ตอนที่ 11 ฉันต้องนอนกับมาเฟีย!? ส่วนอัยย์ติดกับดัก!

หลังจากที่ฉันถูกบีบให้เลือกระหว่าง ‘นอนกับเรย์จิ’ หรือ ‘นอนกับไทกะ’...

ฉันก็—

“ฉันจะนอนกับไทกะ!!!!”

ฉันประกาศลั่นแบบไม่ลังเล!!!

ยังไงก็ไม่นอนกับไอ้มาเฟียบ้านี่เด็ดขาด!!!

…

แต่เหมือนฉันจะลืมไปว่า…

ไทกะเป็นหมาของใคร

และไอ้เจ้าของหมานี่...มันโคตรเอาแต่ใจ!!!!!

คฤหาสน์คุโรซาวะ – ห้องนอนสุดหรู

“เฮ้ย! เดี๋ยวสิวะ!! ทำไมฉันต้องมานอนที่นี่!!!??”

ฉันยืนตัวแข็งอยู่กลางห้องนอนสุดหรูระดับโรงแรมห้าดาวของคฤหาสน์คุโรซาวะ

!!!???

แชนเดอเลียร์ระยิบระยับ โซฟากำมะหยี่สุดแพง วิวจากระเบียงที่มองเห็นเมืองทั้งเมือง—

นี่มันห้องนอนมาเฟียหรือเพนต์เฮาส์เวกัสฟะ!!!?

แต่ที่ทำให้ฉันช็อกกว่าอะไรทั้งหมดคือ…

เรย์จิถอดสูทออกแล้ว!!!

…และกำลัง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบน!!!

!!!???

“หืม?”

เขาหันมามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูดหน้าตาย

“เธอเป็นแฟนฉัน นอนกับฉันก็ถูกแล้ว”

“ไอ้มาเฟียบ้าาาาาาา!!!!”

“เธอบอกจะนอนกับไทกะ แต่มันนอนที่ห้องฉัน”

“!!!!”

พรืดดดดดด!!! ฉันแทบล้มทั้งยืน!!!

นี่มันแผนของหมากับเจ้าของใช่มั้ยฟะ!!!!?

“ทำหน้าตกใจทำไม?” เรย์จิปรายตามองฉันก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียง

ซึ่งใหญ่มากกกกกก!!!

นี่มันเตียงระดับ VIP ที่นอนได้ 4 คนสบายๆ!!!

โอ๊ยยยย!!! นี่ฉันต้องนอนเตียงเดียวกับไอ้มาเฟียบ้านี่จริง ๆ เหรอ!!!?

เรย์จิปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเพิ่มอีกเม็ด…

ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยออร่า ‘โคตรเจ้าของบ้าน’

“ไปอาบน้ำซะ”

“...หา?”

“ฉันเตรียมเสื้อให้เธอแล้ว”

เขาพยักพเยิดไปที่เตียง…

ที่มีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งวางพับอยู่เรียบร้อย

!!!???

“เดี๋ยวๆๆ!!! นายให้ฉันใส่นี่เรอะ!!!?”

ฉันหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาแล้วสะบัดมันสุดแรง ก่อนจะจ้องหน้าเรย์จิเหมือนเขาเพิ่งบอกให้ฉันไปบูชายันต์กลางคฤหาสน์!!!

“ก็ใช่”

“ไม่มีชุดนอนที่มัน ‘ปกติ’ กว่านี้เรอะ!!!?”

“ก็ฉันไม่เคยมีแขกผู้หญิง”

“!!!!!!!!”

โอ๊ยยยย!!! ฉันจะบ้าตายแล้วโว้ยยย!!!

แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือก…

สุดท้ายก็ต้องคว้าเสื้อเชิ้ตตัวนั้น เดินปึงปังเข้าไปในห้องน้ำอย่างจำใจสุดชีวิต!!!

หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ…

ฉันเดินออกมาด้วยความรู้สึกประหลาดๆ …

เสื้อเชิ้ตของเรย์จิตัวโคร่ง…มันยาวพอจะปิดต้นขาฉันก็จริง

แต่แม่งโคตรหลวม!!

แขนเสื้อยาวจนฉันต้องพับขึ้นมา 2-3 ชั้น…

…แถมกลิ่นของเรย์จิยังติดอยู่บนเสื้ออีก!!!

โอ๊ยยย!!! มันโคตรน่าอายเลยเว้ยยย!!!

“อืม”

เรย์จิที่นั่งอยู่บนเตียง… กวาดตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบโคตรไม่เกรงใจ!!!

“เฮ้ยยยยย!!! มองอะไรของนายฟะ!!!”

ฉันรีบยกมือขึ้นกอดอก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกประเมินค่าในตลาดมาเฟีย!!!

“เธอดูดี”

“!!!!!!!!”

พรืดดดด!!!

โอ๊ยยย!!! หมอนี่มันพูดอะไรออกมาฟะ!!!?

แต่ก่อนที่ฉันจะได้โวยวาย—

“แถม...”

เรย์จิจ้องฉันนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“สั้นกำลังดี”

!!!???

ไอ้บ้านี่มันแอบพูดอะไรวะ!!!!?

“ไอ้บ้านี่!!! หุบปากไปเลยนะเฟ้ยยย!!!”

สุดท้าย…

ฉันรีบกระโจนขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะเอาหมอนมากั้นไว้เป็น ‘กำแพงศักดิ์สิทธิ์’!!!

“นี่คืออาณาเขตของฉัน!!! นายห้ามข้ามมาเด็ดขาด!!!”

เรย์จิปรายตามองกำแพงหมอนของฉัน…

ก่อนจะพยักหน้ารับแบบโคตรใจกว้าง

“อืม”

“......”

ทำไมฟังดูเหมือนเขาให้ฉันเล่นละครเด็กๆ อยู่คนเดียววะ!!!?

แต่ที่ทำให้ฉันช็อกหนักกว่าอะไรทั้งหมดคือ…

ฉันหันไปมองตรงกลางเตียง…

ไทกะ…

มันนอนตรงกลางระหว่างฉันกับเรย์จิพอดี!!!!

!!!???

“เห้ยๆๆๆ!!! ทำไมแกถึงไปนอนตรงนั้นฟะ!!!?”

ฉันพุ่งไปจ้องเจ้าหมานรกอย่างคาดโทษ!!!

ไทกะ กระดิกหางเบาๆ แล้วทำหน้าเหมือน ‘ฉันเป็นหมาดีที่แค่นอนเฉยๆ’

“หึ...”

เสียงหัวเราะในลำคอของเรย์จิดังขึ้น

ฉันหันไปมองเขา—

แล้วก็พบว่า…

ไอ้บ้านี่กำลัง ‘ยิ้มพอใจ’ สุดๆ!!!

“ดูเหมือนไทกะจะชอบอยู่ตรงนี้”

“!!!!!!!!”

โอ๊ยยย!!! หมาบ้า!!! นี่แกเป็น ‘มาเฟียลูกสมุน’ หรือ ‘สายลับส่งเสริมความคลั่งรัก’ กันแน่ฟะ!!!?

…โอเค อย่างน้อยก็ยังมีหมาขวางอยู่

ฉันควรจะรอดใช่มั้ย…

ใช่มั้ยยยย!!!?

? ? ? ? ?

“วู้วววว!!! ห้องนี้คือโคตรดีย์!!!”

เสียงของอัยย์กรีดร้องอย่างดีใจสุดขีด ขณะที่เธอ พุ่งตัวไปกระโดดขึ้นเตียงหรูขนาดคิงไซส์!!!

โซฟากำมะหยี่สีเข้ม – มุมอ่านหนังสือสุดหรู – แชนเดอเลียร์เรืองแสงอ่อนๆ – วิวกลางคืนของเมืองที่ส่องแสงระยิบระยับจากหน้าต่างกระจกบานใหญ่…

นี่มัน…

“ห้องนอนหรือโรงแรมห้าดาวกันฟะ!!!?”

อัยย์ที่ตอนแรกทำเป็นไม่อยากค้าง แต่พอได้เห็นห้องนอนที่หรูสุดๆ ของคฤหาสน์มาเฟียเท่านั้นแหละ— ก็ดูจะลืมเพื่อนสนิทไปเลย!!!

“เตียงก็นุ่ม!! วิวก็สวย!!! ฉันจะใช้ชีวิตเป็นเจ้าหญิงแค่คืนนี้ละกัน!!!”

เธอกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างฟินสุดขีด โดยไม่รู้เลยว่า…

ห้องที่ติดกับเธอ คือห้องของคิน!!!

และ…

ประตูระหว่างห้องทั้งสองสามารถเปิดถึงกันได้!!!!

“กึก!”

อัยย์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ เหมือนมีคนหมุนลูกบิดประตู!!!

“เดี๋ยวๆๆ!!! ห้องฉันมีประตูอีกด้านเหรอวะ!?”

เธอหันไปมองและเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่เธอไม่ได้สังเกตมาก่อน

พรืดดดดด!!!

หรือว่ามันเป็นประตูไปห้องน้ำ!!!?

…

…แต่เปล่าเลย

เพราะทันใดนั้นเอง—

แกร๊ก!!

ประตูเปิดออก

และคิน… เดินออกมาแบบโคตรชิล!!!!

“เฮ้ยยยยยยยยย!!!!!”

อัยย์แทบจะโยนหมอนใส่คินทันที!!!!

“ไอ้บ้านี่!!! ทำไมนายเปิดประตูห้องมาฉันได้ฟะ!!!?”

คินที่ยังคง ‘หล่อแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว’ …

แถมยังยืนกอดอก ยิ้มกวนสุดชีวิต

!!!???

“ก็ห้องฉันอยู่ติดกับเธอ”

“แล้วยังไงฟะ!!! นายจะเข้ามาทำไม!!!”

“หืม? ก็นี่เป็นห้องของฉันเหมือนกัน”

“ไอ้บ้านี่!!!”

โอ๊ยยยย!!! ติดกับดักมาเฟียเข้าแล้วววว!!!

??????

หลังจากที่ฉัน ถูกบีบบังคับ (อีกแล้ว) ให้ต้องนอนในห้องเดียวกับเรย์จิ…

ฉันก็พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดบนเตียงกว้าง นอนตัวเกร็งสุดชีวิต

ไม่กล้าขยับ… ไม่กล้าหายใจแรง… ไม่กล้าหันไปมองมาเฟียคลั่งรักที่นอนอยู่ข้างๆ!!!!

ไทกะที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างเราสองคน เริ่มทำท่าจะขยับตัว…

แล้วมันก็ดันขยับไปนอนข้างเตียง!!!

"เห้ย!!! ไทกะ!!! กลับมานอนตรงนี้ก่อนนนน!!!"

ฉันแทบจะพุ่งไปคว้าคอมัน!!!

แต่ไม่… ไอ้หมาตัวแสบแม่งหลับแล้ว!!

มันทิ้งฉันไว้กับไอ้มาเฟียบ้าเนี่ยยย!!!

ฉันสูดหายใจเข้า พยายามไม่นึกถึงไอ้ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ …

แต่แล้ว…

หมับ!!

“!!!!”

ฉันเบิกตากว้างสุดชีวิต!!!!

เพราะอยู่ดีๆ เรย์จิก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดจากด้านหลัง!!!!!

“เ…เฮ้ย!!” ฉันสะดุ้งเฮือก รีบดิ้นเต็มแรง!!!

“นายทำอะไรของนายฟะ!!!???”

“กอด”

“ฉันรู้เว้ย!!! แล้วนายกอดฉันทำไม!!!?”

“เธอเป็นแฟนฉัน” เรย์จิพูดหน้าตาย

“ฉันยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย!!!”

“แต่ฉันตกลงแล้ว”

“!!!???”

ไอ้บ้านี่!!! ตกลงเองฝ่ายเดียวไม่ได้นะโว้ยยยย!!!

“ปล่อยฉันนะเว้ย!!” ฉันดิ้นสุดแรงเกิด

แต่ยิ่งดิ้น…

อ้อมแขนของเรย์จิก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น!!!!

“อย่าดิ้นสิ”

“ฉันจะดิ้น!!!!”

“แต่ฉันอยากกอดเธอ”

“……”

เฮ้ยๆๆๆ!!! นี่มันคำพูดแบบไหนฟะ!!!?

“มินาเอะ…”

เรย์จิเอาคางเกยอยู่ใกล้ๆ หูฉัน เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น

โคตรอ้อน!!!

“แค่กอดเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย…”

“ฉ…ฉัน…”

“อยู่เฉยๆ เถอะนะ”

“……”

“ฉันแค่อยากหลับไปพร้อมเธอ”

!!!!!!

ไอ้บ้านี่แม่ง…!!! ทำไมพูดแบบนี้ฟะะะะ!!!!

ฉันอ้าปากค้าง… แต่พอโดนอ้อมแขนอุ่นๆ ของเขากอดไว้นานๆ เข้า…

มันกลับ…

รู้สึกปลอดภัยแปลกๆ …

เหมือนเรย์จิไม่ได้กอดเพราะแค่ต้องการครอบครอง…

แต่เพราะอยากให้ฉันอยู่ข้างๆ จริงๆ …

“……”

ฉันเริ่มหมดแรงจากการดิ้น ร่างกายก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วด้วย…

“ก็ได้…” ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะหยุดดิ้น

“แค่คืนนี้เท่านั้นนะ…”

เรย์จิไม่พูดอะไร… แต่ฉันรู้สึกได้ว่า อ้อมแขนของเขาคลายลงเล็กน้อย เหมือนต้องการให้ฉันนอนสบายขึ้น

และไม่นาน… ฉันก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดของมาเฟียสุดโหดคนนั้น…

หลังจากที่มินาเอะหลับไป…

เรย์จิยังคงมองเธอเงียบๆ ก่อนจะพลิกร่างเล็กให้หันมาหาเขา

มือของเขาเลื่อนขึ้นไปไล้ปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้าผากของเธอออกเบาๆ

สายตาคมกริบที่ปกติเต็มไปด้วยความเย็นชา…

ตอนนี้กลับ…

อ่อนโยนกว่าที่เคยเป็น

เขาไม่ค่อยยิ้มให้ใคร… แต่ตอนนี้… มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“…ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันนะ”

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นก่อนที่เรย์จิจะก้มลง…

จูบแก้มของมินาเอะเบาๆ

…และไม่พอแค่นั้น

เขาขยับขึ้นไป… จูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบาอีกครั้ง

จากนั้น…

เรย์จิกอดเธอแน่นขึ้น…

ก่อนจะหลับตาลง…แล้วหลับไปพร้อมกัน…

ราวกับว่า… อยากให้เธออยู่ในอ้อมกอดเขาตลอดไป