บทที่2.หอมหัว..ใหญ่ [เด็กโง่]

ทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนทำให้คิวต้องผละถอย

จะเป็นใครที่ไหนได้นอกจากแฟนสาวอย่างแยม ท่าทางงัวเงียตื่นขึ้นมาในชุดนอนเช่นกัน

"เรียกก็ไม่ตอบนึกว่าอยู่ในห้องน้ำ" แยมเดินเข้ามาแล้วกอดคิว "มาทำอะไรในครัวคะ"

"ตื่นมารู้สึกคอแห้ง พี่ก็เลยมาหาน้ำดื่ม"

"ที่จริงตะโกนเรียกยิ้มหวานมันเอาขึ้นไปให้ก็ได้ พี่คิวไม่เห็นต้องเดินลงมาเอาเองเลย เหนื่อยเปล่า"

"แค่นี้พี่ไม่เหนื่อยหรอก แยมก็รู้ว่าพี่อึดจะตาย"

"คนบ้าาา! พูดจาอะไรแบบนี้คะ แยมอาย"

"ไม่เห็นต้องอายใครเลยก็เราเป็นแฟนกัน"

ทั้งคู่กอดคล้องคอพร้อมหยิบน้ำดื่มขึ้นไปในห้อง ส่วนยิ้มหวานก็ได้แต่มองตาม เธอทำอาหารแล้วเก็บใส่ตู้จากนั้นเตรียมตัวไปโรงเรียน

เนื่องจากพี่สาวไม่ยอมไปรับส่ง ทำให้น้องสาวต้องเดินไปหน้าปากซอยเพื่อขึ้นแท็กซี่ ทุกอย่างวนเวียนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ผู้เป็นพ่อของเธอเสียชีวิต

โรงเรียนมัธยมปลายเอกชน

"ท่าทางยิ้มหวานใช้ชีวิตลำบากมากเลยนะเนี่ย ถ้าเป็นเราคงด่าพี่สาวเตลิดเปิดเปิง" ไหม สาวน้อยเพื่อนสนิทของยิ้มหวานตั้งแต่สมัยอนุบาลพูดอย่างไม่พอใจ

"ช่างเถอะ อย่างน้อยพี่แยมก็ให้เราอยู่ด้วย"

"ก็ต้องให้อยู่สิ! บ้านหลังนั้นเป็นของพ่อยิ้มหวาน"

"แต่ในพินัยกรรมพ่อสั่งไว้ว่าให้พี่แยมดูแลจนกว่าเราจะบรรลุนิติภาว่าถึงมีสิทธิ์ครอบครองสมบัติของพ่อ"

"ตอนพ่ออยู่ยังไม่ออกลาย พอพ่อแม่ตายใช้งานน้องตัวเองอย่างกับทาส ชิ มีพี่สาวแบบนี้เราไม่ทนหรอก"

แม้เพื่อนสนิทจะพูดอย่างนั้น ช่วงนี้เธอจะต้องตั้งใจเรียนเนื่องจากใกล้จบมอปลาย แต่ยังดีที่พี่สาวคงมีเมตตาให้เธอเรียนต่อสถาบันเดียวกัน โดยไม่ต้องสอบเข้าซึ่งเป็นวิทยาลัยเอกชนใหญ่

เวลาผ่านไปกระทั่งเลิกเรียน

ตัวเล็กเดินอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ต เลือกของลดราคาเพื่อจะทำอาหารในเย็นนี้ พี่สาวส่งข้อความบอกว่าอยากกินสปาเก็ตตี เธอจำใจต้องประหยัดเนื่องจากเงินที่ให้มานั้นน้อยนิดเหลือเกิน

บ้านสีขาว

"หนูกลับมาแล้วค่ะ" เสียงแหลมตะโกนดังแต่กลับไม่พบเจอใคร ยิ้มหวานมองด้านข้างไม่เห็นรถของพี่สาวจอดอยู่คงจะออกไปเที่ยวเหมือนเคย

แกร๊ก

มาถึงยิ้มหวานวางกระเป๋าไว้ตรงห้องโถง เธอเดินตรงดิ่งมายังห้องครัวเพื่อจัดแจงทำอาหารตามคำสั่ง เมื่อหยิบเครื่องปรุงอุปกรณ์ขึ้นมาวางปรากฏว่าขาดบางอย่าง "แย่แล้ววว ถ้าไม่มีหอมหัวใหญ่พี่แยมด่าแน่"

ตัวเล็กมองดูนาฬิกากลัวว่าพี่สาวจะกลับมา เธอคำนวณถึงการไปซื้อของเพิ่มเติม แต่เนื่องจากช่วงเย็นรถติดมาก ยิ้มหวานกลัวจนลนลาน สักพักก็ได้ยินเสียงใครสักคนเปิดประตูเข้ามา

"แยมยังไม่กลับอีกเหรอ?" ปรากฏว่าเป็นคิว "เห็นส่งข้อความมาบอกพี่ว่าจะกลับมากินสปาเก็ตตีที่บ้าน"

"พี่แยมยังไม่กลับมาเลยค่ะ"

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น..."

"พี่คิวช่วยถ่วงเวลาให้หน่อยได้ไหมคะ"

"ถ่วงเวลาทำไม"

"คือว่าหนูลืมซื้อหอมหัวใหญ่ จะทำสปาเก็ตตี พี่แยมชอบกินมาก ถ้าขาดไปคงจะรู้รสชาติ"

แฟนพี่สาวยิ้มมุมปาก เขาเดินไปแล้วโน้มตัวลงจ้องใบหน้า มือหนาช้อนปลายคางขึ้นมาทั้งคู่กำลังสบตา

หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นหวั่นไหวไม่รู้กี่ครั้งที่เขาทำให้หัวใจพองโต แม้จะรู้ดีว่าแค่คิดก็ผิด

ฟืดดด

"พะ พี่คิว!!" ยิ้มหวานส่งเสียงตกใจ

"กลัวอะไรขนาดนั้น"

"เราไม่ควรทำแบบนี้นะคะ ถ้าพี่แยมรู้เข้าจะเกิดเรื่อง อีกอย่างยิ้มหวานเองก็ยังเป็นเด็ก"

"เด็กอายุสิบแปดก็มีแฟนได้แล้วนะ"

"แต่..."

"อย่าคิดมากสิพี่แค่เล่นมุกเอง"

"มุกอะไรเหรอคะ"

"ก็ได้ยินว่าขาดหอมหัวใหญ่ พี่ก็หอมหัว..ยิ้มหวานให้แล้วไง ทีนี้ก็ไม่ขาดแล้วนะ"

หอมหัวใหญ่ที่พูดถึงคือผักชนิดหนึ่ง

เหมือนเขาแกล้งเย้าแหย่ สูดดมเส้นผมด้านข้างริมกกหูฟอดใหญ่

ริมฝีปากหนานุ่มสัมผัสจนทำให้ยิ้มหวานสะอึกเล็กน้อย เวลาต่อมา

"อะไรกัน ไม่มีหอมหัวใหญ่จะทำซอสสปาเก็ตตี?!" แยมตะคอกใส่น้องสาว "แกก็รู้ว่าสูตรที่ฉันชอบกินต้องใส่หอมหัวใหญ่ด้วย!! บ้าเอ้ยยย"

"หนูขอโทษจริงๆ นะคะพี่แยม กลัวรถจะติดจึงรีบมาก แถมวันนี้ที่ห้างสรรพสินค้าคนก็เยอะ"

"แกไม่ต้องยกอะไรมาเป็นข้ออ้าง โทษฐานที่แกขัดใจฉันวันนี้ไม่ต้องกินข้าว"

"พะ พี่แยม ฮึกกก"

"ถ้าแกขัดคำสั่งฉันจะไล่ไปนอนใต้สะพานเหมือนคนเร่ร่อนจะเอาไหม!"

น้องสาวได้แต่ก้มหน้าสะอึก สักพักคิวก็เดินลงมาจากห้องนอน เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปเที่ยวกับแฟนสาวแต่ได้ยินเสียงตะคอกด่าลั่นบ้าน

"เรื่องแค่นี้เองอย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ" คิวคว้าไหล่แฟนสาวแนบชิด "อีกอย่าง..วันนี้เราต้องไปวันเกิดเพื่อนของพี่ แยมไปกินสปาเก็ตตีที่นั่นก็ได้"

"ตกลงค่ะเห็นแก่พี่คิวนะ ไม่งั้นจะฟาดให้หนัก"

"ใจเย็นก่อนสิอยู่บ้านเดียวกัน"

"พี่คิวก็ดูความโง่ของมันสิคะ ทั้งๆ ที่ทำตั้งหลายครั้ง แต่ตอนนี้กลับมาลืมซะงั้น อีปัญญาอ่อน"

"พอเถอะ เดี๋ยวเราไปสายนะ"

"ค่ะ ถ้างั้นเราไปกันดีกว่าเบื่อขี้หน้าอีเด็กโง่!!"

_____________

กูก็เบื่อมึงเหมือนกันอีแยม! [ยิ้มหวานไมไม่ได้กล่าว55555]

ขอคอมเมนต์หน่อย อย่าอ่านเงานะ ขอร้องT^T

_____________

กดหัวใจ เพิ่มเข้าชั้น และ อย่าลืม คอมเมนต์