บุญคุณต้องทดแทน

ท้องพระโรงของเมืองหน้าด่านเป่ย

เป่ยอ๋องก้าวข้าขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ข้างหน้าเหล่าขุนนางนับร้อย ที่รอคอยการมาถึงของกู่ลี่จวิน ชุนไฉ่เข้าไปยืนข้างๆ

“คารวะท่านอ๋องกู่ลี่จวินพร้อมกัน”เหล่าขุนนางต่างประสานมือพร้อมเพรียง

กู่ลี่จวินโบกมือให้ลุกขึ้น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องบังอาจจะขอความกระจ่าง”

ใต้เท้าหว๋างก้าวออกมาไม่รอช้าด้วยร้อนใจยิ่งนัก

“ว่ามา”

กู่ลี่จวินก็มิได้ จะต้องรู้สึกว่าเหนือความคาดหมายเมื่อรู้ดีว่าเรื่องที่จะพูดกันในวันนี้ไม่พ้นเรื่อง ใต้เท้าเฟิงและฮูหยินเฟิงที่เขาสั่งให้ประหาร

“ใต้เท้าเฟิงทำคุณประโยชน์ให้กับด่านเป่ยเรามากมาย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับใต้เท้าเฟิง ฮูหยินเฟิงกับบุตรีก็รับสารภาพแล้วว่าเป็นคนทำให้ชายาท่านอ๋องตาย”

มือใหญ่ตบลงบนแท่นบัลลังก์ตรงหน้า

“ชายาข้าตายไปแล้วไม่ควรนำมาเอ่ยถึงอีก ข้าประหารฮูหยินใหญ่นับว่าสาสม แต่คนที่เป็นคนลงมือจริงๆ ตอนนี้ยังนอนสบายที่จวนของข้า ใต้เท้าเฟิงเองเป็นบิดาแต่หามีความยุติธรรมไม่ ก่อนหน้านั้นยังกล้าขอร้องแทน บุตรีคนโต”

“ท่านอ๋อง แต่บิดาย่อมเสียใจที่ลูกจากไป แล้วยังมาต้องโทษนับว่า ไม่เป็นการยุติธรรม”

“ข้ายังไม่ได้ประหารใต้เท้าเฟิง พวกท่านยังออกรับแทนเพียงนี้ หากข้าประหารคงมีใครสักคนหรืออีกหลายๆ คนส่งฎีกาถึงฝ่าบาทให้ปลดข้าออกจากตำแหน่งต้าหวางอ๋องเป่ยเสียก็เป็นได้”

“ข้าน้อยมิบังอาจ แต่ท่านอ๋องใต้เท้าเฟิงเองหามีพิษสงไม่ ทำหน้าที่ขุนนางด้วยความภักดีมา ตลอดบัดนี้แก่เฒ่าควรจะได้อยู่สบายหาใช่ใช้ชีวิตในคุกหลวง ท่านอ๋องโปรดเมตตา” กู่ลี่จวินยิ้มหยัน

“พวกท่านแค่จะมาพูดแทนใต้เท้าเฟิงใช่หรือไม่ เช่นนั้นบุตรีคนโตของใต้เท้าเฟิง เฟิงผู่เยว่ข้าจะปฏิบัติกับนางเช่นไรพวกท่านมิอาจท้วงติงได้อีกแล้ว หากเป็นตามที่ตกลงกันข้ายินดีปล่อยใต้เท้าเฟิงให้กลับไปใช้ชีวิตบั้นปลาย”ใต้เท้าหว๋างถอนหายใจยาว

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง”ใต้เท้าหว๋าง ประสานมือด้วยความดีใจแต่

“ทหาร ปลดใต้เท้าเฟิงออกจากตำแหน่งขุนนาง ริบทรัพย์ทั้งหมดให้อาศัยเพียงในบ้านเฟิง แต่สมบัติมากมีข้าเก็บเข้าคลังหลวง มีใครจะคัดค้านสิ่งใดหรือไม่”

เหล่าขุนนางต่างประสานมือตรงหน้าด้วยความนอบน้อม ชุนไฉ่ถอนหายใจยาว

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”

เสียงแซ่ซ้อง ดังอื้ออึงแต่บางคนก็อดที่จะสงสารเฟิงผู่เยว่เสียไม่ได้

จวนอ๋อง

ผู่เยว่ เข็นรถเข็นไม้ไผ่ของอ้ายซ่างไปยังสวนดอกไม้ด้านหลังจวนอ๋อง

“ข้าไม่อยากไป ข้าอยากอยู่ในที่จวนอันอ้าย”

ผู่เยว่ถอนหายใจ

“ออกมาสุดอากาศเปิดหูเปิดตา ข้าไม่ได้พาท่านอ๋องน้อยมาฆ่ามาแกงเสียหน่อย”รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยเมื่อรู้ว่าในแต่ละวันสิ่งที่ต้องทำมีอะไรบ้าง

“เจ้าฆ่าข้า ท่านพ่อก็จะแล่เนื้อของเจ้าออกสับเป็นชิ้นโยนให้แร้งกากิน”

“ข้าก็จะบอกว่าข้าไม่ได้ฆ่าอ๋องน้อยตายเอง ข้าแค่เพียงพลาดที่ดูแลอ๋องน้อยไม่ได้ก็เท่านั้น”

“เจ้าร้ายกาจยิ่งนัก คะคอยดูข้าจะฟ้องท่านพ่อ”ผู่เยว่ยิ้ม

“หากข้าตายแล้วใครจะพาท่านอ๋องออกมาชมสวนแบบนี้ หลายปีมานี้ข้าได้ยินว่าท่านอ๋องน้อยอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกจากห้อง ผู่เยว่มาพาสูดอากาศ แล้วนั่นเห็นไหมกระต่ายน้อย ผู่เยว่จะจับมันมาให้ท่านอ๋องเลี้ยงดีไหม”

“ข้าไม่อยากเลี้ยง ข้าเลี้ยงไม่เป็น”ปากแข็งทั้งๆที่ดวงตาเปล่งประกาย

ผู่เยว่วิ่งไล่กระต่ายสีขาวปุกปุยล้มลุกคลุกคลานเปรอะเปื้อนมอมแมม เป็นนานกว่าจะได้กระต่ายน้อยมากอดไว้แนบอก ยื่นกระต่ายน้อยไปตรงหน้าอ้ายซ่างที่มีสีหน้าตื่นเต้น ท่าทีกล้าๆ กลัวๆ

“ท่านอ๋องรับมันไว้สิมันเป็นของท่านแล้ว”อ้ายซ่างทำตาโต

“ของข้าหรือ กระต่ายตัวนี้เป็นของข้าได้ด้วยหรือ แล้วแม่มันไม่เสียใจที่ต้องสูญเสียลูกไปหรือ”

ผู่เยว่ยิ้มอ้ายซ่างภายในลึกๆ ก็อ่อนโยนไม่น้อย

“ไม่ หรอกมันอยู่ที่นี่ ก็กินไม่อิ่มต้องหากินเอง เราช่วยเอามันไปเลี้ยงได้กินของอร่อยทุกวัน อีกอย่างหากมันมีชีวิตรอดจนช่วยเหลือตัวเองได้เรานำมันมาคืนให้ท่านแม่มันเสีย ถือว่าเราช่วยเลี้ยงลูกให้กับท่านแม่กระต่าย”

อ้ายซ่างเผลอยิ้มกว้างในครั้งแรกผู่เยว่ส่งลูกกระต่ายในอ้อมแขนให้กับอ้ายซ่าง

“น่ารักจริงๆ หญิงชั่วเจ้าคิดว่าข้าควรตั้งชื่อเขาว่าอะไรดี”

“ชื่ออะไรดีน้าาาา เอหรือว่ากวางฮวนดีไหม” (แสงสว่างแห่งความปีติงดงาม)

อ้ายซ่างพยักหน้ายิ้มกว้าง

“กวางฮวน น้องชายของข้า”

“เอาหล่ะคราวนี้ถึงคราวที่ท่านอ๋องจะต้องตามใจผู่เยว่บ้างแล้ว”คิ้วเล็กดกดำขมวดเข้าหากัน

“เจ้า ตั้งใจหลอกล่อข้า”