ตอนที่ 3 เหลียงอิน

"ชิวยั่ว" ขณะทีชิวยั่วสติไม่อยู่กับตัวอยู่ นั้น เหลียงซีนกลับได้มีสติแล้ว นางจึงเอ่ยกำชับอย่างนิ่งเงียบขึ้น

“ช่วยยกน้ำเข้ามาให้ข้าสักอ่าง ไม่ต้องใส่สิ่งใดลงไป ผ้าพันแผลที่มือก็ช่วยข้าเปลี่ยนเป็นผืนใหม่”

“บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” ชิวยั่ว ตอบรับด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำแล้วถอยออกจากห้องไป

ใบหน้าของเหลียงซีนก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น อีกครั้ง คือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความแค้นที่ดูโหดเหี้ยมและดุดัน นางไม่ใช่คนเดิมเช่นอดีตอีกต่อไปแล้ว

ความผิดที่ผ่านมานางสามารถชดเชยให้ได้ แต่ว่าถ้าหากคนเหล่านั้นยังคิดที่จะทำร้ายนางอีก ก็อย่าโทษที่นางต้องลงมือ อย่างเลือดเย็นบ้างก็แล้วกัน

ฉินฮั่วและชิวยั่วล้วนเป็นสาวใช้ของเจ้าของร่างเดิมที่ซื่อสัตย์ที่สุด เพียงแต่ก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเดิมชอบฟังคำพูดที่ใส่ร้าย ป้ายสี จึงไม่ชอบคำแนะนำของสาวใช้ที่ ซื่อสัตย์สองคนนี้

ดังนั้นจึงส่งให้พวกนางออก ไปยังตำแหน่งที่มองไม่เห็นพวกนาง จึงทำให้ซีเช่นั้นนับวันก็กำเริบเสิบสานขึ้น ปฏิบัติติต่อ เจ้าของร่างเดิมนี้อย่างโหดเหี้ยมมากขึ้น

“เคร้ง....” ทันใดนั้นเหลียงซีนก็ได้ยิน เสียงของอ่างทองเหลืองที่ตกลงกระทบกับพื้น จากด้านนอก จนตกใจ ขณะที่พยายามลุกขึ้น นั่ง นางก็ได้ยินเสียงของชิวยั่วเอ่ยขึ้น

“ชายาเรองท่านอย่าเข้าไปเลยเจ้าค่ะ พระชายากำลังบาดเจ็บสาหัส ถ้าหากท่านเข้าไปเจอ แล้วจะตกใจเอานะเจ้าคะ พระชายาเองก็จะเจ็บปวดใจเช่นกันเจ้าค่ะ”

ชายารองหรือ? เหลียงอินมาแล้วหรือ เหลียงซีนยังคงตั้งใจฟังเสียงที่ด้านนอกอย่างเงียบๆ แต่ว่าไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อน พร้อมกับน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอบอบบางของเหลียงอินเข้ามา “พี่ซีน ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

ลักษณะแบบนี้นางคงเข้ามาในห้องแล้ว เมื่อครู่ด้านนอกชิวยั่วคงจะพยายามขัดขวางนางแล้ว

เหลียงซีนจึงใช้เวลาที่เหลืออยู่นั้นลุกขึ้น นั่ง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ “น้องอิน เจ้าบาดเจ็บยังไม่หายดี ทำไมมาถึงที่นี่ล่ะ”

เหลียงอินตะลึงงันไปชั่วครู่ คาดคิดไม่ถึงว่าเหลียงซีนจะพูดกับตนอย่างมีมารยาทเช่นนี้ แต่ว่าด้วยฝีมืออันแก่กล้าของนางเพียงครู่เดียวก็ส่งเสียงไอที่ดูเปราะบางเหลือเกินออกมาพร้อมเอ่ยขึ้น “ข้าได้ยินมาว่า...แค่กแค่ ก...ท่านอ๋อง...เขา....”

นางนั้นดูคล้ายอ่อนแอจนแทบจะต้านลม ไม่ไหว เหมือนอยากให้ผู้คนจดจำว่านางนั้นอ่อนโยนน่าทะนุถนอมเพียงใด

หน้าตาของนางงดงามน่ามอง ดั่งเช่น เทพธิดา เอวดังจูยฟงหลิว คิ้วดั่งใบหลิว ริมฝีปากที่แดงสดนั้นตัดกับฟันที่ขาวใสใบหน้า ยังมีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่เล็กน้อย นางเห็นแล้วก็อดเกิดความสงสารไม่ได้

แต่จิตใจดั่งงูพิษ ก็ใช้นิยามคนเช่นนางเช่นกัน

เหลียงซีนอยากที่จะเข้าไปประคอง แต่ ว่าด้วยอาการบาดเจ็บบนร่างกายของตนนั้น ทำให้ไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว จึงเอ่ยขึ้น อย่างละอายใจ

“น้องอิน รีบนั่งลงเถอะ พี่สาว ร่างกายบาดเจ็บไม่สามารถประคองเจ้าได้”

“พี่ซีน ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ...แค่กแค่ก "อ่อนแอจนคล้ายที่จะเป็นลมหมดสติไปได้ทุก เมื่อ “ข้าได้ยินมาว่า...ท่านเพิ่งจะลงโทษซีเช่ ไป นางคือคนที่ข้ามอบให้แก่ท่านพี่ ย่อมรู้สึก ไม่มากก็น้อย ถ้าหากซีเช่ดูแลท่านได้ไม่ทั่วถึง

ข้าจึงมาที่นี่เพื่อขอชดใช้ความผิดแทนนาง หวังว่าพี่ซีนจะยกโทษให้นางเพคะ”

ให้อภัยนาง ที่จริงแล้วเหลียงอินคือมาเพื่อ ขอความเมตตา คิ้วของเหลียงซีนจึงขมวดขึ้น น้องสาวผู้นี้มีความน่าสนใจ จริงๆ ตอนที่พี่ สาวของนางถูกท่านอ๋องเหยียบจนแทบตาย นางไม่ได้ร้องขอความเมตตาใดๆ ตอนนี้เพื่อ สาวใช้คนหนึ่งถึงกลับมาขอความเมตตา ล้วนเป็น “ความรักของพี่น้อง” ที่แท้จริงยิ่งนัก

แต่ทว่าเหลียงซีนยังไม่อยากที่จะให้อภัย กับซีเช่ นางจึงเอ่ยเล่นอารมณ์ซึ้งกับเหลียง อินต่อไป “สาวใช้ผู้นี้ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ยุแยง ความรู้สึกของข้าและเจ้า ยังทำให้ข้าเลอะเลือนเหลวไหลถึงกับลงโทษเจ้าไป ตอนนี้ท่าน อ๋องลงโทษข้าก็เหมาะสมแล้ว ตอนนี้ข้าอยากจะขอโทษเจ้า แต่ว่าสาวใช้เช่นนี้จะให้เก็บไว้ ต่อไปไม่ได้”

“แต่ว่า...” ใบหน้าของเหลียงอินดูมีความร้อนรน แต่ก็มีความประหลาดใจเช่นกัน นางมองไปยังเหลียงซีนอย่างข้องใจ รู้สึกว่านางเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หรือว่ามีอุบายอันใดต่อ นางอย่างนั้นหรือ

นางระแวดระวังมากขึ้น ทั้งตัวล้วนแสร้ง ทำท่าทางที่ดูอ่อนแอยิ่งขึ้น เพื่อที่จะแสดง ใบหน้าที่คล้ายกับจะร้องไห้ออกมา “แม่ของซีเช่นั้นคือแม่นมของข้า ตอนข้ายังเล็กนางดูแลข้า เป็นอย่างดี ข้าจึงรับปากแม่ของนางว่าจะดูแล นางให้เป็นอย่างดี...แค่กแค่ก...”

ร่างกายของเหลียงอินโอนเอนไปมา สาวใช้ของนางจึงตกใจรีบเข้าไปประคอง พร้อมกับเอ่ยขึ้น “ชายารอง ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ท่านไม่ควรเสียใจเช่นนี้ พระชายาเอก ข้าขอร้อง ท่านตอบรับคำขอร้องของชายารองเถอะเจ้าค่ะ เพียงแค่ สาวใช้คนเดียว ทำให้ร่างกายของชายารองได้รับบาดเจ็บมันไม่ดีนะเจ้าคะ”

สาวผู้นี้พูดได้ฉลาดยิ่งนัก ถ้าหากเหลียงซีนไม่ตอบรับคำขอนั้นก็แสดงว่านางไม่ได้คำนึงถึงความสัมพันธ์ของพี่น้องนี้ ไม่ทะนุถนอม ร่างกายของเหลียงอิน ถ้าหากนางตอบรับคำขอสาวใช้ผู้นั้นก็จะไม่ต้องถูกทรมานแล้ว

เหลียงซีนยกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างเยือก เย็น แสดงละครแค่ฉากเดียว ใครก็ทำได้นางรีบเสแสร้งแสดงสีหน้าที่ตกใจ รีบลุกจาก เตียงขึ้นไปประคองเหลียงอิน ใครจะคาดคิด ว่าในเวลานั้นมีร่างที่รวดเร็วดังเช่นสายฟ้า รีบเข้ามาแยกเหลียงอินและเหลียงซีนออกจากกันทันที

คนที่มาก็คือเฉินเฮ่า เขามีใบหน้าที่ คมคายคล้ายกับน้ำแข็งที่โดนหลอมละลาย ออกมา ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวคู่นั้นมองไปยังเหลียงซีนพร้อมเอ่ยขึ้น “ข้าเคยบอกเจ้า ว่า ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้เหลียงอินแม้ครึ่งก้าว”

เขายกเท้าขึ้น แล้วเตะเหลียงซีนออกไป ครึ่งก้าว

เหลียงซีนล้มไปที่บริเวณขอบเตียง ซี่โครงที่แตกร้าวไปแล้วนั้น ทำให้นางกระอัก เลือดออกมาจากปากทันที เจ็บเหลือเกิน ทุกส่วนบนร่างกายล้วนเจ็บปวด เวลานี้นางเกือบ จะหมดสติไปแล้ว แต่ด้วยแรงปณิธานอันแรงกล้าคอยพยุงนางไว้

ชิวยั่วที่อยู่ด้านข้างนั้นมองนางที่ได้รับบาด เจ็บอย่างกังวลใจ ร้อนใจที่จะเข้าไปประคอง ทันที แต่ว่าถูกเฉินเฮ่าที่ขมวดคิ้วอยู่อย่างเยือก เย็นนั้นสั่งขึ้นว่า “พวกเจ้าใครกล้าเข้าไป ประคองนาง ก็ต้องพบจุดจบเช่นเดียวกันกับนาง”

ชิวยั่วตกตะลึงเพียงชั่วครู่ นางลังเลเพียง เสี้ยววินาที จากนั้นกัดริมฝีปากอย่างเด็ดเดี่ยว แน่วแน่แล้วก้าวเท้าออกไปด้านหน้า

เหลียงซีนจึงจะตุกที่หัวคิ้ว ยกมือขึ้นห้าม ทันที “ไม่ต้องเข้ามา ทำตามที่ท่านอ๋องสั่ง”

หางตาที่มองของ นางนั้นเยือกเย็นยิ่งนัก ทําให้ชิวยั่วตกใจจนหยุดฝีเท้าลง ไม่กล้าก้าว เดินเข้าไป

นางไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะทำเช่นไรกับนาง เพียงแต่กลัวว่าพระชายาจะโมโหนาง อยากจะเข้าไปประคองพระชายา แต่ว่า มองใบหน้าที่เย็นชานั้นแล้วจึงไม่กล้าที่จะออก ไป

..