บทที่ 2 — ฤๅษีใบไม้กับบททดสอบแห่งจิต

กลิ่นของมอสเขียวและดินชื้นอบอวลอยู่ในถ้ำลึก เสียงน้ำหยดจากเพดานก้องสะท้อนในความมืดรอบกาย ชิน—or หลี่ชุน—ยังคงนั่งอยู่กับพื้น หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

ชายชราตรงหน้า ยืนพิงไม้เท้าทำจากเถาวัลย์ สายตาลึกซึ้งราวกับทะลุถึงก้นบึ้งของวิญญาณ

“เจ้าคือผู้ถูกเลือกจากแผ่นดิน... หรือจะพูดให้ถูก เจ้า ‘กลืนรวม’ กับมันแล้ว”

“ผู้คนอาจใช้พลังปราณฟาดฟันกัน แต่วิชานี้... เจ้าไม่อาจฝึกด้วยกล้ามเนื้อหรือแรงกาย แต่ต้องฝึกด้วย ‘หัวใจ’”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?” หลี่ชุนขมวดคิ้ว “แค่ผมตกลงมา แล้วแสงประหลาดก็วิ่งเข้าในร่าง... มันไม่ใช่สิ่งที่ผมเลือก”

ฤๅษีใบไม้หัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาเหมือนใบไม้กระทบลมยามเช้า

“แต่แผ่นดิน ‘เลือกเจ้า’ แล้ว… ผู้ที่ได้ยินเสียงชีพจรของฟ้าดิน มีเพียงหนึ่งในพันหมื่นเท่านั้น”

“เจ้าฟื้นจากความตาย ไม่ใช่เพราะฟ้าลิขิต… แต่เพราะแผ่นดินยังไม่ยอมปล่อยเจ้าไป”

หลี่ชุนยังคงไม่เข้าใจทั้งหมด แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจ—ร่างนี้ไม่ใช่ของเขา แต่ทุกสัมผัสกลับ “จริง” อย่างน่ากลัว

และผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้เป็นเพียงชายแก่ประหลาด หากแต่เป็นใครบางคนที่ร่างกายของโลกนี้ให้การยอมรับ

“เจ้าต้องตัดใจจากอดีต” ฤๅษีพูด

“ตั้งแต่ลืมตาในร่างนี้… เจ้าก็กลายเป็น 'หลี่ชุน' อย่างแท้จริงแล้ว”

...

????‍♂️ จุดเริ่มต้นของการฝึก

ถ้ำลึกภายใต้หุบเหวแห่งนี้ เป็นพื้นที่สงบเย็นที่สุดเท่าที่หลี่ชุนเคยสัมผัส

เสียงของธรรมชาติดังอยู่ตลอดเวลา เสียงน้ำหยด เสียงลม เสียงรากไม้เคลื่อนไหวในพื้นหิน—ทั้งหมดไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อ

“นั่ง”

“ฟัง”

“อย่าคิด”

ฤๅษีใบไม้ให้คำสั่งเพียงสามคำ และไม่พูดอีกเลย

หลี่ชุนถูกพาไปยังห้องโถงกลางใต้ดิน มีหินรูปคล้ายเส้นวงพลังเรืองแสงจาง ๆ วางเรียงเป็นลวดลายซับซ้อน

“นั่งในวงนี้ แล้วรอเสียงแรกที่เจ้าจะ ‘รู้สึก’ ไม่ใช่ ‘ได้ยิน’”

เขานั่งลง หลับตาตามคำสั่ง ลมหายใจเข้าออกกลายเป็นจังหวะเดียวกับแรงเต้นของหัวใจ

เวลาเหมือนหยุดนิ่งลง

หรืออาจจะยังเดินต่อ… เพียงแค่เขาหลุดพ้นจากมัน

...

นาทีผ่านไป

กลายเป็นชั่วโมง

กลายเป็นวัน

ในที่สุด…

เขา “รู้สึก” ได้ว่า…

—พื้นดินหายใจอยู่—

ไม่ใช่เสียง ไม่ใช่ภาพ

แต่เป็น “จังหวะ” บางอย่างที่แผ่วเบา

เหมือนเขาไม่ได้ฝึกสมาธิ… แต่กำลัง “เชื่อมต่อ” กับสิ่งมีชีวิตมหึมาที่อยู่รอบตัว

เขาเปิดตาช้า ๆ

ฝ่ามือของเขาสั่นเล็กน้อย

แสงสีเขียวเรืองขึ้นมารอบนิ้วมือ

“สำเร็จขั้นแรกแล้ว” เสียงฤๅษิดังขึ้น

“ตอนนี้เจ้าคือผู้ฝึก ‘เส้นชีพจรฟ้าดิน’ อย่างแท้จริง”

⚔️ บททดสอบแห่งจิต

แต่การเชื่อมต่อกับฟ้าดินไม่ใช่เพียงแค่การนั่งนิ่ง

มันต้องผ่านการ “พิสูจน์ใจ”

“ฟังให้ดี หลี่ชุน” ฤๅษีพูด น้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม

“การฝึกวิชานี้ ต้องทดสอบจิตใจเจ้าด้วยวิญญาณของธรรมชาติ หากจิตเจ้าไม่มั่นคง เจ้าจะ ‘ถูกดูดกลืน’ ไปตลอดกาล”

เขายื่นหยกสีดำให้ “แตะมัน… แล้วเข้าสู่โลกในจิตของตน”

...

เมื่อปลายนิ้วแตะหยก

โลกทั้งใบพลิกกลับ

???? ภายในจิต – มิติทดสอบ

เบื้องหน้าคือทุ่งหญ้ากว้างไกล มีเงาร่างมากมายวิ่งเข้าหาเขา

เป็นใบหน้าเดิม—“ชิน”—เวอร์ชันนับไม่ถ้วน

แต่ละคนมีดวงตาว่างเปล่า สีหน้าเกลียดชัง ตะโกนใส่เขา

“แกไม่สมควรมีชีวิต!”

“แกหนีความตายได้อย่างนั้นเหรอ?”

“นี่คือร่างที่แกขโมยมา!”

เสียงเหล่านั้นราวกับมีเข็มพันรอบหัวใจ

มันไม่ใช่ความกลัว แต่มันคือ “คำถามที่เขากลัวตอบ”

เขาถอยหลัง

ภาพของพ่อแม่ที่เขาไม่เคยมี

เพื่อนฝูงที่ไม่เคยปรากฏ

ทุกอย่างพุ่งเข้ามาในหัวเขาในคราวเดียว

แต่ทันใดนั้น

เสียงบางอย่างในใจตอบกลับไปว่า…

“ไม่… ฉันไม่ได้เลือกเกิดในร่างนี้ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่า”

“ฉันจะ ‘มีชีวิตอยู่’ ให้คู่ควรกับร่างนี้”

...

ทันใดนั้น

ทุกภาพจางหาย

โลกมืดมิดก่อนจะมีแสงสีเขียวพุ่งขึ้นรอบตัวเขาอีกครั้ง

...

หลี่ชุนลืมตาในถ้ำ

ฤๅษีใบไม้ยิ้ม

“เจ้ารอดแล้ว… และนี่คือแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”