บทที่ 2 อย่าเสียใจภายหลัง

ปึก!!!!

น้ำมนต์ไม่ทันได้ตอบก็ถูกท่อนไม้พาดมาที่ก้านคอเสียแล้ว ตอนแรกแค่คิดว่าให้ตีพอเป็นรอยซ้ำแล้วเขาจะแกล้งหมดสติ แต่ที่ไหนได้ เขากลับหมดสติและสลบไปจริงๆ

“พี่น้ำมนต์! พี่น้ำมนต์!” อาโปเขย่าตัวเขาแรงๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาหมดสติไปแล้วจริงๆ “คงไม่ตายหรอกนะ?” เธอมีความกังวลเล็กน้อย เพราะแรงที่ตีไปนั้นไม่ได้เบาเลย

เมื่อเห็นว่าน้ำมนต์นั้นนอนแน่นิ่ง อาโปถึงขั้นเอานิ้วไปจ่อที่จมูกของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่

“โชคดีที่ไม่ถึงตาย” เธอพึมพำ

อาโปกำลังจะรีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้น แต่เธอก็พึ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท เธอจึงนั่งลงข้างตัวน้ำมนต์แล้วล้วงกระเป๋าเงินเขาออกมา

อาโปเปิดดูกระเป๋าเงินแต่ในนั้นมีเงินสดเพียง 350 บาท โชคดีที่ในกระเป๋าเงินนั้นยังมีบัตรเครดิตอยู่

“ในกระเป๋ามีเงินสดเพียงแค่นี้เองเหรอ งั้นฉันขอยืมบัตรพี่ไปใช้ก่อนก็แล้วกันนะคะ”

เมื่อมีเงินติดตัวแล้วเธอก็รีบถอดรองเท้าส้นสูง หลังจากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นอย่างไว เพราะหากช้ากว่านี้พ่อของเธอต้องให้คนมาตามหาอีกแน่นอน

อาโปวิ่งลัดเลาะไปตามกำแพงของโรงแรมเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ สุดท้ายเธอก็หนีออกมาจากโรงแรมนั้นจนได้ แต่เธอก็ไม่ทันระวังวิ่งข้ามถนนโดยไม่มองรถที่กำลังวิ่งมา

เอี๊ยดดดด!!

“กรี๊ดดดดดดด!” อาโปหลับตาแน่น เธอเกือบถูกรถชนจนตัวเองล้มลงนั่งอยู่ตรงหน้ารถคันนั้นอย่างใจหาย

ชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดประตูลงมาดูอย่างหงุดหงิด

“นี่! เธออยากตายหรือไง!” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง

อาโปค่อยๆ ลืมตาขึ้น มือทั้งสองข้างเริ่มสัมผัสร่างกายตัวเองเพื่อตรวจสอบว่าเธอไม่เป็นอะไร

“ฉันยังไม่ตาย?” เธอพึมพำเบาๆ เมื่อสำรวจร่างกายตัวเองว่าไม่เป็นอะไรแล้วเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณสวรรค์ โชคดีที่ไม่เป็นอะไร”

“นี่! ถ้าไม่เป็นอะไรก็รีบๆ หลบไปซะ!” ชายหนุ่มตะคอกใส่อาโปเสียงดังอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันซวยอะไรของเขาถึงได้เจอแต่เรื่องแย่ๆ แบบนี้

“ขอ..” อาโปยังไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงคนแปลกหน้าพูดว่าเธอดูเหมือนเจ้าสาวคนที่พวกเขาจะไปร่วมงานแต่งไม่เหรอ “คุณ ฉันขอติดรถคุณไปลงข้างหน้าได้ไหม ฉันกำลังถูกตามล่า” เธอรีบขอร้องเขาอย่างร้อนรน

“ทำไมผมต้องช่วยคุณ หากคุณเป็นมิจฉาชีพล่ะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเอ่ยอย่างลังเล

“เชื่อใจฉันเถอะค่ะ ฉันไม่หลอกคุณแน่นอน”

“ไม่! ผมไม่อยากมีปัญหาในภายหลัง” ชายหนุ่มปฏิเสธแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งในรถ

"เห้ย! นี่คุณทำอะไรของคุณ?" ชายหนุ่มจ้องมองพฤติกรรมของอาโปอย่างตกใจ

เขายังไม่ทันได้ปิดประตูรถ หญิงสาวก็มุดผ่านหลังเขาไปและคลานดุ่มๆ ไปนั่งยังเบาะหลังด้วยร่างกายที่สั่นเทาแล้ว

“ขอโทษนะคะ ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะ รีบออกรถไปสิคะ” อาโปมองเขาอย่างขอร้อง

“ลงไปเดี่ยวนี้!” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง

“คุณมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ไหม? มีผู้หญิงมาขอความช่วยเหลือแบบนี้ แต่คุณกลับจะไล่ลงจากรถเนี่ยนะ ความเห็นอกเห็นใจของผู้ชายอย่างคุณมีบ้างไหมล่ะฮะ!” อาโปต่อว่าเขาชุดใหญ่

“แล้วอย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน” ชายหนุ่มพูดด้วยความรำคาญ คำพูดของเธอทำให้เขาหงุดหงิด เขาจึงเหยียบคันเร่งเพื่อให้รถแล่นออกไป

อาโปยิ้มอย่างพึงพอใจ เพราะตอนนี้เธอสามารถหนีจากงานแต่งงานของตัวเองได้แล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับกังวลเมื่อเขาขับรถเร็วมาก อาโปรู้สึกกลัวจนนั่งไม่ติด กลัวว่าอุบัติเหตุที่เคยเกิดขึ้นกับเธอนั้นจะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณ ขับช้าลงหน่อยได้ไหม?” น้ำเสียงของเธอสั่น

“......” ชายหนุ่มไม่ฟังคำขอของเธอแต่กลับเร่งความเร็วขึ้นไปอีก

“หยุด! ขอร้องล่ะหยุดได้ไหม? จอดให้ฉันลง” อาโปตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่น

ชายหนุ่มกลับยิ้มอย่างได้ใจ เขารู้สึกพอใจที่ได้เห็นอาโปกำลังหวาดกลัว ตามที่เขาพูด นี่เป็นการแก้แค้นอย่างหนึ่งที่เธอต่อว่าเขาเมื่อครู่นี้ เขาเตือนเธอแล้วว่าอย่ามาเสียใจภายหลัง

“ขอร้องล่ะค่ะ! ฉัน... ฉันกลัวมาก” อาโปพูดอย่างเหนื่อยหอบ เธอกลัวจนแทบหายใจไม่ออก

เมื่อเห็นว่าอาโปหวาดกลัวมากจนมีท่าทางแปลกๆ ในที่สุดเขาก็ชะลอความเร็วของรถลงและหักพวงมาลัยจอดข้างทาง

“ขอบคุณค่ะ” อาโปถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ลงไป!” ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงแข็งกร้าว เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป ไม่ใช่แค่กลัวว่าจะมีปัญหาตามมาภายหลัง แต่เขายังกลัวว่าเธอจะมาตายบนรถของเขาด้วย

“คุณยังจะไล่ฉันลงจากรถอีกเหรอ? ฉันกลัวจนสั่น จนแทบจะเดินไม่ไหวเลยนะคะ คุณจะใจร้ายไล่ฉันลงจากรถได้จริงๆ เหรอ”

“มันไม่ใช่เรื่องของผม ลงไปจากรถของผมเดี่ยวนี้” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา เขายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย ยังจะมาเจอปัญหาอย่างเธออีก

อาโปไม่อยากลงจากรถของเขาตอนนี้ เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าหลังจากลงจากรถของเขาแล้วเธอจะไปที่ไหนต่อ เธอไม่เคยโบกรถหรือไม่เคยนั่งรถสาธารณะเลย มือถือก็ไม่ได้เอามาด้วย จะติดต่อใครก็ไม่ได้

“ไม่!” อาโปปฏิเสธเสียงแข็งแล้วนั่งกอดอกอยู่ตรงเบาะหลังอย่างไม่แคร์

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลังอย่างหงุดหงิด เขาไม่น่ายอมให้เธอขึ้นมาบนรถเขาได้ตั้งแต่แรกเลย เขาน่าจะโยนเธอลงจากรถตั้งแต่ตอนแรก ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญจริงๆ

“คุณ!” ชายหนุ่มหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำยังไงต่อ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอาฆาต หากฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฎหมายเขาคงบีบคอเธอตายไปแล้วแน่ๆ

อาโปยกมือขึ้นมาไหว้เขาด้วยสายตาออดอ้อน “ขอร้องล่ะนะ อย่าไล่ฉันลงรถเลย ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ หากคุณอยากให้ฉันลงจากรถจริงๆ ก็พาฉันออกไปจากที่นี่ก่อนได้ไหม แล้วไปส่งฉันที่โรงแรมก็ได้”

“ไม่มีทาง” เขาไม่ยอมตกลง

“ขอร้องล่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่กวนใจคุณ ฉันยอมทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ขอเพียงคุณไม่ไล่ฉันลงระหว่างทางแบบนี้ก็พอ เพราะฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนเลยนอกจากพี่น้ำมนต์”

“งั้นเธอก็ให้พี่น้ำมนต์ของเธอมารับสิ”

“คงไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมถึงไม่ได้?”

“เพราะฉันพึ่งตีเขาจนสลบแล้วก็หนีมาแบบนี้ไงคะ ตอนนี้เขาคงยังไม่ฟื้นหรอกค่ะ”

ชายหนุ่มมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “เธอตีเขาจนหมดสติแล้วหนีมาแบบนี้นี่นะ! หากเขาเป็นอะไรขึ้นมาเธอรับผิดชอบไหวเหรอ? เธอมันเป็นปีศาจจิ้งจอกหรือไง?”

“นี่! นายตั้งใจด่าฉันทางอ้อมเหรอ? ฉันรู้ขอบเขตของตัวเองดีหรอกน่า พี่น้ำมนต์แข็งแรงจะตายไป โดนตีท้ายทอยแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอกค่ะ อีกอย่างเขาก็เป็นคนสอนการป้องกันตัวและการช่วยเหลือตัวเองแบบนี้ให้ฉันเอง” เธออธิบาย เพราะกลัวว่าเขาจะไม่มั่นใจหรือกลัวว่าเธอจะเป็นมิจฉาชีพแล้วฆ่าเขาเพื่อปล้นชิงทรัพย์หรือเปล่า

“เธอคงไม่ได้เป็นมิจฉาชีพเพื่อจะลวงฉันมาฆ่าเพื่อชิงทรัพย์หรอกนะ ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันเป็นเทควันโดสายดำ อย่ากล้าคิดมาต่อสู้กับฉันเด็ดขาด เพราะฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิงกะโปโลอย่างเธอ” เขาเตือน

อาโปแอบคิดในใจ เขากลัวว่าเธอจะเป็นมิจฉาชีพและหลอกเขามาฆ่าจริงๆ ด้วย

“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ที่ฉันต้องทำแบบนี้เพราะสถานการณ์เร่งด่วนจริงๆ ฉันถูกจับแต่งงานแบบคลุมถุงชนโดยที่ฉันไม่ได้ยินยอม คุณดูจากชุดที่ฉันใส่ก็ได้” เธออธิบาย และชี้มายังชุดแต่งงานสีขาวที่สวมอยู่

ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เธอก็กำลังเจอชะตากรรมเหมือนเขาที่ต้องถูกจับแต่งงานแบบคลุมถุงชนเช่นกัน

“บังเอิญจริงๆ เพราะวันนี้ฉันก็ถูกจับแต่งงานแบบคลุมถุงชนเช่นกัน และฉันก็กำลังพยายามทำให้เสียฤกษ์มงคลอยู่ งานแต่งจะได้ถูกยกเลิก” เขาเล่าเหมือนระบายให้เธอได้ฟังความอัดอั้นที่เขากำลังเจอในตอนนี้

“หือ..ช่างบังเอิญเสียจริงที่เราสองคนนั้นถูกจับแต่งงานในวันเดียวกัน และยังหนีงานแต่งงานเหมือนกันอีกด้วย” อาโปยิ้มเหมือนมีเพื่อนร่วมทาง

“ถ้างั้น ตอนนี้ฉันช่วยเธอหนีได้แล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอก็ควรช่วยฉันบ้างเพื่อเป็นการตอบแทน”

“ได้” อาโปตอบอย่างไม่คิด