ตอนที่ 3

พลันกระแสน้ำรอบกายก็แปรเปลี่ยน มันไหลวนและบีบแน่นเข้ามาทุกที เวยหลงและเพ่ยหลงรีบคืนร่างเป็นมังกร เวยหลงสะบัดหางตีกระแสน้ำที่อัดแน่น...ไม่นานความอัดแน่นก็หายไป ไท่หลงเห็นแล้วอารมณ์เสีย

"มีฝีมือไม่เลวนี่"

"ไท่หลง...ท่านหยุดเพียงเท่านี้เถิด อย่าให้ต้องขาดไมตรีต่อกันเลย

มังกรเงินเวยหลงไม่อยากมีเรื่อง จึงคิดประนีประนอม

"พี่ใหญ่...เมื่อเขาไร้มารยาท ไยต้องไปพูดดีด้วย"

มังกรแดงเพ่ยหลงเตรียมจะช่วยน้องสาวจู่โจมไท่หลง

"น้องรอง...น้องสาม พวกเจ้าอย่าก่อเรื่องใหญ่...ถอยไป"

สองมังกรไม่กล้าขัดคำสั่งพี่ใหญ่ จึงถอยออกมา ไท่หลงสะบัดหางตีน้ำแรง ๆ เขาโกรธฉีลู่มาก

"ไท่หลง...เลิกแล้วต่อกันเถิด สู้ไปก็มีแต่บาดเจ็บล้มตาย อย่าให้ต้องเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวเลยนะ"

"ข้ายอมให้ทุกคนกลับไปก็ได้ แต่องค์หญิงสามต้องอยู่ที่นี่"

"เพราะเหตุใด..."

"เป็นนางที่ก่อเรื่อง ข้าจะให้นางชดใช้ที่ล่วงล้ำเขตหวงห้ามและกล้าล่วงเกินข้า"

"คิดว่าข้าจะยอมอยู่เฉย ๆ หรือ"

ฉีลู่ทำท่าเอาเรื่อง

"ไม่ยอม...แล้วเจ้าจะทำไม อยู่ปรนนิบัติให้ข้าพอใจสักเดือน แล้วข้าจะส่งเจ้าคืนหนันไห่"

"ไท่หลง...เจ้าอย่าให้มากเกินไปนะ น้องสามข้าเป็นถึงองค์หญิง ไม่ใช่กุ้งหอยปูปลาที่เจ้าจะสมสู่ได้ไม่เลือก"

ไท่หลงหันมามองเพ่ยหลงตาวาว เขาสะบัดหางหมายจะตีเพ่ยหลง ฉีลู่อ้าปากพ่นไฟใส่หางของไท่หลงจนเขาต้องชักหางกลับ

"หนอย...นังเด็กอวดดี"

ไท่หลงขยับจะเอาเรื่องฉีลู่ แต่...

"หยุดนะ..."

เสียงสดใสดังก้องไปทั้งทะเล

"ผู้ใดกล้ามาสอดมือยุ่งเรื่องของข้า"

ไท่หลงตวาดเสียงดัง มีมังกรตัวหนึ่งลอยมาจากทางทิศเหนือ แล้วมาหยุดอยู่ตรงกลางวง

สายตาทุกคู่มองมังกรที่กำลังกลายร่างเป็นสตรีโสภานางหนึ่ง ไท่หลงเบิกตากว้างมองดูนาง

"เสด็จแม่..."

สตรีนางนี้คือเทวีแห่งซีไห่ นางยังเป็นน้องสาวของเจ้ามังกรทะเล เป่ยไห่ (北海 = ทะเลเหนือ) ด้วย

"ไท่หลง...เจ้าบอกเสด็จพ่อว่าจะออกมาตรวจชายแดน แล้วไยมามีเรื่องกับพวกเขาเล่า"

"เสด็จแม่...นังเด็กอวดดีนี่คิดมาขโมยปะการัง 7 สีของเรา ซ้ำยังทำร้ายเจ้าปูยักษ์ของข้าด้วย"

ไท่หลงชิงฟ้องก่อน ฉีลู่เบ้ปากมองบน นึกติเตียนเขาในใจ

"เชอะ!...คิดว่าจะแน่ ที่แท้ก็ขี้ฟ้องอ้อนแม่...ทุเรศจริง ๆ"

ฉีลู่สะบัดหน้าค้อนไท่หลง เทวีซีไห่หันมามองมังกรสามพี่น้อง เวยหลงผงกศีรษะคำนับเทวีซีไห่

"ข้าชื่อเวยหลง...เป็นองค์ชายใหญ่แห่งหนันไห่ พวกเขาล้วนเป็นน้องข้า ข้าต้องขออภัยพระเทวี พวกเราไม่ได้มรเจตนาจะล่วงเกิน น้องสาวข้าอยากได้ปะการังสักกิ่งไปถวายเสด็จแม่ของเรา นางจึงกระทำเรื่องไม่สมควร ขอพระเทวีโปรดอภัยในความซุกซนของนางด้วยเถิด นางยังเด็ก...หากพระเทวีคิดเอาผิด ข้าจะขอรับโทษนี้เอง"

เวยหลงขอรับผิดแทนน้องสาว

"ข้าชื่อเพ่ยหลง...เป็นองค์ชายรองแห่งหนันไห่ ข้าเป็นพี่...ไม่สอนสั่งน้องให้ดี ขอพระเทวีลงโทษข้าเถิด เมตตาพี่ใหญ่กับน้องเล็กด้วย"

เพ่ยหลงก็ขอรับโทษแทนอีกคน

"ไม่นะเพคะพระเทวี...พี่ชายข้าไม่รู้เรื่อง เป็นข้าที่ผิดเอง ข้าล่วงล้ำเขตหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต...ข้ายอมรับผิด ท่านลงโทษข้าเถิดเพคะ"

ฉีลู่รักพี่ชาย ไม่อยากให้พี่ ๆ ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย จึงยอมรับโทษเอง เทวีซีไห่หัวเราะเสียงดัง สามพี่น้องมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่านางหัวเราะทำไม ไท่หลงกำลังรอดูว่ามารดาของเขาจะจัดการกับสามพี่น้องอย่างไร

ตอนที่ 2 ไปตายดาบหน้า

ไท่หลงคิดว่ามารดาจะลงโทษสามพี่น้อง ก็หัวเราะตาม แต่เทวีซีไห่กลับเดินมาหาฉีลู่ นางลูบเกล็ดสีรุ้งที่งดงามเบา ๆ

"เกล็ดเจ้าช่างงามนัก"

ฉีลู่ผงกหัวคำนับนาง

"พระเทวี...ข้าขออภัยเพคะ"

"ข้าเข้าใจ...เจ้าทำเพราะความกตัญญูต่อมารดา ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เพียงแต่...ต่อไปจะกระทำสิ่งใด ก็ต้องให้รอบคอบกว่านี้นะ เพียงบอกกล่าวสักคำก็ยังดี"

"ขอบพระทัยพระเทวีที่สอนสั่งเพคะ"

ฉีลู่ผงกศีรษะคำนับเทวีซีไห่

"พวกเจ้าก็อย่าได้กังวลเลยนะ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเพียงเล็กน้อย จะลงโทษพวกเจ้าได้อย่างไร พวกเจ้ากลับไปเถิด ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น"

เสด็จแม่...ไม่ได้นะ"

"ไท่เอ๋อร์...พอแล้ว อย่าก่อเรื่องให้ยืดยาวอีกเลย"

"ข้าก่อเรื่องหรือ...เป็นพวกมันต่างหากที่ก่อเรื่อง"

ไท่หลงกล่าวเสียงดัง

"ไท่เอ๋อร์...แม่เห็นทุกอย่าง ใช่จะกล่าวหาเจ้าเพียงลอย ๆ หากเจ้าไม่พอใจ...เราก็ไปเล่าให้บิดาเจ้าฟัง ให้เขาเป็นผู้ตัดสิน...ดีหรือไม่"

"เสด็จแม่..."

ไท่หลงพ่นลมร้อนออกมา แสดงความไม่พอใจ เขาเกรงบิดาเพียงผู้เดียว เพราะบิดาไม่ค่อยโปรดเขาเท่าน้องชาย จึงไมอยากทำให้บิดาไม่พอใจ

"พระเทวี...ท่านช่างใจดีนัก ท่านยอมปล่อยเรากลับไปจริง ๆ หรือเพคะ"

เทวีซีไห่พยักหน้า และยิ้มปราณีให้มังกรสามพี่น้อง

"พวกเจ้าช่างเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันนัก จงรักกันเช่นนี้ตลอดไปนะ"

"ขอบคุณพระเทวี"

มังกรสามพี่น้องผงกหัวคำนับนาง นางยิ้มโบกมือให้

"ไปได้แล้ว"

เทวีแห่งซีไห่ยกแขนขึ้นโบกเบา ๆ บังเกิดเป็นลม...ช่วยพัดสามพี่น้องและบริวารให้ลอยกลับไปได้เร็วขึ้น