EP.3 | ผูกใจเจ็บ?

EP.3

พิมพ์ลภัศยังคงนิ่งอึ้งกับเรื่องราวน่าทึ่งที่เพิ่งได้ฟัง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบนโลก จินตนาการไม่ออกว่าแฝดหนุ่มคู่นี้ทนมองหน้าและอยู่ใต้ชายคาเดียวกันได้อย่างไร

“นะ..นี่เรื่องจริงใช่ไหมคะคุณป้า” หญิงสูงวัยอย่างวรรณวิภาไม่เคยพูดโกหก พิมพ์ลภัศรู้ข้อนี้ดี ทว่าที่ถามเพราะอยากได้ยินคำยืนยันกับหูตัวเองอีกครั้ง

“จริงจ้ะ” วรรณวิภาพยักหน้าตอบ ความอับอายเด่นชัดอยู่บนใบหน้า

พิมพ์ลภัศเหมือนช็อกเป็นรอบที่สอง ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมธัทรภีและธีรภัทรถึงไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ลงเอยกับเธออย่างง่ายๆ

คนหนึ่งก็กลัวจะพ่ายแพ้

คนหนึ่งก็อยากจะเอาชนะ

คิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกสงสารตัวเองจับใจที่ต้องรับกรรมในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ ตอนรักกัน แย่งกัน หรือแตกหักกัน เธอไม่ได้รับรู้ด้วยเลย แล้วใยวันนี้ถึงต้องใช้เรื่องราวในอดีตดึงเธอเข้ามาพัวผันและผูกมัดเธอกันด้วยเล่า

“ป้าขอโทษด้วยนะที่เมื่อกี้โยนความลำบากใจไปให้หนู”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า แล้วว่าแต่หลังจากนี้เราจะทำยังไงกันดีคะ พิมพ์ไม่รู้ว่าพิมพ์ควรจะเลือกใคร หรือต่อให้พิมพ์เลือกได้มันก็คงจะไม่ช่วยอะไรเพราะอีกคนก็คงไม่ยอมแน่”

พิมพ์ลภัศมีสีหน้าคิดไม่ตก เธอเองก็เครียดและเป็นกังวลไม่แพ้วรรณวิภา หากไม่กลัวจะถูกมองว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เธอก็อยากจะขอยกเลิกสัญญาข้อนี้ แล้วหนีไปจากที่นี่ให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าเธอไม่อาจทิ้งผู้มีพระคุณอย่างวรรณวิภาไปโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้

ชีวิตของเธอและพิมพ์พิมลหากไม่ได้วรรณวิภาคอยจุนเจือในหลายๆ ครั้งที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง เธอก็จิตนาการไม่ออกเหมือนกันว่าวันนี้เธอและแม่จะมีชะตากรรมที่ตกต่ำและน่าหดหู่มากเพียงใด

“ยังไงป้าขอไปคุยกับเจ้าลูกชายตัวดีก่อนแล้วกันนะจ๊ะ เผื่อว่าป้าจะหาทางหว่านล้อมใครได้บ้าง” หญิงสูงวัยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมยื่นมือใกล้เหี่ยวย่นไปกุมมือเล็กของคนข้างๆ เอาไว้ ออกแรงตบเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ

พลัน พิมพ์ลภัศก็รู้สึกคล้ายมีไออุ่นกระแสหนึ่งพุ่งขึ้นมากลางอก ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะพร่ามัวด้วยม่านน้ำใสๆ ความพยายามในการให้กำลังใจเธอของวรรณวิภาทำเธอทราบซึ้งใจมากจริงๆ

ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีเรื่องที่ต้องคิดอีกมาก ทว่าวรรณวิภาก็ยังห่วงความรู้สึกของเธอเป็นที่หนึ่ง อันที่จริงเรื่องราววุ่นๆ ที่เกิดขึ้นเธอเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน หากคืนนั้นไม่มัวเมาจนพลาดเข้าห้องผิด เรื่องราวหลายอย่างคงไม่บานปลายมาจนถึงขั้นนี้

คืนนั้น..วรรณวิภาไปหาฝาแฝดทั้งสองเพื่อเกลี้ยกล่อมให้ใครสักคนเป็นฝ่ายยอม เธอเลือกที่จะไปหาธีรภัทรก่อน เพราะเห็นว่าเขาคือลูกชายคนโตและดูมีวุฒิภาวะมากกว่าคนเป็นน้อง ทว่าคำตอบที่ได้รับยังคงเป็นเหมือนเดิม

“ผมไม่ยอมครับ พิมพ์ลภัศต้องแต่งงานกับผม” ชายหนุ่มยืนกรานอย่างหนักแน่น

“ภัทรยังโกรธน้องเรื่องนั้นอยู่ใช่ไหม” ผู้เป็นแม่ถามเสียงเศร้า

“แล้วแม่ว่าผมสมควรโกรธไหมครับ?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง ภายในดวงตาคมมีประกายความขุ่นมัวเจืออยู่บางเบา

“แม่รู้..แต่ว่า..”

“ผมเสียสละให้มันมาทั้งชีวิตแล้วครับ” ธีรภัทรเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นราวรู้สึกสมเพชในสิ่งที่กำลังจะพูด “เสียสละแม้กระทั่ง..คนที่ผมเคยรักมากที่สุด นับตั้งแต่นี้ไปผมจะไม่เสียสละอะไรให้มันอีก!” เขายื่นคำขาดเสียงแข็งกร้าว สำหรับเขาแล้ว แม้แต่น้ำสักแก้วก็จะไม่มีวันยอมเสียสละให้คนอย่างธัทรภีอีก

วรรณวิภาไม่ได้ตกใจหรือมีความรู้สึกอื่นใดนอกจากยอมรับและเข้าใจหัวอกของลูกชายคนโต ถึงจะเสียใจและอยากให้เขายอมน้องอีกสักครั้ง ทว่าเธอก็ไม่อาจกล้าเอ่ยปากขอ เพราะสิ่งที่ธีรภัทรได้เจอมาก่อนหน้านี้มันหนักหนาสาหัสมากจริงๆ

นอกจากตอนนั้นจะไม่ได้ปกป้องลูกแล้ว วันนี้กลับยังกล้าขอให้ลูกเสียสละให้อีก...เธอนี่ช่างเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย

เมื่อคุยกับแฝดคนพี่ไม่สำเร็จ วรรณวิภาจึงเลือกที่จะไปคุยกับแฝดคนน้อง เธอมุ่งมั่นมากว่าไม่ว่ายังไงก็จะโน้มนาวใจให้ธัทรภีเป็นฝ่ายยอมบ้างให้ได้ ความบาดหมางระหว่างพี่น้องที่คั่งค้างกันมานานจะได้หมดไปเสียที

“ไม่ครับแม่! ผมไม่มีวันยอมยกพิมพ์ลภัศให้มันเด็ดขาด!” ชายหนุ่มโพล่งใส่หน้าผู้เป็นแม่ด้วยอารมณ์เดือดดาล ใบหน้าเขาแดงก่ำ สันกรามสั่นเทาด้วยความโกรธ

ปกติแล้วแม่ไม่เคยให้ขอเขาต้องยอม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ภีลูก..แต่แม่ว่าภีควรจะยอมนะ..ภีจะได้ชดใช้บา..” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ เจ้าลูกชายจอมเอาแต่ใจก็ดันแทรกขึ้นเสียก่อน

“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด! ทำไมผมจะต้องชดใช้ให้มัน!”

“ภี ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าลูกเคย..”

“ผมไม่เคยแย่งของของใคร! ผมรักมิมและมิมก็รักผม ไอ้ภัทรต่างหากที่แย่งมิมไป! แม่กลับไปเถอะครับ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงผมไม่มีวันยอมเสียพิมพ์ไปให้มันหรอก!” ธีทรภีกระแทกเสียง พร้อมหมุนตัวหันหลังให้ผู้เป็นแม่เพื่อบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการจะพูดหรือคุยเรื่องนี้อีก

วรรณวิภาได้แต่ยืนก้มหน้าหลั่งน้ำตาอย่างคนอับจนหนทาง ที่เสียใจมากกว่าการไม่มีใครยอมคือเพิ่งได้รู้ว่าลูกชายทั้งสองบาดหมางกันมากกว่าที่คิด

คนหนึ่งไม่ยอมเพราะยังผูกใจเจ็บอีกคน ส่วนอีกคนก็เอาแต่ใจ คิดว่าโลกหมุนรอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา

สำหรับธีรภัทร..เธอผิดเองที่ช่วงก่อนเกิดเรื่องไม่เคยเอะใจกับความสัมพันธ์ของลูกชายคนเล็กและว่าที่ลูกสะใภ้ว่าไปไกลกันถึงขั้นไหนแล้ว

สำหรับธัทรภี...เธอผิดเองที่เลี้ยงดูลูกด้วยการตามใจมากเกินไปจนเขาเริ่มเสียนิสัย อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยยอมให้ใครแม้ตัวเองจะเป็นคนผิด

มาคิดๆ ดูแล้ว เธอนี่ช่างเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ