ความแค้นต้องชำระ

“หืมแค่เพียงต่างตอบแทน บุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องชำระ ท่านอ๋องควรจะจำคำนี้ไว้ให้ดี”

“ก็ได้ เจ้ามอบกวางฮวนให้ข้า ข้าก็ควรตอบแทนเจ้า”ผู่เยว่ยิ้มบรรยากาศผ่อนคลาย

“ผู่เยว่วิ่งไล่จับกวางฮวนจนเหงื่อท่วมกาย เช่นนั้นทางด้านนู้นมีบ่อน้ำพุร้อนเราสองคนไปที่นั่นผู่เยว่แช่น้ำอุ่น ส่วนท่านอ๋องน้อยก็เล่นกับกวางฮวน”

อ้ายซ่างพยักหน้า ผู่เยว่เข็นรถเข็นไปยังบ่อน้ำพุร้อนกลางสวน

บ่อน้ำพุร้อนที่รายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาพันธ์ที่แข่งกันบานสะพรั่งอ้ายซ่างกับ ผู่เยว่ต่างคนต่างตกตะลึงในความงาม อ้ายซ่างสูดลมหายใจรับเอากลิ่นดอกไม้หอมละมุน

“หอมจัง สวยด้วย ข้าทำไมไม่เคยรู้มาก่อนว่าในจวนมีบ่อน้ำพุร้อนแบบนี้ด้วย”

“ท่านพ่อของท่านอ๋องเป็นถึงต้าหวางอ๋องเป่ย ที่ที่อยู่จึงเป็นที่ที่ดีที่สุด ท่านอ๋องน้อยไม่ยอมออกจากห้องเช่นไรจึงจะรู้ว่ามีที่สวยงามแบบนี้ในจวน”

“เจ้ารีบลงไปแช่น้ำเสียหญิงชั่ว ข้าจะรอที่นี่ กับกวางฮวน”

ก้มลงหยอกล้อกับกระต่ายน้อยกวางฮวน ผู่เยว่ปลดภรณ์ออกเหลือเพียงชุดชั้นใน หย่อนเท้าลงไปในบ่อน้ำพุร้อน ก่อนจะเผลอยิ้มด้วยความพึงพอใจ น้ำอุ่นกำลังดี กลิ่นดอกไม้ ที่กลีบดอกร่วงหล่นลงในบ่อน้ำพุส่งกลิ่นหอมเมื่อต้องไอร้อน ยิ่งทำให้น้ำพุร้อนมีกลิ่นหอมตลบอบอวล ผู่เยว่หลับตาเอนกายลงพิงขอบบ่อน้ำพุ อย่างผ่อนคลายอารมณ์ ดื่มด่ำกับความสุขตรงหน้า

“กวางฮวน กวางฮวน อย่าไปอย่าไป..ตูมมมมมมม”

หันกลับไปภาพที่พบคือ รถเข็นไม้ไผ่ที่ว่างเปล่า ส่วนอ้ายซ่างตกลงไปในบ่อน้ำพุร้อน ผู่เยว่ดำผุดดำว่ายควานหาร่างเล็กของ อ้ายซ่าง

“ท่านอ๋องท่านอ๋องน้อย”

ร่างเล็กทะลึ่งพลวดขึ้นมาบนผิวน้ำผู่เยว่ ถลาเข้าหาอ้ายซ่างกลับไขว่คว้ากอดรัดผู่เยว่ไว้แน่นด้วยความตกใจ ผลัดกันจมผลัดกันขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำอยู่นานสองนาน ผู่เยว่รีบรวบรวมกำลังทั้งหมดดันร่างเล็กขึ้นไปบนฝั่งก่อนที่ ตัวของผู่เยว่จะค่อยๆ จมลงไป

“ตูมมมม”เสียงใครบางคนกระโดดลงไปในน้ำ

“ตูมมม”

เสียงใครบางคนกระโจนลงไปในน้ำควานหาร่างบอบบางของผู่เยว่ จูหลิวนำผ้ามาห่มคลุมร่างเล็กกระจ้อยของอ้ายซ่าง กระต่ายน้อยกวางฮวนวิ่งไปหลบที่พุ่มไม้ใหญ่

ร่างสูงของ กู่เต๋อหยางอุ้มร่างไร้สติของผู่เยว่ขึ้นมาจากน้ำ

ผู่เยว่ยัง ไม่ได้สติด้วยลมหายใจเกือบจะหมดไปเพราะจมอยู่ในน้ำเกินกว่าที่ร่างกายจะทนไหว

เต๋อหยางวางร่างเล็กลงบนพื้นหญ้า เขย่าแรงๆ

“แม่นาง แม่นาง”

ทว่าไร้เสียงตอบรับ ยกมือขึ้นกดไปที่ทรวงอก ก้มลงแนบหูกับอกอิ่ม ก่อนจะกดริมฝีปากชื้นลงที่ริมฝีปากบาง ส่งต่อลมหายใจ ก่อนที่ร่างสูงจะหงายหลังเพราะแรงกระชากของกู่ลี่จวิน ชุนไฉ่รีบเข้ามาพยุงเต๋อหยางไว้

“ปล่อยนางให้ตายไปเสีย”

เต๋อหยางขมวดคิ้ว หันมองใบหน้างดงามของผู่เยว่ สำลักน้ำพ่นเอาน้ำที่อยู่ข้างในออกมา

“ท่านพ่อฮือออ ข้ากลัว ข้ากลัวเหลือเกินข้าจมน้ำ”

อ้ายซ่างร้องไห้โฮเมื่อเห็นหน้าลี่จวิน

ลี่จวินรีบเข้าไปโอบกอดอ้ายซ่าง

ชุนไฉ่พยุงผู่เยว่ให้ลุกขึ้น ปลดเสื้อคลุมคลุมทับไหล่บาง

“ปล่อยนางเจ้าอย่าให้การช่วยเหลือนาง”

“พี่ใหญ่ จะไม่ใจดำไปหน่อยหรือ”

“นางเป็นแค่สาวใช้ต่ำต้อยที่คอยดูแลอ้ายซ่าง แต่กลับเผอเรอแอบลงไปแช่น้ำในบ่อน้ำพุ จนให้ท่านอ๋องน้อยเกือบตายยังให้อภัยนางอีกหรือ ข้าควรจะสั่งประหารนางเสียด้วยซ้ำ”

ผู่เยว่สะอื้นเบาๆ ทั้งตกและเสียใจ

“ท่านอ๋องก็สั่งประหารข้าไปเสีย”

“ประหารเจ้าก็ง่ายดายเกินไป วันนี้ข้าริบทรัพย์บิดาเจ้า แต่ต้องปล่อยออกจากคุกหลวงไม่ใช่เพราะยอมอ่อนข้อให้แต่เพราะข้าไม่อยากให้เหล่าขุนนางมาคอยกดดันข้า แต่ภายใต้เงื่อนไขว่าข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าก็ได้ ช่างน่าสมเพชนักเหล่าขุนนางต่างยอมจำนนไม่มีใครสักคนร้องทุกข์แทนเจ้า ไม่แม้แต่ครึ่งคน นั่นเพราะเจ้ามันไร้ค่าสิ้นดี ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายง่ายดาย”

ผู่เยว่กลับรู้สึกโล่งใจที่บิดาไม่ได้อยู่ในคุกหลวงแล้ว ผู่เยว่จะเป็นอย่างไรก็ช่างเพียงแค่บิดาปลอดภัยไม่ต้องทนลำบากอยู่ในคุกหลวง