ตอนที่ 5

เทวีแห่งหนันไห่มองลูกสาวและมองพระสวามี นางรู้ว่าเขากำลังกริ้ว จึงต้องปรามลูกสาวช่างเถียงไว้ก่อน

"เสด็จพี่...อย่าทรงกริ้วนักเลยเพคะ ลูกยังเด็ก...เราต้องค่อย ๆ สอน"

"เจ้าก็ดูนางสิ...ทำผิดยังไม่สำนึก สอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำ"

เวยหลงกับเพ่ยหลงรู้ว่าบิดากำลังกริ้วหนัก เกรงน้องสาวต้องรับโทษหนัก เวยหลงจึงออกหน้าช่วยน้องสาว

"เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้ว น้อง ๆ ยังเด็กและคึกคะนอง ข้าเป็นพี่ใหญ่กลับดูแลน้อง ๆ ไม่ดี เป็นความผิดของข้าเอง...ขอเสด็จพ่อลงโทษข้าเถิด"

"เวยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้ารักน้อง ๆ แต่เจ้าใจอ่อนเกินไป จะคอยปกป้องพวกเขาเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ น้อง ๆ ทำผิดเจ้าก็ออกรับแทนทุกครั้ง ทำให้พวกเขาเสียนิสัย เจ้าเป็นพี่ใหญ่...ต้องเข้มงวดกับน้อง ๆ ให้มากกว่านี้ ต้องสอนสั่งให้พวกเขารู้จักผิดชอบชั่วดีจึงจะถูก"

"ข้าน้อมรับคำสอนสั่งเสด็จพ่อ"

เวยหลงที่ยังคุกเข่าอยู่ก้มหน้าลง

"เสด็จพ่อ...ข้าก็ผิดที่ห้ามน้องสามไม่ได้ น้องสามทำผิดเพราะข้าดูแลน้องไม่ดี..."

"เพ่ยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้าพยายามห้ามน้องแล้ว แต่ลู่เอ๋อร์ดื้อรั้นไม่ฟังเจ้า เจ้าก็เพียงใจอ่อนเพราะรักน้อง พวกเจ้าทำสิ่งใด...อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้"

"ข้าขอประทานอภัย"

เพ่ยหลงก้มหัวจรดพื้น ฉีลู่เห็นพี่ชายสองคนออกหน้าช่วยเธอ ก็อดสำนึกเสียใจไม่ได้ นางคลานเข่ามาตรงหน้าเจ้าท่านสมุทรผู้เป็นบิดา

"เสด็จพ่อ...พวกพี่ ๆ ไม่ผิดนะเพคะ ท่านอย่าลงโทษพวกเขานะ"

ท่านเจ้าสมุทรสะบัดหน้าเมิน

"ก็ได้ ๆ ข้าผิดคนเดียว"

ฉีลู่ทำปากยื่น

"ใช่...ร้อยผิดพันผิดก็คือเจ้า ดื้อรั้น ทะนงตน ครานี้พ่อต้องดัดนิสัยเจ้าให้หลาบจำเสียที"

ท่านเจ้าสมุทรกล่าวเสียงดัง

"สะ...เสด็จพ่อจะทำอันใดเพคะ"

ฉีลู่มองบิดาด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

"เวยเอ๋อร์...เพ่ยเอ๋อร์ พ่อจะลงโทษให้พวกเจ้ากักตนฝึกวิชาในห้อง 1 เดือน ห้ามย่างกรายออกจากห้องแม้สักครึ่งก้าว"

สององค์ชายมองหน้ากัน ไม่คิดว่าจะถูกลงโทษสถานเบาเช่นนี้ ทั้งคู่ยอมก้มหน้ารับโทษ

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่เมตตา ข้าน้อมรับโทษพะย่ะค่ะ"

สององค์ชายคำนับก้มหัวจรดพื้น

"ส่วนเจ้า..."

ท่านเจ้าสมุทรชี้ฉีลู่เสียงดัง

"พรุ่งนี้ข้าจะส่งเจ้าไปกักตัวที่เจดีย์เทียนคง (天空塔)"

สามพี่น้องและเทวีหนันไห่ตกใจจนอ้าปากค้าง ฉีลู่หมดแรงจะคุกเข่า ถึงกับนั่งพับลงกับพื้น

**เจดีย์เทียนคง...เป็นเจดีย์ใหญ่ที่อยู่บนสรวงสวรค์ ภายในเจดีย์เวิ้งว้างว่างเปล่าและไร้ขอบเขต มืดมิดไร้แสงเดือนแสงตะวัน ผู้ที่เข้าไปในเจดีย์จะออกมาเองไม่ได้ จนกว่าจะอยู่ในนั้นจนครบ 100 ปี ก็จะถูกเจดีย์ขับออกมาเอง

เทวีหนันไห่มาคุกเข่าขอร้องแทนลูกสาว นางทนไม่ได้ที่ลูกสาวคนโปรดจะถูกขังในเจดีย์แห่งนั้น

"เสด็จพี่...ลู่เอ๋อร์ยังเด็กนัก นางเพียงซุกซนและคึกคะนอง ท่านจะลงโทษนางอย่างไรข้าไม่ขัด ขอเพียงอย่าส่งลูกไปอยู่ในเจดีย์เทียนคงเลยนะเพคะ โปรดเมตตาลู่เอ๋อร์ด้วยเถิด"

"เสด็จพ่อ...โปรดเมตตาด้วย"

"เสด็จพ่อ...สงสารน้องสามเถิด"

สององค์ชายช่วยกันวิงวอนบิดา

"ก็เพราะพวกเจ้าเห็นว่านางยังเด็ก จึงรัก ถนอมนางและตามใจทุกสิ่ง นางจึงมักทำตามอำเภอใจจนสร้างความเดือดร้อนมาสู่พวกเจ้า กี่คราแล้วที่พวกเจ้าต้องช่วยแก้ไขสิ่งที่นางทำผิด ที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อดัดนิสัยนาง ซู่เจียว...เจ้าก็อดทนหน่อยนะ 100 ปีก็ใช่ว่าจะนานนัก"

"เสด็จพี่..."

"ทหาร...พาองค์หญิงสามไปขังไว้ในห้อง พรุ่งนี้นำตัวไปขังที่เจดีย์เทียนคง"

ฉีลู่รีบมากอดเข่าขอร้องบิดา

"เสด็จพ่อ...ลูกสำนึกแล้ว อย่าส่งลูกไปในที่เช่นนั้นเลยเพคะ...ได้โปรด"

"พาตัวออกไป"

ทหาร 2 คน เข้ามาพาตัวฉีลู่ออกไป เพ่ยหลงจะลุกตาม แต่ถูกทหารขวางไว้

"เสด็จพ่อ..."

เสียงฉีลูร้องไห้ช่างบาดหูบาดใจคนเป็นพ่อแม่นัก แต่ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่จำต้องใจแข็งทำเช่นนี้เพื่อดัดนิสัยลูกสาว ครั้นทอดตามองเทวีซู่เจียวที่ฟุบหน้าร้องไห้ ใจคนเป็นพ่อก็เจ็บไม่แพ้กัน

ทั้งสามถูกพาตัวกลับห้องของตน องค์ชายทั้งสองมีเพียงทหารเฝ้าหน้าห้อง แต่ฉีลู่ถูกปิดขังใส่กุญแจให้อยู่แต่ในห้อง นางโมโหขว้างปาข้าวของจนเกลื่อน

"ไม่มีทาง...ข้าไม่ยอมถูกขังอยู่ในที่แบบนั้นแน่ หากต้องอยู่ในนั้นตั้ง 100 ปี ข้าสู้ยอมตายเสียดีกว่า ดีล่ะ...เมื่อเสด็จพ่อจะจับข้าขังไว้ในเจดีย์ให้ได้ ข้าก็ไม่อยู่ให้โดนจับขังหรอก..."

องค์หญิงจอมซนคิดหาทางจะหนีออกไปจากห้อง

"อืม...แต่ถ้าหนีได้แล้ว ข้าจะหนีไปที่ใดดี ตายแล้ว ๆ เสด็จพ่อกว้างขวางใน 4 คาบสมุทรเสียด้วยสิ ไม่ว่าข้าจะหนีไปหนใด...เสด็จพ่อก็ต้องจับตัวข้าได้แน่ โอ๊ย!...ข้าจะหนีไปที่ใดได้เล่านี่ ไปที่ใดดี...ไปที่ใดดี"

ฉีลู่เดินไปเดินมาใช้ความคิดอย่างหนัก

"ไปสวรรค์...ไม่ ๆๆ ไปสวรรค์ไม่ได้ เสด็จพ่อต้องตามเจอแน่ อืม...แดนมนุษย์ ใช่แล้ว...หากไปแดนมนุษย์ ย่อมมีทางหนีมากกว่า อย่างน้อยก็รอจนเสด็จพ่อหายกริ้วได้ ดีล่ะ...เอาตามนี้แหละ"

ฉีลู่ยิ้มพอใจ มาเอาของหลายอย่างมาใส่ถุงวิเศษติดตัวไปด้วย รวมทั้งไข่มุกหนันไห่...นางหยิบไปหลายเม็ด เสร็จแล้วก็เดินไปเขย่าประตูที่ล็อคแน่นหนา

"คิดว่าจะขังข้าได้หรือ โชคดีที่พี่ใหญ่สอนเวทย์แปลงร่างให้ข้าแล้ว อืม...แปลงเป็นปลาน้อยก็แล้วกัน"

ฉีลู่ร่ายเวทย์แปลงร่างเป็นปลาตัวน้อย ว่ายออกทางช่องหน้าต่างหนีออกไปจนได้