ตอนที่ 9 (ep1.)

ปรมัตถ์เอนร่างลงบนเตียงกว้างก่อนจะหยิบสมุดโน้ตแล้วมองภาพของทอแสงซึ่งเป็นภาพถ่ายที่ปรินท์ออกมาแล้วเย็บเล่มเป็นสมุดที่ทำมือขึ้นมาเอง เธอสวยจริง ๆ ใบหน้าเรียวรูปไข่ดูหวานละมุน ปาก คอ คิ้วคาง คมชัด ดวงตากลมโตโดดเด่นฉายแววฉลาดและทันคน

“ทอแสง ทอแสง”

เขาเรียกชื่อของเธออกมาเบา ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมเขาไม่ยอมส่งคืนสมุดโน้ตเล่มนี้ให้เธอ มิหนำซ้ำยังปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้เอามา

“ทอแสง”

เขาเรียกชื่อของเธอออกมาอีกครั้งก่อนจะเปิดสมุดออกดู เป็นครั้งแรกที่เขาหยิบมาเปิด ก่อนหน้านี้เขาแทบจะไม่ได้หยิบมาดูเลยด้วยซ้ำ

“ความโกรธไม่ใช่กำไรของชีวิต คนที่โกรธเหมือนการใช้มีดที่แหลมคมฆ่าตัวเอง ความอดทนคือสิ่งสำคัญ เป็นเสมือนทรัพย์สมบัติที่ติดตามไปตลอดชีวิต”

ปรมัตถ์อ่านบันทึกหน้าแรกของเธอ แล้วเปิดหน้าที่สอง

“อาหาร..เผ็ด หวาน..ย่อมมีรสต่างกัน..เมื่อตักเข้าปากพียงคำเดียวก็สามารถแยกรสของความเผ็ดหวานได้..คนแต่ละคน..ย่อมไม่เหมือนกัน..สัมผัสได้ด้วยสายตา..และหัวใจ..แยกแยะได้ด้วยความรู้สึกที่กลั่นออกมาจากใจ”

เขาอ่านบันทึกของเธอที่เขียนคำคมสอนใจและมีภาษิตฝรั่งอีกมากมาย สลับกับการรูปภาพที่เธอเขียนด้วยดินสอดำ เป็นรูปของเธอเอง ในอิริยาบถต่าง ๆ

ปรมัตถ์อ่านทุกตัวอักษร ดูภาพวาดทุกภาพของเธอ มีทั้งยิ้ม ทั้งร้องไห้ นอกจากนี้ยังมีบทสนทนาประกอบภาพในหน้าท้าย ๆ ที่ทำให้เขายิ้มและหัวเราะกับบทสนทนาของเธอนั้น เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า กว่าเขาจะอ่านบันทึกของเธอจบลง มันปาเข้าไปเกือบสว่าง มารู้ตัวอีกที เมื่อปิดสมุดโน้ต แล้วเงยหน้ามองที่ประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงเคาะเรียก

“พี่ปลายหนาว ตื่นหรือยัง”

เสียงของปวริศทำให้เขายกมือมือคลึงที่หัวคิ้วทั้งสองก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อปวริศเปิดประตูเดินตรงเข้ามาหาเขาที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

“อย่าบอกนะว่าพี่ยังไม่ได้นอน”

ปวริศร้องถามเมื่อเห็นว่าปรมัตถ์ยังสวมชุดเดิมของเมื่อวานอยู่

“เอ๊ะ นี่มัน..”

เพียงแค่สายตาเห็นมือก็คว้าหมับเข้าที่สมุดโน้ตที่ปรมัตถ์วางไว้ข้างตัว แล้วหยิบมาพิจารณาดูหน้าปกและเตรียมจะเปิดออกดูด้านใน

“เอามานี่”

ปรมัตถ์กระตุกมาจากมือของปวริศพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“มีอะไร”

ปรมัตถ์หยิบสมุดโน้ตไปใส่ลิ้นชักโต๊ะมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งเป็นมุมที่เขามักจะนั่งอ่านหนังสือหรือเปิดคอมฯใช้อินเตอร์เน็ต แล้วถอดเสื้อเชิ้ตเนื้อดีออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีสะอาดที่สอดชายอยู่ในกางเกงแสลคคาดทับด้วยเข็มขัดยี่ห้อดังราคาแพง โดยมีสายตาของปวริศที่มองดูด้วยความสนใจและอึ้งทึ่ง

ปรมัตถ์ถอดเสื้อกล้ามออกเผยให้เห็นซิกแพคกล้ามเนื้อที่หน้าท้อง อกและที่แขน แผ่นหลังดูแข็งแรงและสวยงามตามแบบของชายที่ออกกำลังกายเป็นประจำ

“โอ้โห..สุดยอดเลยพี่ปลายหนาว”

ปวริศเดินไปใกล้พลางพิศมองดูกล้ามเนื้อตามร่างกายของปรมัตถ์ก่อนจะยกมือบีบและบิดเบา ๆ และแรงขึ้น จนปรมัตถ์ต้องยกกำปั้นซัดที่ท้องน้อยของปวริศเบา ๆ แต่กลับทำให้ปวริศถึงกับงอตัวแล้วกุมท้องไว้

“โอ๊ย พี่ปลายหนาว”

ปรมัตถ์เปล่งเสียงหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นอาการของปวริศ

“สภาพอย่างนี้ริจะจีบสาว หากมีชายพเนจรบุกเข้าทำอนาจารกับสาวคนนั้น นายจะสามารถต่อสู้เพื่อปกป้องเธอได้หรือ”

ปวริศเลิกคิ้วสูงมองหน้าเขา

“ถึงกับทำอนาจารเลยหรือพี่ปลายหนาว สมมุติให้มันเบาหน่อยก็ไม่ได้”

ปรมัตถ์ยิ้มกว้างก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าห้องน้ำ เปิดโอกาสให้ปวริศรีบเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบสมุดโน้ตเล่มนั้นออกมาดูอย่างรวดเร็ว

ทอแสงมองตรงไปยังศาลากลางน้ำที่สระบัวหน้าบ้าน เธอเห็นอรุณรัตนานั่งอยู่ที่นั่นเพียงลำพังแต่ดูเหมือนหล่อนกำลังให้ความสนใจกับอะไรบางอย่าง เธอจึงเดินเข้าไปแอบมองเงียบ ๆ แล้วก็ได้เห็นว่า อรุณรัตนากำลังคุยไลน์อยู่อย่างตั้งใจ มีทั้งยิ้มและทำสีหน้าเหมือนวางแผน

“วันนี้คุณว่างหรือเปล่าครับ”

สัญญาณไลน์ดัง ตัวอักษรก็ปรากฏ อรุณรัตนาก็ตอบไป

“ไม่ว่างค่ะ”

สัญญาณไลน์ตอบกลับมา

“แล้วพรุ่งนี้คุณว่างหรือเปล่า”

อรุณรัตนายิ้มแล้วตอบกลับไป

“ไม่ว่างค่ะ”

เมื่อหล่อนตอบกลับไปสัญญาณฝ่ายตรงข้ามก็เงียบไปเหมือนกำลังตรึก

“ทำไมเงียบไปนะ”

อรุณรัตนาบ่นพึมพำเมื่อวางโทรศัพท์แล้วเฝ้ามอง

“ผมมีเรื่องจะคุย เกี่ยวพี่สาวของคุณกับพี่ชายของผม”

เมื่อสัญญาณไลน์ส่งมาทำให้อรุณรัตนารีบตอบกลับ

“เรื่องอะไรคะ”

หล่อนถามทันทีก็พลอยทำให้ทอแสงนึกฉงน หลังจากที่แอบยืนมองดูอยู่ทางด้านหลังของอรุณรัตนาประกอบกับโทรศัพท์จอใหญ่พอสมควรจึงทำให้เธอสามารถอ่านข้อความโต้ตอบได้อย่างถนัดเจนอีกทั้งอรุณรัตนาเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัวจนไม่รู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ด้านหลัง

“พี่ชายของผม มีสมุดโน้ตที่มีรูปใบหน้าพี่สาวของคุณอยู่ด้วย”

ทันทีที่ข้อความเด้งขึ้นมาอย่างนั้น ทอแสงก็รีบคว้าโทรศัพท์จากมือของอรุณรัตนาไปทันที

“เฮ๊ย!”

อรุณรัตนาตกใจมากก็อุทานขึ้นมาด้วยเสียงผู้ชายแล้วทำท่าหงุดหงิดพร้อมกับลุกขึ้น แต่ต้องนิ่งงันเมื่อเห็นทอแสงที่กำลังมองดูข้อความในไลน์ของหล่อนที่โต้ตอบกับปวริศ

“โธ่ ขิม ตกใจหมดเลย”

อรุณรัตนาก็พูดออกมาเป็นเสียงของผู้หญิงตามเดิมแล้วพยายามจะแย่งโทรศัพท์กลับ ทว่าทอแสงซ่อนไว้ด้านหลังของตนเอง

“บอกมาว่าคุยกับใครอยู่ ทำไมพี่ชายของเขามีสมุดโน้ตหน้าปกเป็นภาพของฉัน”

อรุณรัตนาระบายลมหายใจพร้อมกับยิ้มแล้วเอียงคอมองหน้าทอแสงเหมือนกำลังล้อเลียนอยู่ในที

“แล้วขิม แอบคบหากับใครอยู่ล่ะ”

ทอแสงเม้มปากแน่น

“ไม่มี”

“แล้วสมุดโน้ตที่มีภาพของขิมอยู่หน้าปก ไปอยู่กับเขาได้ยังไง”

“เขาเป็นใคร”

ทอแสงเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“แกล้งถามใช่ไหม”