บทที่ 5. ฟรีครับ

อุษมารู้สึกประหม่ากับสายตาของบุรุษที่มองจ้องมาทางตนแปลกๆ มันให้ทั้งความรู้สึกเขินอายและหวาดกลัวในคราเดียวกัน

กุมภีล์รับรู้ได้ถึงความประหม่าอายและหวาดกลัวจากสายตาของหญิงอันเป็นที่รักของตนเอง มุมปากหนายกยิ้มน้อยๆ เชิญแขกนั่งลงยังโซฟาตัวยาวในห้องรับแขกของห้อง

“รับอะไรดีครับ กาแฟ ชา น้ำเปล่า” กุมภีล์เอ่ยถามแขกสาวคนสวยของตน

“น้ำเปล่าก็ได้ค่ะ” พอนั่งลงก็เอาแต่ก้มหน้ามองมือบนตักตนเอง

“ครับ” แล้วเจ้าของห้องก็เดินจากไปเพื่อนำน้ำมาให้แขกของตน

พอเจ้าของห้องเดินจากไปก็เงยหน้าขึ้นจากตักมองสำรวจห้องพักสุดหรู อยากรู้นักว่ามันหรูหราแค่ไหน ทุกอย่างในห้องตกแต่งสวยงามหรูหราแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แล้วก็ต้องเม้มปากแน่นเมื่อสะดุดตากับภาพวาดจระเข้ที่ดูคุ้นตา มันช่างคล้ายกับจระเข้ในฝันนัก และตรงอกมันก็มีแผลเลือดไหลอาบที่อกจนเธอเผลอลืมตัวลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งเดินไปหยุดยืนหน้ารูปวาดที่ติดตรงผนังห้อง

“ชอบเหรอครับ”

น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นข้างแก้ม เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายจนไม่กล้าเอี้ยวหน้าหันมามองเจ้าของเสียง

กุมภีล์สูดกลิ่นหอมของแม่ยอดดวงใจเข้าปอดแรงๆ แล้วก็เงยหน้าที่ก้มชิดแก้มนวลเนียนขึ้น เมื่อเห็นว่าตอนนี้สาวเจ้ายืนตัวเกร็งแถมไม่กล้าหายใจดัง

“ชอบเหรอครับ?” เขาถามย้ำอีกครั้งพร้อมยื่นแก้วน้ำในมือส่งให้คนตัวเล็ก

อุษมามองแก้วน้ำที่ส่งยื่นมาจากด้านหลังตนเอง เขาตัวสูงมาก เขายื่นแขนผ่านไหล่เธอมา

“คะ...ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยติดอ่างแล้วรับแก้วน้ำในมือหนามาถือไว้แล้วยกขึ้นจิบดื่มแก้ประหม่า

“ถ้าชอบรูปนี้ ผมยกให้ได้นะครับ” กุมภีล์เอ่ยต่อ

“ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ” จะให้เธอเอาไปทำอะไร ให้เอาไปเผาไฟทิ้งน่ะเหรอ ทำไมต้องให้เอารูปวาดจระเข้กลับด้วยล่ะ

“อ้อ...ผมเห็นคุณอุษมาจ้องนาน คิดว่าชอบซะอีกครับ เลยว่าจะยกให้เป็นของขวัญที่เราเจอกันครั้งแรกน่ะครับ”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ” ทั้งๆ ที่อยากจะบอกว่าอีกอย่าง

“เราไปคุยกันเรื่องงานของเรากันเถอะค่ะ จะได้รีบคุยให้เสร็จค่ะ”

“ได้ครับ เชิญครับ”

ทำไมจะไม่รู้ล่ะ เพราะว่าเขาอยู่ในทุกห้วงฝันของเธอยามหลับใหล จนเธอขยาดกลัวจระเข้และเกลียดจระเข้

อุษมายิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินถือแก้วน้ำในมือไปนั่งที่เดิม แล้ววางแก้วลงบนโต๊ะตรงหน้า แล้วเปิดกระเป๋าหยิบแฟ้มเอกสารแบบชุดไทยประยุกต์ของตนออกมาส่งให้ประธานหนุ่มดู

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ชุดที่คุณใส่มาสวยมาก ผมคิดว่าถ้ามีบูทของพวกคุณมาตั้งที่โรงแรมของผม ลูกค้าต่างชาติต้องชอบมากแน่นอนครับ”

“คะ?” เขาไม่รับแบบที่ส่งยื่นให้เปิดดู แต่เขามองจ้องมายังเธอจนเธอรู้สึกว่าสายตาของกุมภีล์มันไม่ได้มองแค่ชุดที่ใส่ แต่เขาตั้งใจมองเธอชัดๆ ดวงตาสีเหลืองทองเหมือนจระเข้ในฝันและจระเข้ในภาพวาดบนผนังด้วย แล้วก็ต้องรีบส่ายหัวแรงๆ เมื่อเห็นกุมภีล์เป็นจระเข้ตัวในฝันอีกแล้ว

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เพราะอุษมาคืออีกครึ่งชีวิตที่เขาเฝ้ารอ เธอจึงมักเห็นอีกร่างหนึ่งของเขาเป็นเงาซ้อนทับยามจ้องมอง และตอนนี้คิดว่าคงเป็นแบบนั้น แม่ยอดดวงใจถึงได้หลับตา ส่ายหัวแรงๆ แบบนี้

“ไม่มีอะไรค่ะ สงสัยดิฉันตาฝาดไปค่ะ”

“อ้อ...ครับ ดื่มน้ำครับ” เขาหยิบน้ำให้อุษมาดื่ม

“ขะ...ขอบคุณนะคะ” เธอรับแก้วน้ำในมือหนามาจิบดื่มแล้ววางลงที่เดิมแล้วสูดลมหายใจเข้ายาวๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วก็นึกถึงเพื่อนรัก ‘ทำไมยังไม่มาอีกนะชะเอม แค่เปลี่ยนชุดเองต้องนานขนาดนี้เลยเหรอ’ เธอพึมพำในใจ ทั้งๆ ที่ตัวเองเพิ่งมายังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ แต่ความรู้สึกของสาวเจ้ากลับรู้สึกว่าอยู่ในห้องสองต่อสองกับกุมภีล์เป็นชั่วโมง

จระเข้หนุ่มยกยิ้มมุมปากเมื่อรู้ถึงคำบ่นพึมพำของสาวเจ้า

“แล้วเรื่องค่าเช่าจะคิดกับทางร้านเรายังไงคะ แต่ถ้าแพงมากเราสู้ไม่ไหวหรอกนะคะคุณกุมภีล์” โรงแรมหรูระดับเจ็ดดาวขนาดนี้ ค่าเช่าหนึ่งเดือนต้องโหดแน่นอน และเธอก็สู้ไม่ไหวด้วย

“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่าหรอกครับ ปกติโรงแรมเราไม่ได้ให้ใครมาเปิดบูทขายของ แต่ผมเห็นว่าสินค้าของคุณน่าสนใจ ฉะนั้นผมจะให้คุณมาตั้งร้านฟรีครับ”

“ว่าไงนะคะ?” เธอถามย้ำอีกครั้งด้วยคิดว่าตนได้ยินผิด

“ฟรีครับ คุณมาขายชุดไทยประยุกต์ที่โรงแรมผมได้ครับ จะอยู่กี่วันหรือกี่เดือนก็ตามแต่ที่สะดวกครับ ผมไม่คิดค่าเช่า ถือว่าช่วยคนทำมาหากินครับ”

‘ทำไมใจดีจัง เขาไม่คิดหาผลกำไรกับร้านเล็กๆ อย่างเรา’ ใครจะไม่ชอบล่ะของฟรี ถึงแม้ว่าโรงแรมจระเข้แห่งนี้เป็นโรงแรมที่ทำให้เธอไม่อยากเฉียดใกล้ แต่จะเห็นแก่ตัวไม่ได้ ตัวเองไม่ชอบจระเข้ เกลียดจระเข้ กลัวจระเข้ แต่คนอื่นไม่ได้กลัวเหมือนตน อีกอย่างตั้งแต่เข้ามาก็เป็นแค่เพียงรูปปั้น รูปวาดเท่านั้นเอง ไม่ใช่จระเข้แบบในฝันที่วิ่งไล่เธอสักหน่อย

“ผมแค่เห็นใจคนทำมาค้าขายด้วยกัน อีกอย่างพื้นที่ที่จะให้ตั้งบูทขายก็เป็นที่ว่างเปล่า ถ้ามีชุดสวยๆ มาตั้งโชว์คงดีไม่น้อยครับ ถือว่าสร้างสีสันให้โรงแรมผม”

“ขอคุยโทรศัพท์ได้ไหมคะ ดิฉันต้องปรึกษากับที่บ้านก่อน”

“ได้ครับ”

“ห้องน้ำอยู่ไหนคะ”

“ทางนั้นครับ” กุมภีล์ชี้ไปทางประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทอยู่ให้หญิงสาว

“ขอตัวสักครู่นะคะ” แล้วอุษมาก็ลุกเดินจากไปพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ