ตอนที่ ๙ การตัดสินใจ 3

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ เชิญข้างในก่อนดีกว่า” นมรุ่งยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ผายมือแทนความหมายเพื่อบอกให้อีกฝ่ายเข้าไปข้างในบ้าน

ธีโอเหลือบตามองพลอยญาวีที่ยืนทำหน้าหน่าย ก่อนจะพยักหน้าสั่งให้คนของเขาเฝ้าอยู่ข้างนอก ส่วนตัวเองก็รีบเดินตามนมรุ่งเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าพลอยญาวีจะตามเข้ามาหรือไม่

ภายในบ้านอิศรเดชาใหญ่โตโออ่าสมฐานะเศรษฐีผู้ร่ำรวยมหาศาลอย่างบุรินทร์ยิ่งนัก เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นมีราคาสูงลิบลิ่ว และเขาพอมองออกว่ามันถูกนำเข้าจากต่างประเทศแทบทุกชิ้น

บ้านอิศรเดชาใหญ่เกินกว่าจะเรียกว่าบ้านได้ สำหรับเขามันไม่ต่างจากคฤหาสน์นัก แต่สิ่งที่ไม่น่าพิสมัยก็คือที่นี่เงียบเชียบเหลือเกิน มันคงดูครึกครื้นกว่านี้ หากมีคนอาศัยอยู่ที่นี่มากกว่าที่เป็นอยู่

ธีโอเดินตามนมรุ่งเข้าไปในส่วนของห้องรับแขกที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว นางคงไม่รู้ว่าจะสื่อสารอย่างไร จึงพยายามใช้ภาษามือเพื่อบอกให้เขานั่งคอย ขณะนั้นเองที่พลอยญาวีเดินตามเข้ามา ใบหน้างามบึ้งตึงไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน อยากระบายอารมณ์ใส่พ่อคนต้นเหตุก็ไม่ได้เสียด้วย ขืนทำแบบนั้นมีหวังได้ถูกลงโทษตามคำขู่ของเขาแน่

“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว มันไม่ได้ทำให้คุณหนีไปจากความจริงได้หรอก” ชายหนุ่มพูดตามที่คิด เขาจำได้ดีว่ารอยยิ้มที่เธอมีให้ในตอนแรกที่ยังไม่รู้จักกันมันงดงามดึงดูดแค่ไหน แต่หลังจากที่รู้ว่าเขาคือใคร และต้องการอะไรจากเธอ รอยยิ้มเหล่านั้นก็ดูท่าว่าจะไม่มีทางปรากฏขึ้นมาได้อีกเลย

“ฉันขอร้องได้ไหม อย่าพูดอะไรอีกเลยนะ ฉันเหนื่อย” พลอยญาวีขอร้องเขา ก่อนจะหันไปบอกนมรุ่ง

“เชิญนั่งค่ะนม พลอยมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกนม”

“ถ้างั้นรอสักประเดี๋ยวนะคะ นมจะไปหาอาหารว่างกับน้ำหวานมาบริการคุณคนนี้ก่อน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ นมนั่งเลยดีกว่า พลอยอยากจัดการปัญหาพวกนี้ให้จบเร็วๆ เหลือเกิน” หญิงสาวดูเหนื่อยล้าเต็มทน เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวที่ห่างจากธีโอมากที่สุด

นมรุ่งไม่ได้พูดอะไรอีก นางมองสองหนุ่มสาวสลับกันไปมา เหมือนต้องการมองหาความผิดปกติ แต่เมื่อไม่พบอะไร นางก็ยอมนั่งลงตามที่หญิงสาวเชื้อเชิญ

“ก่อนจะเข้าเรื่อง นมมีอะไรอยากถามก่อนไหมคะ” พลอยญาวีถาม

“นมรู้ค่ะว่าเขาคือเจ้าหนี้ของเรา แต่นมไม่เข้าใจตรงที่ว่า...คุณหนูมากับเขาได้ยังไงกันคะ” นมรุ่งไม่ลังเลที่จะถามหาคำตอบในเรื่องนี้

“คือ...เขาไปเจอพลอยที่ผับน่ะค่ะ พลอยทำงานที่นั่น”

“อะไรนะคะ! ทำไมนมไม่รู้เลยว่าคุณหนูทำงานในสถานที่แบบนั้น”

“พลอยได้งานทำมาสองวันแล้วค่ะ แต่เพิ่งได้เริ่มงานวันแรกเมื่อคืนนี้ พอดีคุณธีโอโดโรไปพบพลอยที่นั่น เราเลยรู้จักกัน” ชื่อที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาว ทำเอาธีโอย่นคิ้วประหลาดใจ เธอรู้ได้อย่างไรกันว่าเขาคือใคร เท่าที่จำได้ เขามั่นใจว่ายังไม่เคยแนะนำตัวเองกับเธอมาก่อนแน่

“โถ คุณหนูคงลำบากมากเลยใช่ไหมคะ ออกจากบ้านไปแค่วันสองวัน แต่กลับต้องทำงานในสถานที่ล่อแหลมแบบนั้น” นมรุ่งขยับมานั่งข้างหญิงสาว ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มนวลเบาๆ ถึงกับน้ำตาคลอเหมือนกันที่ได้ยินว่าผู้หญิงบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างพลอยญาวีต้องทำงานกลางคืน จริงอยู่ที่มันเป็นอาชีพสุจริต แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่างานแบบนี้มีอันตรายหลายรูปแบบเคลือบแฝงอยู่ด้วย

“พลอยขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรบอกนม พลอยไม่อยากให้นมเป็นห่วงน่ะค่ะ” พลอยญาวีอธิบาย

“ช่างมันเถอะค่ะ แต่หลังจากนี้ไปอย่าทำงานแบบนั้นอีกนะคะ คุณหนูมองโลกในแง่ดีเกินไป ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนใจหยาบสมัยนี้หรอกค่ะ” คำพูดของนมรุ่งดึงสายตาของหญิงสาวให้จับจ้องไปยังพ่อหนุ่มตาสวยที่นั่งไขว้ขาอยู่อย่างวางมาด

ธีโอเลิกคิ้วเหมือนต้องการถามว่านมรุ่งพูดอะไรกับเธอ ทำไมเธอถึงต้องมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่าแบบนั้นด้วย แต่เมื่อสาวสวยเมินหน้าหนี ชายหนุ่มก็ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตามความเคยชิน พลางนึกในใจว่าเขาคิดผิดอย่างมหันต์เลยที่ไม่พาตัวโมนิก้ามาที่นี่ด้วย แต่ก็ใช่ว่าจะสายไปเสียหน่อย มือหนาล้วงโทรศัพท์มือถือออกมากระเป๋าเสื้อสูท เขียนข้อความสั้นๆ ที่ได้ใจความว่าให้โมนิก้ารีบตามมาที่นี่ โดยให้โทรถามทางจากฟรานเอา ก่อนจะกดส่งข้อความทันที

“นมคะ พลอยต้องบอกบางอย่างกับนม นมต้องตั้งใจฟัง แล้วก็ห้ามตกใจนะคะ”

พลอยญาวีไม่อยากเสียเวลาอีก เธอควรจะรีบบอกทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้มีอิทธิพลหนุ่มชาวสเปนคนนี้ให้นมรุ่งเข้าใจเสียโดยเร็ว เพื่อที่หลังจากนี้หากเขาต้องการจะเอายังไงต่อไป เธอจะได้ทำตัวทำใจให้ทันเวลา

“นมคงรับปากไม่ได้ แต่นมจะพยายามค่ะ”

“คือ...อย่างที่นมรู้นั่นแหละนะคะว่าเราติดหนี้ผู้ชายคนนี้อยู่ร้อยล้าน และบ้านหลังนี้มีราคาเพียงแค่ยี่สิบล้านเท่านั้น คือว่า...เขาไม่ยอมให้เราผ่อนชำระหนี้ เพราะเงินจำนวนนี้มากเกินกว่าที่เราจะมีปัญญาหามาใช้คืนได้ แต่เขา...เขายินดีจะยกหนี้ทั้งหมดให้เรา แต่ต้องแลกกับ...” พลอยญาวีไม่กล้าพูดต่อ

“แลกกับอะไรคะคุณหนู เงินขนาดนั้นจะมีอะไรแลกได้อีกเหรอ”

“แลกกับ...ตัวของพลอยค่ะ เขาเสนอให้พลอยเป็นผู้หญิงของเขา”

“อะไรกันคะคุณหนู! ล้อนมเล่นใช่ไหม ไม่จริงใช่ไหมคะ!” นมรุ่งตกใจมาก และธีโอก็พอเดาออกว่าหญิงสาวคงบอกจุดประสงค์ในการปรากฏตัวของเขาไปเรียบร้อยแล้ว

“ใจเย็นๆ สิคะนม”

“นมไม่เชื่อ คุณหนูล้อเล่นใช่ไหม บอกนมมาสิคะ” นมรุ่งเขย่าไหล่คนที่รักดุจลูกสาวในสายเลือด หน้าของนางซีดเผือด หัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินว่าอนาคตของหญิงสาวกำลังจะเป็นอย่างไร

“มันเป็นเรื่องจริงค่ะนม แล้วพลอยก็ตัดสินใจแล้วด้วยว่าจะยอมทำตามที่เขาเสนอ” พลอยญาวีไม่ยอมบอกว่าที่ต้องตอบตกลง เพราะถูกเขาบีบบังคับให้ไร้ทางเลือก

เธอไม่อยากทำให้นมรุ่งเกลียดชังเขาเหมือนกับเธอ เพราะเกรงว่ามันจะไม่ดีต่อสุขภาพของนมรุ่งเอง แต่ที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องการให้นมรุ่งสบายใจ และเข้าใจว่าเธอยินดีที่จะเลือกสิ่งนี้ด้วยตัวเอง

“นมไม่เชื่อ” หญิงชราน้ำตาไหลพราก จ้องมองธีโอด้วยความเกลียดชังต่างจากแรกพบอย่างชัดเจน

เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ดังขึ้น เมื่อหันไปมองก็พบฟรานเดินเข้ามาภายในห้องรับแขกพร้อมกับโมนิก้า ธีโอแปลกใจเล็กน้อยที่หญิงสาวมาถึงเร็วเหลือเกิน แต่เมื่อสังเกตเห็นผมเผ้าที่ค่อนข้างยุ่งเหยิง เขาก็ยิ้มและเดาเอาเองว่าเธอคงขึ้นมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาแน่

“นั่งลง อยู่ที่นี่ด้วยกันนี่แหละ เธอเองก็ช่วยบอกสิ่งที่คุณยายกำลังจะต่อว่าฉันให้ฟังอย่างละเอียดด้วยนะโมนิก้า ท่าทางท่านคงโกรธจัดทีเดียว” ธีโอบอกกับทั้งฟรานและโมนิก้าราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เต็มตัวแล้ว

“คุณมันสารเลว เห็นคนล้มก็ยังกล้าเหยียบซ้ำ! หน้าตาก็ดี แต่ทำไมจิตใจถึงได้ต่ำทรามแบบนี้ เห็นแก่ตัว รู้สึกดีนักเหรอที่มารีดเลือดเอาจากปูแบบนี้น่ะฮะ!”

เมื่อทุกคนนั่งลงประจำที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว นมรุ่งก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา ถ้อยคำที่นางพูดทำให้โมนิก้าถึงกับสะดุ้ง ใจจริงไม่อยากส่งสารต่อให้เจ้านายเลย แต่เมื่อสายตาคู่นั้นเร่งเร้า เธอจึงแปลภาษาไทยเป็นภาษาสเปนให้เขาเข้าใจ

ธีโอกับฟรานหันมาสบตากัน จากคำพูดของนมรุ่ง แสดงให้เห็นว่าพลอยญาวีคงยังไม่ได้อธิบายผลประโยชน์ของตัวเองให้นางฟัง นางถึงต่อว่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรงแบบนี้

อันที่จริงธีโอก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองดีเด่นอะไร เพียงแต่นมรุ่งไม่ใช่ส่วนหนึ่งในเรื่องของเขา ฉะนั้นก็เท่ากับว่านางไม่สมควรต่อว่าเขาแบบนี้ ในเมื่อพลอยญาวีมัวแต่โอ้เอ้ เขานี่แหละจะเป็นคนพูดผ่านทางโมนิก้าเอง

“คุณไม่ควรประณามผมขนาดนั้นนะครับ เพราะผมเองก็ช่วยให้พลอยญาวีได้ประโยชน์ไม่น้อยเลย ทั้งเรื่องเอาคืนคนรักที่ทรยศหักหลัง ทั้งได้รับการเชิดหน้าชูตาในวงสังคมว่าเป็นผู้หญิงของผม แล้วก็ยังได้อาศัยอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างถาวร นั่นไม่คุ้มค่าหรอกเหรอ?” ธีโอชักหงุดหงิด เขามองพลอยญาวีราวกับจะฉีกให้เป็นชิ้น ขณะฟังโมนิก้าอธิบายคำพูดเขาเป็นภาษาไทยให้นมรุ่งเข้าใจ

นมรุ่งชะงักเล็กน้อย เพราะเท่าที่ได้ยินจากโมนิก้า นางคิดว่าหนุ่มหล่อมาดสุขุมคนนี้ดูเหมือนจะเป็นผู้มีบุญคุณที่ยื่นมือช่วยเหลือพลอยญาวี แต่ก็นั่นแหละ ถึงเขาจะมีเจตนาอยากช่วยเหลือจริง แล้วทำไมจะต้องใช้วิธีที่หยามเกียรติลูกผู้หญิงด้วย

“คุณเป็นฝรั่งมังค่า คงไม่รู้สินะว่าผู้หญิงไทยน่ะหยามเกียรติกันไม่ได้ง่ายๆ หรอก” นมรุ่งหันไปพูดกับธีโอตรงๆ และโมนิก้าก็ยังทำหน้าที่ล่ามของเธอได้ทันใจเสมอ

“ผมไม่ได้หยามเกียรติใคร ผมพูดไปแล้วว่าผมอาจจะแต่งงานกับพลอยญาวี แต่ก็ต้องรอจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร ตอนนี้ผมคงพูดอะไรมากไม่ได้ แต่ขอให้รู้เอาไว้ว่าการได้อยู่เคียงข้างคนอย่างผม ถือเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนาทั้งนั้น พลอยญาวีเองก็ตอบตกลงแล้ว ผมถือว่าตอนนี้เธอคือผู้หญิงของผมแล้ว ถึงจะยังไม่เต็มตัวก็ตาม”

ธีโอพ่นภาษาสเปนรัวเป็นชุดเหมือนอย่างทุกครั้งที่เขากำลังรู้สึกโมโห ฉะนั้นครั้งนี้พลอยญาวีจึงต้องฟังคำแปลจากโมนิก้าด้วย

ภายในห้องโถงตกอยู่ในภาวะเงียบงัน เมื่อนมรุ่งไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาขัดแย้งธีโออีก พลอยญาวีรู้สึกเกลียดความอ่อนแอของตัวเองอย่างที่สุด เธอต้องทำอย่างไรกันนะถึงจะเข้มแข็งให้มากขึ้นได้ ทั้งที่ความเจ็บปวดต่างๆ นานา ควรจะเป็นตัวผลักดันให้เปลี่ยนแปลงตัวเองเสียที ต้องให้ชีวิตตกต่ำถึงเมื่อไร กว่าจะได้รู้จักกับคำว่าเข้มแข็ง

“ขอให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นเถอะนะคะนม อย่าถามหรือสงสัยอะไรอีกเลย พลอยยอมรับข้อตกลงของเขาไปแล้ว เพราะฉะนั้นพลอยยืนยันว่าจะทำตามที่พูด” พลอยญาวีดึงมือนมรุ่งมากุมไว้บนตัก ก่อนจะหันไปทางธีโอ

“ฉันขอโทษค่ะที่ไม่ได้บอกทุกอย่างกับนมรุ่ง ฉันเสียใจค่ะที่ทำให้คุณถูกต่อว่า” ในตอนนี้เธอรู้สึกอยากขอโทษเขาจริงๆ เท่าที่ไตร่ตรองซ้ำอีกครั้ง เธอก็พบว่าธีโอไม่ได้ประโยชน์อะไรจากเธอเลย ถ้าจะมีก็คงแค่ดีใจที่ได้เห็นศัตรูทางธุรกิจเสียหน้าที่เขาเป็นฝ่ายได้เธอมาครอง ดีเหมือนกัน เธอเองก็อยากรู้นักว่าศศินจะทำหน้าอย่างไร เมื่อได้เห็นเธอควงคู่กับคนที่ดีกว่า

“ขอให้รู้ไว้ว่าคำพูดคุณช่วยให้อารมณ์ของผมเย็นขึ้นมาก เอาล่ะ...ผมเสียเวลามามากพอแล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้วนะ ผมจะสั่งให้คนร่างเอกสารเกี่ยวกับเรื่องหนี้สินให้คุณ แต่มันจะมีผลในระยะเวลาที่ผมกำหนด ซึ่งคือสามเดือนหลังจากนี้”

วูบหนึ่งแววตาที่จ้องมองเธอดูร้อนแรงเหลือเกิน ธีโอสลัดความต้องการที่ร้อนรุ่ม เพียงเพราะเห็นสีหน้าสำนึกผิดของเธอทิ้งไปชั่วคราว ก่อนจะชี้แจงในสิ่งที่เธอต้องรู้

“หมายความว่า...ฉันต้องอยู่กับคุณสามเดือน ถึงจะถือว่าหมดหนี้เหรอคะ” พลอยญาวีคิดว่าเธอคงเสียเปรียบแน่ หากเขาใช้เรือนร่างของเธอจนสาแก่ใจแล้วเขี่ยทิ้ง เธอจะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรได้

“ไม่ต้องกลัวว่าผมจะผิดสัญญาหรอก ไม่มีทาง คนอย่างผมคำไหนคำนั้น” ชายหนุ่มยืนยันราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“แล้วยังไงต่อคะ?”

“ผมจะให้เวลาคุณเตรียมตัวเตรียมใจอีกสามวัน ก่อนที่ผมจะส่งคนมารับคุณไปหาผมที่เซฟเฮาส์”

“ฉันขออยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอ” เธอต่อรอง

“ไม่ได้ เพราะผมอยู่ที่ไหน คุณก็ต้องอยู่ด้วย อย่าลืมสิว่าคุณเป็นคนของผมแล้ว”

“ค่ะ ฉันเข้าใจ ฉันก็แค่เป็นห่วงนมรุ่ง ท่านแก่แล้ว แต่ไม่มีใครคอยดูแลเลย”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา ผมจะดูแลคนของคุณอย่างดี” ธีโอยิ้มเก๋

“ผมจัดหาเด็กรับใช้ แม่ครัว คนสวน และที่จำเป็นไว้ให้แล้วครับ ทุกแผนกจะเริ่มงานในวันพรุ่งนี้เลย” ฟรานที่ได้รับหน้าที่คัดเลือกแม่บ้านมาประจำที่บ้านอิศรเดชาเป็นคนชี้แจงด้วยตัวเอง ซึ่งข้อนี้เองที่ทำให้พลอยญาวีคลายใจลงได้บ้าง

“ผมจำเป็นต้องบอกคุณว่าการเป็นผู้หญิงของผม อาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน คุณควรเช็กประวัติผมให้ละเอียด แล้วคุณจะรู้ว่าควรทำตัวยังไงให้เหมาะที่จะเป็นคู่ควงของผม อีกสามวันหลังจากนี้เราคงได้พบกัน...และคุณคงพร้อมสำหรับทุกอย่างแล้ว” ท้ายประโยคเขาจงใจเดินมาใกล้เธอ แล้วโน้มตัวลงกระซิบข้างหู คำพูดอาจฟังดูธรรมดา แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับเต็มไปด้วยความหมายที่หญิงสาวเข้าใจดี

ธีโอเดินออกห่างพลอยญาวีทันทีที่พูดจบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากบริเวณซอกคอขาวเนียนนั่นยั่วยวนเขาเกินไป ชายหนุ่มหันไปยกมือไหว้ทำความเคารพนมรุ่งอีกครั้ง ซึ่งท่านก็ยอมรับไหวตามมารยาทที่ดี ร่างสูงกำยำเดินนำฟรานกับโมนิก้าไปที่ทางออกจากห้องรับแขก แต่เสียงนุ่มนวลกลับรั้งไว้เสียก่อน

“รอเดี๋ยวค่ะ”

“มีอะไรข้องใจเหรอ?” ธีโอหันกลับมาถาม สีหน้าดูเรียบเฉย

“คือ...คุณบอกให้ฉันค้นหาข้อมูลของคุณ แต่ว่าฉันยังไม่รู้ชื่อคุณด้วยซ้ำ” พลอยญาวีจำได้ดีว่าเขายังไม่เคยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับเธอเลย

“ก็อย่างที่คุณเรียกผมว่าคุณธีโอโดโรนั่นแหละ” เขายิ้มล้อเลียน

“แค่นั้นเหรอคะ?” คนอยากรู้ยังไม่พอใจในคำตอบ และไม่มีเหตุผลที่ธีโอจะต้องปิดบังตัวตนของเขาจากผู้หญิงของเขา ถึงตอนนี้เองที่เขามีโอกาสได้แนะนำตัวให้พลอยญาวีได้รู้จัก

“ธีโอโดโร วาอิมเบิร์ก...และผมอยากให้คุณเรียกผมว่าธีโอ” พูดจบร่างสูงสง่าก็หมุนตัวเดินจากไปพร้อมกับคนเขาทันที พลอยญาวีทวนชื่อของชายหนุ่มเบาๆ คิดว่าช่วงหัวค่ำจะลองค้นหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตดู ถ้าธีโอโดโรคนนี้เป็นผู้มีอิทธิพลจริง ไม่มีทางหรอกที่ชื่อเสียงของเขาจะไม่ปรากฏบนโซเชียลเน็ตเวิร์คเลย