ชายแปลกหน้า

ข้อมูลของกษัตริย์ฟารีเซียร์ถูกอ่านซ้ำวนไปมา ยิ่งกว่าท่องจำหนังสือสอบซะอีก แต่ขณะนั้นเองโดยที่ไม่ได้ทันสังเกต ผู้โดยสารที่นั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ กำลังมองหรือจะเรียกว่าจ้องเขม็งเลยก็ว่าได้

สายตาของเขาจดจ่ออยู่บนกระดาษในมือของฉัน อย่างเสียมารยาท ฉันจึงหันไปจ้องเขากลับ แบบไม่พอใจ แต่เขากลับฉีกยิ้มแก้เขินใส่ฉันแทน และยังพยายามจะแอบมองกระดาษแผ่นนั้น ด้วยความสงสัยอยากรู้อยากเห็นอย่างเปิดเผย ท่าทางจะไม่สำนึกเลยสักนิด แล้วจู่ๆ เขาก็กล่าวแนะนำตัวโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

“ผมเรย์ ครับ” เขายิ้มกว้างกว่าเดิม พร้อมยื่นมือออกมาตรงที่พักแขนที่กั้นระหว่างเรา

แต่ฉันไม่สนใจ ก่อนจะเมินหันหน้ากลับมา อ่านข้อความบนกระดาษที่อยู่ในมืออีกครั้ง แต่ดูเหมือนเขาจะตื๊อไม่เลิก

“คุณจะไปทำอะไรที่ประเทศฟารีเซียร์” เขาเริ่มชวนคุย แต่ฉันทำนิ่งเหมือนไม่ได้ยินหรือเข้าใจในประโยคที่เขาพูด

“คุณสนใจ เรื่องชีคคามิมเหรอ ผมรู้จักพระองค์นะ” ชื่อของกษัตริย์คามิม เรียกความสนใจจากฉันได้เต็มๆ ฉันเงยหน้าขึ้นและหันไปหาเขาแทบจะทันที ด้วยความฉงนสนเท่ห์ว่าเขาเป็นใครถึงได้ไปรู้จักกับกษัตริย์ฟารีเซียร์

“ผมเป็นนักธุรกิจ ทำธุรกิจกับชีคคามิมมาเกือบสิบปี”

ฉันไม่อยากเชื่อในทันที บางทีเขาอาจโกหกเพื่อเรียกร้องความสนใจก็ได้

“ถ้าคุณอยากรู้เรื่องของชีคคามิม ผมยินดีเล่าเรื่องของพระองค์ให้คุณฟัง เพราะสิ่งที่ผมรู้มีมากกว่ากระดาษที่อยู่ในมือคุณ” เรย์ทำปากยื่นมาที่กระดาษในมือของฉัน พร้อมกับทำหน้าแบบเขาเหนือกว่า น่าสนใจมากกว่า

“ฉันเจณีนค่ะ เรียกเจก็ได้ ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป คุณช่วยเล่าเรื่องของชีคคามิมให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ยคะ” ก็คงไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ถ้าฉันจะฟังเรื่องของชีคคามิมจากคนแปลกหน้า ถึงแม้เขาจะโกหก แต่อย่างน้อยก็เพื่อฆ่าเวลา ขณะนั่งเฉยๆ บนเครื่อง ก่อนถึงประเทศฟารีเซียร์

ทว่าจากนั้น เรื่องราวของกษัตริย์คามิมก็พรั่งพรูออกมาจากปากของเรย์ เขาพูดไม่หยุดเกือบสองชั่วโมง โดยที่ฉันได้แต่นั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่คิดว่าจะได้รับรู้ข้อมูลเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้

กษัตริย์คามิมเป็นกษัตริย์องค์ที่ 23 แห่งประเทศฟารีเซียร์ ปัจจุบันทรงมีพระชนมายุ 37 พรรษา

“ทรงเป็นกษัตริย์หนุ่มไฟแรง” คำจำกัดความของเรย์ ที่มีต่อกษัตริย์หนุ่มนักธุรกิจ เขาเล่าถึงการทำงานร่วมกับกษัตริย์คามิม ว่าต้องรอบคอบและตรงต่อเวลามาก แถมพระองค์ยังเคร่งครัดเรื่องความซื่อสัตย์มาก

บทบาทซีอีโอของพระองค์ในบริษัทอิสมาแอล ทรงเป็นพ่อค้าและนักลงทุนที่มีสายพระเนตรหลักแหลม และกว้างไกล พระองค์สามารถทำให้บริษัทอิสมาแอลมีกำไรเพิ่มมากขึ้นเกือบสามสิบเปอร์เซ็นต์ ภายในสองปีแรกที่เข้ามาบริหารงาน

ดังนั้นเบื้องหลังความสำเร็จทั้งหมดของบริษัทอิสมาแอล คือผลงานของกษัตริย์คามิน พระองค์กลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลทางการค้าในตลาดน้ำมันโลก

ด้านการบริหารประเทศในฐานะกษัตริย์พระองค์ทรงให้เงินสนับสนุนสถานพยาบาล ด้านการศึกษาและทรงเป็นองค์อุปถัมภ์ชมรมกีฬาแห่งประเทศอีกด้วย

ชีวิตส่วนพระองค์โดยมากมักจะเป็นเรื่องการทรงงาน เพียงเท่านั้น

ทว่าภาพลักษณ์ของกษัตริย์คามิมในสายตาประชาชน ออกจะเผด็จการ แข็งกร้าวดุดันแบบชายชาติทหาร และเป็นที่รู้กันว่าทรงไม่โปรดที่จะเปิดเผยพระองค์ต่อสาธารณะ

เนื่องจากพระองค์ค่อนข้างจะมีโลกส่วนพระองค์สูง รักสงบ และสันโดษ

“แล้วเรื่องการสวรรคตของกษัตริย์องค์ก่อน ตลอดจนถึงการขึ้นครองราชย์ของชีคคามิมล่ะคะ” ฉันรู้สึกสงสัยในประเด็นนี้ เพราะเป็นข่าวใหญ่พอสมควรตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว

“ผมไม่ทราบว่าคุณรู้ข่าวนี้ มาจากไหน แต่สิ่งที่คุณได้รู้มา มันก็แค่ข่าวลือเพื่อใช้โจมตีชีคคามิมเท่านั้น”

“ชีคคามิม มีศัตรูด้วยหรือคะ” สัญชาตญาณบอกฉันว่าเรย์คงสนิทสนมกับกษัตริย์คามิมไม่ใช่น้อย

“ผมคงตอบคำถามนี้ไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่ได้ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก” เรย์ปฏิเสธที่จะตอบคำถาม แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขากำลังโกหก เขาต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่าเท่านี้ก็มากพอแล้ว ขอบคุณนะคะที่กรุณาเล่าให้ฟัง”

สิ่งที่เรย์เล่าถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือการกล่าวสรรเสริญแต่ในแง่ดีๆ ของกษัตริย์ฟารีเซียร์อยู่เพียงด้านเดียว พอถามถึงข้อเสีย หรือมีอะไรที่ไม่ชอบในตัวของกษัตริย์คามิมเขากลับส่ายหน้า

“ไม่มีสิ่งไหนของกษัตริย์คามิมที่ผมไม่ชอบ พระองค์เป็นคนดีจริงๆ ครับ”

ข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับจากเรย์ ก็ไม่อาจสรุปหรือตัดสินได้ว่าตัวตนจริงๆ ของชีคคามิมเป็นแบบไหนกันแน่ จนกว่าฉันจะได้พบและพูดคุยกับพระองค์ด้วยตัวเอง

เมื่อเครื่องบินลงจอด ที่ท่าอากาศยานสนามบินของประเทศฟารีเซียร์ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินออกมาตามทางเดิน เข้าประตูผู้โดยสารขาเข้า ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองมาอย่างง่ายดาย

ฉันออกมาหยุดยืนนอกอาคารเพื่อเรียกแท็กซี่สักคัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามมาติดๆ จนเขาเข้ามาสะกิดไหล่ฉันเบาๆ

เรย์! นี่เขาจะไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ จะตื๊อให้ถึงที่สุดเลยใช่มั้ย เขายืนฉีกยิ้มอีกเช่นเคย เมื่อฉันหันไปสบตากับเขา

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มสวยๆ กลับไปให้เขาบ้าง เพื่อตอบแทนมิตรภาพใหม่ของเรา เพราะอย่างน้อยฉันก็อยากจะผูกมิตรเอาไว้ เผื่ออยู่ที่นี่แล้วมีเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้นมา ก็พอจะมีคนรู้จักบ้าง

“เจณีน คุณพักที่ไหน ผมสามารถไปส่งคุณที่นั่นได้นะ” เรย์รีบเสนอตัว

“เอ่อ…” ฉันลังเล เพราะรู้สึกเกรงใจที่ต้องรบกวนเขา ขณะที่ยืนอ้ำอึ้งไม่ตอบตกลง เขาจึงรีบรุกหนักทันที

“ได้โปรดให้ผมไปส่งคุณเถอะนะครับ เจ ที่นี่ไม่ได้เรียกแท๊กซี่ได้ง่ายๆ เหมือนเมืองไทยนะ และมันอาจไม่ปลอดภัย สำหรับนักท่องเที่ยวสาวสวยที่มาคนเดียว” เหตุผลของเรย์ฟังขึ้น พอสมควร สุดท้ายฉันยอมใจอ่อนให้เขาไปส่งที่โรงแรม

ระหว่างทางจากสนามบินจนถึงโรงแรม เรย์ชวนคุยและชี้ชวนให้ดูตึกอาคารร้านค้าดังๆ ของกรุงฟาเดล ซึ่งทั้งหมดมีเจ้าของเดียวกัน นั่นคือ ตระกูลอิสมาแอล

เราใช้เวลาเดินทาง จากสนามบินมาถึงโรงแรมไม่ถึงยี่สิบนาที แท็กซี่ก็จอดหน้าโรงแรมฮัมดาน พอลงจากรถเรย์ก็เข้ามาช่วยถือกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดลงให้ พร้อมกับเดินพาไปส่งที่ล็อบบี้เพื่อเช็คอิน ท่าทางเขาดูคล่องแคล่วและชำนาญมาก

จนฉันแทบจะไม่ต้องพูดหรือทำอะไรเลย เขาจัดการส่งกระเป๋าให้พนักงานเอาขึ้นไปส่งบนห้องพัก และยังอุตส่าห์เดินตามมาส่งฉันที่หน้าลิฟต์อีก

เรย์เป็นเพื่อนใหม่ต่างแดน ที่ฉันไม่คิดว่าจะมีน้ำจิตน้ำใจมากขนาดนี้ ไม่รู้จะเรียกว่าฉันโชคดีมากที่ได้เจอกับเขาได้รึเปล่า แต่สุดท้ายเราก็จากกัน โดยที่ฉันไม่ได้ให้เบอร์ติดต่อกับเรย์ ถึงแม้เขาจะยืนอ้อยอิ่งขณะที่เรากำลังรอลิฟต์อยู่

ฉันเองที่พยายามทำตัวให้วุ่นวายกับกระเป๋าถือ ทำเหมือนกำลังหาเศษเหรียญหรืออะไรก็ตามแต่ ที่จะทำให้ไม่ต้องคุยกับเรย์อีก เพราะฉันอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น ไม่ต้องการจะรู้จักเขาไปมากกว่านี้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดี แต่เพราะฉันไม่นิยมชมชอบชายต่างชาติสักเท่าไหร่ ดังนั้นฉันจึงต้องรักษาระยะห่างของเราเอาไว้ แม้จะรู้สึกขอบคุณมาก สำหรับการช่วยเหลือทั้งหมดก็ตาม

เมื่อมาถึงห้องพักและจัดเก็บสัมภาระบางส่วนเรียบร้อยแล้ว ฉันก็รีบโทรกลับเมืองไทยทันที เพราะคิดว่าทั้งพี่เพนณีและมินนี่คงกำลังเป็นห่วงอยู่ การเดินทางไกลคนเดียวสำหรับผู้หญิงน่าเป็นห่วงและค่อนข้างกังวล ฉันจึงเลือกที่จะบอกพ่อกับแม่ว่ามากับพี่เพนณี

“เป็นไงบ้างย่ะ การเดินทางเรียบร้อยดีมั้ย” น้ำมนต์ถามเสียงตื่นเต้นทันทีที่กดรับสาย เหมือนกำลังลุ้นตัวโก้งว่าฉันจะไปรอดมั้ย ในดินแดนทะเลทรายแห่งนี้

“น้องเจปลอดภัยดีนะคะ คุณพระคุณเจ้าคุณครอง ถึงที่พักเรียบร้อยดีมั้ยคะ” เสียงพี่เพนณีดูกังวลตื่นเต้นและลุ้นมากกว่าอีก

“เรียบร้อยดีค่ะ โชคดีที่มีคนคอยช่วยตลอดทาง ไม่งั้นเจคงยังไม่มาถึงโรงแรมง่ายๆ หรอกค่ะ” พูดแล้วทำให้นึกถึงเรย์ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไงที่ฉันทำเสียมารยาทใส่เขาขนาดนั้น

"ใครที่ไหน อะไรยังไง เล่าสิ" เสียงของน้ำมนต์ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ก็แค่คนที่นั่งติดกันขามา ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่น้ำเสียงแกบอกว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เล่ามาเดี๋ยวนี้นะเจณีน” ฉันไม่เคยมีความลับหรือปิดอะไรเพื่อนคนนี้ได้เลยจริงๆ สุดท้ายฉันต้องเล่าเรื่องของเรย์ให้น้ำมนต์ฟังจนได้

"แล้วยังไง แกได้ขอเบอร์ขอไลน์ เฟสบุ๊ค อินสตาแกรมเขาไว้ม่ะ เผื่อฉันจะได้เข้าไปช่วยส่องให้ก่อนไง”

“เปล่า"

"โอ๊ยนังเจณีน แล้วเมื่อไหร่แกจะมีแฟนกับเขาซะที รึแกอยากแต่งงานกับพี่ชายฉันจริงๆ ห๊ะ”

“โนเวย์ ฉันยอมตาย ดีซะกว่าต้องไปแต่งงานกับพี่ชายแก”

พี่พิธานเป็นพี่ชายแท้ๆ ของน้ำมนต์ แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว ด้วยความที่พื้นฐานครอบครัวมีฐานะรวยมาก และพี่พิธานเป็นลูกชายที่พ่อกับแม่ตั้งความหวังไว้สูง ทำให้พี่พิธานถูกปนเปอร์ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ

ตรงกันข้ามกับน้องชายอย่างมนตรี (น้ำมนต์) ที่มักถูกด่าทอและรังเกียจที่เป็นกะเทย แถมยังถูกไล่ออกจากบ้าน ตั้งแต่ตอนขึ้นปีหนึ่ง เพียงเพราะไม่เลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจ

น้ำมนต์ต้องระเห็จออกมาอยู่หอพักคนเดียว และถูกตัดออกจากกองมรดกไปโดยปริยาย แต่นางก็โนสนโนแคร์ใดๆ กับทรัพย์สมบัติของพ่อแม่

โดยให้เหตุผลสวยๆ ว่า ตราบใดที่ยังมีหนึ่งสมองสองแขนสองขา ก็ไม่มีวันอดตาย แต่แตกต่างกับพี่ชายที่ถ้าไม่มีพ่อกับแม่เมื่อไหร่ รับรองได้เลยว่าอดตายแน่นอน

“เอ่อวันนี้ได้ข่าวว่าแม่ฉันกับแม่แก ไปหาฤกษ์งานหมั้นงานแต่งเรียบร้อยแล้วนะ”

“แล้วไง ก็บอกแล้วว่าไม่แต่ง ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงอยากให้ฉันแต่งงานกับพี่พิธานนักหนา นี่มันยุคไหนสมัยไหนกันแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องคลุมถุงชนงี่เง่านี่ด้วย"

“ก็ถ้าแกไม่อยากแต่งงานกับพี่พิธาน แกก็ต้องรีบหาผู้ชายสักคนเป็นแฟนให้ได้ซะสิ”

"พูดง่ายเนอะ ฉันไม่ได้เก่งเหมือนแกนี่ ที่แค่มองตาแล้วนอนด้วยกันได้เลย” ฉันถอนหายใจ คิดแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เลี่ยงยังไงก็คงไม่พ้น กลับไปคงต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อทำให้แม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะให้ฉันแต่งงานกับพี่พิธาน