ตอนที่3.คอนโด..[ซ่อง]

1 ชั่วโมงต่อมา

"ฉิบหาย! บัตรมีไหนวะ" ในขณะที่ต่อแถวซื้อไอศกรีม มะขิ่นก็ล้วงบัตรในกระเป๋าแต่หาไม่เจอ

"คุณลูกค้าคะ รวมเป็นเงินหนึ่งร้อยหกสิบบาทค่ะ"

"รอสักแป๊บนะคะพี่ พอดีบัตรหาย"

"รบกวนรีบหน่อยนะคะมีคนต่อคิวเยอะมาก"

''งั้นหนูคืนได้ไหมคะ"

"แต่คุณลูกค้าเลียไปแล้วทีหนึ่ง"

สถานการณ์เริ่มกดดัน สาวน้อยพยายามล้วงเก็บหาเศษเงินในกระเป๋าแต่ไม่เจอเลยแม้แต่บาทเดียว ผู้คนที่ยืนต่อแถวก็เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ มะขิ่นไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้ เธอจึงค่อนข้างจะลุกลี้ลุกลน จนกระทั่งมีใครบางคนยื่นแบงก์มาจ่ายให้

"นี่ครับ" เสียงชายหนุ่มเดินมาขนาบข้าง

นอกห้าง

"พี่ใจดีจังเลยค่ะ" ดวงตาแป๋วของมะขิ่นเปล่งประกาย ในมือถือไอติมมองใบหน้าหล่อจดจ้อง

"เห็นว่าเรายืนหาเงินสักพัก พี่ก็เลยคิดว่าอาจทำกระเป๋าหาย"

"ใช่ค่ะ แต่..กระเป๋าไม่ได้หาย แต่หนูทำบัตรหาย"

"ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ"

"แล้วหนูจะคืนเงินพี่ยังไง.."

"ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง"

เสียงนุ่มพูดพลางส่งรอยยิ้มหวาน สาวน้อยใจเต้น ตึกตัก ถี่มาก

"ไม่ได้ค่ะ คือแม่หนูสอนไว้ว่า...ห้ามติดหนี้ใครมันไม่ดีนะคะ" มะขิ่นพูดจาฉะฉาน

"ก็ได้ครับเพื่อความสบายของน้อง ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นขอไลน์ เดี๋ยวพี่ส่งเลขบัญชีไปให้นะ ไอดีอะไรครับ"

"พี่เป็นอะไรมากไหมคะเนี่ย ไอดี..ที่ไหน หมอเคยบอกหนูว่า ไอไม่ดีเพราะเราอาจเป็นหวัดค่ะ"

"_____"

ลานจอดรถ

"คนอะไรทั้งหล่อทั้งใจดี ให้เงินแบบไม่ต้องคืน แต่เขาเหมือนทำหน้างงๆ หน่อยนะ หรืออาจตื่นเต้นแบบเราก็ได้ ฮ่าๆ" มะขิ่นหัวเราะดังลั่น สรุปวันนี้ได้ของแค่ไม่กี่ชิ้นเพราะทำบัตรเครดิตหาย ตัวเล็กกลับมานั่งรถที่จอดรออยู่ใต้ตึกบันได ก่อนจะขับพาเธอไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่กลางเมือง

เมื่อมาถึงยิ่งทำให้มะขิ่นแปลกตาแปลกใจ ห้องโถงขนาดใหญ่เทียบกับห้างสรรพสินค้าที่เธอเพิ่งเดินช็อปปิ้งมาก็ไม่ปาน คนรับใช้พร้อมกับแม่บ้านมีเป็นสิบ แถมคนสวน และ พยาบาลส่วนตัวดูแลสำหรับเจ้าของบ้าน ซึ่งเป็นพ่อที่เหลืออยู่ เนื่องจากภรรยาเสียชีวิตไปก่อนล่วงหน้า

บ้านนี้จึงมีเพียงลูกชายคนเดียวที่อาศัยร่วมชายคา

แต่คงเพราะในวัยหนุ่มกำลังคึกคะนอง ส่วนมากจะไม่ค่อยกลับบ้านมักจะพักคอนโดหลายวันติดต่อกัน

"สวัสดีค่ะดิฉันชื่อว่านวล เป็นลูกสาวของหัวหน้าแม่บ้าน วันนี้แม่ป่วยก็เลยต้องมารับใช้ดูแลคุณแทน" สาววัยยี่สิบพูดจาแข็งกระด้าง "ได้ข่าวว่าคุณท่านไปค้นเจอจากบ้านนอกคอกนา คุณชื่ออะไรนะคะ"

"ฉันชื่อมะขิ่นค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะคุณนวล เพิ่งรู้ว่าคนรับใช้ที่นี่ทำหน้าตาไม่พอใจก็ได้ด้วย"

"ดิฉันเปล่านะคะพอดีเป็นคนหน้าดุ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันไม่ถือสา เพราะหลังจากแต่งงาน..ฉันก็กลายมาเป็นคุณนาย ถึงเวลานั้นฉันจะพิจารณาอีกทีว่าคุณสมควรอยู่ในตำแหน่งนี้ หรือ..ตำแหน่งขัดห้องน้ำ"

แน่นอนว่านิสัยของสาวน้อยบ้านป่า ไม่มีทางยอมให้ใครมากดขี่ข่มเหงหรือดูถูก

เพียงสักพักคุณท่าน ซึ่งเป็นเจ้าของคฤหาสน์ก็เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

"เป็นยังไงบ้างหนูมะขิ่น" น้ำเสียงนุ่มลึกเอ่ยถาม "ไปเที่ยวซื้อของสนุกไหม ที่นี่คงมีอะไรแปลกตาไม่น้อย"

"หนูพอได้เห็นจากทางทีวีบ้างค่ะ ทีวีของป้าแจคนทั้งหมู่บ้านจะไปดูที่นั่นทุกเย็นเลย"

"แต่ที่นี่เรามีทีวีแยกห้องใครห้องมัน หนูอยากจะดูทีวีห้องไหนก็ตามใจได้เลยนะ ลุงนุญาต"

"ขอบคุณมากเลยนะคะ จะพยายามไม่ทำให้คุณลุงเดือดร้อน ย้ำว่าจะพยายาม...แฮ่"

"ฮ่าๆ เป็นเด็กที่ซื่อ ปากตรงกับใจซะเหลือเกิน"

ท่าทางท่านจะชอบใจสะใภ้ที่มาจากเพื่อนรุ่นน้อง ใบหน้าของมะขิ่นสดใส ผิวพรรณขาวยิ่งกว่าดอกบัวที่กำลังตูมเป็นช่อดอกสีสวยงาม

คอนโดมิเนียม

"มึงเล่นควบสามไม่แบ่งให้กูเลยนะไอ้ชาละวัน" เพื่อนคนหนึ่งนั่งสูบบุหรี่พูดหยอกล้อ "มากี่คนมึงก็ล่อหมดแรง อาวุธของมึงนี่ทำมาจากแท่งเหล็กหรือไง!"

"มึงก็รู้ว่ากูฉายาอะไร ชาละวันน้อยของกู มันกลืนกินทุกอย่าง ขอแค่สวยหุ่นบางก็อยากจะกลืนกินทั้งตัว"

"จระเข้น้อยที่แปลว่าตัวเหี้ยอะนะ ฮ่าๆ"

"ไอ้สัด! อย่ามาดูถูกจระเข้น้อยกลางหว่างขากูนะ"

"โอ๊ยยย กูก็แค่แซวเล่น มึงมันชอบอยู่แล้วเรื่องฮาเร็ม เหมาสาวมาเอาแต่ละที นี่คอนโดหรือซ่องกันแน่? กูนั่งดูแทบจะหมดแรงแทน เบาๆ หน่อย ฮ่าๆ"

"กูไม่รู้จักคำว่าเบา รู้จักแต่คำว่าเอาอย่างเดียว หึ"

_______________

ขอทดลองค่ะ ไม่เชื่อหรอกว่าเอวดุจริง 55555555555