EP.2 | ศัตรูหัวใจ?

EP.2

ฉันเริ่มทนทานต่อความกดดันทางสายตาของคุณภัทรและคุณภีไม่ไหว จึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พะ..พิมพ์ขอตัวก่อนนะคะ..” พูดจบก็ทำท่าจะก้าวขาเดินออกไปจากตรงนี้

ทว่า..สองแฝดหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยให้ฉันเดินจากไปอย่างง่าย ๆ

“เดี๋ยว!” เสียงทุ้มสองเส้นดังประสานขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

ทีอย่างนี้ล่ะสามัคคีกันนักเชียว..

ส่วนฉันที่คล้ายมีโซ่ตรวนงอกขึ้นมารั้งขาเอาไว้ก็เป็นต้องชะงักแล้วหันกลับไปยิ้มแห้ง ๆ ให้พวกเขาพร้อมถามว่า “มะ..มีอะไรอีกคะ..” ถามเสร็จก็รีบก้มหน้างุด ไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังมองฉันด้วยสายตาแบบไหน

ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกร้อนวาบไปทั้งกายด้วยเปลวเพลิงที่แผ่กระจายออกมาจากร่างกำยำ

“เธอไม่ได้ยินเหรอว่าคุณแม่บอกให้เธอเลือกว่าจะแต่งงานกับใคร” ฉันเดาว่าเสียงทุ้มต่ำค่อนไปทางร้อนใจนี้น่าจะเป็นของคุณภี เพราะลุคของคุณภัทรดูจะเป็นคนนิ่ง ๆ และไม่พูดจาโผงผางนัก

เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าคำถามของเขาสร้างความปั่นป่วนใจให้ฉันมากแค่ไหน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะตอบเขาไปว่ายังไง อยู่ ๆ ก็ให้มาเลือกแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกัน ใครจะไปเลือกได้กันล่ะ “พะ..พิมพ์ไม่รู้ค่ะ” และนี่คือสิ่งที่ฉันพูดออกไป

“ไม่รู้ไม่ได้ เธอต้องเลือก!” คุณภีเริ่มขึ้นเสียงจนฉันตกใจสะดุ้งโหยง สัมผัสได้ว่าอารมณ์คุกรุ่นของเขาน่าจะเพิ่มระดับขึ้น ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจและกดดันเข้าไปใหญ่

“เธอเป็นเมียฉันแล้ว คิดให้ดีนะ” โทนเสียงเย็นเยียบนี้ต้องเป็นของคุณภัทรไม่ผิดแน่ คำพูดของเขาทำให้ฉันตัดสินใจไปได้เกินกว่าครึ่ง

ฉันถูกจ้างมาให้แต่งงานกับคุณภีก็จริง ทว่าตอนนี้คนที่ฉันได้เสียด้วยกลับกลายเป็นคุณภัทร ฉะนั้นหากฉันจะต้องเลือกใครสักคน คน ๆ นั้นก็ควรจะเป็นคุณภัทรไม่ใช่เหรอ..

“แค่ได้กันเขาไม่เรียกว่าเมียหรอก ต้องเป็นคนที่จดทะเบียนสมรสด้วยกันแล้วต่างหากเว้ย!” คุณภีพูดกระแทกหน้าคุณภัทรเสียงหยามหยัน หรือคิดง่าย ๆ เขากำลังหลอกด่าแฝดพี่ของตัวเองว่า ‘โง่’ ทางอ้อมนั่นเอง

แสบไม่เบา..

“นั่นมันเรื่องของคนอื่น แต่สำหรับฉันเธอเป็นเมียฉันแล้ว” คงเพราะมัวแต่ก้มหน้าหรือตื่นเต้นมากไป ฉันจึงไม่รู้ตัวเลยว่าขณะที่พูดคุณภัทรได้เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อยแล้ว

เมื่อสัมผัสได้ถึงเงาของร่างสูงที่ทาบทับลงมา ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็พบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาที่ครบเครื่องราวกับพระเจ้าตั้งใจปั้น

คุณภัทรใช้ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนที่มีแต่ความว่างเปล่าจ้องมองฉันคล้ายกับกำลังสะกดจิต แล้วเขาก็ดันทำสำเร็จ!

วินาทีนั้นฉันเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ ไม่รู้ว่าทำไมแต่ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลยแม้แต่วินาท่ิเดียว กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนริมฝีปากของตัวเอง

นะ..นี่ฉันกำลังถูกจูบ?!

ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความรู้สึกตื่นตกใจ อยู่ ๆ ก็ถูกจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แถมยังเป็นตอนที่ฉันไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์อีกต่างหาก

ให้ตายสิ..ใจฉันมันเต้นประท้วงโครมครามจนแทบจะกระดอนออกมาอยู่แล้ว

รสจูบของคุณภัทรนุ่มนวลและอ่อนโยนมากจนฉันเริ่มจะเคลิ้มตามเขา ทว่าในขณะที่สติของฉันกำลังจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้นั้น...

“ไอ้ภัทร!”

พรึ่บ! ผัวะ!

“ว้ายยยยย!!” ฉันหวีดร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ คุณภีก็เดินเข้ามากระชากตัวคุณภัทรแล้วปล่อยกำปั้นหนัก ๆ ใส่แก้มซีกซ้ายของคุณภัทรอย่างแรงจนล้มลง

ไวเท่าความคิด! ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปช่วยพยุงร่างของคุณภัทรตามสัญชาตญาณนั้น อยู่ ๆ ร่างของฉันก็ถูกคุณภีรั้งข้อมือให้หมุนตัวหันกลับมาหาเขา แล้วสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น..

คุณภีโน้มใบหน้าคมคายลงทาบทับริมฝีปากฉันอย่างดุดันและเผ็ดร้อน เขาใช้กลีบปากหนาดูดคลึงและขบเม้มกลีบปากฉันอย่างรุนแรงราวกับอยากจะลบรอยเดิมของคุณภัทรจนฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด

การกระทำอุกอาจของคุณภีสร้างความตกใจให้ฉันมากกว่าตอนถูกคุณภัทรจูบหลายเท่าตัว นั่นจึงเป็นเหตุให้ฉันกล้าที่จะผลักเขาออก แล้วรีบสับขาวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเองทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกรั้งที่ดังตามหลังมาเลย

“พิมพ์ลภัศ! พิมพ์ลภัศ!”

เมื่อมาถึงห้องสิ่งแรกที่ฉันทำคือการวิ่งไปล้างปากและแปรงฟันให้สะอาด ฉันไม่ได้รังเกียจพวกเขาหรอกนะ แต่รังเกียจตัวเองมากกว่าที่ปล่อยให้ผู้ชายขโมยจูบไปอย่าง ๆ ง่ายพร้อมกันสองคน

ฉันนั่งถามตัวเองซ้ำ ๆ ในใจว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิตดี เท่าที่ดูแล้วคุณภีและคุณภัทรคงจะไม่ยอมง่าย ๆ เสียด้วย หากฉันเลือกแต่งงานกับใครคนใดคนหนึ่ง

คิดมาถึงตรงนี้แล้วฉันก็ยังเคลือบแคลงไม่หายว่าทำไมคุณภีถึงต้องไม่ยอมให้ฉันแต่งงานกับคุณภัทรด้วย ถึงแม้เราจะถูกจับให้แต่งงานกันแต่คุณภีกับฉันก็เพิ่งจะได้เจอกันครั้งแรก มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะมาหวงฉัน

หรือจะบอกว่าเขาตกหลุมรักฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า? เป็นไปไม่ได้หรอก

ถึงฉันจะไม่เคยมีความรักแต่ฉันก็มองคนออก สายตาที่คุณภีมองฉันในตอนนั้นปราศจากความรักอย่างสิ้นเชิง สิ่งเดียวที่ฉันสัมผัสได้จากเขาตั้งแต่ที่เริ่มคุยกันจนถึงตอนที่ฉันวิ่งหนีขึ้นห้องก็คือ ‘ความไม่อยากแพ้’

คุณภัทรเองก็เช่นกัน รายนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง สายตาของเขาน่ะมันเย็นชาเสียยิ่งกว่าอะไร บางทีก็แอบคิดนะว่าถ้าหากถูกเขามองนาน ๆ เข้า ตัวฉันจะกลายเป็นน้ำแข็งไปหรือเปล่า

ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าฉันสัมผัสอะไรจากสายตาคู่นั้นไม่ได้เลย คุณภัทรมีความต้องการที่แตกต่างเหมือนกันกับคุณภี นั่นคือ ‘ความอยากเอาชนะ’

ตอนนั้นที่นั่งคิดซ้ำไปซ้ำมา ฉันไม่ได้เอะใจเลยว่าสองพี่น้องคู่นี้เคยมีความหลังที่ชั่วช้าและเลวร้ายต่อกันมากแค่ไหน

“หนูพิมพ์..ป้าเข้าไปได้มั้ยจ๊ะ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งแล้วตามด้วยเสียงเรียกของคุณป้าวิภา

“เชิญค่ะคุณป้า” ถึงฉันจะยังมีความขุ่นมัวต่อคุณป้าอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองถึงขั้นงอแงเป็นเด็ก ๆ คิดอีกแง่ก็ดีเหมือนกันที่คุณป้ามา ฉันจะได้เคลียร์กับคุณป้าเรื่องที่ต้องแต่งงาน

คุณป้าเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าที่ย่นหย่อนไปด้วยความเครียดขรึม พลันใจฉันก็รู้สึกอ่อนยวบยาบ ความขุ่นมัวจางลงทีละนิดจนหมดไป

เกิดอะไรขึ้นทำไมสีหน้าคุณป้าถึงดูไม่ดีเลยนะ..

“คุณป้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?” ฉันเอ่ยถามอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นคุณป้าเอาแต่นั่งเงียบ

“มีสิจ๊ะ มีมากด้วย” น้ำเสียงที่พร่าลงของท่านบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยของคนพูดเป็นอย่างดี สีหน้าท่าทางของคุณป้าในตอนนี้ดูแตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

“ถ้า..ไม่คิดว่าพิมพ์เด็กเกินไป..คุณป้าระบายให้พิมพ์ฟังได้นะคะ” ฉันไม่ได้ถามไถ่แค่เพื่อเป็นมารยาทนะ แต่ฉันเป็นห่วงคุณป้าจริง ๆ

“ก็เรื่องของหนูกับตาภีและตาภัทรนี่แหละจ้ะ” เข้าทางฉันเลย!

“หนูก็กำลังอยากคุยเรื่องนี้กับคุณป้าอยู่พอดีเลยค่ะ”

“หนูพิมพ์ ป้ารู้นะว่าการที่ป้าให้หนูตัดสินใจเลือกเองว่าจะแต่งงานกับใครมันดูเป็นการเอาตัวรอดไปหน่อย แต่จริง ๆ แล้วป้าไม่ได้เอาตัวรอดนะ ป้าแค่ไม่รู้จะทำยังไงป้าสับสน” คุณป้าพูดพลางส่ายหัว ฉันเชื่อแล้วว่าท่านกำลังกังวลจริง ๆ

“คุณป้าค่อย ๆ คิดนะคะ” ฉันทำได้เพียงแตะมือคุณป้าเบา ๆ เพื่อบอกให้ท่านใจเย็น เห็นแบบนี้แต่คุณป้าก็มีโรคประจำตัวอยู่เหมือนกัน หากท่านอยู่ในสภาวะที่เครียดมากอาจจะเกิดอาการช็อกได้

“หนูพิมพ์จำได้ใช่มั้ยที่ป้าเคยบอกว่าตาภัทรน่ะเขาเคยยืนกรานว่าจะไม่แต่งงานหรือมีคู่ชีวิตอีกเพราะเคยถูกคนรักหักหลังอย่างเลือดเย็น” คุณป้านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าถามฉันด้วยแววตาวิตกกังวล

“จำได้สิคะ” ฉันพยักหน้ารับ

“คนรักของตาภัทรหนีตามผู้ชายไปแล้วทิ้งตาภัทรไว้กลางงานแต่ง ส่วนผู้ชายคนนั้นที่เป็นกิ๊กของเธอก็คือ..ตาภี”

อะไรนะ!! นะ..นี่มันเรื่องล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!!