ยังดี

คิดถึงความรู้สึกในครั้งแรกที่ เฟยฮวาเรียกผู่เยว่ว่าพี่สาว การมีน้องทำให้รู้สึกว่าตัวเอง มีภาระหน้าที่ต้องปกป้องใครสักคนที่อ่อนแอกว่า

วิ่งไล่ตะครุบกระต่ายน้อย ข้างพุ่มไม้ เมื่อกลางวันสว่างไสวยังกว่าจะจับได้ แต่นี่มืดมิดยิ่งแย่ไปใหญ่แต่ด้วยความมุ่งมั่น ผู่เยว่ไม่มีทางยอมแพ้

ลืมเวลาลืมทุกอย่าง ลืมเรื่องราวทุกข์ตรมเพียงวิ่งเล่นใต้แสงจันทร์ เสียงหัวเราะรื่นเริงลืมไปว่า ผู่เยว่มิได้มีชีวิตอิสระเหมือนเช่นแต่ก่อนมา

ร่างสูงของใครบางคนจ้องมองไม่ห่างออกไปนัก โดยทีผู่เยว่ไม่เคยรู้ว่ามีคนแอบจ้องมองมา

กระต่ายน้อยหมดแรง วิ่งหนีซุกตัวในพุ่มดอกไม้เล็กๆ ผู่เยว่อุ้มกระต่ายน้อยขึ้นมา อย่างอ่อนโยน

“ไปอยู่ด้วย กันข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี แต่จะต้องไม่ให้คนใจร้ายนั่นเห็นเจ้า ข้าจะพาเจ้าซ่อนตัวอย่างดี นอกจากท่านอ๋องน้อยใครก็จะไม่มีทางพบหน้าเจ้า”

พูดกับกระต่ายน้อย ด้วยสีหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้ม

กู่ลี่จวินชะงักฝีเท้าในทันที

“แม่นาง เฟิง”เต๋อหยางเอ่ยปากทักจากทางด้านหลัง

ผู่เยว่รีบ เอากระต่ายน้อยหลบไว้ข้างหลัง

เต๋อหยางยิ้ม

“ข้าเห็นแล้ว เจ้าจะนำมันไปให้อ้ายซ่างอีกแล้วหรือเจ้าไม่กลัวว่าพี่ใหญ่จะฆ่ามันหรือ”

“ข้าก็แค่ไม่ให้เขาพบมัน เขาไม่เห็นมันก็เท่ากับมันไม่ตาย”เต๋อหยางอมยิ้ม

“แล้วเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกพี่ใหญ่หรือ”

“ไม่ ข้ารู้ว่าท่านใจดี”

ยิ้มแก้มปริ

“ท่านจะต้องใจดีแน่ๆ เห็นได้ชัดว่าท่านขอร้องแทนข้าแล้วท่านก็ยัง …ตำหนิ คนใจร้ายนั่นเรื่องที่เขาทำร้ายกวางฮวน”

“พี่ใหญ่ด้วยภาระหน้าที่เขาจึงต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด” ผู่เยว่ยิ้ม

“ขอบคุณ คุณชายที่จะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอก ท่านอ๋องใจร้ายคนนั้น ผู่เยว่ขอลา”

"มิตรภาพสวยงามเสมอ ข้าสัญญาจะไม่นำเรื่องนี้ไปบอกพี่ใหญ่ ไม่ทำให้เจ้าผิดหวังที่ตั้งความหวังไว้กับข้า"

ผู่เยว่โบกมืออุ้มกระต่ายน้อยจากไป เต๋อหยางยิ้มมองตามร่างเล็กจนลับสายตา

อีกด้านกู่ลี่จวินทำสีหน้าเรียบเฉย ออกเดินวกไปอีกทางเพื่อจะไปให้ถึงห้องพักของผู่เยว่ก่อนที่นางจะไปถึง

ผู่เยว่ ก้าวขากลับไปยังห้องพัก

“วันนี้เรามาหาที่นอนให้เจ้ากัน”

เดินอ้อมไปทางด้านหลัง เลือกหยิบไม้ไผ่ท่อนไม่ใหญ่นักมาตั้งใจจะทำกรงขัง กระต่ายน้อยด้วยตัวเอง

เลือกไม้ได้แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง จุดไฟให้สว่าง พอที่จะจัดการกับกรงไม้ไผ่เดินไปปิดประตูแน่นหนาปล่อยเจ้ากระต่ายน้อยให้วิ่งวนในห้อง เพื่อที่จะได้ทำกรงกระต่ายได้สะดวกขึ้น ลี่จวินที่แอบมองอยู่ที่ช่องหน้าต่างนอกห้อง ขมวดคิ้ว พยายามคิดว่า ผู่เยว่กำลังจะทำอะไร แต่ไม่นานก็เห็นเป็นรูปเป็นร่าง แบบโย้ไปเย้มา ลี่จวินส่ายหน้าไปมา ผู่เยว่ปาดเหงื่อที่ไหลรินใบหน้าอิดโรย เสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเดินมาหยุดยืนที่ประตูห้อง

“คุณหนูบ้านเฟิง”

เป็น เต่อหยางนั่นเองที่ หิ้วกรงไม้ไผ่ใบไม่ใหญ่นักมาด้วยผู่เยว่ตะโกนออกมาดังๆ

“ข้าจะนอนแล้ว”

“ข้าไม่รบกวน แวะเอากรงไม้ไผ่มาให้เจ้าสำหรับกระต่ายตัวนั้นของเจ้า”

ผู่เยว่รีบวิ่งมา เปิดประตู สีหน้าดีใจอย่างที่สุด

รีบรับเอากรงไม้ไผ่ในมือของเต๋อหยาง

“มือของเจ้า”พบร่องรอยของ ไม้ไผ่ที่บาดมือบาง มีรอยเลือด

“มือของเจ้า”

“ไม่เป็นไรเสียหน่อย แผลเล็กนิดเดียวแล้วอีกอย่างข้าก็ไม่เจ็บ” เต๋อหยางส่ายหน้า ผู่เยว่หยิบยกกรงกระต่ายขึ้นมาดูตรงหน้า

“สวยจัง”

“อืมม ข้าเห็นว่าเจ้าจะต้องใช้ก็เลย ทำมันขึ้นมาเมื่อสักครู่”

“เก่งที่สุดเลย ข้ารู้แบบนี้ข้าไม่ต้องทำให้เหนื่อย”

อุ้มเอากระต่ายน้อยเขาไปในกรง ก่อนจะยิ้มแป้น

“เจ้าทำเป็นด้วยหรือ ไหนข้าขอดู”

“ฮ่าๆๆๆๆ อย่าดูเลย เต๋อหยางชะโงกหน้าเข้าไปในห้อง ผู่เยว่เอนตัวคอยบังไม่ให้อีกคนเห็น