มิตร

“ขอบคุณท่านองครักษ์” ชุนไฉ่ ก้าวขาจากไป

ผู่เยว่ ลุกขึ้นเดินแบกร่างหนาวสั่นกลับไปยังห้องพักสับเปลี่ยนอาภรณ์ ก่อนจะถูมือไปมาหน้าเตาไฟ เพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง คิดถึงเสื้อคลุมและชารสดี กลิ่นหอมละมุนที่เคยจิบยามที่อากาศหนาวเพียงแค่ เปล่งวาจาว่าหนาว..สาวใช้ในตระกูลเฟิงก็จะรีบกุลีกุจอนำชาหอมกรุ่นร้อนระอุกับขนมอบร้อนๆ แสนอร่อยมาวางตรงหน้า ยิ้มเศร้าๆ จิบน้ำเปล่าในมือ หากเฟยฮวายังอยู่นางคงหัวเราะเยาะผู่เยว่

“พี่สาวท่านเลือกเอง ท่านบอกเองว่าไม่อยากแต่งออกไป ท่านอยากอยู่ปรนนิบัติท่านพ่อกับท่านแม่ ท่านกลัวว่าแต่งออกไปจะได้สามีที่ไม่ดีกับท่าน ท่านจะหาความสุขไม่ได้ แล้วอย่างนี้แล้วท่านจะมาโกรธข้าได้อย่างไรในเมื่อข้าไม่อาจปฏิเสธท่านอ๋องที่มาสู่ขอ ท่านก็ไม่ได้อยากแต่งกับท่านอ๋องเสียหน่อยเช่นนั้นถือว่าช่วยข้า ข้าอยู่ที่ตระกูลเฟิงก็หามีความสุขไม่”เสียงเจื้อยแจ้วของเฟยฮวาดังมาหลอกหลอน

“ข้าไม่ได้ให้เจ้าปฏิเสธท่านอ๋องเจ้าก็แค่ขอผัดผ่อนวันแต่งงานออกไป เพื่อว่าท่านแม่จะได้ไม่ต้องโมโหที่ข้าป่านนี้ยังไม่ได้แต่งงาน กลับกลายเป็นน้องแต่งก่อนพี่ ให้ท่านแม่คลายความโกรธลงเสียบ้าง”

“พี่สาวไม่ใช่ข้าที่เป็นคนเร่งรัด ท่านอ๋องเองต่างหากที่ต้องการเร่งวันแต่งงาน แต่หากข้าดื้อรั้นไม่ยอมแต่งจะขอเลื่อนไปก็ไม่แน่ว่าท่านแม่ใหญ่จะหายโกรธ เพราะท่านเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาสู่ขอ”น้ำเสียงอ่อนหวานแต่ฟังแล้วเจ็บแปลบในใจ

ผู่เยว่ถอนหายใจ

“ท่านแม่ อับอายคนอื่นที่ข้าเป็นพี่แต่ยังไม่ได้แต่งออกไป เจ้าเห็นใจเราหน่อยไม่ได้หรือรออีกสักหน่อยให้ท่านแม่ทำใจในเรื่องนี้ได้ เจ้าค่อยแต่งก็ยังไม่สายเพียงเจ้าเอ่ยปากช่วยข้าเผื่อว่าท่านอ๋องที่มีใจปฏิพัทธ์กับเจ้าคงไม่อาจขัดใจเจ้าได้ถือว่าช่วยข้าเห็นแก่หน้าท่านแม่และทำให้ท่านแม่สบายใจ”เฟยฮวาก้มหน้าซ่อนยิ้ม

“ท่านพี่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ข้าลำบากมาตลอดเพราะท่านเมตตา แต่แม่ใหญ่ไม่เคยเมตตาข้าท่านพ่อก็เฉยชา มีเพียงท่านที่ใจดีกับข้า ท่านก็ยอมให้ข้าไปใช้ชีวิตที่ดีจะไม่ดีกว่าหรือ” กอดแขนผู่เยว่ไว้แน่น

“ข้ายอมเจ้าได้..แต่ท่านแม่”

“ท่านช่วยพูดกับท่านแม่ ข้ากลัวว่าหากท่านอ๋องพบหญิงงามถูกใจ.. อาจเปลี่ยนใจจากข้า พี่สาวโอกาสข้าไม่ได้มีบ่อยๆ ท่านอย่าได้ทำลายมันเลย”

พยายามชักแม่น้ำทั้งห้า ให้ผู่เยว่เห็นใจรู้ดีว่าผู่เยว่ไม่เคยใจร้ายกับเฟยฮวา

เย็นวันนั้น

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะใจดีกับน้องสาวของเจ้าได้เพียงนั้นเราไม่ได้ให้นางปฏิเสธท่านอ๋อง ข้าแค่ต้องการหาใครสักคนที่เหมาะสมกับเจ้ามาแต่งกับเจ้าเสียก่อน พี่แต่งก่อนน้องไร้คนครหา แต่เจ้าปีนี้สิบแปดยังไม่มีใครเหลียวแลเจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือทั้งๆ ที่เจ้างดงามอีกทั้งยังเป็น บุตรีคนโตของใต้เท้าเฟิงผู้ยิ่งใหญ่หาใช่ลูกอนุอย่างนาง”

ฮูหยินใหญ่ผู่เหรินพูดด้วยความรู้สึกอิดหนาระอาใจกับผู่เยว่ที่ใจดีกับเฟยฮวายิ่งนักจนนางอยากได้สิ่งใดมักจะออดอ้อนเอากับผู่เยว่ตลอดมา

“ท่านแม่ นางน่าสงสาร หากนางไม่แต่งท่านอ๋องคิดว่านางเรื่องมากยกเลิกการสู่ขอตระกูลเฟิงยิ่งจะขายหน้า”

“ขายหน้าแล้วอย่างไรเจ้าต้องแบกรับคำว่าอดสูเพราะไม่มีบุรุษใดมาสู่ขอเจ้ายิ่งน้องสาวของเจ้าแต่งไปก่อนคนที่เขาไม่รู้ก็จะคิดว่าเจ้าต้องมีข้อเสียจนไม่มีใครต้องการ”

“ท่านแม่ข้าไม่อาจทำลายโอกาสน้อง”ผู่เหรินฮูหยินส่ายหน้า

“ ปัง ปัง ..”

ผู่เยว่สะดุ้งกลับมาสู่ความจริงตรงหน้า มองตามเสียงพบกับร่างสูงของชุนไฉ่ที่หอบเอาอาหารเย็นมาวางไว้ ก่อนจะเร้นกายหายไปไม่เอ่ยคำใดสักคำผู่เยว่ถือถาดอาหารมานั่งกิน อดที่จะน้ำตาซึมเสียไม่ได้ชั่วชีวิตนี้คนที่ดีกับผู่เยว่ที่สุดมีสองคนนั้นคือบิดาและมารดานั่นเอง ท่านแม่จากไปไม่ได้ร่ำลาสักคำ คนใจร้ายคนนั้นจะรู้ไหมว่าผู่เยว่รักมารดายิ่งกว่าใคร แต่กระนั้นก็เป็นมารดาที่ลงมือจนเฟยฮวาต้องตายแม้จะยังไม่กระจ่างแต่คำสารภาพของมารดาก็ทำให้ผู่เยว่ลังเล

กินอิ่ม ยังแอบเก็บของกินมากมายนั้นไว้ในหีบไม้ จะมีสิ่งใดแน่นอนผู่เยว่ตัวคนเดียวจะคาดเดาสิ่งใดได้วันนี้อิ่มพรุ่งนี้อาจจะอด

ก้าวขาออกจากห้องไปยังสวนดอกไม้ เมื่อกลางวันสอดส่ายสายตามองหากระต่ายน้อยสักตัวที่จะออกมาอาบแสงจันทร์ ดีที่หิมะไม่ตกแสงจันทร์ส่องสว่างลูกกระต่ายน้อยหลายตัววิ่งวุ่นบางตัวกำลังขุดคุ้ยหารากไม้ประทังชีวิต บ้างก็กำลังเก็บเมล็ดดอกไม้ ผู่เยว่ยิ้มต้องเลือกเอาตัวสีขาวเช่นเดียวกับกวางฮวน อ้ายซ่างจะได้ดีใจที่ได้น้องชายกลับมา