ตอนที่ 2 จัดการบ่าวชั่ว

เหลียงซินกลับเข้าสู่ความทรงจำของ เจ้าของร่างเดิมอีกครั้ง แล้วค้นพบว่าสาวใช้ผู้ที่ออกความคิดผู้นั้นมีเจตนาที่ไม่ดี นางและชายารองได้สบคบคิดกันตั้งใจให้

เจ้าของร่างเดิมเชิญพระชายารองมาเพื่อที่จะลงโทษทำร้ายร่างกายของนาง แล้วยังเจาะจงพูดบิดเบือนวันเดินทางกลับวังของท่านอ๋อง เพื่อให้ท่านอ๋องกลับมาเห็นความโหดเหี้ยมของเจ้าของร่างเดิมนี้

ดังนั้นนี่คือกลอุบายหนึ่งที่ถูกคิดขึ้นของชายารองและคนของนาง เพื่อให้เจ้าของร่างเดิมนั้นกระโดดลงไป

แต่ใครจะรู้เจ้าของร่างเดิมกลับกระโดดลงไปตามกลอุบายนั้นอย่างไม่ทันยั้งคิด ยังจะให้นางที่ข้ามเวลามา เป็นแพะรับบาปแทนอีก

“ขอโทษอย่างนั้นหรือ? เจ้าไม่เหมาะที่จะพูดคำนี้” น้ำเสียงของเฉินเฮ่ายิ่งมีความเยือกเย็นมากขึ้น

การเหยียบของเท้าก็ยังไม่ได้หยุดลง เขา เหยียบจนเหลียงซีนแทบจะหมดความรู้สึกไป “มีเพียงต้องใช้ร่างกายนี้ของเจ้าตอบแทน เท่านั้น จึงจะสาสม"

เหลียงซินเจ็บปวดจนหน้าตาบูดเบี้ยว แต่ ก็ยังอยากที่จะสู้แบบหมดหน้าตักกับเฉินเฮ่าต่อไป “ท่านอ๋องทำไมถึงทราบว่า...น้องอินไม่ อยากจะฟังคำขอโทษจากข้า..."

เสียงที่พูดออกมาของนางนั้นแผ่วเบา เต็มที่แล้ว เฉินเฮ่าที่เหยียบอย่างรุนแรงลงไป เพียงไม่กี่ครั้งอยู่นั้นก็พลันยกเท้าขึ้น “เป็นเพราะข้าไม่อยากให้เจ้าพบนาง ชั่วชีวิตนี้ เจ้าก็อย่าได้อยากแสดงละครต่อหน้านางอีก”

เขาทิ้งคำตักเตือนที่เย็นชาเอาไว้ แล้ว หมุนกายเดินจากไป

เหลียงซินคิดในใจก่อนที่จะหมดสติลงว่า เฉินเฮ่า ท่านรอข้าฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ ข้าจะ ต้องทำให้ท่านได้ลิ้มรสรสชาตินี้เช่นเดียวกับข้า

นางที่ประคองความเจ็บปวดของร่างกาย ตนเองเอาไว้ไม่ไหว ก็หมดสติลงไป ฟื้นขึ้นมา อีกครั้งเพราะถูกความเจ็บปวดที่นิ้วปลุกขึ้นมา

นางเห็นเพียงหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าของ สาวใช้คนหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ กำลังช่วยทำความสะอาดนิ้วบนมือของเหลียงซิน

“อ๊ะ.....” เหลียงซินที่กลั้นความเจ็บปวด ไม่ไหวร้องออกมา ในน้ำนี้ใส่เกลือลงไป ผ้าพัน แผลที่พันลงบนนิ้วของนางทีละนิ้ว ก็ทำให้ รู้สึกเหมือนกับว่าถูกเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงลง ไปพร้อมกัน

“หยุดมือ” เหลียงซีนกลั้นความเจ็บออก คำสั่งอย่างเยือกเย็น

ซีเช่ สาวใช้ผู้นั้นจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าเสียใจทันที

“พระชายา บ่าวกำลังทำความสะอาดบาดแผลให้ท่าน ทำเช่นนี้จึงจะช่วยให้หายเร็วขึ้นนะเพคะ เพิ่มเกลือลงไปอาจทำให้เจ็บมาก แต่ว่าช่วยให้ หายดีเร็วขึ้น บ่าวไม่ได้หมายความว่าจะทำร้าย พระชายาแน่นอนเจ้าค่ะ”

จิตใจอันแสนซื่อสัตย์อย่างยิ่งนี้ เปรียบ เสมือนนางได้ไตร่ตรองเรียบร้อยแล้วแทน เจ้าของร่างเดิมนี้

น่าขันยิ่งนัก เหลียงซินฉีกยิ้มที่มุมปากขึ้น จึงปรากฏรอยยิ้มเยือกเยืนดูคล้ายเหน็บแหนม มองไปยังซีเช่ “ซีเช่ เจ้าคิดว่าข้าเหยียบที่ นิ้วของชายารองคือเรื่องที่ถูกหรือผิด”

“ถูกเจ้าค่ะ” ซีเช่พูดขึ้นอย่างขุ่นเคืองทันที “หญิงเลวผู้นั้นอวดเก่งต่อหน้าท่าน แล้วยังแย่งชิงท่านอ๋องที่ท่านรักไปอีก จึงสมควรโดนลงโทษแล้วเพคะ”

นางพูดเหมือนมีเหตุมีผล แต่ใบหน้าของเหลียงซินกลับเย็นชา “ใครอยู่ด้านนอกเข้ามา

"ช่วยข้าตบปากนางที”

 ซีเช่ตกตะลึง มีความฉงนสงสัยบางอย่างขึ้น

จากด้านนอกมีสาวใช้สองคนเดินเข้ามา ต่างพากันแลซ้ายแลขวาอยู่อย่างนั้นไม่กล้าที่ จะลงมือ

สีหน้าที่เย็นชาของเหลียงซินทำผู้คนตกใจ จึงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเยียกเย็นขึ้น “ซีเช่ขัดคำสั่ง ไม่เคารพเจ้านาย ลับหลังแอบพูดใส่ร้ายเจ้านาย ช่วยข้าตบปากนางซะ”

สาวใช้สองคนเดิมนั้นยังท่าทีที่ลังเลเล็ก น้อย มองไปยังเหลียงซินที่คล้ายกับโมโหขึ้น แล้วหนึ่งในสาวใช้คนหนึ่งจึงก้าวมาด้านหน้า ง้างมือตบลงบนใบหน้าของซีเช่

ซีเช่ร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อถูกตบ อดไม่ ได้ที่จะขอร้องให้ละเว้นโทษของตน

“พระชายาข้าน้อยผิดไปแล้ว ยกโทษให้ข้าด้วยเถอะเจ้าค่ะ ครั้งหน้าข้าไม่กล้าอีกแล้วเจ้าค่ะ"

เหลียงซินมองนางอย่างเย็นชา ไม่กล้าแล้ว รู้จักผิดแล้ว แต่ความเจ็บบนมือของนาง นางเคยลิ้มลองสักนิดหรือไม่ ยังจะใช้เกลือ เพิ่มลงไปในน้ำ แล้วนำมาทำความสะอาด บาดแผลของนาง เพียงไม่รู้ว่านี่จะเพิ่มความเจ็บปวดให้กับนาง

นางไม่ได้สั่งให้สาวใช้หยุดมือลง เพียงยก ยิ้มขึ้นแล้วมองไปยังซีเช่ “รู้หรือไม่ เจ้าเป็นคนหยิบยื่นเส้นทางแห่งความตายนี้ให้กับเจ้านายของตัวเอง"

“บ่าวไม่ได้ทำนะเจ้าคะ พระชายาท่านใส่ ร้ายบ่าว” ซีเช่ร้องไห้ขึ้นอย่างหนัก คนที่ไม่ ทราบเรื่องราวจึงย่อมคิดว่าแท้จริงแล้วนางถูกใส่ร้าย

เหลียงซินยังยิ้มอย่างเย็นชาต่อไป “โดนใส่ร้าย วันนั้นเจ้าให้ข้ายึดแผนตามที่เจ้าพูดให้ข้าเชิญชายารองมาลงโทษด้วยตนเอง เป็นข้าเลอะเลือนอย่างนั้นหรือ?”

“บ่าว...ไม่ใช่บ่าวนะเจ้าคะ..” ซีเช่ร้องไห้ ออกมาอย่างหนัก

เหลียงซินก็ไม่ยอมใจอ่อน เอ่ยขึ้นอย่าง ใจเย็น “เจ้าคือสาวใช้ข้างกายข้าที่มีอำนาจมากที่สุด ช่วงที่ข้าสติเลอะเลือนลงโทษชายารอง อยู่นั้น เจ้าทำไมไม่ขัดขวางข้า”

คำถามนี้ทำให้ซีเช่ตกตะลึง นางร้องไห้ แล้วเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ในใจของบ่าวนั้นซื่อสัตย์ ต่อพระชายาอยู่เสมอ พระชายาบอกว่าหนึ่งบ่าวไม่กล้าพูดว่าสอง เพราะชีวิตของบ่าวเป็นของพระชายาไหนเลยจะกล้าพูดห้ามท่านเล่าเจ้าคะ"

พูดได้เก่งจัง คนที่กําลังตบซีเซ่อยู่คือ สาวใช้ฉินฮั่ว ในตอนนี้นางก็เคยพูดห้าม 

แต่ว่าซีเช่ผู้นี้ เอาแต่คอยพูดยุแหย่ให้ เจ้าของร่างเดิมนี้ลงมือกับชายารองอย่าง โหดเหี้ยมมาตลอด

เหลียงซินยิ้มอย่างชั่วร้าย “ในเมื่อเป็นเช่น นั้น เจ้าก็ไม่ควรที่จะอยู่ในเรือนของข้าอีกต่อไปเจ้านายสติเลอะเลือน เจ้าก็ยังจะเลอะเลือนเช่นนาง

ถ้าหากภายภาคหน้ายังเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก เจ้าก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แถมยังจะช่วยเพิ่มน้ำมันลงไปในกองไฟอีก ลากนาง ออกไปโบยสิบไม้"

ถูกโบยสิบไม้นี้ไปแล้ว ซีเช่คงไม่ถึงกับ ตาย แต่ว่าให้นางนอนอยู่บนเตียงสักระยะหนึ่ง ก็คงเพียงพอแล้ว

สองสาวใช้ที่เหลือจึงไม่มีความลังเล ลากตัวนำซีเช่ออกไปทันที

เหลียงซินถอนหายใจออกมา เมื่อครู่นาง

เพิ่งจะแก้แค้นเรื่องที่ซีเช่ใส่เกลือลงไปในน้ำที่ ทำความสะอาดมือนาง ซีเช่ผู้นี้มีฝีมือที่ร้ายกาจ เรื่องทั้งหมดที่นางทำล้วนเป็นเรื่องที่ไม่อยู่ใน สายตา แต่ในทางปฏิบัติกับเป็นการทำร้ายผู้ อื่น ไม่เหมือนกับการใช้มีดแทงผู้อื่นแล้วยังรู้สึกเจ็บ

ไม่นานชิวยั่ว หนึ่งในสาวใช้ที่ลากตัวซีเช่ ออกไปก็กลับเข้ามา นางกับฉินฮั่วสาวใช้คนเมื่อครู่เป็นคนของพี่สาวเจ้าของร่างเดิมนี้ ได้คัดเลือกส่งเข้ามาตามสินเดิม

เป็นเพราะช่วงที่เพิ่งเข้าตำหนักมา พวกนางนำคำเตือนของพี่สาวมาคอยตักเตือน เจ้าของร่างเดิมอยู่โดยตลอด แต่กลับถูกเจ้าของร่างเดิมนี้เกลียดชัง จึงเนรเทศให้ไปอยู่ที่เรือนล่างทำงานใช้แรงงานที่เหน็ดเหนื่อย

ขณะที่ชิวยั่วเพิ่งก้าวข้ามสลักประตูเข้ามา นั้น มองเห็นใบหน้าของเหลียงซินประดับด้วย รอยยิ้มที่หลักแหลมจึงทำให้นางตกตะลึงไป เล็กน้อย

นางรู้สึกว่าคุณหนูของนางมีบางสิ่งที่ไม่ เหมือนกับเมื่อก่อน เปลี่ยนไปดูหลักแหลม เข้าใจทุกเรื่องแจ่มแจ้ง ทําสิ่งใด เด็ดขาด ไม่เหมือนกับคุณหนูคนเดิมก่อนหน้านี้ที่ถูกความรักทําให้สมองเลอะเลือนผู้นั้น

....