ตอนที่ 4 ไอดอล

ณ คอนโดไมดาส

“มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้โปรเจ็ค”

“เราฟอร์มทีมกันมาเกือบปี และทีมขาดมึงไปไม่ได้!” ชายผมสีน้ำเงินกล่าวระหว่างที่กำลังเดินขึ้นไปบนห้องผม ซึ่งไอเจ้านี่มันก็คือเพื่อนสนิทที่โทรมาหาผมตอนผมตื่นนั่นแหละ มันชื่อว่าแจ็ค แต่ถ้าชื่อในเกมส์มันคือแจ็คเคิล ผู้เล่นที่มีสกิลเพลย์ขั้นสุด และถูกจัดอันดับว่าเป็นโปรเพลเยอร์ระดับประเทศ มีทั้งพรสวรรค์และพรแสวงเหมือนกับผม ที่จริงมันเป็นสตรีมเมอร์ด้วยแหละ แถมมีชื่อเสียงสุดๆ

“กูตัดสินใจแขวนเมาส์แล้วเพื่อน” ผมกล่าวอย่างหนักแน่น

“มึงจะทิ้งความฝันจริงๆเหรอ?” แจ็คกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงหลังจากเดินตื้อผมมานาน

“ความฝันนั้นไม่สามารถสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวกูได้” ผมตอบกลับก่อนจะแนบคีย์การ์ดที่ประตูห้องและเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูโดยไม่กล่าวอะไรอีก

หลังจากนั้นผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัวซะใหม่ เพราะคืนนี้กะจะไปกินข้าวกับครอบครัวแบบสบายๆ

ก๊อกๆ

ฟึบ

“เปียโน…” เมื่อผมเปิดประตูออกไปก็พบกับแจ็คที่นั่งพิงกำแพงและร้องไห้อยู่ ส่วนเปียโนน้องสาวของผมก็พยายามปลอบเขาแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะเอาไม่อยู่จริงๆ ราวกับดวงใจแตกสลายกับสิ่งที่พยายามสร้างกันมานาน…

‘เหมือนกับฉันตอนที่เสียทุกอย่างไปเลยสินะ’ ผมคิดในใจก่อนจะถอนหายใจยาว

“แจ็ค มึงอายุมากกว่ากูตั้งสี่ปีแต่มึงมานั่งร้องเหมือนเด็กประถมเนี่ยนะ?” ผมกล่าวก่อนจะก้มลงไปมองหน้ามัน ซึ่งมันก็ยังร้องไห้ไม่หยุด และมันทำให้ผมใจอ่อนลงเรื่อยๆ

“กูขอร้องล่ะเพื่อน อย่าทิ้งทีมนี้ไปเลย” แจ็คกล่าวทั้งน้ำตา

“เอาแบบนี้ มึงกลับไปก่อน”

“กูจะไปกินข้าวกับครอบครัว แล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกัน” ผมกล่าว และอย่างน้อยก็ทำให้มันยอมไป ซึ่งเราก็ลงมาพร้อมกัน และผมก็เรียกแท็กซี่ให้มันกลับคอนโดตัวเองไป ส่วนผมก็ขับรถไปร้านอาหารญี่ปุ่นกับเปียโน

ณ ร้านอาหารญี่ปุ่น

“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะลูก หน้าตาเครียดเชียว” แม่กล่าวหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในร้านและนั่งลงที่โต๊ะ

“พอดีว่า…” แต่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร ยัยน้องสาวก็เดินไปกระซิบกับแม่แล้ว

“โปรเจ็ค…คุยกับเพื่อนก่อนดีไหม?” แม่กล่าวเมื่อรับรู้เรื่องคร่าวๆ

“เดี๋ยวค่อยกลับไปคุยครับ” ผมกล่าวและฝืนยิ้มออกมา ซึ่งพ่อและแม่ก็เคารพการตัดสินใจของผม ทำให้หลังจากนั้นเราก็กินข้าวและพูดคุยกันพอสมควร จากที่ในชีวิตที่แล้วผมแทบไม่ก้าวเท้าออกจากห้องถ้าไม่ใช่เรื่องกินหรือไปเรียน แต่ชีวิตนี้ผมเอาขาออกมาจากเซฟโซนของผมแล้ว

และผม

ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม…

22 : 21

“ฝันดีนะพี่โปรเจ็ค" เปียโนกล่าวก่อนจะเดินแยกไปเข้าในห้องตัวเอง ส่วนผมก็โบกมือบ๊ายบายและเดินเข้าห้องตัวเองไปเช่นกัน

$52,111

“เห้อ มองดูเงินในบัญชีแล้วรู้สึกโล่งใจจัง” ผมพูดออกมาเพื่อไม่ให้ตัวเองกลับไปคิดเรื่องเกมส์

“แล้วพรุ่งนี้เรียนอะไรนะ”

“อ๋อ เรียนพัฒนาองค์กรณ์” ผมยังคงพยายามพูดอะไรไปเรื่อย และเดินเข้าไปอาบน้ำอีกครั้งให้หัวโล่ง

แต่สุดท้าย…

“แม่งเอ้ย!” ผมสบถเสียงดังก่อนจะลุกไปเปิดคอมและเปิดดูสตรีมของแจ็คเคิล

“อย่างที่บอกครับทุกคน คืนนี้เราอาจมีข่าวร้ายครับ” แจ็คเคิลกล่าวทั้งที่ฝืนยิ้มอยู่ ซึ่งก็มีคนมาให้กำลังใจเขามากเลยทีเดียว และหลายคนก็คงเดากันได้เรื่องที่สมาชิกหลักในทีมอย่าง Project หายไป

“เอ๊ะ” แจ็คเคิลส่งเสียงทันทีเมื่อเห็นคำขอเข้าร่วมปาร์ตี้ซึ่ง ID ที่ขอไปก็คือ Project หรือก็คือผมเองนี่แหละ

#21 Project

ตัวเลขคืออันดับของแรงค์ในภูมิภาคเอเชีย ซึ่งผมอยู่ลำดับแรงค์สูงสุดของเกมส์ และติดลำดับท็อปร้อยอีกด้วย และแจ็คเคิลก็กดรับคำขออย่างไม่ลังเล

“ไง” ผมเปิดไมค์และส่งเสียงทักทายทุกคนในปาร์ตี้

“มาเล่นกันสักด่านสิ” ผมกล่าวจบแจ็คมันก็กดแข่งขันทันที และการแข่งขันก็เริ่มขึ้นเพราะมีทีมที่อันดับสูงๆเขากดรอมายี่สิบนาทีแล้ว ซึ่งทีมนั้นก็เป็นนักแข่งฝั่งฟิลิปินส์

หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นกันไป และเอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างขาดลอย เป็นเพราะความเดือดของแจ็ค มันยิงอีกฝ่ายรวมยี่สิบเจ็ดตัว และตัวผมเองก็ยิงไปเกือบยี่สิบตัวทั้งที่ไม่ได้เล่นตำแหน่งบุก เป็นแค่ตำแหน่งปล่อยของ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ฉายาว่าเป็นตัวคลัทช์อันดับหนึ่ง ฉากไหนจะแพ้ผมก็พลิกกลับมาให้ชนะตลอด แถมการวางเป้าของผมยังแม่นเหมือนเดิม ราวกับพวกมันเดินมาเข้าเป้ายิงให้ผมเอง

“ปิดไมค์คุยกันหน่อย” ผมกล่าวหลังจากเกมจบลง และเราเป็นฝ่ายชนะ

“ว่าไง” แจ็คเคิลกล่าวถามผมเสียงตึงๆ

“กูยังคิดเหมือนเดิมนะ กูไม่ไปต่อกับเกมแล้ว”

“แต่กูสามารถลงแข่งแทนได้ หรือเป็นตัวสำรอง” ผมกล่าวทำให้ทุกคนในห้องเงียบกันหมด

“แค่นั้นก็พอแล้วเพื่อน…” แจ็คตอบกลับมาทำให้ผมถึงกับน้ำตาคลอ เพราะถึงยังไงทีมเราก็มีตัวสำรองอยู่แล้ว และเราสามารถเอาเขาขึ้นมาเป็นตัวจริงได้ สลับกับผมเป็นตัวสำรองแทน ซึ่งมันก็น่าจะเข้าใจผม เพราะถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นจริงๆ คนอย่างผมไม่ทิ้งความฝันไปแน่ๆ และมันคงไม่อยากกวนผม ผมจะบอกมันเมื่อไหร่เดี๋ยวผมก็บอกเองแหละ

“ถ้าอย่างนั้น ทุกคน ลาก่อนนะ” ผมกล่าวทิ้งท้ายและออกจากเกมไป

“นอนไม่หลับแน่เลยกู” ผมกล่าวก่อนจะปิดคอมและเดินออกจากห้องไปเคาะประตูห้องเปียโน

“อ้าว ทำไมพี่ยังไม่นอน?” เปียโนกล่าวถามขณะที่กำลังกอดกระต่ายสีชมพูตัวใหญ่อยู่

“พี่เครียดนิดหน่อย” ผมกล่าวก่อนที่เปียโนจะจับมือผมเข้ามาในห้อง พาผมมานั่งบนโซฟาที่เปียโนกำลังไลฟ์สดอยู่

“ใครน่ะ?” และเมื่อผมโผล่เข้ามาในห้องไลฟ์สดของเธอ ทำให้ผู้ชมพากันพิมพ์ข้อความด้วยความสงสัย

“พี่ชายของเปียโนเองค่ะ ชื่อโปรเจ็ค” เปียโนกล่าวแนะนำก่อนจะจัดที่ให้ผมนั่งดีๆและเอาที่หนีบผมมาหนีบผมของผมไว้

ซึ่งที่จริงเปียโนถือว่าเป็นไอดอล TokTok เลยแหละ มันคือแพลตฟอร์มโซเชียลเหมือนไอจีผสมกับยูทูป และเปียโนก็ชอบทำคลิปหรือไลฟ์สดผ่านแอพนี้บ่อยๆ เนื่องจากเธอชอบในการพูดคุยและสร้างคอนเทนต์ในเรื่องความสวยความงาม และในตอนนี้เธอก็กำลังจับผมมาร์คหน้า มาร์คใต้ตาและทาโลชั่นให้ผมอยู่

“พี่ชายจริงๆค่ะ สักครู่นะคะทุกคน” เปียโนกล่าวระหว่างเดินไปหยิบกรอบรูปครอบครัวมาให้ผู้ชมดู

“ทำไมถึงไม่เชื่อกันล่ะเนี่ย?” ผมกล่าวเมื่อลองอ่านคอมเมนต์บนไลฟ์สดของเปียโนดู

“คือ พี่แค่จะมานั่งเล่นแต่เปียโนทำพี่เป็นหุ่นซะงั้น” ผมกล่าวพร้อมกับเบะปากทำให้เปียโนหยิบมาร์คปากมามาร์คให้ผมเพื่อไม่ให้ผมบ่น

“อ๋อ เปียโนได้ยินข่าวแล้วค่ะ”

“และเปียโนคิดว่าที่ Project ตัดสินใจแบบนั้นเพราะมีเหตุผลแน่นอนค่ะ” เปียโนกล่าวเมื่อช่องแชทเริ่มพูดถึงเรื่องที่ผมออกจากตัวหลักของทีม ซึ่งแน่นอนว่าตัวตนของผมยังเป็นความลับอยู่

จนถึงตอนนี้ล่ะนะ…

“อี้เอียโออำแอบนี้เพราะจะแกล้งพี่รึไง” ผมพยายามกล่าวระหว่างหยิบมาร์คปากออกเพื่อให้พูดง่ายขึ้น ซึ่งเมื่อครู่เธอเพิ่งจะพูดชื่อในเกมส์ผมไป และชื่อในเกมส์ของผมมันก็เป็นภาษาอังกฤษของชื่อเล่นผมนี่แหละ

“ใช่ค่า ช่วยชี้แจงด้วยค่า” เปียโนกล่าวล้อเลียนก่อนจะแลบลิ้นใส่ผม เพราะเหล่าผู้ชมพากันถามผมว่าทำไมถึงตัดสินใจออกจากตัวหลักของทีม

“อืม…” ผมถึงกับพูดไม่ออก

“เอาเป็นว่าค่อยให้พี่โปรเจ็คออกมาชี้แจงดีไหมคะ”

“ดูเหมือนตอนนี้พี่โปรเจ็คจะเครียดๆอยู่ ถึงขนาดที่มาโผล่ห้องน้องสาวได้” เปียโนกล่าวแทนผม ซึ่งผมก็รู้สึกดีมากที่อย่างน้อยน้องสาวก็ออกมาปกป้องผม และหลังจากนั้นพวกเราก็พูดคุยกับแชทกันไปเยอะมากจนผมหายเครียดและขอตัวไปนอน แต่พอขึ้นมาบนเตียงของเปียโน หัวถึงหมอนปุ๊ปผมก็หลับไปเลย

ทรัพย์สินรวมปัจจุบัน :1,817,397.62 บาท