ตอนที่ 7

ไม่นานนัก...กองทัพของท่านเจ้าสมุทรหนันไห่ก็มาถึงชายหาด

"ทูลท่านเจ้าสมุทร องค์หญิงต้องหนีไปเมืองมนุษย์แน่นอนพะย่ะค่ะ"

"น่าโมโหนัก...เจ้าลูกดื้อ ข้าต้องจับนางไปขังยังเจดีย์เทียนคงให้ได้ พวกเจ้ากระจายกำลังกันออกตามหา"

"พะย่ะค่ะ..."

ทหารรับคำสั่ง กำลังจะแยกย้ายกันออกตามหาฉีลู่ แต่...

"ช้าก่อน...ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่"

ทุกตนชะงักหันไปมองร่างสีทองอร่ามงดงามของสตรีนางหนึ่งที่ปรากฏขึ้นแก่สายตาของทุกตน เจ้าสมุทรหนันไห่คุกเข่าลงแสดงการคารวะต่อนาง

"เจ้าสมุทรหนันไห่...ขอคารวะเจ้าแม่หนวี่วา (女娲娘娘)"

ท่านเจ้าสมุทรคำนับศรีษะจรดพื้น

"คารวะเจ้าแม่หนวี่วา"

เหล่าบริวารก้มหัวคำนับเจ้าแม่

"พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด"

เจ้าสมุทรและเหล่าบริวารลุกขึ้นยืน เจ้าสมุทรประสานมือถามเจ้าแม่

"เจ้าแม่มาปรากฏเช่นนี้ ไม่ทราบมีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือ"

"ข้าเพียงมายับยั้งท่าน..."

"ยับยั้งข้า...ยับยั้งเรื่องใด"

"ท่านไม่ต้องตามหาองค์หญิงสามแล้ว นางมีชะตากรรมต้องไปช่วยเหลือแคว้นฮุยหวง (輝煌國家) และชดใช้หนี้ที่นางเคยติดค้างคนผู้หนึ่งไว้"

"ชด...ใช้หนี้หรือ"

ท่านเจ้าสมุทรครุ่นคิดทำหน้างง

"ข้าไม่เข้าใจ ขอเจ้าแม่โปรดชี้แจงด้วยเถิด"

"เมื่อชาติปางก่อน องค์หญิงสามกำเนิดเป็นเพียงปลาน้อยและถูกชาวประมงค์จับ แต่นางถูกชายหนุ่มจิตใจดีผู้หนึ่งช่วยชีวิต และช่วยชีวิตนางถึง 3 คราในวันเดียวกัน นางจึงอธิษฐานจิตว่า จะขอเกิดมาเป็นคู่ครอง...เพื่อชดใช้ดูแลชายหนุ่มผู้นั้น"

ท่านเจ้าสมุทรพยักหน้าเบา ๆ

"บัดนี้...ด้วยความดีที่ชายหนุ่มผู้นั้นสร้างมาหลายภพหลายชาติ ทำให้เขาได้มาเกิดเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นฮุยหวง และเขาคือเนื้อคู่ขององค์หญิงสามฉีลู่อย่างไรเล่า"

เจ้าสมุทรตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"เจ้าแม่...มนุษย์กับมังกรจะเป็นเนื้อคู่กันได้อย่างไร"

"เรื่องนั้นย่อมมีทางแก้ไข ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจ ปล่อยให้ฉีลู่ไปตามชะตากรรมของนางเถิด เพราะต่อให้ท่านขัดขวาง...ก็ไม่สำเร็จ ข้ามาบอกท่านเพียงเท่านี้"

กล่าวจบร่างสีทองก็หายวับไป ท่านเจ้าสมุทรถอนใจ เป็นห่วงก็เป็นห่วง แต่จำต้องตัดใจพาบริวารกลับคืนสู่ทะเล เพราะไม่อาจฝืนชะตาของฉีลู่ได้

ฉีลู่กับเสี่ยวเซี่ยหนีมาจนไกลพอสมควร...ก็แปลงร่างเป็นคน ทั้งสองเหลียวมองรอบกาย ไม่รู้ว่าพวกตนหนีมาถึงไหนแล้ว

"องค์หญิง...ที่นี่คือที่ใดกันหรือ"

ฉีลู่ส่ายหัว เหลียวมองไปรอบตัว ไม่รู้จะเดินไปทางไหน

"เสี่ยวเซี่ย...พวกเราพักสักครู่เถิด เสด็จพ่อคงตามเรามาไม่ทันแล้วล่ะ"

ฉีลู่นั่งลงที่โคนต้นไม้ใหญ่ เสี่ยวเซี่ยมายืนข้าง ๆ นางจึงดึงแขนเสี่ยวเซี่ยให้นั่งลงด้วยกัน

"ไม่รู้ว่าที่นี่เป็นแว่นแคว้นใดกัน"

เสี่ยวเซี่ยกอดตัวเอง นางเริ่มกลัวเสียแล้ว ฉีลู่โอบไหล่นาง

"หากเจ้ากลัว...จะกลับไปก็ได้นะ ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก"

"ไม่ ๆ ข้าไม่กลัว ข้าจะไปกับท่าน"

"เอ้อ!...ข้าเองยังไม่รู้จะไปทางใดเลย อย่างไรเสียเราก็ต้องหาที่พักก่อน เจ้าอยู่ห่างน้ำเช่นนี้...ทนไหวหรือไม่"

"ไหวเพคะ...ข้ามีมุกวิเศษคุ้มกาย อยู่ห่างน้ำได้ 7 วัน หากได้แช่น้ำทุก ๆ 7 วัน...ขอเพียงเป็นน้ำ ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นน้ำจืดหรือน้ำเค็ม ก็จะอยู่ได้นานเพคะ"

"ที่นี่ดูอุดมสมบูรณ์ ต้องมีน้ำให้เจ้าแช่ตัวแน่ ข้าโชคดีกว่าเจ้า อยู่ได้ทั้งในน้ำและบนบก หากเจ้าหายเหนื่อยแล้ว...ก็ไปกันต่อเถิดนะ"

เสี่ยวเซี่ยแหงนมองท้องฟ้า ฟ้าครึ้ม ๆ ทำท่าฝนจะตก

"องค์หญิง...ฝนทำท่าจะตกแล้วนะเพคะ ไม่รู้วันนี้ผู้ใดเป็นผู้ให้ฝน"

ฉีลู่แหงนดูท้องฟ้าบ้าง

"ข้าก็ไม่รู้..."

ฉีลู่คุกเข่าลง หันหน้าไปทางทะเลหนันไห่ นางก้มคำนับ 3 ครั้ง

"เสด็จพ่อ...เสด็จแม่ ขออภัยที่ลู่เอ๋่อร์ดื้อรั้นเอาแต่ใจ ลูกขอออกมาท่องเที่ยวสักพัก รอให้เสด็จพ่อคลายโทสะ ลูกจะกลับไปกราบขออภัยพวกท่าน"

ฉีลู่หันไปบอกเสี่ยวเซี่ย

"เราไปกันเถิด"

ฉีลู่ลุกขึ้น และช่วยดึงแขนเสี่ยวเซี่ยให้ลุกขึ้นด้วย ไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ เสี่ยวเซี่ยกับฉีลู่เล่นน้ำฝนกันอย่างสนุกสนาน พวกนางชอบน้ำ จึงเดินฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำได้สบาย

สองนายบ่าวไม่กล้าใช้ฤทธิ์ เพราะกลัวจะถูกพบร่องรอย จึงต้องพากันเดินไปเรื่อย ๆ ทั้งคู่เดินกันมาพักใหญ่แล้ว จนเข้าเขตเมืองโดยไม่รู้ตัว ฝนที่ตกก็ไม่มีทีท่าว่าจะซาลงเลยแม้แต่น้อย

"องค์หญิง...พวกเราเดินกันมานานแล้วนะเพคะ ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย เราจะมาเดินสะเปะสะปะเช่นนี้ถึงเมื่อใดกัน"

"เสี่ยวเซี่ย...ถ้าจะตามมาก็อย่าบ่น หากไม่ไหวก็กลับไปเสีย"

ฉีลู่ส่ายหัวรำคาญ เสี่ยวเซี่ยจึงต้องสงบปาก ทั้งคู่เดินมาจนถึงศาลแห่งหนึ่ง

"องค์หญิง...ที่นี่คือที่ใดเพคะ"

"ข้าก็ไม่รู้...พวกเราเข้าไปดูข้างในกันเถิด หากพอพักพิงได้ คืนนี้ก็พักที่นี่แล้วกัน"

ฉีลู่ผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออก นางชะโงกหน้าเข้าไปมองก่อน

"มีผู้ใดอยู่บ้างหรือไม่"

ฉีลู่ตะโกนถามเข้าไปข้างใน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ นางจึงเดินเข้าไป เสี่ยวเซี่ยเดินตามหลังเข้าไปด้วย

"ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีผู้ใดอยู่นะเพคะองค์หญิง"

ฉีลู่พยักหน้าเบา ๆ พวกนางเดินเข้าไปถึงด้านในศาล ภายในมีรูปปั้นเจ้าแม่องค์ใหญ่เกือบถึงเพดาน มีกระถางธูปและเครื่องเซ่นเพียงเล็กน้อย

"องค์หญิง...ที่นี่คือสถานที่ใดกันแน่เพคะ ไยจึงเงียบงันนัก"

"ข้าจะรู้ได้อย่างไร ก็เพิ่งมาถึงพร้อมกับเจ้าไม่ใช่หรือ คืนนี้พวกเราพักที่นี่เถิด พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ"

ฉีลู่นั่งลงบนพื้น พวกนางแม้เดินตากฝนมาไกล แต่ไม่เปียกเลยสักนิด ภายนอกฝนยังไม่ซา พลันมีเสียงคนเดินเข้ามาในศาล ฉีลู่กับเสี่ยวเซี่ยรีบร่ายเวทย์กำบังตนไม่ให้ผู้ใดได้พบเห็น