ตอนที่ 1 ความเจ็บปวดทิ่มแทงกระดูก

"อ่า.."

ความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับกระดูกถูกคนเหยียบไว้ ในใต้ฝ่าเท้า ความเจ็บปวดนี้เริ่มขึ้นจากนิ้วทั้งห้านิ้วบนมือด้านขวา

เธอไม่ใช่ตกจากตึกแล้วหรือ ทำไมนิ้วที่ มือถึงเจ็บปวดเช่นนี้ เหลียงซินจึงลืมตาขึ้นเมื่อทนต่อความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว ในภาพที่เลือนราง

เหลียงซินมองเห็นเพียงมือของนางถูกเหยียบไว้ด้วยเท้าของคนที่สวมใส่รองเท้าที่ทำขึ้นอย่างบรรจงประณีต แล้วยังลงแรงในการเหยียบ อย่างหนักอีกด้วย

คือผู้ใดกันที่กล้าทำเช่นนี้ กล้าเหยียบที่มือ ของเธอ ขณะที่ความโกรธกำลังพุ่งสูงขึ้น นางที่พลันเงยหน้าขึ้นมอง กลับมีความตื่นตระหนกเมื่อมองเห็นคนที่อยู่ด้านหน้าของตน อย่างชัดเจน

เขาผู้นั้นมีหน้าตาที่สวยงาม แต่ผมยาวที่สีดำนั้นถูกรวบเอาไว้ทางด้านกลางของศีรษะ เสื้อผ้าบนร่างกายที่สวมใส่ดูคล้ายเหมือนธรรมดา ที่แฝงไปด้วยกลิ่นอายที่สูงศักดิ์ ทุกตะเข็บที่ถูกเย็บปักล้วนต้องใช้มีความประณีต บรรจงอย่างยิ่ง แต่ทว่าที่เขาสวมคือชุดคลุมที่ยาว

มีเพียงฉากละครสมัยโบราณในทีวีเท่านั้น ที่จะเห็นการแต่งกายเช่นนี้นางจึงกระพริบตาไปมา นี่คือการข้ามผ่านเวลาอย่านั้นหรือ?

“เจ้าฟื้นแล้ว...” เสียงที่เยือกเย็นคล้าย เย้ยหยันก็ดังขึ้น น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย็นชา นั้นออกมาจากปากของบุรุษที่อยู่ด้านหน้าของ นาง หน้าตาของเขานั้นเหมือนสลักความไม่สนใจใยดี ทุกเค้าโครงบนใบหน้านั้นดูหนาว เหน็บยิ่งนัก

แต่ว่าเขาช่างหล่อเหลาเหลือเกิน หล่อกว่าพระเอกละครทีวีที่นางเคยดูซะอีก

เหลียงซินจึงตกอยู่ในความมึนงงชั่วขณะ แต่ทว่าในสมองก็พลันรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับ ถูกแทงขึ้น พร้อมกับความทรงจำที่ซับซ้อนและ ยุ่งเหยิง ความทรงจำเหล่านั้นไม่ใช่ของนาง แต่เป็นของสตรีในยุคโบราณที่มีนามว่าเหลียงซิน

นางคือบุตรีคนที่สองของขุนนางผู้เรืองอำนาจทางทหารก่อนที่ยังไม่ได้แต่งงานนั้นนางถูกท่านย่า ท่านแม่ พี่ชายและพี่สาวคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจึงเหมือนกับเลี้ยงดูให้นางเติบโตขึ้นโดยมีนิสัยที่ เย่อหยิ่ง ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่

แต่ว่านางนั้นผูกใจรักเพียงบุรุษผู้เดียว นั่นก็คือ เฉินเฮ่าหรืออ๋องเซง บุรุษที่อยู่ด้านหน้า ของนางนางนั้นก็สมปรารถนาได้เป็นพระชายาเอกของเขา

เพียงแต่ในวันเดียวกันกับที่นาง เข้าตำหนักนั้นยังมีเหลียงอินสตรีผู้ที่อยู่ในใจของเขา ซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของนาฝก็ถูกแต่งเข้ามาเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นาน เหลียงอินก็ถูกแต่งตั้ง ให้เป็นพระชายารอง ถูกทะนุถนอมอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษผู้นั้น

เจ้าของร่างเดินจึงไม่พอใจเป็นอย่างมาก จึง คอยหาเรื่องกับเหลียงอิน แม้กระทั่งยอมวาง ศักดิ์ศรีของตนเพื่อคอยเอาใจอ๋องเซง แต่ท้าย ที่สุดสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความเกลียดชังที่ เพิ่มมากขึ้นของอ๋องเซงเท่านั้น

“โอ๊ย......... "ความเจ็บที่กลับมาบนนิ้วมือ ของนาง ทำให้ความทรงจำในสมองของนางนั้น หยุดลงฉับพลัน

บุรุษตรงหน้านี้เหยียบนาง เพียงเพื่อแก้แค้นให้กับเหลียงอิน สตรีที่เขารักนั่นเอง

สองชั่วยามก่อนหน้านี้ อ๋องเซงได้อุ้มเหลียงอินที่ถูกทรมาณจนเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกไปจากเรือน ซึ่งเป็นของเจ้าของร่างเดิมนี้

ใบหน้าของเขานั้นมีแต่ความเย็นยะเยือก เหมือนสามารถจะทำลายทุกสิ่งให้พินาศไป

“ความเจ็บปวดเล็กน้อยนี้ของเจ้า เทียบ อะไรกับน้องอินได้” น้ำเสียงเฉินเฮ่านั้นเต็มไป ด้วยความเยือกเย็น พร้อมกับความเจ็บที่นิ้วมือ ของนาง เหมือนกับเข็มน้ำแข็งผูกกับหัวใจของ นางเจ็บ นางเจ็บปวดอย่างที่สุด

“ท่านอ๋อง ท่านรู้ได้อย่างไร....ว่าข้าไม่เจ็บ ปวด” เพื่อขจัดเหตุผลเดิมของเขาไป

เหลียงซินจึงแย้มมุมปากเอ่ยถามขึ้นอย่าง อ่อนแอเจ้าของร่างเดิมเหลียงซินนั้น เป็นสตรีที่ เย่อหยิ่งอย่างมาก วงศ์ตระกูลของนางก็ยังโดดเด่น หน้าตาของนางก็โดดเด่นกว่าผู้อื่น เช่นกัน ดังนั้นนางจึงค่อนข้างเย่อหยิ่ง

ช่วงเริ่มจูยฟงที่แต่งกับอ๋องเซงนั้น นางยังเป็นพระชายาผู้ที่มีความอ่อนโยน พูดจาอย่างนุ่มนวลเอาใจ แต่เมื่อรู้ แล้วว่าอ๋องเซงมีเพียงความเย็นชาไร้เยื่อใยให้กับนาง

แต่ปฏิบัติต่อเหลียงอินอย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม จิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ของนาง จึงเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง ไม่ยอมก้มหัวให้เขามากยิ่งขึ้น

ในเวลานี้คำพูดที่นางพูดออกไป กลับทำให้ดวงตาของเฉินเฮ่านั้นตะลึงงัน แต่ด้วย ฝีมืออันแก่กล้าเพียงครู่เดียว ใบหน้าของเขาก็กลับไปเยือกเย็นอีกครั้ง แถมยังเพิ่มความรุนแรงขึ้น น้ำหนักเท้าก็เพิ่มขึ้น

เช่นเดียวกัน “เจ็บปวด? นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง”

เหลียงซินนั้นเจ็บจนแทบจะหมดสติไป เจ้าของร่างเดิมนี้ก็คงถูกความเจ็บปวดที่ รุนแรงเช่นนี้ ทำให้หมดสติไป เพราะฉะนั้นเหลียงซีนผู้เชี่ยวชาญด้านนิติเวชในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่กำลังออกมาปฏิบัติหน้าที่อยู่ก็เกิด อุบัติเหตุขึ้นไม่สามารถข้ามผ่านเวลามายังที่นี่ได้หรอก

มืออีกข้างของนางยังถูกเหยียบจนราวกับ เห็นกระดูกสีขาวโผล่ออกมาดูย่ำแย่อย่างยิ่ง จึงแสดงให้เห็นว่าเจ็บปวดมากเพียงใด

“ท่านอ๋อง รู้เพียงความเจ็บปวดของน้องอิน เคยรู้หรือไม่ว่าร่างกายของภรรยาผู้นี้ เจ็บปวดกว่านางร้อยเท่า” อดทนต่อความเจ็บ ปวดที่ทิ่มแทงใจ เหลียงซีนร่วมเล่นในเกมส์อารมณ์ร่วมกับเขา 

บุรุษที่เย็นชาอย่างยิ่งเช่นนี้ นางจะใช้ไม้แข็ง ตอบโต้ไม่ได้

อ๋องเซงเฉินเฮ่าเดิมทีคือคนที่เย็นชา ฆ่าคนเหมือนผักหญ้า หลายปีก่อนถูกสถาปนาว่า เป็นผู้ที่มีความดีความชอบในการทำสงคราม ผู้คนต่างเรียกขานเขาว่าเทพแห่งสงคราม

เพียงที่ใดที่เขาได้ปรากฏตัวขึ้นล้วนไม่มีการ พ่ายแพ้สงคราม ดังนั้นผู้คนในเขตชายแดน จึงพากันศรัทธาในตัวเขา กองกำลังทหารของ ประเทศใกล้เคียงต่างหวาดกลัวบุรุษผู้นี้เช่นกัน

แต่เมื่อไม่นานมานี้ ฮ่องเต้ได้ทรงเรียก คืนตราอำนาจทางการทหารที่อยู่ในมือของเขา ไป สั่งให้เป็นอ๋องว่างงานอยู่ในเมืองหลวง

ด้วยเหตุนี้ นิสัยของเขาจึงเปลี่ยนไปเป็นคนที่มีอารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้ และยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม

จริงอย่างที่คิด แววตาของเฉินเฮ่านั้น เปลี่ยนไปเหมือนถูกคำพูดของนางกระทบจิตใจเข้าแล้ว แต่ว่าเพียงเสี้ยวเดียวใบหน้า ของเขาก็แผ่กระจายความเยือกเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งออกมาอีก

“นั่นคือเจ้าเป็นคนรน หาที่เอง ความโทษของเจ้าตายไปยังไม่พอ ด้วยซ้ำไป”

“อ๊ะ.....” ความเจ็บปวดจากกระดูกที่ แตกหักกลับมาอีกครั้ง บนหน้าผากของนาง เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา ถ้าเขายังเพิ่มแรงลงไปเช่นนี้อีก นางเพิ่งข้ามผ่านเวลามาได้ไม่นานก็ต้อง จากไปอีกแล้ว

ไม่ได้ นางจะต้องหลุดพ้นจากการลงโทษ ที่แสนทารุณนี้ซะก่อน

เฉินเฮ่านั้นก็ไม่มีความเป็นคนหลงเหลืออยู่ เลย แม้ว่าสุดท้ายแล้วนี่จะเป็นภรรยาที่

เขาตบแต่งตามตามธรรมเนียมประเพณีก็ตามที รอให้นางดีขึ้นซะก่อน มีโอกาสเมื่อไหร่ นางจะต้องนำความเจ็บปวดที่กัดกินไปจนถึง กระดูกนี้ เพิ่มคืนกลับไปให้เขาอีกเท่าตัว

“ข้าทราบดีว่ายังมีความผิด...แต่ก่อนที่จะ ตาย ข้าอยากจะบอกกับน้องอิน...สักคำว่าข้า ขอโทษ...” เจ้าของร่างเดิมสมควรอย่างยิ่งที่ จะเอ่ยคำขอโทษออกมา

เจ้าของร่างเดิมเชื่อในแผนที่เสนอขึ้นมา ของสาวใช้คนหนึ่งว่าในตอนที่เฉินเฮ่าออก จากตำนักไปแล้วนั้น ให้เชิญพระชายารองมาที่ตึก โดยที่ฉากหน้าคือดื่มชาพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบ

แต่แท้ที่จริงแล้วคือต้องการหา เรื่องเพื่อลงโทษนาง เนื่องจากตนเองนั้นไม่ได้ รับความโปรดปราน จึงระบายทุกอย่างลงบน ร่างกายของพระชายารอง

นางตั้งใจที่จะใช้เหตุผลว่าพระชายารอง นั้นได้สาดน้ำชาที่ร้อนจัดลงบนร่างกายของตน จึงลงโทษด้วยความโกรธ โดยให้พระชายารองคุกเข่าลงบนพื้นแล้วเหยียบลงที่นิ้วของนาง

สาวใช้ผู้นั้นบอกว่าท่านอ๋องจะกลับมาอีก หลังเจ็ดวัน คิดไม่ถึงว่าวันนี้ท่านอ๋องก็เดินทาง กลับมาแล้ว แถมนางยังถูกเขาจับได้ต่อหน้า ต่อตา สั่งให้คนจับเจ้าของร่างเดิมนั้นมัดทันที พร้อมกับลงโทษนางด้วยตนเอง