บท
ตั้งค่า

ตอนที่ 2 สตรีที่ชั่วร้าย

“อิงเอ๋อ…ได้โปรดช่วยเด็กคนนี้ด้วยเถิด…” นางรู้ว่านางไม่อาจมีชีวิตรอดได้แล้ว จึงร้องขอไป่ลู่อิงอย่างไร้เรี่ยวแรง หวังว่านางจะปล่อยเด็กไป ไป๋ลู่อิงแหงนศรีษะหัวเราะตวัดปลายเท้าเตะเข้าที่ท้องของไป๋หลี่เซวียนอย่างแรง

“เฮือก…”

ไป๋หลี่เซวียนหน้ามืด ในหัวได้ยินเสียงเย็นชาราวกับดังมาจากขุมนรกของไป๋ลู่อิง

“ปล่อยไอ้ลูกชายชู้นี่เอาไว้ให้รำคาญใจข้าหรืออย่างไร? เจ้ากรุยทางให้ท่านอ๋องดิบดีเช่นนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็จะมีฎีกาโปรดเกล้าแต่งตั้งให้เขาเป็นองค์รัชทายาทแล้ว เจ้าคิดว่า ไว้ชีวิตพวกเจ้าสองแม่ลูกเอาไว้แล้วจะมีประโยชน์อันใดอีก?

ในวันที่ท่านอ๋องแต่งเจ้าเข้าจวนมา คืนเข้าหอท่านอ๋องร่วมเตียงกับข้า เจ้าคิดหรือว่า ที่ท่านอ๋องให้เจ้าดูแลครรภ์อยู่แต่ในพระตำหนักนั้น ไม่ให้เจ้าออกไปที่ใด เป็นเพราะเขาห่วงใยเจ้า?

เปล่าเลย…นั่นมันเป็นเพราะท่านอ๋องต้องการที่จะอยู่กับข้าทุกคืน ไม่อยากให้เจ้ามาเกะกะสายตา จึงหลอกเจ้าไปอย่างนั้น อีกอย่างเป็นเพราะท่านอ๋องนั้นขยะแขยงเจ้าเกลียดเจ้า จนอยากสังหารเจ้าในดาบเดียว” ไป๋ลู่อิงหัวเราะเย็นชา จากนั้นนางก็พูดต่อ

“เจ้ารู้หรือไม่? ที่เจ้าต้องปวดท้องอยู่ในเวลานี้เป็นเพราะอะไร? นั่นก็เป็นเพราะในน้ำแกงที่ข้าให้เจ้ากินมีพิษอย่างไรเล่า พิษที่ฆ่าเจ้าไม่ตาย แต่จะทำให้ทั้งเจ้าและลูกนั้นเจ็บปวด

ข้าต้องการให้เจ้านั้นต้องทนทุกข์ทรมานทุกๆ วันให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้ ข้าต้องการให้เจ้าและลูกชายชู้ที่อยู่ในท้องของเจ้านั้นไม่ตายดีลงนรกไปด้วยกันทั้งคู่

ใช่แล้วลืมบอกเจ้าไป ผู้ที่วางแผนให้ท่านอ๋องเชื่อว่าเจ้าตั้งครรภ์ลูกชายชู้ก็คือข้าเอง ที่ทำให้ท่านอ๋องเห็นทหารยามนายหนึ่งเดินถือเสื้อผ้าออกมาจากพระตำหนักของเจ้า และที่ต้องการให้เจ้าไม่ต้องตายดี ก็คือข้าเองที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมา ฮ่าๆ …”

ไป๋ลู่อิงหัวเราะอย่างสะใจ แล้วตวัดกริชในมือกรีดลงบนใบหน้าของไป๋หลี่เซวียนทันที

“อ๊า….” ไป๋หลี่เซวียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลเนื้อเหวอะหวะถูกกรีดหลุดลงมา

เจ็บปวดรวดร้าวถึงขีดสุดจนรู้สึกด้านชา ไป๋หลี่เซวียนรู้สึกปวดร้าวสิ้นหวัง หยาดโลหิตหลั่งไหลจากดวงตาเคียดแค้นคิดอยากกระชากไป๋ลู่อิงให้ตายคามือ

“เป็นเจ้า ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเจ้าเพราะอะไรกัน ข้ามองเจ้าเป็นน้องสาวที่รักที่สุด ข้าดีต่อเจ้าถึงเพียงนี้”

“ดีหรือ?”

ไป๋ลู่อิงกระชากเสียง จากนั้นกรีดใบมีดลงบนใบหน้าอีกฝั่งของไป๋หลี่เซวียน มองดูเลือดที่ไหลทะลักออกมาแล้ว ไป๋ลู่อิงก็สะบัดมือนางกำนัลก็จูงสุนัขตัวหนึ่งเข้ามา พอมันเห็นเนื้อบนพื้นก็ร้องกรรโชก

แล้วพุ่งออกไปกัดกินจนหมด แล้วยังหันมาขู่กรรโชกไป๋หลี่เซวียนบนพื้น จากนั้นน้ำเสียงเยือกเย็นของไป๋ลู่อิงก็ดังขึ้น

“ผู้ที่ท่านพ่อรักมากที่สุดก็คือท่านแม่ของข้า หากมิใช่เพราะต้องการแรงสนับสนุนจากบ้านมารดาของเจ้า เจ้าคิดหรือว่าแม่ของเจ้าจะมีสิทธิ์เข้ามาอยู่ในจวนตระกูลไป๋ เพราะมีแม่ของเจ้าอยู่ในจวน ท่านพ่อถึงทำได้เพียงเลี้ยงดูข้ากับท่านแม่เอาไว้ที่นอกจวน

เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าต้องทนทุกข์จากการดูถูกเหยียดหยามดูแคลนมามากเท่าใด แม่ของเจ้าแย่งที่ท่านแม่ของข้า เจ้าแย่งที่ของข้า เจ้าเคยรู้ตัวบ้างหรือไม่?

ใช่แล้ว..เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านแม่ของเจ้าตายอย่างไร” ไป๋ลู่อิงแววตาดุร้ายราวคลุ้มคลั่ง ตวัดกริชในมือกรีดลงตรงแขนของนาง แล้วเอื้อมมือกระชากศรีษะของไป๋หลี่เซวียนขึ้นมาโน้มใบหน้าก้มลงที่ข้างหูของนาง

“เป็นข้าและท่านแม่ของข้าเอง ที่ส่งแม่ของเจ้าไปตาย ไอ้ขอทานพวกนั้นได้ระบายอารมณ์สมสุขไม่น้อยจนแม่ของเจ้าขาดใจไป พวกมันก็ยังไม่หยุดเลย ฮ่าๆ ฮ่าๆ ยังมีอีก…

น้องชายของเจ้าที่ตายในท้องแม่ของเจ้านั้นก็เป็นข้าเองที่ให้จิ่งสือไปซื้อตัวของหมอตำแยให้จับเด็กนั่นยัดกลับเข้าไป ทั้งที่จริงแล้วออกจะเป็นทารกที่แข็งแรงสมบูรณ์คนหนึ่ง

หลังจากนั้นค่อยไปบอกท่านพ่อว่าคลอดออกมาเป็นเด็กตายในท้อง ตัวอัปมงคลให้ท่านพ่อยิ่งรังเกียจพวกเจ้าเข้าไปอีก”

ไป๋หลี่เซวียนถูกความจริงที่เปิดเผยออกมานี้สะท้านก้องจนเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปในก้นบึ้งของจิตใจ นางรู้สึกคล้ายกับหัวใจของนางแตกสลาย ทั่วทั้งร่างไร้สิ้นความหวัง หมดอาลัยตายอยากไม่ขยับแม้แต่น้อย

ราวกับซากศพมีเพียงแววตาที่ถลึงมองจ้องไปยังไป๋ลู่อิงอย่างเคียดแค้น ไป๋ลู่อิงถลกกระโปรงไป๋หลี่เซวียนขึ้นมองเลือดที่ไหลรินจากหว่างขาของนาง แล้วคว้ามือเข้ากุมศรีษะของทารกน้อยก่อนกระแทกกลับเข้าไปในท้องของไป๋หลี่เซวียนอย่างรุนแรง

"อ๊า...."

ความสิ้นหวังราวกับกระบี่ที่แหลมคมแทงทะลุหัวใจ ไป๋หลี่เซวียนหวีดร้องโหยหวนมีเพียงเสียงด่าทอที่เหี้ยมโหดของไป๋ลู่อิงที่ดังก้องอยู่ในหู

“ลืมบอกเจ้าไปอีกแล้ว ข้าและท่านอ๋องนั้นเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริงก่อนที่เขาจะเข้าพิธีสมรสกับเจ้าเสียด้วยซ้ำ ทุกสิ่งที่เจ้าทุ่มเททำไป ท่านอ๋องล้วนบอกใครๆ ว่าเป็นข้าต่างหากที่ทำหาใช่เจ้าไม่”

ไป๋หลี่เซวียนหัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดีไปนานแล้วไร้สิ้นเรี่ยวแรงที่จะขยับตัว มีเพียงแววตาที่คุกรุ่นด้วยความอาฆาตแค้นราวกับสามารถฉีกทึ้งให้นางตายทั้งเป็น

ที่แท้พวกมันก็ร่วมสมสู่ทำเรื่องไร้ยางอายกันมาก่อนเนิ่นนานแล้ว ที่แท้ท่านแม่ถูกทำร้ายจนสิ้นใจ ที่แท้น้องชายของนางไม่ได้เสียชีวิตตั้งแต่อยู่ในท้องมารดา

หยาดโลหิตค่อยๆ ไหลรินจากดวงตาหยดแล้วหยดเล่า พวกมันจะต้องไม่ได้ตายดี หากข้าได้ลืมตาขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง ย่อมต้องทบทวีความแค้นนี้กลับไปให้พวกเจ้าตายอย่างทุกข์ทรมานมากกว่าข้าเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า

...

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel