ตอนที่ 4 เจ้าช่างจิตใจดีงาม

เหลียงซีนนั้นรอเพื่อให้แน่ใจว่าสาวใช้ไม่ ได้ขยับตัวเข้ามา นางจึงวางใจ ฝีมือของเฉินเฮ่าที่เคยลงมือกับนางนั้น นางรู้ดีจึงไม่อยาก ให้ความเจ็บปวดนี้ตกไปอยู่บนร่างกายของสาว ใช้ที่ไม่มีความผิดอะไร

นางมองไปยังเฉินเฮ่า ปากนั้นยิ้มแย้มอยู่ แต่ในใจของนางกลับด่าทอเขาอยู่ ใบหน้าที่ เอ่ยขึ้นนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา “ท่านอ๋องเข้าใจ ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าแค่ต้องการเข้าไปประคอง น้องอินเพียงเท่านั้น”

เหลียงอินที่อยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฮ่า ที่มีดูอ่อนแอตกใจนั้น นางใช้สายตามองไปยังเหลียงซีนอย่างระแวง สายตานั้นเต็มไปด้วย ความเคลือบแคลงสงสัย แต่ปากยังพูดจาอย่าง อ่อนโยนว่า “ท่านอ๋องเข้าใจผิดเป็นแน่ พี่ซีนไม่ได้ทำร้ายข้าหรอกเจ้าค่ะ”

“ไม่ทำร้ายเจ้า ช่างเป็นคนใจดีเกินไปแล้ว มือของเจ้า...” สายตาของเฉินเฮ่ามองไป ยังเหลียงอินที่มีผ้าพันที่นิ้วทั้งสิบนิ้ว สายตานั้นเต็มไปด้วยความทะนุถนอม แต่เพียงครู่ เดียวก็ใช้สายตาอันรุนแรงคู่นั้นมองไปยังเหลียงซิน "ล้วนถูกคนอำมหิตเช่นนางทำร้าย” 

เหลียงซีนนั้นยังคงเม้มริมฝีปาก หัวเราะเยาะอยู่ในใจอย่างเย็นชา นางเลวทราม อำมหิต แล้วอ๋องเซงที่ทำให้นางได้รับบาดเจ็บ ผู้นั้นคือตัวแทนจากสวรรค์อย่างนั้นหรือ

แต่นางไม่สามารถพูดเช่นนี้ออกไปได้ นางใช้ความเจ็บปวดที่ได้รับเปลี่ยนแปลงความ รู้สึกที่แสดงออกมาก่อนหน้านี้ “เรื่องที่ข้าได้ ลงมือทำไปก่อนหน้านี้นั้น เป็นเรื่องที่เลอะเลือนมาก ท่านอ๋องลงโทษข้า ด่าข้าก็ถือว่าสมควร แล้ว ตอนนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว อยากให้น้องอินให้ อภัยกับข้าในความผิดครั้งนี้”

เหลียงอินที่ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฮ่า เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งเคลือบแคลงใจ 

ไม่เข้าใจว่าเหลียงซีนกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่กันแน่ แต่ว่านางต้องรีบอาศัยจังหวะที่เฉินเฮ่าอยู่ ที่นี่รีบขอความเมตตาให้กับซีเช่ “น้องไม่ถือ โทษพี่ซีนหรอกเจ้าคะ ท่านอย่าได้พูดเช่นนี้เลย ข้าคิดว่าซีเช่เองนางก็คงไม่ได้ตั้งใจ ความผิดครั้งนี้ขอให้พี่ซีนยกโทษในนางด้วยเถอะนะเจ้าคะ โบยนางสิบไม้นั้นพูดไปแล้วก็ รุนแรงยิ่งนัก”

เหอะ! คิดไม่ถึงว่าจะจิตใจดีมีเมตตาเช่น นี้ สาวใช้ถูกโบยสิบไม้ก็ถือว่าหนัก แล้วข้าที่ ซี่โครงหักซี่หนึ่งก็คงเหมือนกับผมที่ร่วงเพียง หนึ่งเส้นกระมัง

เหลียงซีนเจ็บปวดจนใบหน้าซีดขาว ที่ขมับมีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด แต่ทว่านางก็ พยายามควบคุมตนเองไม่ให้หมดสติไป

เฉินเฮ่านั้นเย็นชายิ่งนัก ไม่ชายตามองเหลียงซีนแม้แต่น้อย กลับก้มลงมองคนในอ้อมกอดของตนอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม “เรื่อง เล็กน้อยเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องเอ่ยถามนาง ตัวข้าเคยพูดไปแล้วว่าเรื่องใดในวังก็ล้วนให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด

แม้ว่าในนามแล้วนางจะถือว่าเป็นพี่สาวของเจ้า แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องไว้ หน้านาง ในใจของข้า เจ้าเท่านั้นที่เป็นพระชายาเอก "

ภายในใจของเหลียงซีนกลับรู้สึกเจ็บปวด แม้เพียงครู่เดียว แต่มันเจ็บปวดกว่าซี่โครงที่หักของนางซะอีก นางจึงใช้มือกุมที่หน้าอก รู้ว่านี่เป็นการตอบสนองของร่างกายของ เจ้าของเดิมกับคำพูดของเฉินเฮ่า

เจ้าของร่างเดิมยังคงรักเฉินเฮ่าอยู่ เมื่อได้ฟังประโยคเมื่อครู่จึงรู้สึกเจ็บปวด

แต่ว่านางไม่ใช่เหลียงซีน เจ้าของร่างคนเดิมที่รักเฉินเฮ่าผู้นั้นอีกต่อไปแล้ว นางจึงยัง ยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะมี ความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อน้องอินถึงเพียงนี้ ข้าไม่มีคนรักมาเอ็นดูข้าก็ไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนั้นที่ เขียนว่า ‘หากชายใดนั้นรักใคร่ทะนุถนอมหญิงผู้นั้น ทุกสิ่งล้วนย่อมยกให้นางเป็นที่หนึ่ง เมื่อนางเอ่ยสิ่งใดก็จะเชื่อฟังเสมอ ใช่จริงหรือไม่เจ้าคะ”

นางมองอย่างโดดเดี่ยว แต่ความจริงคือ หลอกล่อให้เฉินเฮ่าตกลงบ่วงของนาง

เป็นอย่างที่นางคิดไว้ เขายังคงใช้สายตา ที่เกลียดชังมองมายังนางโดยที่ไม่เปลี่ยนไป แม้แต่น้อย น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นเต็มไปด้วยความ ชิงชัง “ปกติแล้วคือเรื่องจริง”

เหลียงซีนกัดที่ริมฝีปากอีกครั้ง ถ้าเช่น นั้นต่อไปนางจะต้องตามน้ำไปแล้ว จึงเอ่ยขึ้น รับดูคล้ายระทมทุกข์ขึ้น “ความรักที่ท่านอ๋อง มีต่อน้องอินข้าได้เห็นด้วยตาของตนแล้ว แต่ว่าตอนที่น้องอินร้องขอความเมตตาแทนข้านั้น เหตุใดท่านอ๋องจึงกลับปฏิเสธละเจ้าคะ"

ความหมายนี้ก็คือ ท่านอ๋องรักเหลียงอิน ไม่มากพอนั่นเองคำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของนาง

ทำให้เฉินเฮ่าและเหลียงอินนั้นต่างนิ่งงัน ภายในบรรยากาศมีความโกรธที่ดูคล้ายอึดอัด เกิดขึ้นเพียงไม่กี่อึดใจเฉินเฮ่าก็ยื่นมืออกไปซัด ฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ ถ้วยชาบนโต๊ะลอยไปที่เหลียงซีน น้ำชาที่ร้อนสาดราดรดลงบนศีรษะของนาง ส่วนถ้วย ชานั้นตกกระแทกที่ศีรษะของนางอย่างแรงเช่นกัน

ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงใจกลับมาอีกครั้ง บริเวณที่ถูกน้ำร้อนและถ้วยชากระแทกก็ปวด แสบปวดร้อนไปหมด

เหลียงซีนกัดฟันแน่น ใบหน้ายังคงฝืนยิ้ม เอาไว้

“ข้าคิดว่าเจ้าควรจะต้องปิดปากของเจ้า ไปตลอดจะดีกว่า” ร่างกายของเฉินเฮ่านั้น สั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เวลานี้ทั่วทั้งห้องตก เหมือนถูกปกคลุมไปด้วยความมืดครึ้ม

สตรีผู้ไม่กลัวตายผู้นี้คิดไม่ถึงว่านางจะกล้าใช้คำ พูดเช่นนี้กับเขา อยู่ต่อไปคงสร้างความ หงุดหงิดให้เขาเป็นแน่

“ข้าเข้าใจแล้ว” เหลียงซีนไม่ได้คิดที่จะ ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไป แค่ให้ได้ทิ่มแทงใจของเฉินเฮ่าแม้เพียงเล็กน้อย นางก็พอใจยิ่งแล้ว

นางก้มศีรษะลงต่ำ แสดงถึงความสำนึก ผิดและน้อยใจ ความโทษที่เหลียงอินและเฉินเฮ่าทำมากับนาง นางจะต้องทำให้พวกเขาได้ ลิ้มรสของการถูกลงโทษได้เช่นกัน แม้ว่าไม่ใช่ ทางร่างกายก็ตาม

เฉินเฮ่าสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินกอดประคองเหลียงอินก้าวออกไปจากตึกเจียวหยาง

เหลียงซีนจึงผ่อนแรงที่กัดบนริมฝีปากลง ท้ายที่สุดนางก็ทนต่อความเจ็บปวดทั่วทั้ง ร่างกายนี้ไม่ไหว จนหมดสติไป

“พระชายาเพคะ” ชิวยั่วที่อยู่ด้านข้างทน

มองไม่ไหวจึงรีบพุ่งเข้ามาที่เหลียงซีน

เจ็บ ทั่วร่างกายของนางล้วนเจ็บปวด เหลียงซีนที่กำลังสะลึมสะลือได้ยินบทสนทนา ระหว่างคนสองคน ซึ่งภายหลังจับใจความได้ ว่าคือเสียงของชิวยั่วและฉินฮั่ว

“พระชายาเป็นเช่นนี้ คงทุกข์ทรมาน อย่างมากเป็นแน่” ชิวยั่วเอ่ยขึ้น

“พวกเราต้องคิดหาวิธีที่จะส่งข่าวให้ คุณชายใหญ่และฮูหยินใหญ่ทราบ เดิมทีพวกเขาทั้งสองคนก็ล้วนคัดค้านอย่างหนักไม่ให้ พระชายาแต่งกับท่านอ๋อง แน่นอนว่าเพื่อดี กับตัวพระชายาเอง” ฉินฮั่วเอ่ยตอบขึ้น

ชิวยั่วจึงเอ่ยขึ้น “ห้ามให้พระชายาได้ยิน เรื่องนี้ เมื่อนางได้รู้สุดท้ายก็ไม่ให้พวกเราทำ เช่นนั้นเป็นแน่...”

“แค่กแค่ก...” เหลียงซีนที่กลั้นความเจ็บ ปวดไม่ไหวนั้นจึงไอขึ้นมา นางไม่อยากที่จะหยุดบทสนทนาของสาวใช้ทั้งสองคน แต่ว่าก็ ตัดบทลงเสียแล้ว

ชิวยั่วและฉินฮั่วหยุดบทสนทนาลงทันที ทั้งสองรีบก้าวเข้าไปคุกเข่าที่ข้างเตียงของนาง แล้วเอ่ยถามขึ้น “พระชายาท่านดีขึ้นสักเล็กน้อยหรือไม่เจ้าคะ”

...