ตอนที่ 2

องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองมาถึงพอดี สองพี่น้องรีบเลื้อยมาหาน้องสาว แต่ช้ากว่ามังกรดำอีกตัวที่มาถึงตัวฉีลู่ก่อนพี่ชายทั้งสอง

"หยุดนะ...เจ้าเป็นผู้ใดกัน กล้าดีอย่างไรจึงบุกเข้าแดนหวงห้าม ซ้ำยังมาทำร้ายบริวารของข้าอีก"

มังกรดำตวาดเสียงดัง

"แล้วเจ้าเล่าเป็นผู้ใด"

ฉีลู่ย้อนถาม

"ข้าคือองค์ชายไท่หลง (泰龍) องค์ชายใหญ่ของทะเลซีไห่"

"แล้วไง...ข้าต้องสนใจด้วยหรือ"

"เจ้าบังอาจล่วงล้ำเขตแดนของข้า ซ้ำยังทำตัวโอหัง...เจ้าคือผู้ใดกันแน่"

"ข้าชื่อฉีลู่...เป็นธิดาเจ้าสมุทรหนันไห่"

"อ้อ...องค์หญิงสามแห่งหนันไห่หรือ"

ไท่หลงทำเสียงเหมือนเยาะ

"ข้าเพียงมาขอปะการัง 7 สีสักกิ่ง คงไม่รบกวนให้องค์ชายต้องลำบากออกมาต้อนรับหรอกนะ"

ไท่หลงพ่นลมออกจากจมูก แล้วกลายร่างเป็นชายหนุ่ม แต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำ ร่างกายกำยำล่ำสัน ใบหน้านิ่ง แฝงความดุดัน

"หากองค์หญิงมาขอด้วยไมตรี ข้าก็ยินดีจะมอบให้ ไม่ใช่มาบุกรุกและทำร้ายคนของข้าเช่นนี้"

"ข้าก็มาขอดี ๆ แต่เจ้าปูยักษ์มาขวางทาง ซ้ำยังกล้ามาขอมุกหนันไห่แลกเปลี่ยน...ช่างบังอาจนัก"

ไท่หลงหันไปมองเจ้าปูยักษ์ที่หมอบเงียบเพราะบาดเจ็บ

"ก็สมน้ำสมเนื้อดีนี่ เขาไม่ได้ขอเกินไปเสียหน่อย"

"พวกเจ้านี่โลภมากเสียจริง หากอยากได้มุกหนันไห่ เจ้าต้องแลกด้วยปะการังทั้งต้นสิ...ไม่ใช่แค่กิ่งเดียว"

"ข้าพอใจจะแลกเช่นนี้ หากเจ้าไม่พอใจ...ก็เชิญกลับไปได้"

"ไม่...หากไม่ได้ปะการัง ข้าจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่า"

ฉีลู่เปลี่ยนกระบองในมือเป็นกระบี่คมกริบเล่มหนึ่ง เป็นกระบี่บาง ส่งประกายสีขาวราวกระจกใส ไท่หลงเงยหน้าหัวเราะเสียงดังไปทั้งท้องสมุทร

"ผิวข้าเป็นทองแดง ไม่มีอาวุธใดระคายผิวข้าได้ คิดว่าข้าจะเกรงกระบี่บาง ๆ ของเจ้าหรือ"

"เจ้านี่ขี้โม้เสียจริงนะ มาลองดูว่ากระบี่รุ้งขาว (白虹劍) ของข้า...จะระคายผิวเจ้าหรือไม่"

ฉีลู่ยกกระบี่ขึ้นตั้งท่าจะโจมตี แต่สององค์ชายมาห้ามเสียก่อน

"ช้าก่อน...น้องสาม"

ทุกคนชะงักหันไปมอง องค์ชายทั้งสองแปลงร่างเป็นมนุษย์ชาย มายืนข้างน้องสาว

เวยหลงโบกมือเบา ๆ ไปที่บริวารของน้องสาวที่บาดเจ็บใกล้ตาย พวกมันก็กลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมา ไท่หลงมองสององค์ชาย

"พวกเจ้าคือสององค์ชายแห่งหนันไห่สินะ คิดจะมาช่วยน้องสาวชิงปะการังของข้าหรือ"

"ข้าเพียงมาตามน้องสาว หาได้สนใจปะการังไม่"

เวยหลงพูดด้วยท่าทีสงบ

"น้องเจ้าทำร้ายบริวารของข้า เจ้าจะชดใช้เช่นไร"

เวยหลงลอยตัวมาอยู่เหนือเจ้าปูยักษ์ เขายกมือขึ้นร่ายเวทย์ มีแสงสีขาวพุ่งออกจากฝ่ามือไปที่ร่างของมัน รอยแตกบนกระดองปูค่อย ๆ สมานกันจนหายดี เจ้าปูยักษ์ไม่เจ็บปวดอีก

"ขอบคุณองค์ชาย"

มันกระดกตัวขึ้นลงเป็นการคารวะ เวยหลงยิ้มเล็กน้อย เขาลอยกลับมาหาน้องทั้งสอง

"ไม่คิดว่าเจ้าจะช่วยคนของข้า"

"พี่ใหญ่ของข้าไม่ชอบเห็นใครลำบาก...ช่วยได้ก็ช่วย"

เพ่ยหลงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ไท่หลงทำท่าเย่อหยิ่ง

"ใจอ่อนเยี่ยงสตรี"

ฉีลู่โกรธที่เขามาว่าพี่ชาย นางยกกระบี่ชี้หน้าไท่หลง

"พี่ใหญ่ข้ามีเมตตาไม่ฆ่าสัตว์ มีแต่คนจิตใจหยาบช้าที่คิดเช่นนี้"

"เจ้า..."

ไท่หลงโกรธมากที่ถูกย้อน

"น้องสาม...พอแล้ว"

เวยหลงเกรงเรื่องจะบานปลาย จึงจับแขนปรามน้องสาว ฉีลู่กอดแขนทำหน้าอ้อนพี่ชาย เพ่ยหลงส่ายหัวเอ็นดูน้องสาว

"พวกเจ้า...หากวันนี้ไม่ทำให้ข้าพอใจ ก็อย่าคิดจะไปจากที่นี่ได้"

"ทำไม...เจ้าคิดข่มขู่พวกเราหรือ"

เพ่ยหลงตวาดถามเสียงดัง

"คนเช่นข้า...ไม่เคยข่มขู่ผู้ใด ข้ายิ่งใหญ่เหนือใครในซีไห่นี้"

ไท่หลงพูดจายะโส

"ใช่ ๆๆๆ ข้าเชื่อ...ข้าไม่เถียง เจ้ายิ่งใหญ่เหนือกุ้งหอยปูปลาในเขตซีไห่ แต่เจ้าอย่าลืมนะ พวกข้าทั้งสามก็เป็นโอรสธิดาของเจ้าสมุทรหนันไห่ คิดจะทำอันใดพวกข้า...ก็ใช้สมองคิดหน่อยนะ"

ฉีลู่พูดและทำหน้าถือดี

"ไท่หลง...ท่านและข้าก็ล้วนมีศักดิ์ทัดเทียมกัน แม้เป็นมังกรต่างเผ่า แต่ใช่ต้องเป็นศัตรูกัน วันนี้น้องข้ามาล่วงล้ำเขตแดนของท่าน...ซ้ำยังทำร้ายบริวารท่านบาดเจ็บ ข้าในฐานะพี่ชายคนโต...ต้องขออภัยต่อท่านอย่างยิ่ง"

เวยหลงค้อมหัวให้ไท่หลง

"เฮอะ!...เจ้านี่ช่างเป็นพี่ที่ดีจริงนะ หากอยากขอร้องแทนน้องเจ้าก็ไม่ยาก เอามุกราตรีหนันไห่มาแลกสิ"

"เจ้าขอมากไปแล้วนะ"

เพ่ยหลงไม่ยอม

"หากไม่ให้...พวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ไปจากที่นี่"

"ไท่หลง...ท่านขอมากไปจริง ๆ ข้าให้ท่านไม่ได้หรอก"

เวยหลงกล่าวอย่างสุภาพ

"เช่นนั้น...เจ้ามาสู้กับข้าสิ หากเจ้าชนะ...ก็พาน้อง ๆ ของเจ้าไป แต่หากแพ้...เจ้าต้องมอบมุกประจำตัวเจ้าให้ข้า...กล้ารับคำท้าหรือไม่เล่า"

เวยหลงนิ่งงัน มุกประจำตัวก็คือดวงจิตมังกร เป็นสัญญลักษณ์แห่งชีวิต หากมอบมุกให้ใคร...ก็เท่ากับยอมมอบชีวิตให้กับคนผู้นั้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาให้ไม่ได้ เวยหลงรู้ว่าไท่หลงจงใจจะหาเรื่อง

"เจ้าทำเกินไปแล้วนะ"

เพ่ยหลงไม่ยินยอม ซ้ำยังบันดาลโทสะ คิดเข้าต่อกรกับไท่หลง

"น้องรอง...เจ้าอย่าได้วู่วาม"

เวยหลงจับแขนปรามน้องชาย ฉีลู่โกรธมาก...ชี้หน้าไท่หลง

"คนผิดคือข้า...หากต้องการเอาเรื่อง ก็มาเอาที่ข้า...พี่ข้าไม่เกี่ยว"

"เฮอะ!...สตรีเช่นเจ้าอ่อนแอนัก ข้าไม่ลดตัวไปสู้กับเจ้าหรอก"

ฉีลู่ไม่ตอบ...นางลอยตัวขึ้น คืนร่างเป็นมังกรสีรุ้งงดงาม เวยหลงตกใจร้องเสียงดัง

"น้องสาม...เจ้าจะทำสิ่งใด"

มังกรฉีลู่ไม่ตอบ นางอ้าปากยิงแสงสีรุ้งเข้าใส่ไท่หลง คราแรกเขาคิดจะไม่หลบ แต่ไอความร้อนของแสงที่มากระทบผิว ทำให้เขาร้อนจนแสบ จึงต้องกระโดดหลบ แล้วคืนร่างเป็นมังกรดำ ส่งเสียงคำรามดังไปทั่วทั้งทะเลซีไห่