บทที่ 4. สิ้นสุดการรอคอย

เวลา 09.00 น.

หลายคนรู้สึกแปลก ที่อยู่ๆ ท่านประธานใหญ่ก็มาพักอาศัยที่ห้องสูทของโรงแรม แถมยังสั่งให้พนักงานพาคนที่จะมาติดต่อเปิดบูทขายชุดไทยประยุกต์ที่โรงแรมให้มาพูดคุยกับตนโดยตรง แปลกขนาดพวกตนที่ทำงานอยู่ที่นี่มานานก็ยังไม่เคยได้เห็นท่านประธานใหญ่สักครั้ง

“เราต้องไปคุยกับท่านประธานเหรอคะผู้จัดการ” ชะเอมถามย้ำอีกครั้งเมื่อได้ยินผู้จัดการของโรงแรมบอก

“ครับ เห็นว่าท่านประธานใหญ่สั่งกำชับมาครับ”

คำพูดของผู้จัดการทำให้สองสาวหันมาสบตาขมวดคิ้วงุนงง

“กำชับมาเหรอคะ” อุษมาเอ่ยย้ำคำนี้

“ครับคุณอุษมา ท่านประธานใหญ่กุมภีล์เป็นคนกำชับมา คุณสองคนโชคดีมากนะครับที่ได้เจอท่านประธานใหญ่ เพราะผมทำงานมาสิบห้าปียังไม่เคยเจอท่านสักครั้งเลยครับ เคยเจอก็แต่ท่านรองสุงสุมาร”

อุษมาเจ็บแปลบตรงอกซ้ายจนเซไปด้านหลัง ดีที่ชะเอมยืนด้านหลังจึงช่วยดันหลังเอาไว้ เธอรู้สึกคุ้นมากกับสองชื่อนี้ แต่ก็มั่นใจแน่ใจว่าตนไม่เคยรู้จักคนสองชื่อนี้แน่นอน

“เดี๋ยวผมไปส่งขึ้นลิฟต์นะครับ คุณสองคนได้รับอนุญาตให้ใช้ลิฟต์ผู้บริหารได้ครับ” ผู้จัดการวัยกลางคนเอ่ย

แควก!

ทั้งสองรีบหันมามองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงเหมือนอะไรฉีกขาด

“มา...ชะเอมไปไม่ได้แล้ว ชุดมันปริแตกด้านข้าง” ชะเอมบอกเพื่อนรักพร้อมจับเสื้อที่ปริแตกนั้นเข้าหากัน

“แต่ชะเอม...”

“เชิญเถอะครับ ท่านประธานรอคุณอยู่” เสียงผู้จัดการเอ่ยแทรกตัดประโยคของอุษมา

“เดี๋ยวชะเอมไปเอาชุดที่รถมาเปลี่ยนแล้วจะตามไปนะมา ทุกอย่างสุดแล้วแต่มานะ ว่าจะตกลงทำธุรกิจครั้งนี้กับโรงแรมนี้ไหม” ชะเอมบอกเพื่อนรักแล้วรีบหมุนตัวเดินวิ่งออกไปทางลานจอดรถ

อุษมามองภาพวาดของจระเข้ที่ติดตามผนัง ตั้งแต่เข้ามาในโรงแรมเห็นรูปปั้น รูปวาดจระเข้นับไม่ถ้วน แต่เธอก็พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และคิดว่ามันเป็นอย่างน้องหมาน่ารักไม่ใช่จระเข้ และพยายามไม่มองตลอดทางเดิน

“ไปกันเถอะครับคุณอุษมา”

“ค่ะ” แล้วอุษมาก็เดินตามผู้จัดการโรงแรมไปหยุดหน้าลิฟต์ของผู้บริหาร

“ผมส่งคุณแค่นี้นะครับ เพราะผมไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปห้องทำงานของท่านประธานใหญ่ครับ”

“คือฉัน...”

“เชิญเถอะครับ ลิฟต์รอนานแล้ว พอถึงชั้นเจ็ดสิบสามแล้วเลี้ยวซ้ายนะครับ จะเจอห้องของท่านประธานอยู่มุมสุดครับ” ผู้จัดการเอ่ยแทรกเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของหญิงสาว

“ค่ะ” แล้วเธอก็ถือกระเป๋าแฟ้มเอกสารเข้าไปในลิฟต์ ผู้จัดการก็กดชั้นให้แล้วเดินออกมาปิดประตูลิฟต์ส่งเธอขึ้นไปยังชั้นเจ็ดสิบสามเป็นชั้นห้องสูทสุดหรูที่ท่านประธานพักอาศัยอยู่

ตดยังไม่ทันหายเหม็นก็มาถึงชั้นเจ็ดสิบสาม อุษมายังไม่พร้อมที่จะเจอกับท่านประธานใหญ่ของ ‘K.S. Crocodile Bangkok’ พอประตูลิฟต์เปิดออก เธอก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเดินถือกระเป๋าแฟ้มเอกสารเลี้ยวซ้ายตามผู้จัดการวัยกลางคนบอกจนมาถึงหน้าห้องที่อยู่มุมสุด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เธอเคาะประตูห้องสามครั้งติดกันเพื่อส่งสัญญาณให้เจ้าของห้องรู้การมาถึงของตน และเหมือนว่าอีกฝ่ายรอที่หน้าประตูห้องอยู่แล้ว

แอค!

พอประตูห้องเปิดออก ดวงตาทั้งสองสบประสานกันเนิ่นนาน ลมหายใจสะดุดไปครู่เดียว แล้วสาวน้อยก็รีบก้าวเท้าถอยหนี เมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังเผลอสบจ้องดวงตาสีเหลืองทองของบุรุษที่ตนไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็น ดวงตาของเขามันดูคุ้นเคยอย่างประหลาด และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้เธอเห็นเงาจระเข้ซ้อนทับอยู่ในเงาด้านหลังของเขาด้วย จนต้องยกมือขยี้ตาตนเองแรงๆ แล้วมองใหม่อีกครั้ง

“ตาฝาดไปเอง” เธอพึมพำกับตนเอง แต่ไม่เบาเท่าไหร่นักทำให้คนตัวสูง ผมหยักศกยาวประบ่าได้ยินด้วยจนต้องถาม

“มีอะไรรึเปล่าครับ?” เพื่อให้เข้ากับยุคสมัย เขาจึงเอ่ยวาจาเหมือนคนในยุคปกติที่พูดคุยกัน แต่เวลาอยู่กับลูกชายตัวดี เขาจะพูดคำที่คุ้นเคยแต่เนิ่นนานกัน

“มะ…ไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ฉันคงมาผิดห้องค่ะ” อุษมาเอ่ยติดอ่าง ก้มมองเท้าตนเองไม่กล้าสบตาสีเหลืองทองของชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า

“ถ้าคุณมาหาคนที่ชื่อกุมภีล์ คุณมาถูกห้องแล้วครับ ผมกุมภีล์” เขาเอ่ยตอบพร้อมแนะนำตัวเองแล้วยื่นมือออกไปทักทายหญิงสาวตามธรรมเนียมสากล

อุษมามองมือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้าตนแล้วก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะยกมือยื่นไปจับทักทายบุรุษตรงหน้าตามมารยาท

“ดะ...ดิฉันอุษมาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ” แทบหาเสียงตัวเองไม่เจอตอนนี้ รู้สึกประหม่าไปหมด

“ครับ เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” กุมภีล์เอ่ยอย่างสุภาพ แต่ดวงตาสีเหลืองทองของเขาเต็มไปด้วยประกายไฟแห่งความสุข ใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อยากจะดึงแม่ยอดดวงใจเข้ามากอดพรมจูบไปทั่วหน้า แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะนางเพิ่งเจอเขาครั้งแรก

“ค่ะ” เธอรับคำแล้วยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ติดแก้มขึ้นไปทัดหูแล้วเดินเข้าไปในห้องตามคำเชิญชวนของเจ้าของห้องโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากเท้าตนเอง ไม่คิดว่าท่านประธานใหญ่ของโรงแรมจะยังหนุ่มแน่นแบบนี้ และเขาก็ดูน่ากลัวแปลกๆ ยิ่งดวงตาของเขาที่ได้สบมองก่อนหน้านี้แล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกร้อนหนาวไปทั้งตัวจนแทบทำตัวไม่ถูกตอนนี้