อ้ายซ่าง

“ถึงท่านอ๋องน้อยจะทำร้ายท่าน คุณหนูท่านก็ต้องดูแลท่านอ๋องน้อยเพราะนี่เป็นคำสั่งท่านอ๋องเป่ย”จูหลิวเอ่ยปากดวงตาไม่เป็นมิตร ผู่เยว่ยิ้มหยัน

รอให้เจ้าไม่อยู่สิจูหลิวข้าจะฆ่าอ๋องน้อยผู้นี้เสีย

“ไม่เอาข้าไม่เอาหญิงชั่วนางนี้ ข้าคิดถึงท่านแม่ ท่านแม่ใจดีที่สุด ท่านแม่เฟยฮวา ท่านแม่อยู่ไหนข้าคิดถึงท่านแม่”

ผู่เยว่ยืนตัวชาด้วยรู้สึกเหมือนว่าเฟยฮวาตามหลอกหลอนไปเสียทุกที่

ร่างเล็กเข็นรถเข็นไม้ไผ่ออกไปข้างหน้า จูหลิวรีบขวางไว้ทันที

“คุณหนูท่านต้องดูแลท่านอ๋อง ทำไมท่านถึงไม่จับท่านอ๋องไว้ปล่อยให้ออกไปข้างนอกไม่ได้ข้างนอกอากาศเย็นท่านอ๋องน้อยต้องไอเย็นอาการจะแย่ลง”

ผู่เยว่ก้มหน้า หันมาคว้ารถเข็นไว้ในมือ

“ไล่นางไปไล่นางไปเดี๋ยวนี้”อ้ายซ่างตะโกนลั่นห้อง

ผู่เยว่ทรุดกายลงกับพื้นก้มหน้า

“ข้าขอโทษท่านอ๋องน้อยข้าขอโทษ” อ้ายซ่างเม้มริมฝีปาก

“ข้าไม่อยากให้นางอยู่ที่นี่”จูหลิวมองท่าทีอ่อนลงของผู่เยว่

“ด้านในมียาสมานแผล เจ้าแค่เดินเข้าไปข้างในแล้วทายาเสียอย่าให้แผลที่แขนของเจ้ามาสร้างความไม่สบายใจให้ท่านอ๋องน้อย ทุกคนที่ดูแลท่านอ๋องย่อมมีบาดแผลทุกคน เจ้าอย่าได้ทำเหมือนว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่จะต้องทน”

จูหลิวเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย อ้ายซ่างยิ้มหยัน

“ข้าไม่อยากให้นางมาคอยรับใช้ นางใจร้ายกล้ามาออกคำสั่งข้า”

“ท่านอ๋องน้อยแต่ท่านต้องมีคนดูแลใกล้ชิด ท่านอ๋องงานยุ่งต้องดูแลทุกข์สุขราษฎรและทำงานหนัก”

“ข้าไม่ชอบนางนางสวยกว่าท่านแม่ นางสวยกว่าท่านแม่เฟยฮวาแต่ใจร้ายที่สุด ข้าอยากให้ท่านแม่เฟยฮวากลับมาท่านแม่ไม่รักข้าแล้วใช่ไหม ท่านแม่มีน้องแล้วไม่รักข้าแล้วใช่ไหม”

“นางตายแล้ว เจ้าเลิกคร่ำครวญถึงนางได้แล้ว”อ้ายซ่างอ้าปากค้าง

“คุณหนูเรื่องนี้ ท่านอ๋องไม่ให้เปิดเผยกับท่านอ๋องน้อย ท่านกล้าดีอย่างไรถึงกล้านำเรื่องนี้มาบอกท่านอ๋องน้อย”

น้ำตาไหลริน น้ำเสียงเศร้าสร้อยต่างจากอ้ายซ่างเมื่อครู่ยิ่งนัก

“ไม่จริง ไม่จริง ท่านแม่ไปเตรียมคลอดน้องที่ตระกูลเก่าของนาง อีกไม่นานนางจะกลับมาหาข้า นางหญิงชั่วเจ้าบังอาจบอกว่าท่านแม่ตาย”

จูหลิวถอนหายใจ ผู่เยว่เดินเลี่ยงเข้าไปข้างในรู้สึกเจ็บปวดที่ใจไม่น้อย หากเฟยฮวายังอยู่ทุกอย่างจึงจะดีกว่านี้ผู่เยว่จะได้ไม่ต้องมาทนกับอะไรแบบนี้

พิธีศพผ่านไปแล้ว

กู่ลี่จวิน นั่งมอง ถุงหอมในมือเหมือนเดิม บนโต๊ะมีจอกสุราที่ว่างเปล่าไหสุราเกลื่อนพื้น

“ชุนไฉ่ยามไหนแล้ว” ชุนไฉ่ขยับตัวเบาๆ

“ยามโฉว่ (01.00-02.59น) แล้วขอรับ”

“ข้าจะไปจวนอันอ้าย”

“ท่านอ๋องน้อยคงหลับไปแล้ว” ชุนไฉ่ท้วง

“หยิบเสื้อคลุม”ชุนไฉ่รีบไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมไหล่ให้กับลี่จวิน

“ไม่ต้องตามไม่เกินหนึ่งชั่วยามข้าจะกลับมา เจ้าพักเสียพรุ่งนี้มีงานสำคัญ กับเหล่าขุนนางที่ต่างพากันแสดงความไม่พอใจที่ข้าประหารฮูหยินเฟิง”

“ขอรับ พรุ่งนี้ท่านอ๋องก็ควรจะพระทัยเย็นๆ ”

เป่ยอ๋องก้าวเดินโซเซจากไป ชุนไฉ่ถอนหายใจยาว

จวนอันอ้ายแสงไฟสลัว ส่องลอดออกมาด้านนอก ผู่เยว่ นั่งกอดเข่าบนแท่นนอนแข็งกระด้างไร้ผ้าหนานุ่มอย่างที่ควรจะเป็น

“ป่านนี้ท่านพ่อจะเป็นอย่างไรบ้างในคุกหลวงคงลำบากไม่น้อย”รำพึงรำพันด้วยความรู้สึกเสียใจ

“พรุ่งนี้คงจะดีกว่าวันนี้”

เอนกายลงบนแท่นนอนแข็งกระด้างข่มตาหลับใหล

ลี่จวินเปิดประตูเข้ามาเบาๆ เดินไปหยุดที่แท่นนอนเล็กของอ้ายซ่างนั่งลงข้างๆ อ้ายซ่างถลาเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นของลี่จวิน

“ยังไม่นอนอีกหรือ”น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก

ผู่เยว่ครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่ได้ยินชัดทุกถ้อยคำ

“ท่านพ่อข้า ข้าคิดถึงท่านแม่เฟยฮวาฮึกๆๆ อึกๆๆ ”มืออุ่นลูบหลังให้เบาๆ

“ท่านแม่อีกไม่นานก็จะกลับมาพบเจ้า อ้ายซ่างจะต้องเป็นคนดีไม่ดื้อรั้นและไม่ทำร้ายสาวใช้พวกนั้น อีกหน่อยพวกนางจะไม่มีใครอยากดูแลอ้ายซ่างของพ่อ”

“ข้าไม่ต้องการสาวใช้ ข้าต้องการท่านแม่คนเดียวตอนนี้ข้าก็อยู่กับท่านพ่อเพียงลำพังได้”

“พ่อมีงานมากมาย อ้ายซ่างจะต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังจูหลิว”

“ข้าจะเชื่อฟังจูหลิวแต่ข้าเกลียดนางหญิงชั่วคนนั้น ข้ากัดนางจนเลือดไหลนางยังไม่ร้องสักคำ”กู่ลี่จวินถอนหายใจ

“อ้ายซ่างเป็นบุรุษต้องไม่รังแกผู้หญิง”

“แต่หากเป็นหญิงที่ร้ายกาจก็ไม่ควรปล่อยไว้”อ้ายซ่างเอ่ยปากคำพูดไร้เดียงสา ทำเอาใจของกู่ลี่จวินเจ็บแปลบ

ลี่จวินถอนหายใจยาว เขาสอนอ้ายซ่างแต่ตัวเองกลับไม่มีความอดทนกับผู่เยว่

“นอนเสียพ่อจะกล่อมเจ้าหลับเอง”

“นางเพิ่งจะนอนเมื่อครู่ ท่านพ่อคงไม่ให้นางมาเป็นท่านแม่ข้าอีกนะข้าไม่ชอบที่นางสวยกว่าท่านแม่เฟยฮวา”กู่ลี่จวินยิ้มเศร้าๆ

“พ่อเองก็คิดถึงท่านแม่เฟยฮวาของเจ้า นางก็แค่คนที่ถูกส่งมาดูแลเจ้า เพื่อเป็นการสั่งสอนนิสัยหยาบกระด้างของนาง หลังจากนั้นพ่ออาจจะ….ไล่นางไป”กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เขาอยากจะฆ่านางแต่ติดที่เหล่าขุนนางต่างคัดค้าน เรื่องที่เขาประหารฮูหยินเฟิงและสั่งให้จองจำใต้เท้าเฟิง

“ดีแล้วรีบไล่นางไปเสีย ข้าเกลียดนาง”น้ำเสียงจริงจัง