ตอนที่ 12 ตอนพิเศษ..ความในใจ…!

? [Part พิเศษ – ความในใจของเรย์จิ]

ในห้องนอนเงียบสงัด

ภายใต้แสงไฟสลัวนวลอุ่นที่ไล้ผนังห้องหรูไปอย่างเนิบช้า

ร่างบางของมินาเอะนอนหลับอย่างสงบ

เธอขดตัวเล็กๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายที่เธอทั้งหวาดกลัวและ...อาจกำลังเริ่มวางใจ

แต่เรย์จิ—

มาเฟียหนุ่มผู้เป็น ‘มังกรดำแห่งคุโรซาวะ’ คนนี้...กลับยังไม่หลับ

ไม่ใช่เพราะเสียงรบกวน ไม่ใช่เพราะคิดเรื่องงาน ไม่ใช่เพราะ

ระวังภัย…

แต่เพราะคืนนี้

ผู้หญิงที่เขารักอยู่ข้างกายเขาจริงๆ เป็นครั้งแรก

เขาหลุบตามองใบหน้าเล็กๆ ที่ซุกอยู่ตรงอกแกร่งของเขาอย่างแผ่วเบา

สายตาคมเย็นที่ใครๆ ต่างหวาดกลัว—ในเวลานี้กลับอ่อนโยนจนน่าตกใจ

มือใหญ่เลื่อนขึ้นไปอย่างช้าๆ

ปลายนิ้วไล้เส้นผมนุ่มของเธอราวกับกลัวจะทำให้ตื่น

“เธอ… ช่างอันตรายเหลือเกิน”

เขาคิดในใจอย่างเงียบงัน

…ไม่ใช่อันตรายเพราะเธอถือปืน

แต่เพราะเธอถือ ‘หัวใจเขา’ ไว้โดยไม่รู้ตัว

เรย์จิเคยผ่านผู้หญิงมากมาย

เคยนอนกับผู้หญิงทุกคน...โดยไม่รู้สึกอะไร

แต่คืนนี้กลับต้อง…

อดทน

และมากกว่านั้น…

ห้ามใจตัวเองแทบตาย

“ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน”

เสียงในใจเขาเอ่ยเบา ๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน—

เขาคงจะไม่ลังเลแม้แต่นิด

จะกอดแรงๆ จะจูบ จะครอบครองอย่างที่ถนัด

แต่กับเธอ…

มินาเอะ

ผู้หญิงเนิร์ดธรรมดาๆ ที่วันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาช่วยหมาของเขาโดยไม่คิดชีวิต

และก็เป็นคนแรกที่กล้ายืนด่าเขาตรงๆ

กล้ามองตาเขาโดยไม่ก้มหัว

และเป็นคนเดียว…

ที่ทำให้เขา… หยุดมองผู้หญิงคนอื่นไปเลย

แม้จะรู้ดีว่าเธอยังไม่ยอมรับเขาเต็มตัว

แม้จะรู้ว่าเธอพยายามจะ ‘หนี’ ออกไปจากโลกของเขา

…แต่เขาก็ยังไม่อยากเร่งรัดเธอ

“เธอไม่รู้เลยใช่ไหม…ว่าฉันต้องพยายามมากแค่ไหน ที่จะไม่ดึงเธอเข้ามาจูบตรงนี้… กอดแรงๆ จนเธอไม่มีแรงหนีอีกเลย…”

แต่เขาไม่ทำ

เพราะเรย์จิไม่ได้ต้องการแค่ ‘ตัว’

เขาอยากได้…ใจของเธอ

มือแกร่งค่อยๆ เลื่อนลงมาโอบเอวเธอไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย

ราวกับกลัวว่าเธอจะเลือนหายไปจากอ้อมแขน

หัวใจของเขาเต้นช้า แต่มั่นคง

ก่อนจะโน้มใบหน้าลง—

จูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา

สัมผัสนั้นอ่อนโยนเหมือนกลัวปลุกเจ้าหญิงในนิทราให้ตื่น

ไม่เร่าร้อน ไม่ลึกซึ้ง…

แต่เต็มไปด้วยความจริงใจที่เขาไม่เคยให้ใคร

เขาหลับตาลงแนบกับเส้นผมของเธอ

สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดผิวเธอไว้ในความทรงจำ

“ฝันดี…มินาเอะ”

เสียงกระซิบของมาเฟียที่ใครๆ ต่างหวาดกลัว

ในคืนนี้—

แผ่วเบา…

แต่หวานยิ่งกว่าเสียงของพระเอกในละครโรแมนติกเรื่องไหนๆ

…และเขาก็หลับไปพร้อมเธอ

พร้อมคำสัญญาเงียบ ๆ ว่า…

“เธอจะไม่มีวันต้องกลัวอะไรอีก…ตราบใดที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของฉัน”

⋆｡‧˚ʚ?ɞ˚‧｡⋆ ⋆｡‧˚ʚ?ɞ˚‧｡⋆

? [Part พิเศษ – ความในใจของมินาเอะ]

คืนนี้…

ฉันนอนอยู่บนเตียง

ในห้องนอนสุดหรูของคฤหาสน์หลังมหึมา

ซึ่งปกติควรจะมีแต่ “เจ้าพ่อ” หรือ “ราชามาเฟีย” เท่านั้นที่ได้ใช้

แต่ตอนนี้…

เด็กเนิร์ดธรรมดาๆ คนหนึ่งกำลังนอนอยู่ที่นี่

ถูกกอดจากด้านหลัง

โดยผู้ชายที่ใครๆ ก็เรียกว่า ‘มังกรดำแห่งคุโรซาวะ’

...แต่ฉันเรียกเขาว่า “ไอ้มาเฟียบ้า”

“ฉันรอดชีวิตมาได้ยังไงวะเนี่ย…”

ใช่…

นี่มันไม่ใช่พล็อตชีวิตแบบที่ฉันเคยวาดฝันไว้เลยสักนิด!!!

เพราะนี่มันโคตรจะไม่ปกติสำหรับชีวิตเด็กเนิร์ดผู้แสนธรรมดาอย่างฉันเลยสักนิด!!!

ฉันหลับตาแน่น

พยายาม “ไม่คิด” …

ไม่รับรู้ว่าใครกำลังกอดฉัน

ไม่รู้สึกถึงกลิ่นโคโลญจางๆ จากเสื้อเชิ้ตของเขา

ไม่ฟังเสียงลมหายใจของเขาที่อยู่แค่ไม่กี่เซนฯ จากต้นคอ

“ไม่คิด… ไม่คิด… ไม่คิด…”

แต่ให้ตายเหอะ…

ทำไมมัน “คิด” วะ!!!??

ฉันนอนตัวแข็งเป็นท่อนไม้มาสักพักใหญ่

แต่แล้ว…

แขนของเขาก็ขยับเล็กน้อย— กอดแน่นขึ้นอีกนิด…

ความอุ่นของร่างกายเขา

ไหลผ่านชุดนอนบางๆ ของฉันจนแทรกเข้าไปในหัวใจ

และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่…

ฉันไม่อยากดิ้นหนีอีกแล้ว

เฮ้ย… ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย…

เขาไม่ได้พูดอะไร

ไม่ได้ล่วงเกิน

ไม่มีคำพูดเจ้าชู้

ไม่มีอะไรเลยนอกจาก…

อ้อมกอดที่มั่นคงนั้น

…และอ้อมกอดนั้น

ไม่ได้ให้ความรู้สึก ‘อันตราย’ อย่างที่ฉันเคยคิดเลยสักนิด

มันกลับ…ปลอดภัย

และ…

อบอุ่นมาก… มากจนฉันรู้สึกใจสั่น

“แปลกดีแฮะ…”

ฉันคิดในใจ

…เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ

แต่ฉันกลับ ‘ได้ยิน’ เขา ผ่านหัวใจ

จังหวะการเต้นของหัวใจเขา…

มั่นคง สม่ำเสมอ ไม่รีบร้อน

ราวกับบอกว่า

“ไม่เป็นไรนะ… ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง”

ฉันขยับตัวนิดหน่อย—แค่จะลองดูว่าเขาหลับรึยัง

แต่…

เขากอดแน่นขึ้นนิดนึง เหมือนสัญชาตญาณกลัวฉันหายไป

และนั่นเอง…

มันทำให้ฉันเผลอยิ้มเบาๆ ในความมืด

“เรย์จิ… อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ฉันพยายามบอกตัวเอง”

“หรือจริงๆ แล้ว… เขาอาจจะเป็นคนที่เหงากว่าที่ใครคิด”

เขาอาจเป็นมาเฟีย

แต่เขาก็เป็นแค่…

ผู้ชายคนหนึ่ง

ที่โคตรจะไม่เก่งเรื่องความรัก

ที่ชอบทำหน้าโหดแต่กลับกอดฉันแบบเบามือสุดชีวิต

…เหมือนกลัวฉันจะแตกหักถ้าเผลอใช้แรงมากไป

“แค่คืนนี้นะ… เรย์จิ”

“แค่คืนนี้ ฉันจะปล่อยให้นายกอด… แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

ฉันคิดเบาๆ ในใจ

ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

และเป็นครั้งแรกในรอบหลายคืน…

ที่ฉันหลับไปในอ้อมแขนของใครสักคน

โดยไม่มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

มีแค่…

ความสบายใจ ความวางใจ

และ…

อะไรบางอย่างที่เริ่มเติบโตในหัวใจฉันอย่างเงียบๆ ?

[-Special’ s Part 4 ตอนสั้นๆ คนละฉาก-]

คู่หลัก: เรย์จิ x มินาเอะ

[ฉาก: ระหว่างเดินเล่นในสวนคฤหาสน์ยามค่ำ]

มินาเอะ: (เดินเร็ว) “นี่! อย่าเดินตามมาติดๆ ได้มั้ย ฉันไม่ได้ชินกับการมีผู้ชายหล่อๆ เดินตามหลังนะเว้ย!”

เรย์จิ: (มองเฉยๆ) “แล้วถ้าฉันเดินข้างๆ ล่ะ?”

มินาเอะ: “ก็… ก็ไม่ต่างกันหรอก!”

เรย์จิ: (โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ) “งั้นเดินจับมือเลยดีมั้ย จะได้ไม่ต้องเดินตาม”

มินาเอะ: “ห๊าาาาาา!!!???”?

[ฉาก: ในห้องนอน แฟนมาเฟียมันจ้องแรง!]

เรย์จิจ้องมินาเอะตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบไม่กระพริบตา

? มินาเอะ: “มะ… มองอะไรของนายฟะ!?”

? เรย์จิ: “…เธอดูดี”

มินาเอะหน้าแดง เขินสุดขีด ถอยหลังแทบสะดุด

? มินาเอะ: “ยะ… อย่ามาทำหน้าจริงจังตอนพูดแบบนี้เซ่!!”

? เรย์จิ: “ชุดนอนตัวนี้… สั้นกำลังดี”

? มินาเอะ: “ไอ้มาเฟียบ้าาาาา!!!” ?

มินาเอะกระโดดขึ้นเตียง เอาหมอนมากั้นกลางทันที

? มินาเอะ: “นี่คือกำแพงศักดิ์สิทธิ์! ห้ามข้ามเด็ดขาด!!”

? เรย์จิ: “…ก็ได้”

เรย์จิยิ้มนิด ๆ ขณะไทกะ (หมา) กระโดดลงจากเตียง

? มินาเอะ: “ไทกะ!! อย่าเพิ่งลงไปสิฟะ!! นายต้องขวางไว้ก่อน!!”

? เรย์จิ: “หมาของฉันก็รู้เวลาน่ะ”

? มินาเอะ: “โว้ยยยย!! นายมันวางแผนไว้หมดแล้วใช่มั้ย!!!?”