ตอนที่.2ต่อราคา [แสบทรวง]

"ที่ฉันเล่าเพราะไม่อยากให้พี่ห่วงก็เท่านั้น ที่จริงแล้วอีมะขิ่นมันแสบจะตาย มันเคยเอาหมามุ้ยไปใส่หม้อข้าวต้มวัด เพียงเพื่อจะเอาคืนคนที่เคยแกล้งมัน สุดท้ายคันคอกันทั้งตำบล ฉันต้องยกมือไหว้ขอโทษตั้งแต่หมู่บ้านแรกยันหมู่บ้านท้ายเลย"

ผู้เป็นพ่อกล่าวเล่าวีรกรรม ในขณะที่แม่ลากลูกสาวตัวเองเข้าห้องไปเพื่ออุดมนิสัย ผู้เป็นพ่อยกน้ำดื่มอึกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ

"มีอีกนะ..มันเคยตีกับนักมวยคาดเชือกด้วยที่ลานวัด" ผู้เป็นพ่อพูดด้วยสีหน้าสุดจะทน

"แสดงว่าเก่งกาจมากสิ มีศิลปะการต่อสู้"

"เปล่า มันพกขี้ควายไปปาใส่หน้าเขา แล้วเตะผ่าหมากกลางเป้า ยืนไหวเหรอ ล้มลงไปกองกับพื้นสิ"

"ขนาดนั้นเลยเหรอ.."

"ครับ ผมว่าพี่คิดดูอีกทีเถอะ อย่าให้เล่าต่อเลยเถอะ มะขิ่นมันไม่ปกติ มันเป็นตัวสร้างปัญหา"

ห้องมะขิ่น

"ฮะ!! แต่งงาน" เสียงตกใจสุดขีดของมะขิ่นเมื่อรับฟังเรื่องราวจากแม่ "ก็ไหนแม่เคยบอกว่าห้ามมีผัวจนกว่าแม่จะตายไง หรือนี่แม่ใกล้ตายแล้วเหรอ"

"ใช่พรุ่งนี้พากูไปวัดทำศพด้วย อีมะขิ่น อีลูกปากพล่อย!!เดี๋ยวกูถีบหน้าหงาย"

"เอ้า..ก็แม่พร่ำบอกตลอดกรอกหูทุกวัน"

"เพราะกูไม่อยากให้คนอื่นมันซวยแบบกูไง ใครเขาจะเอามึงอยู่ กูถามหน่อย ไม่เคยมีหรอกปัญญามีแต่ปัญญาอยู่ทุกวี่ทุกวัน"

สาวน้อยนั่งคุยกับแม่อยู่หน้าตู้กระจกเครื่องแป้ง เธอขมวดคิ้วก่อนจะถามอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ

"เพราะอะไรถึงต้องแต่งงานตามคำขอ แค่เขาเป็นโรคหัวใจเนี่ยนะ?"

"ย้อนกลับไปตอนสมัยหนุ่ม ตากับยายมึงล้มละลายแขวนคอตายคู่ที่เหล็กรวดหน้าร้านขายของชำตัวเอง ทั้งตระกูลโดนฟ้องล้มละลาย พ่อแกไม่เหลือเงินติดตัวสักบาทเดียว จนได้พี่ลักษณ์ยื่นมือมาช่วย อีกทั้งให้เงินมาก้อนใหญ่ พ่อแกถึงย้ายมาอยู่บ้านนอกซื้อที่ดินปลูกบ้านปลูกผักแล้วมาเจอกูนี่ไง"

"ทำไมแม่ไม่เคยเล่า"

"แล้วกูจะเล่าเพื่อ!!"

มะขิ่นมองเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของผู้เป็นแม่ เธอจึงรับรู้ได้ทันทีว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน

ด้านนอก

"ฉันไม่ได้อยากบังคับหรอกนะ แต่ว่าพอมาพบเห็นก็ยิ่งอยากได้ เพราะไอ้เจ้าลูกชายคนเดียวของฉันมันก็แสบมากเหมือนกัน" ชายรุ่นพี่วางน้ำที่ยกดื่มลง

"แต่ฉันขอถามลูกก่อนนะพี่ มันถือเนื้อถือตัวจะตายไม่ค่อยยอมใคร อีกอย่างอย่าว่าแต่แฟน..แค่หมามองมันก็เตะก้านคอหมาแล้ว"

"เขาเรียกว่าเด็กฉลาด ฮ่าๆ"

"เอาไปฝากที่วัด วัดยังไม่รับเลี้ยงเลย"

"แสบแบบนี้สิเข้าท่า"

คลืก

เสียงลากกระเป๋าออกมาจากห้อง

"หนูพร้อมแล้วเราจะไปกันหรือยัง"

.

.

"!!!!"

"!!!!"

หลังจากพูดคุยกันเสร็จ พ่อตัดสินใจให้มะขิ่นอยู่ที่นี่จนกว่าจะจบมัธยมปลาย

1 เดือนผ่านไป

"ฮื้อออ~ อึกกก อีมะขิ่นไม่น่าเลย..." เสียงร้องไห้เกาะรั้วไม้อยู่ทางเข้าหน้าบ้าน

"ทานโทษนะอีอ้อย! กูไปแต่งงานแล้วก็เรียนต่อไม่ได้ไปตาย มึงจะร้องไห้ทำไมนักหนา"

"ใช่สิ มึงมันคนใจดำ มึงจะไปอยู่เมืองกรุงลืมผ้าถุงที่เคยสวมใส่ มึงจำได้ไหมใครให้มึงเหยียบหลังกระโดดเอามะม่วง"

"อีอ้อย..."

"ใครกันแบ่งขนมผิงให้มึงตอนป.2 ฮึก"

"มึงขโมยมาแล้วกูจับได้ก็เลยกลายเป็นค่าปิดปาก"

"ใครกันเผาปลาดุกให้มึงแดก ฮื้ออออ"

"มึงไปซื้อมาแล้วให้กูอุ่น"

กึก กึก กึก

"แล้วมึงจำได้ไหมใครคือเพื่อนรัก พะ... เพื่อนตายของมึง ฮึกกก~" อ้อยทำใจไม่ได้คว้าจับคอเสื้อมะขิ่นกระชากแกว่งไปมาทั้งน้ำตา งอแง "มึงจำได้ไหม...ฮื้อออ"

"กูจะลืมเพราะมึงเขย่าแรงนี้แหละอีอ้อย! สมองซีกขวากูไหลมากองซีกซ้ายแล้วเนี่ย หัวกูสั่นคลอนหมด"

ทั้งคู่กอดกันร่ำลา อ้อย สาวน้อยวัยรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว

เมื่อเวลาพัดผ่านจนมะขิ่นเรียนจบ ผู้มีพระคุณของพ่อจึงส่งรถมารับเธอตามที่เคยสัญญาเอาไว้

บรื้นนน

รถแล่นออกไปโดยที่พ่อแม่ยืนโบกมือลาอยู่ประตูรั้ว

สาวน้อยวัยซนต้องห่างอกผู้ปกครองครั้งแรก ดวงตาเริ่มซึมน้ำใสแต่อดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ด้วยใจห่วงหา

ห้างสรรพสินค้า

"เชี่ยยย นี่มันอะไรกันโอ้โห้" เมื่อมาถึงห้างกลางเมือง มะขิ่นมองซ้ายขวาอย่างประหลาดใจ

"นี่ครับบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน คุณหนูอยากได้อะไรก็ซื้อได้ดั่งใจเลย" คนขับรถยื่นบัตรแทนเงินสดให้

มะขิ่นเดินด้วยท่าทีเก้กัง ตื่นตาตื่นใจมาก

"แม่บอกห้ามน้อยหน้าใคร ต้องแต่งหน้าแต่งตัวให้สวยสะพรั่ง" เสียงพูดย้ำกับตัวเอง "ถ้างั้นไปซื้อเสื้อผ้าก่อน ตามด้วยเครื่องสำอางเหมือนทีวี"

ร้านเสื้อผ้า

"ชุดนี้เท่าไหร่คะ" มะขิ่นหยิบเสื้อผ้าขึ้นเพื่อถามพนักงาน

"ถ้าเป็นชุดนี้ เพิ่งมาเมื่อไม่กี่วันเป็นคอลเลคชั่นใหม่ ราคาเก้าพันไม่รวมเสื้อคลุมนะคะ"

"ฮะ! ตัวแค่นี้ราคาเกือบหมื่น"

"ร้านเราเป็นสินค้าจากต่างประเทศแบนเนอร์หรูค่ะ"

"ลดราคาได้ไหมแบบว่าเหลือร้อยเก้าเก้าก็ได้ เราคนไทยด้วยกัน หนูมาจากเหนือเลยนะเนี่ย"

"______''

_______________

ขอลดราคาไม่เกรงใจค่าเช่าที่เลย 555555555555!