ตอนที่ 1 ความทรมาน

สายลมร้อนในปลายวสันตฤดูโชยมาแผ่อายร้อนกระทบผิวทำให้เกิดความระคายเคือง แต่อากาศภายนอกหรือจะสู้ความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นภายในใจ ไป๋หลี่เซวียนหรือพระชายาจิ้งอ๋อง ยืนอยู่ในชุดที่หรูหราสง่างาม หญิงสาวผู้สูงศักดิ์เวลานี้ใบหน้างามดูมีความวิตกกังวล

ดวงตาคู่สวยดูมีความรีบร้อนกำลังกุมท้องที่ใหญ่ใกล้คลอดเดินออกมาที่ประตูพระตำหนักอย่างยากลำบาก หากแต่ยังมิทันก้าวพ้นประตู ทหารยามร่างบึกบึนก็ตวัดกระบี่ในมือขึ้นมาขวางนางเอาไว้

“บังอาจ!” ไป๋หลี่เซวียนตวาดขึ้นมาอย่างเดือดดาล ในใจร่ำร้อนดั่งถูกไฟแผดเผา

นี่ท่านอ๋องหลงเชื่อคำเล่าลือที่กล่าวหาว่านางมีชู้จริงๆ หรือ เขาเชื่อว่าลูกที่อยู่ในท้องของนางมิใช่สายเลือดของเขาจริงอย่างนั้นหรือ? เพราะเหตุใดกัน? นี่เขาสั่งกักบริเวณนางเอาไว้ในพระตำหนักเป็นเวลาล่วงเลยมาสามสี่วันแล้ว

ทั้งๆ ที่หมอหลวงกล่าวไว้ว่านางจะให้กำเนิดในไม่ช้านี้

ยามนี้นางรู้สึกปวดท้องเป็นอย่างมาก แทบมิอาจทนได้ หากว่านางยังไม่ได้ออกไปเกรงว่าคง….

แว่วเสียงหัวเราะดังมาจากที่ไกลๆ ไป๋หลี่เซวียนปรายตาขึ้นมอง เห็นดรุณีนางหนึ่งแต่งกายงดงามเดินสะบัดชายกระโปรงพริ้วไหวมุ่งหน้าตรงมายังพระตำหนักในของนาง

ดรุณีนางนี้ก็คือน้องสาวต่างมารดาของไป๋หลี่เซวียน มีนามว่าไป๋ลู่อิง นางสนิทสนมกับไป๋หลี่เซวียนเป็นอย่างมากคอยช่วยออกความคิดเห็นในเรื่องต่างๆ แทนไป๋หลี่เซวียนเสมอ

รอจนนางเดินเข้าใกล้ ไป๋หลี่เซวียนรีบเรียกอย่างเร่งร้อน

“อิงเอ๋อ รีบไปเชิญท่านอ๋องเร็วเข้าเถิด ข้าใกล้จะคลอดแล้ว…”

พึงกล่าวจบก็มีน้ำใสๆ ปนเลือดไหลทะลักออกมาตรงหว่างขาซึมชื้นไปทั่วกระโปรง ไป๋หลี่เซวียนตื่นตกใจจนขาอ่อน มองไปเห็นกระโปรงถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน นางหวาดกลัวจนกรีดร้องออกมาเสียงดัง

“เหตุใดถึงเป็นเลือด? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน เร็วเข้าอิงเอ๋อช่วยข้า ช่วยตามท่านอ๋อง ตามหมอหลวงให้ข้า เร็ว…”

ไปหลี่เซวียนใบหน้าซีดขาว น้ำเสียงร้อนรน ทว่าไป๋ลู่อิงกลับไม่มีทีท่าว่าจะเป็นห่วง เป็นกังวลนางเฉกเช่นที่ผ่านมา รอยยิ้มเย็นยะเยือกผุดขึ้นที่มุมปากของนาง แววตาที่เคยอบอุ่นเวลานี้ฉายแววเย็นยะเยือกออกมา ใบหน้าหวานบังเกิดความเย้ยหยัน โหดร้าย ซ้ำยังแฝงแววอาฆาต

ไป๋ลู่อิงค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาแกะนิ้วมือของไป๋หลี่เซวียนออกทีละนิ้วแล้วพลันพลิกมือผลักไป๋หลี่เซวียนออกไปอย่างรุนแรง ราวกับนางจิ้งจอกร้ายที่หลุดออกมาจากการคุมขังเผยโฉมหน้าที่แท้จริง

ร่างที่หนักอึ้งเทอะทะของไป๋หลี่เซวียน มิอาจต้านแรงผลักที่หนักหน่วง ซวนเซถอยร่นไปชนเข้ากับอะไรสักอย่างที่เอวจนทำให้นางนั้นล้มลงหน้าผากไปกระแทกเข้ากับขอบไม้เลอดไหลนองออกมา

นางกำนัลแปดคนที่ไป๋หลี่เซวียนจัดเอาไว้เพื่อคอยดุแลไป๋ลู่อิงโดยเฉพาะ ยืนเรียงกันที่หน้าประตู ที่ผ่านมาไป๋หลี่เซวียนตอบแทนตแทนพวกนางไม่น้อย ทว่าในยามนี้พวกนางกลับหลบสายตาอย่างหวาดกลัว กริ่งเกรงซ้ำยังดูระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก

ราวกับเบื้องหน้ามิได้มีอะไรเกิดขึ้น

“เจ้า…”

ไป๋หลี่เซวียนตะลึงงันมองไปที่ไป๋ลู่อิงอย่างงุนงง และไม่อยากจะเชื่อกลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ปลุกให้ไป๋หลี่เซวียนตื่นจากภวังค์ พยายามยันตัวคลานหนีออกจากตำหนัก

เพราะนางเห็นแววตาที่มีความทะเยอทะยาน เคียดแค้นอาฆาตในดวงตาของไป๋ลู่อิง

ไป๋ลู่อิง ปรายตามองลงไปยังพื้น เห็นไป๋หลี่เซวียนอ่อนแอสิ้นเรี่ยวแรง นางก็รู้สึกพอใจแล้วยกมือขึ้นให้นางกำนัลเข้ามาประคองตนแล้วเยื้องย่าเข้ามาเบื้องหน้าไป๋หลี่เซวียนเหยียบชายกระโปรงของนางเอาไว้ แล้วค่อยๆ ยอบกายลง

ใบหน้างดงามชวนลุ่มหลงในยามนี้กลับบิดเบี้ยวดูโหดร้ายน่าหวาดกลัว

“หลี่เซวียน…” น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใยไม่อ่อนหวานเช่นในวันวาน

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านั้น ต้องยอมก้มหัวให้เจ้ามานานเท่าใด? กว่าที่เจ้าจะเชื่อสนิทใจและไม่ทันระวังตัว เปิดโอกาสให้ข้าได้จัดการกับเจ้าให้ซิ้นซาก”

โลหิตไหลนองซึมไปทั่วพื้นพรม ไป๋หลี่เซวียนนอนอยู่ท่ามกลางกองเลือด เจ็บปวดแทบมิอาจหายใจ เหงื่อเย็นๆ ซึมชื้นทั่วศรีษะ ได้ฟังสิ่งที่นางบอกกล่าวแล้วไป่หลี่เซวียนก็ตกตะลึงจนมิอาจหาคำพูดได้

สายสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องที่แน่นแฟ้นในวันวานยิ่งทำให้ความจริงในวันนี้น่าหัวเราะเยาะหยันมากยิ่งขึ้น

หนึ่งชั่วยามที่แล้ว ไป๋ลู่อิงยังยกน้ำแกงโสมมาป้อนนางอยู่เลย สายตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ไหนเลยจะรู้ว่านั่นเป็นเพียงความเสแสร้งแกล้งทำของนาง

ความเจ็บปวดที่ท้องพุ่งขึ้นมาดุจหมื่นศรแทงทั่วร่างรู้สึกคล้ายกับว่าเด็กในท้องกำลังพยายามที่จะออกมาที่หว่างขา ไป๋หลี่เซวียนกำมือแน่นสุดชีวิต ดวงตางามซึ้งของนางถลึงกว้างกำชับตนเองอย่างสุดใจว่าจะต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาให้ได้ แม้ว่าตนนั้นจะต้องตาย สุดท้ายก็จะต้องให้เด็กมีชีวิตรอดออกมาให้ได้

ขอเพียงท่านอ๋องหยดเลือดพิสูจน์สายเลือดแล้ว พอตรวจพบว่าเป็นสายเลือดของเขาท่านอ๋องย่อมต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้เป็นอย่างดี หากท่านอ๋องรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของไป๋ลู่อิงแล้ว ย่อมต้องล้างแค้นให้กับนางอย่างแน่นอน

ไป๋หลี่เซวียนพลันงอตัว นิ้วทั้งสิบจิกลงที่พื้นออกแรงสุดชีวิต ด้วยความเจ็บปวดนางพยายามเบ่งให้เด็กคลอดออกมาให้ได้ ไป๋ลู่อิงเห็นนางพยายามก็ยกกริชในมือขึนมาแทงเข้าไปที่ไหล่ของนางอย่างโหดเหี้ยม

“อ๊า…..” เสียงกรีดร้องโหยหวนดังทั่วพระตำหนัก

มองผ่านม่านน้ำตา นางเห็นรอยยิ้มสะใจบนดวงหน้างดงามเปี่ยมเสน่ห์ของไป๋ลู่อิง จึงคว้านิ้วทั้งสิบที่เต็มไปด้วยโลหิตพุ่งเข้าหาไป๋ลู่อิงอย่างรวดเร็ว ไป๋ลู่อิงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วกระทืบเท้าย่ำลงที่นิ้วมือของนางขยี้ปลายเท้าอย่างแรงจนไป่หลี่เซวียนสั่นเทาไปทั้งร่าง

เพราะเหตุใด? ทั้งหมดนี้เพราะอะไรกัน? นางดีต่อลู่อิงถึงเพียงนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใด นางนั้นล้วนคอยคิดวางแผนให้ดิบดี กระทั่งเลือกคู่ครอง จัดเตรียมสินสอดให้ลู่อิงนางก็ยังทำ

.....