ตอนที่ 3 รักผิดคน

ความสิ้นหวังราวกับกระบี่ที่แหลมคมแทงทะลุหัวใจ ไป๋หลี่เซวียนหวีดร้องโหยหวนมีเพียงเสียงด่าทอที่เหี้ยมโหดของไป๋ลู่อิงที่ดังก้องอยู่ในหู

“ลืมบอกเจ้าไปอีกแล้ว ข้าและท่านอ๋องนั้นเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริงก่อนที่เขาจะเข้าพิธีสมรสกับเจ้าเสียด้วยซ้ำ ทุกสิ่งที่เจ้าทุ่มเททำไป ท่านอ๋องล้วนบอกใครๆ ว่าเป็นข้าต่างหากที่ทำหาใช่เจ้าไม่”

ไป๋หลี่เซวียนหัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดีไปนานแล้วไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะขยับตัว มีเพียงแววตาที่คุกรุ่นด้วยความอาฆาตแค้นราวกับสามารถฉีกทึ้งให้นางตายทั้งเป็น

ที่แท้พวกมันก็ร่วมสมสู่ทำเรื่องไร้ยางอายกันมาก่อนเนิ่นนานแล้ว ที่แท้ท่านแม่ถูกทำร้ายจนสิ้นใจ ที่แท้น้องชายของนางไม่ได้เสียชีวิตตั้งแต่อยู่ในท้องมารดา

หยาดโลหิตค่อยๆ ไหลรินจากดวงตาหยดแล้วหยดเล่า พวกมันจะต้องไม่ได้ตายดี หากข้าได้ลืมตาขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง ย่อมต้องทบทวีความแค้นนี้กลับไปให้พวกเจ้าตายอย่างทุกข์ทรมานมากกว่าข้าเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า

พวกมันทำเช่นนี้ได้อย่างไร?

ทำไมถึงโหดร้ายอำมหิตได้ถึงเพียงนี้

แต่ที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้นคือ นางยังไปให้ความรักใคร่สนิทสนมกับฆาตกรนี้ดุจน้องสาวมาได้ทุกวัน ซ้ำยังคำนึงถึงน้องสาวคนนี้ในทุกๆ เรื่อง

ไม่กี่วันมานี้สามีของนางจิ้งอ๋อง ยังตระกองกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนกำชับให้นางดูแลตัวเองดีดี และยังบอกว่าตั้งตารอคอยบุตรของเขาและนางที่จะคลอดออกมา

ท่านอ๋อง…ท่านอ๋อง เหตุใดท่านถึงได้ทำกับข้าได้ลงคอ

ไป่ลู่อิงมองดูไป๋หลี่เซวียนที่กำลังหายใจรวยริน จนแน่ใจว่าเด็กในท้องก็ได้ตายไปแล้วจึงได้ลุกขึ้นยืน นางกำนัลก็ได้รีบนำอ่างน้ำมาให้นางล้างมือ

พอเช็ดมือสะอาดแล้วหมุนตัวกลับ นางก็กลายมาเป็นคุณหนูรองตระกูลไป๋ผู้เพียบพร้อมสูงศักดิ์ งดงามน่าหลงไหลอีกครั้ง นางเอื้อมมือดึงแหวนหยกบนนิ้วของไป๋หลี่เซวียนออกมาสวมไว้บนนิ้วของตนเอง ไป่หลี่เซวียนรู้สึกตัว

ความรู้สึกของนางพลันพุ่งพล่นขึ้นมาอีกครั้งดวงตาที่สิ้นหวังเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น แหวนวงนี้มาจากคนปริศนาผู้หนึ่งสวมเอาไว้ให้กับนาง จนถึงวันนี้นางยังไม่รู้เลยว่าคนผู้นั้นเป็นใคร และแหวนวงนี้มีความหมายว่าอย่างไรทว่านางรู้สึกได้ว่าแหวนวงนี้มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่เป็นแน่

“อิงเอ๋อ…”

น้ำเสียงสุขุมเสียงหนึ่งดังขึ้น แววตาไป๋ลู่อิงพลันแปรเปลี่ยนหมุนตัวหันไปอย่างรวดเร็ว เหล่านางกำนัลรีบปลดผ้าม่านลงมาปกปิดกองเลือดบนพื้นในพระตำหนัก

จิ้งอ๋องผู้สูงศักดิ์สง่างามเดินเข้ามายื่นมือโอบกอดร่างของไปลู่อิงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนไป๋ลู่อิงนั้นงดงามราวภาพวาดดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกระดาษที่ขาวสะอาด

“ตกลงลูกชายชู้นั่นเป็นชายหรือหญิง? เจ้าตกลงกับข้าแล้วว่าหากเป็นชายถือว่าข้าชนะ แล้วเจ้าจะยอมร่วมเรือนกับข้าสามวันสามคืน”

ไป๋ลู่อิงแย้มยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ ตอบให้ท่านอ๋องรู้ว่าตนชนะหรือไม่ด้วยการกระทำ ชุดกระโปรงยาวตกลงพื้น ความงดงามปรากฎสู่สายตา แววตาจิ้งอ๋องนั้นเบิกโพลงโน้มกายประทับริมฝีปากของนาง จุมพิตแนบแน่นความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วกาย

ช่างแตกต่างกับบรรยากาศนองเลือดน่าสยดสยองในพระตำหนักราวกับอยู่คนละโลก ไป๋หลี่เซวียนลมหายใจขาดห้วง ทว่ายังพยายามสุดใจเบนสายตาหันไปมองผ่านม่านน้ำตาสีเลือด เห็นพวกเขาทั้งสองกำลังคลอเคลียกัน ดูน่าขยะแขยง น่าโกรธแค้น น่าเกลียดชัง น่าเสียใจเป็นที่สุด

“ท่านอ๋องเพคะ” ไป๋ลู่อิงที่ถูกจิ้งอ๋องกดลงบนโต๊ะกล่าวขึ้นว่า “พรุ่งนี้ท่านพ่อของข้าก็จะยื่นถวายฎีกาแต่งตั้งท่านอ๋องเป็นรัชทายาทแล้ว เช่นนั้นข้าและลูกในท้องของข้า…”

“เจ้าก็เป็นพระชายาองค์รัชทายาท ลูกย่อมต้องเป็นบุตรสายหลวงของข้า”

ไป๋ลู่อิงยิ้มแย้มอย่างปลาบปลื้มใจหันกลับมามองผ่านม่าน แววสะใจสะท้อนในดวงตาอย่างชัดเจน ในที่สุดไป๋หลี่เซวียนก็เข้าใจถ่องแท้ชัดเจน ว่าเหตุใดไป๋ลู่อิงถึงเลือกให้นางตายในวันนี้

เพราะต่อให้นางตายไปไป๋ลู่อิงก็ไม่ต้องการให้นางได้เป็นพระชายาในองค์รัชทายาท ลูกที่เสียชีวิตไปก็ไม่ได้ตำแหน่งอะไรเลย

ตั้งแต่คราแรก ไป๋หลี่เซวียนนั้นก็ได้วางแผนเอาไว้อย่างหมดจดแล้ว นางค่อยๆ ลงมือกระทำทีละขั้นตอน อาศัยตำแหน่งบุตรีสายหลวงและฐานะอำนาจทางฝั่งมารดาของนางเพื่อนางจะได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทและได้ขึ้นเป็นฮองเฮาในท้ายที่สุด

แต่แล้วนางกลับถูกซ้อนแผน ทุกอย่างพังทะลายลง เหตุใดคนเราถึงได้มีจิตใจโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ โลหิตสด ค่อยๆ จับตัวแห้งกรังไป๋หลี่เซวียนนอนอยู่บนตั่งเตี้ย สิ้นไร้อาลัยในชีวิต สายลมโบกพัดให้ม่านโปร่งเปิดขึ้นมา จิ้งอ๋องเหลือบไปเห็นสภาพในพระตำหนักอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขากอดไป๋ลู่อิงเดินเข้าไปหยุดอยู่เบื้องหน้าของไป๋หลี่เซวียน

ไป๋หลี่เซวียนมองเห็นภาพที่น่ารังเกียจของคนทั้งสองแล้วนางถุยเลือดใส่พวกเขา ทำให้ไป๋ลู่อิงตกใจกรีดร้องขึ้นมา แววขยะแขยงแผ่ซ่านออกมาในดวงตาของจิ้งอ๋อง เขาแค่นหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วเล้าโลมไป๋ลู่อิงต่อหน้าไป๋หลี่เซวียน

“ท่าน…เคย..รักข้า..บ้างหรือไม่?” ไป๋หลี่เซวียนรวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้ายเอาไว้ก็เพื่อจะได้ถามประโยคนี้ออกมา

นางทำใจไม่ได้และไม่อาจยอมตายไปเช่นนี้ นางทุ่มเทไปมากมาย ทว่ากลับได้รับผลเช่นนี้ตอบแทนกลับมา

“หากมิใช่เพื่อกองทหารม้าสามกองพันนั้น เจ้าคิดหรือว่าข้าจะยอมทิ้งอิงเอ๋อไม่แยแสนางแล้วมาสมรสกับเจ้า มีเพียงยอมแต่งสมรสกับเจ้าเข้าจวนมาเท่านั้น ท่านแม่เจ้าถึงจะยอมมอบตราคุมเหล่าทัพทั้งสามให้กับข้า

อิงเอ๋อต้องการดูว่า เจ้าจะคลอดบุตรชายหรือบุตรสาวจึงยังปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่….ข้าไม่เคยชอบเจ้าเลยแม้แต่น้อย”

ไป๋หลี่เซวียนได้ฟังคำตอบนี้แล้วฟันที่ขบแน่นยิ่งแน่นขึ้นไปอีกแทบแตกร้าว นางรักเขามาหลายปีพอถึงวันนี้ วันที่ทุกอย่างผลิดอกออกผลงดงาม จิ้งอ๋องกลับเขี่ยนนางทิ้ง คิดทรมานนางจนตายสังหารบุตรของตนเอง แล้วยังรักกับสตรีนางนั้นต่อหน้านาง

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ความจริงช่างน่าขบขันยิ่งนัก ที่แท้นางก็ทุ่มใจรักผิดคน ม่านไข่มุกสั่นไหว นางกำนัลนางหนึ่งเดินเข้ามา เป็นอวี้จู๋นางกำนัลของไป๋ลู่อิง

แววหวาดกลัวฉายชัดในดวงตาของนาง ท่าทางระมัดระวังราวหวาดกลัว ทว่ายังเอื้อมมือถลกกระโปรงของไป๋หลี่เซวียนขึ้นอย่างรวดเร็ว

แล้วดึงเด็กออกมาจากหว่างขาของไป๋หลี่เซวียนอย่างแรง พอเห็นว่าเป็นชายหรือหญิงแล้วก็ยกเด็กขึ้นมาทุ่มลงพื้นอย่างแรง

หยาดเลือดซ่านกระเซ็นไปทั่ว ราวดอกเหมยบานสะพรั่งในฤดูเหมันต์ที่หนาวเหน็บความอาฆาตแค้นที่ฟุ้งเหนือซากศพไป๋หลี่เซวียนถึงกับหลุดจากการจองจำพุ่งทะยานออกจากจวนอ๋อง