!

“ว๊ากกกกกกกก!!!!”

ฉันร้องลั่นแบบไม่รู้ตัว พร้อมดิ้นพรวดถอยหนีจากอ้อมกอด

ตุ้บ!

“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!! เจ็บบบบ!!!”

ฉันลงไปกองอยู่บนพรมหนานุ่มข้างเตียง กุมก้นตัวเองด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

พอเงยหน้ามองขึ้นไปบนเตียง—

เรย์จิก็ลืมตาพอดี

เขายกตัวลุกขึ้นช้า ๆ สายตายังดูง่วงนิดๆ แต่…ก็โคตรหล่อ

ใบหน้าเงียบขรึมของเขาหันมามองฉันที่กำลังนั่งงออยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“หืม… ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำถามเบาๆ

“นาย!!! นายกอดฉันทั้งคืนเลยใช่มั้ย!!!?”

ฉันชี้หน้าเขา มือยังลูบก้นตัวเองไปด้วย (โอ๊ย เจ็บชะมัด!!)

“อืม” เขาพยักหน้าอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ก็เธอนอนดิ้น ฉันเลยต้องจับไว้”

ดิ้นบ้าอะไรล่ะฟะ!!! ฉันนี่แหละตัวแข็งเป็นหิน!!

ฉันกัดฟันเตรียมจะโวยอีกชุดใหญ่—

แต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็น…

เรย์จิกำลังนั่งพิงหัวเตียง ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ ยังไม่ได้ติดกระดุมบนสองเม็ด

แผงอกที่โผล่พ้นออกมานิดๆ กับแสงแดดที่สะท้อนมาพอดี…โอ๊ยยย!! นี่มันซีนพระเอกโรแมนติกเวอร์ชั่นเรทอ่อนเลยใช่มั้ย!!! โคตรกร๊าวใจ!!!

เขาเห็นฉันนิ่งไป… ก็เอียงคอนิดๆ แล้วพูดเบาๆ

“ถ้าฉันจะทำมากกว่ากอด…”

น้ำเสียงทุ้มต่ำลงไปอีกขั้น…

สายตาคม ๆ คู่นั้นจ้องฉันนิ่ง…

“…เธอคงไม่ได้หลับจนถึงเช้า”

“!!!!!!!!!” ?

โอ๊ยยยยย!!! ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรออกมาฟะะะะะ!!!

หน้าแทบไหม้!! หัวใจแทบระเบิด!!

จะลุกหนีก็เจ็บก้น! จะเถียงก็ลิ้นพันกันเอง! จะเขินก็เขินไม่ออกเพราะ ไอ้บ้านี่แม่งเล่นแรง!!!

แต่เขายังนั่งยิ้มมุมปาก… เหมือนรู้ทันทุกอย่าง…

ก่อนจะกระตุกผ้าห่มลงเล็กน้อย แล้วพูดเบาๆ

“จะขึ้นมานอนต่อมั้ย?”

“หรืออยากให้ฉันลงไปกอดต่อข้างล่าง?”

มินาเอะ: 「ไอ้มาเฟียบ้านนนนนน!!!!!!!!!」

(เสียงกรี๊ดดังลั่นคฤหาสน์)

ฉันหน้าแดงแปร๊ด!! แดงยันหูยันคอ!!!

“ไอ้บ้า!!! ไอ้ลามก!!! ไอ้คลั่งรัก!!!”

มือก็ไม่รอช้า—คว้าหมอนใบนุ่มปาใส่หน้าไอ้มาเฟียโรคจิตที่ยังนั่งหล่อพิงหัวเตียงอยู่

ฟึ่บ!

แต่แน่นอน...

เขารับหมอนได้สบายๆ ด้วยมือข้างเดียว พร้อมใบหน้านิ่งสงบ

“ฉันไม่ได้ลามก… แค่รักเธอ”

เรย์จิพูดเบาๆ เสียงเรียบ ทุ้มต่ำ… แต่เหมือนลูกระเบิดฟาดกลางใจฉันจนสมองค้าง!!!

“!!!!!!!!!!!!”

เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!

คำนี้มันพูดออกมาง่ายเกินไปแล้วววววว!!!!

ใจฉันไม่พร้อมจะรับอรุณแบบนี้!!!

จังหวะนั้นเอง—

“โฮ่ง!” ?

ไทกะ เจ้าหมาชิบะตัวแสบ ก็เดินตัวด๊อกแด๊กเข้าห้องมาพอดี หางม้วนของมันสะบัดไปมารัวๆ อย่างร่าเริงสุดๆ มันเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกระดิกหางใส่เหมือนจะพูดว่า

“ตื่นแล้วเหรอ? เมื่อคืนอบอุ่นดีเนอะ~”

“ไทกะ!! แกปล่อยให้ฉันโดนกอดทั้งคืนได้ไงวะ!!”

ฉันแว้ดใส่มันอย่างหมดแรง กลิ้งลงจากเตียงด้วยหัวใจเต้นตึงตัง!

แต่ไทกะดันมองฉันแว้บเดียว… แล้วหันไป—

เกาะขาเรย์จิแทน

“เหอะ! แกเลือกข้างแล้วใช่มั้ย!!”

ฉันฟาดผ้าห่มใส่มันเบาๆ อย่างหมั่นไส้สุดขีด

แต่เรย์จิกลับโน้มตัวลงลูบหัวเจ้าหมาตัวดีด้วยมือที่นุ่มนวลอย่างเหลือเชื่อ

ใบหน้าหล่อโคตรยังคงประดับด้วยรอยยิ้มมุมปาก

รอยยิ้มที่…ไม่เจ้าเล่ห์ ไม่ร้ายกาจ

แต่กลับดู อ่อนโยนมากจนฉันหายใจไม่ทั่วท้อง…

“ไทกะมันรู้...ว่าใครเป็นเจ้าของแล้ว” เขาพูดเรียบๆ

ฉันนิ่งอึ้งไปสามวินาที…

เพราะรู้แน่ชัดว่า ‘เจ้าของ’ ที่ว่านั่น…

ไม่ได้หมายถึงหมา…

แต่หมายถึงฉัน!!!

ไอ้บ้านี่มัน…คลั่งรักตั้งแต่ยังไม่กินข้าวเช้าเลยเรอะ!!!

ฉันกัดริมฝีปากแน่น กำลังจะเถียงกลับ แต่—

ไทกะกระโดดขึ้นเตียงไปนอนตรงกลาง แล้วหันหน้ามาทางฉันพร้อมทำหน้าง่วงๆ สไตล์ ‘คนที่อยู่เหนือมนุษย์ทั่วไป’

“โฮ่ง!!”

มันเหมือนจะพูดว่า “ถ้ายังไม่ลุก ก็กลับมานอนต่อด้วยกันสิ”

โอ๊ยยยย!!!

ขนาดหมายังขี้อ้อนขนาดนี้ แล้วไอ้เจ้าของมันจะขนาดไหนวะะะ!!!

??????

เวลา 7:12 น. — เช้าอันแสน (ไม่) ปกติในคฤหาสน์มาเฟีย

แสงแดดบางเบาค่อยๆ สาดลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้องนอนหรู

ลมจากเครื่องปรับอากาศพัดเบาๆ ให้ความรู้สึกเย็นกำลังดี... ชวนให้หลับสบายแบบสุดๆ

บนเตียงขนาดควีนไซซ์ ผ้าห่มยังอยู่ครบ

แต่…

ร่างของอัยย์ นอนขดอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน

แนบแน่นชนิดที่เรียกว่า ถ้าแน่นกว่านี้ก็คือสิงกันแล้ว!!!

“อืมมม…” เสียงงัวเงียดังขึ้นจากลำคอของเธอ ขณะที่กำลังจะเปลี่ยนท่านอน

…แต่กลับขยับไม่ได้!?

หมับ

“……”

มีบางอย่างกอดรัดรอบเอวเธอไว้แน่น…

พอลืมตาขึ้น…

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือ…

‘แผงอก’ อุ่นๆ พร้อมกลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่โคตรคุ้น…

ดวงตาของอัยย์เบิกกว้างขึ้นทันที!!!

“นี่มัน…”

เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น…

แล้วก็เห็น—

“ไอ้คิน”

เขานอนหลับอยู่ข้างเธอ… กอดเธอไว้ทั้งตัวแบบไม่รู้สึกรู้สา

ใบหน้าเขาดูนิ่งและหล่อเวอร์แบบพระเอกซีรีส์ยามนอน

ขนตายาวๆ นั่นยังหลับสนิท และปากก็เม้มเบาๆ

จังหวะนั้นเธอกรี๊ดคอแทบแตก!!

“อ๊ากกกกกกก!!! ไอ้บ้า!!!”

เธอดันตัวออกสุดแรงแล้วกลิ้งไปชิดหัวเตียงแบบสับขาโกย!! คว้าหมอนมากอดไว้แน่นราวกับเป็นโล่กันคลื่นความอาย!!

คินค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างใจเย็น ยกมือป้องแสงแดดนิดๆ แล้วปรายตามองเธอด้วยสีหน้าง่วงๆ

“อรุณสวัสดิ์”

เขาทัก… แบบหน้านิ่ง ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น!!!

“อย่ามา ‘อรุณสวัสดิ์’ กับฉันนะเฟ้ยยย!!!”

“นายมานอนข้างฉันได้ยังไง!? ฉันวางหมอนกั้นไว้แล้วไม่ใช่เหรอ!?”

คินหาวเบาๆ แล้วพูดหน้าตาเฉย

“หมอนมันตกลงพื้นเมื่อคืน”

“แล้วนายก็ไม่คิดจะเก็บขึ้นมาเหรอ!!?”

“เก็บสิ..แล้ววางใต้หมอนฉันเอง”

“ไอ้คนกวนตีนนน!!!”

อัยย์แทบจะขว้างหมอนใส่หน้าเขาอีกรอบ แต่คินยกมือกันไว้เบาๆ แล้วยักไหล่

“นายกอดฉันไว้ทั้งคืนเลยใช่มั้ยยยย!!!?"” อัยย์แว้ดเสียงดัง

“อืม” คินตอบเรียบๆ

“เธอละเมอมาซุกฉันเองนะ”

“หาาา!!!? ละเมอพ่องงง!!”

“ยังบ่นชื่อฉันตอนนอนด้วย ‘ไอ้คิน… อย่ามากวนฉันนะเว้ย…ฉันจะนอน’”

เขาทำเสียงเลียนแบบพร้อมลูบผมตัวเองไปด้วยเหมือนจะเพิ่มความกวนตีนให้ครบสูตร

“ไอ้—!!! โอ๊ยยยย!!! ฉันจะฟาดนาย!!!”

เธอหยิบหมอนฟาดหน้าเขาเต็มแรง

แต่คินกลับหัวเราะเบาๆ และพูดในสิ่งที่ทำให้อัยย์นิ่งไปครู่หนึ่ง

“เธอควรขอบคุณฉันด้วยซ้ำ”

“ขอบคุณบ้านนายสิ!!!”

“เพราะเมื่อคืน...ฉันไม่ขยับตัวเลย เธอถึงได้นอนหลับสนิท”

คำพูดนั้นทำให้อัยย์ชะงัก…

เพราะเธอรู้ดี…

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอ นอนหลับลึกแบบไม่มีฝันร้ายเลยสักนิด

และตอนตื่น… เธอก็รู้สึกอุ่นแปลกๆ แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“……”

“ไม่จริง…”

เธอกำลังจะปฏิเสธในใจ… แต่เธอกลับรู้ดีว่า มันจริง

คินลุกขึ้น หยิบเสื้อมาสวมต่อหน้าตาเฉย แล้วหันกลับมากระซิบใกล้หูเธอ

“ถ้าอยากหลับสนิทอีก… คืนนี้ก็นอนกับฉันสิ”

“ไอ้บ้าาาาาาาาาาาาาาา!!!!”