ตอนที่ 4

ไท่หลงเห็นเช่นนี้ก็ขัดใจนัก ไม่คิดว่ามารดาจะปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ เขาแสดงท่าทีไม่พอใจ และถามมารดาเสียงดัง

"เสด็จแม่...ไยท่านจึงหักหน้าข้าเช่นนี้ ไยจึงปล่อยพวกมันไปโดยง่าย"

"ไท่เอ๋อร์...แล้วเจ้าจะให้แม่ทำอย่างไร"

"เสด็จแม่ควรลงโทษพวกมันให้หนักสิ...ไม่ใช่ไปใจดีปล่อยพวกมันไปเช่นนี้ พวกมันบังอาจรุกล้ำถิ่นของเรา ข้าก็จะสอนสั่งให้พวกมันได้รู้ว่าข้ายิ่งใหญ่เพียงใด"

"ยิ่งใหญ่หรือ...จริงอยู่ในซีไห่ไม่มีผู้ใดกล้าต่อกรกับเจ้า แต่นอกซีไห่หาเป็นเช่นนั้นไม่ พวกเขาเป็นถึงองค์ชายและองค์หญิงแห่งหนันไห่ เจ้าคิดก่อศัตรูกับสี่คาบสมุทรหรือ"

"เสด็จแม่...ข้าเพียงต้องการสอนสั่งพวกโอหังนั่นเท่านั้น...ไยกลายเป็นข้าก่อสงครามเล่า"

เทวีซีไห่ส่ายหัวระอา

"เจ้าดื้อรั้นไม่เคยเปลี่ยน รู้หรือไม่ว่าเจ้ามังกรแห่งตงไห่ เป่ยไห่และหนันไห่ล้วนเป็นญาติสนิทกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พวกเขาสนิทสนมกันมานานนักแล้ว หากเจ้าล่วงเกินสามทายาทแห่งหนันไห่ เจ้ามังกรตงไห่ เป่ยไห่และหนันไห่ต้องไม่ยอมแน่ เช่นนี้มิใช่เจ้าคิดก่อสงครามหรอกหรือ"

ไท่หลงฮึดฮัด แม้จะรู้ว่ามารดากล่าวถูกต้อง แต่เขาไม่พอใจเสียแล้ว...จึงไม่คิดฟังคำมารดา

"ไท่เอ๋อร์...ในใต้หล้ามีคนเก่งอีกมากมาย แม่ไม่อยากให้เจ้าทะนงตนเกินไปนัก เจ้าดูองค์ชายใหญ่เวยหลงสิ เขาสุขุมเยือกเย็น ซ้ำยังรักและออกมาปกป้องน้อง ๆ"

"อย่าเอาเจ้าคนไม่เอาไหนนั่นมาเปรียบกับข้า ใจอ่อนเยี่ยงสตรีปานนั้น คูควรมาเทียบเคียงกับข้าหรือ เพราะมันขลาดเขลาจึงทำเป็นนอบน้อม ฝีมือยังเทียบข้าไม่ได้เลย"

"ไท่เอ๋อร์..."

"พอแล้ว...ข้าไม่อยากฟัง"

มังกรดำไท่หลงสบัดหน้าจากไป เทวีซีไห่ถอนใจส่ายหัว นางรู้นิสัยลูกชายคนโตดี เขาถือตัวว่าเป็นองค์ชายใหญ่ มีฤทธิ์มากกว่าน่อง ๆ จึงมักจะอวดศักดากับผู้อื่น

แม้นางกับเจ้าสมุทรซีไห่จะตักเตือนยังไง เขาก็ไม่เคยเชื่อฟัง เทวีซีไห่คืนร่างเป็นมังกร ลอยไปทางที่ตั้งพระราชวัง เพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวแก่สวามี เจ้าปูยักษ์เห็นทุกคนไปหมดแล้ว ก็หลบกลับเข้าไปนอนในถ้ำของตน

สามพี่น้องกลับมาถึงวังมรกต (翡翠宮) ฉีลู่แปลงร่างเป็นมนุษย์ก่อน พี่ชายทั้งสองก็แปลงร่างตาม แต่ยังไม่มีใครก้าวเดินเข้าไปในวัง

"พวกเราหายออกไปตั้งนาน ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะทรงทราบความหรือยัง"

เพ่ยหลงแสดงความกังวล

"พี่ว่าเสด็จพ่อน่าจะทรงทราบแล้ว พวกเราไปเข้าเฝ้ากันเถิด เลยเวลาเข้าเฝ้ามานานแล้วนะ"

"พี่ใหญ่...พี่รอง พวกท่านเข้าไปเถิด"

"เจ้าคิดหลบหน้าเสด็จพ่อหรือ"

เวยหลงถามน้องสาว ฉีลู่หลบตาพี่ชายที่มองมา

"ขืนข้าเข้าไป...ข้าเสร็จแน่"

"เจ้าคิดว่าจะหนีพ้นหรือ ไม่ว่าเจ้าจะไปหนใด...เสด็จพ่อก็ล้วนทรงทราบ"

เพ่ยหลงจับหัวน้องสาว

"ข้ารู้...ครั้งนี้ข้าก่อเรื่องใหญ่ เสด็จพ่อต้องลงโทษข้าแน่เลย"

"รู้ตัวก็ดีแล้ว...เสด็จพ่อเข้มงวดเพราะรักเจ้านะ ไปเข้าเฝ้าเถิด...พี่จะช่วยเจ้าเอง"

"พี่ก็จะช่วยเจ้าด้วย"

ฉีลู่ยิ้มน่ารักให้พี่ชายทั้งสอง

"พี่ใหญ่...พี่รอง ข้ารักพวกท่านที่สุดเลย"

ฉีลู่กอดแขนพี่ชายทั้งซ้ายและขวาเข้าไปในท้องพระโรงของวังด้วยกัน ในท้องพระโรงโอ่อ่าสง่างาม แวดล้อมไปด้วยเหล่าบริวาร และประดับด้วยของมีค่านานาชนิด เจ้าสมุทรหนันไห่และชายานั่งอยู่บนบัลลังก์เคียงข้างกัน

"คาระวะเสด็จพ่อเสด็จแม่"

ทั้งสามคุกเข่าคารวะต่อเจ้าสมุทรและชายา

"กลับมากันแล้วหรือ ไปหาเรื่องจนพอใจกันแล้วหรือไม่"

ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่ตวาดเสียงดัง ทั้งสามคุกเข่ามองหน้ากันไปมา

"เสด็จพ่อ..."

เวยหลงจะช่วยพูดให้น้อง

"เวยเอ๋อร์...เจ้าไม่ต้องกล่าว"

เวยหลงก้มหัว เพ่ยหลงหน้าจ๋อย

"พวกเจ้าช่างบังอาจนัก กล้าล่วงล้ำเขตหวงห้ามของซีไห่ ซ้ำยังไปมีเรื่องกับองค์ชายใหญ่ไท่หลงอีก ช่างน่าโมโหนัก..."

ท่านเจ้าสมุทรหนันไห่ตวาดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

"เสด็จพ่อ...ข้าแค่ไปขอปะการังสีรุ้งกิ่งเดียวเองนะเพคะ เจ้าปูยักษ์ถูกข้าตีบาดเจ็บก็จริง...พี่ใหญ่ก็รักษาให้แล้วนี่ แต่ไท่หลงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ซ้ำยังดูหมิ่นพี่ใหญ่ว่าอ่อนแอเยี่ยงสตรี และจะขอมุกมังกรของพี่ใหญ่มาเป็นเดิมพันด้วย ช่างเหิมเกริมนัก ข้าไม่ให้มันหมิ่นพี่ใหญ่หรอก...ข้ายอมไม่ได้"

"เฮอะ!...ยอมไม่ได้ ไม่ว่าสิ่งใดเจ้าก็ยอมไม่ได้ แล้วเจ้าก็จะก่อเรื่องเพราะเจ้ายอมไม่ได้ หากพวกเจ้าถูกไท่หลงทำร้ายจนบาดเจ็บล้มตาย...จะให้พ่อเอาหน้าที่ไหนไปเอาเรื่องกับเขา ครั้งนี้หากพระเทวีซีไห่ไม่ออกมาช่วย...ไท่หลงไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่"

"เชอะ!...เจ้าไท่หลงมันจะเก่งกาจซักเท่าไรเชียว ข้าไม่กลัวมันหรอกเพคะ"

"ลู่เอ๋อร์...เจ้ายังไม่สำนึกในความผิดอีกหรือ เจ้าทะนงตนว่ามีหยกวิเศษ จึงไม่เกรงกลัวผู้ใด แต่ครานี้เจ้าเกือบจะก่อสงครามแล้วนะ...รู้ตัวบ้างหรือไม่"

"เสด็จพ่อ...ไยโทษแต่ข้า ท่านต้องตำหนิไท่หลงด้วยจึงจะถูก เจ้ามังกรเกเรนั่นหาเรื่องเรานะเพคะ"

"ยังจะโทษผู้อื่นอีกหรือ หากเจ้าไม่คิดไปขโมยของของเขา เขาจะกล้าหาเรื่องหรือไม่"

"ก็ข้า..."

ฉีลู่จะเถียงอีก แต่เหลือบไปเห็นมารดาส่ายหัวเบา ๆ ปรามนาง นางจึงต้องเงียบ ทั้งที่ใจยังอยากเถียง นางไม่ได้คิดว่าตนเองทำอะไรผิด