ชู้รักคุณหมอ - 3

“แม่จ๋า...น่ารักเหนื่อยเหลือเกินค่ะ” เธอพึมพำกับคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงแล้วกุมมือเหี่ยวย่นยกขึ้นมาแนบแก้มของตัวเอง

“เหนื่อยก็พักเถอะลูก” คนที่นอนหลับสนิทได้เอ่ยพึมพำตอบ จริงๆ แล้วนางตื่นตั้งแต่ลูกสาวจับมือของนางแล้ว พลอยไม่รู้หรอกว่าลูกสาวเอาเงินมากมายจากไหนมารักษาตัวเองและแถมได้นอนห้องพักหรูหราขนาดนี้ นางก็เหนื่อยเหมือนกันที่จะหายใจต่อ เพราะการมีชีวิตติดอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล มันทำให้นางรู้สึกไร้ค่า แถมเป็นภาระของลูกอีก

“แม่...” เธอแหงนเงยหน้าที่ซบแนบกับมือเหี่ยวย่นของท่านขึ้นมองสบตาที่มีน้ำตาไหลอาบดวงตาหม่นเศร้าของท่านออกทางหางตา

“ไม่ต้องมาอยู่กับแม่หรอกลูก น่ารักกลับไปพักผ่อนที่บ้านให้สบายดีกว่าลูก” นางบอกลูกสาว บ้านที่เป็นมรดกตกทอดมาจากสามีที่ตายจากไปตั้งแต่พรพนิตอายุได้สามขวบ แม้จะเป็นบ้านหลังเล็กอยู่ในสลัม แต่มันก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรักของนางและสามี

‘นั่นสินะบ้าน’ นานแล้วที่ไม่ได้กลับไปบ้านหลังน้อยที่สลัม เพราะตั้งแต่ทำสัญญากับนายแพทย์หนุ่ม เธอก็ได้ย้ายมาอยู่กับเขา

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ วันนี้น่ารักอยู่กับแม่ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางยื่นมือข้างที่ว่างไปปาดป้ายเช็ดน้ำตาที่หางตาออกให้ท่าน

“งั้นก็ไปนอนที่โซฟาเถอะลูก อย่ามานั่งนอนที่เก้าอี้เลยเดี๋ยวปวดหลังเสียเปล่าๆ” นางบอกเสียงเหนื่อยๆ แล้วมองไปทางโซฟารับแขกที่สามารถปรับเป็นเตียงนอนได้

“งั้นแม่นอนต่อเถอะค่ะ น่ารักไม่รบกวนแม่แล้ว น่ารักจะไปนอนที่โซฟานะคะ” แล้วเธอก็ลุกเดินห่างจากเตียงของผู้ป่วยไปยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกลนักแล้วปรับเป็นเตียงนอน ก่อนจะล้มตัวลงนอนก็มองไปยังเตียงสบตากับดวงตาคลอเศร้าของท่านแล้วล้มตัวลงนอน

“แม่นอนนะคะ พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้วค่ะ ไม่ต้องคิดมากนะคะ” เธอรู้ดีว่าท่านคิดมากเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะหลายครั้งที่ท่านถาม แต่เธอไม่ได้บอกว่าหาเงินมาจากไหนมารักษาท่านและให้ท่านได้นอนห้องพักดีๆ แบบนี้

“ฝันดีน่ารักของแม่”

“ฝันดีค่ะแม่” แล้วเธอก็คว้าหยิบรีโมทที่ใช้บังคับระบบไฟฟ้าในห้องมาถือไว้ เธอกดปิดไฟในรีโมทแล้วเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่อยู่โต๊ะกลางโซฟามาห่ม นอนลืมตาในความมืด ส่วนพลอยนั้นทันทีที่ไฟในห้องดับลง นางก็ข่มตาหลับพักผ่อน

ในตอนเช้าของวันนี้ เมืองเมาต้องเข้าประชุม พอประชุมเสร็จก็มาตรวจคนไข้ของตัวเองทันที ทำเหมือนทุกครั้ง และเมื่อตรวจคนไข้ทุกห้องหมดแล้วก็มาหยุดที่ห้องพิเศษที่ตัวเองดูแลอยู่ พอเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมพยาบาลที่ติดตามมาด้วยทุกครั้งก็เจอกับคนไข้พิเศษของตัวเอง

“สวัสดีค่ะคุณหมอ” พลอยยกมือไหว้นายแพทย์หนุ่มเหมือนทุกครั้ง

“สวัสดีครับ วันนี้ดูสีหน้าคุณพลอยซีดๆ นะครับ” เขายกมือไหว้ท่านตอบ แล้วมองไปทางลูกสาวของท่านที่ตัวเองคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“สวัสดีค่ะคุณหมอ” เธอยกมือไหว้เขาเมื่อถูกจ้องมอง

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ แล้วหันมารับแฟ้มประวัติรายงานผลของผู้ป่วยจากพยาบาลมาเปิดดูแล้วทำการตรวจเหมือนทุกครั้ง จนเวลาผ่านไปได้สักพักทำการตรวจเสร็จพยาบาลก็รับแฟ้มในมือนายแพทย์หนุ่มออกไป ทิ้งเหลือแต่ผู้ป่วย และญาติของผู้ป่วยและเขาอยู่ในห้อง

“คุณพลอยดูสีหน้าไม่ดีเลยนะครับช่วงนี้ ทั้งๆ ที่ความดันก็ปกติ เบาหวานก็อยู่ในระดับที่ควบคุมได้ ส่วนค่าไตก็เริ่มคงที่ แม้จะสี่เปอร์เซ็นต์ แต่ก็ถือว่าดีนะครับ เพราะเราก็ฟอกไตกันทุกอาทิตย์” นายแพทย์หนุ่มเอ่ย เพราะสังเกตระยะหลังๆ มานี้สีหน้าของพลอยไม่ค่อยดีเลยจริงๆ

“อิฉันแก่แล้วหมอ จะให้หน้าตาแจ่มใสได้ยังไง อีกอย่างค่ารักษาก็ต้องแพงมากแน่ๆ ค่ะ อิฉันสงสารลูกทั้งเรียนทั้งหาเงินมารักษาอิฉัน” นางบอกเล่าถึงความกังวลตัวเอง

“น่ารักบอกแม่แล้วไงคะว่าไม่ต้องคิดมาก สำหรับหนูแล้วเงินเท่าไหร่ไม่สำคัญ หามายากลำบากแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มันต่อชีวิตแม่ให้อยู่กับหนูนานๆ”