บทที่ 1. ฝันร้าย

ยี่สิบสองปีต่อมา เวลาตีสี่กว่า

อร้าย!

กรี๊ด!

“ยะ…อย่าเข้ามาใกล้ฉัน ออกไป! ออกไป! กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยมาด้วยค่ะ กรี๊ด!”

แล้วเธอก็ลืมตาตื่นในความมืดรีบเปิดไฟข้างหัวเตียงแล้วลุกนั่งพิงหัวเตียงยกมือเช็ดเหงื่อไคลที่เปียกชื้นเต็มหน้า เธอฝันร้าย ฝันเห็นจระเข้ตัวเขื่อง ตัวใหญ่กำลังไล่ตามเธอ ยิ่งพยายามหนีเท่าไหร่ในฝันจระเข้ตัวยักษ์ก็ยิ่งไล่ตามจนเธอสะดุดล้มแล้วร้องกรี๊ดตื่นขึ้นมานี่แหละ

เพราะฝันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ เธอก็เริ่มฝันถึงจระเข้ตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้มาตลอดจนตอนนี้อายุยี่สิบสองปีแล้ว อุษมาก็ยังฝันถึง ฝันแต่เรื่องเดิมๆ และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอเกลียดสัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้ที่สุด ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงและหวาดกลัว จระเข้คือสัตว์เลื้อยคลานชนิดเดียวที่หญิงสาวกลัวและไม่คิดจะอยากเห็นและอยากเจอ ห่างได้คือห่าง

เวลาเดียวกันนั้นเอง

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่นอกชานเมืองที่อยู่ห่างไกลจากผู้คนและความวุ่นวายนั้น จระเข้ตัวยักษ์ขนาดลำตัว 30 ฟุต แหวกว่ายขึ้นมาจากสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ในบริเวณบ้านขึ้นมายังท่าน้ำแล้วร่างก็แปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์รูปงาม ผมดำขลับยาวประบ่า หยักศก ดวงตาสีเหลืองทอง และก็มีจระเข้ตัวขนาดใหญ่ไม่แพ้กันประมาณ 28 ฟุต แหวกว่ายขึ้นมาจากน้ำแล้วร่างก็เปลี่ยนเป็นมนุษย์เฉกเช่นเดียวกัน แต่ต่างกันตรงอีกฝ่ายมีดวงตาสีเทาและผมสั้นตามสมัยของยุคปัจจุบัน

ทั้งสองมีรูปใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกัน หากมองผิวเผินจะเรียกว่าฝาแผดก็ได้ แต่ทั้งสองหาใช่พี่น้องหรือฝาแฝดไม่ ชายผมยาวประบ่าดวงตาสีเหลืองทองนั้นเป็นบิดา ส่วนชายดวงตาสีฟ้า ผมสั้นนั้นเป็นบุตรชายที่อายุห่างกันหลายร้อยปี ผู้เป็นบิดานั้นอายุหนึ่งพันห้าร้อยเจ็ดสิบสามปี มีนามว่ากุมภีล์ ส่วนผู้เป็นบุตรนั้นมีนามว่าสุงสุมาร อายุเจ็ดร้อยยี่สิบสองปี

“ท่านพ่อ”

“ว่าอย่างไรสุงสุมาร”

“ท่านพ่อเจ็บแผลอีกแล้วรึขอรับ” เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกุมหน้าอกที่เป็นรอยแผลเป็นที่มารดาฝากทิ้งไว้ก่อนจากไปเมื่อครั้งตนอายุได้สามปี

“อือ...แม่ของเจ้าแม้กลับชาติมาเกิดใหม่ก็ยังเกลียดชังพ่อ”

กุมภีล์เอ่ยตอบลูกชายของตน แล้วก้มลูบหน้าอกที่เป็นรอยแผลเป็นจากมีดพกที่แม่ยอดดวงใจได้ฝากตนไว้เมื่อหลายร้อยปีก่อน และเพราะแผลเป็นนี้ทำให้เขาสำนึกตนได้ว่าตนได้ทำผิดต่อนางอันเป็นที่รัก จึงเฝ้าบำเพ็ญเพียรหลายร้อยปีอยู่เป็นอมตะเฝ้ารอวันที่ตนและนางจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เพื่อให้ตนได้ชดใช้ความผิดในอดีตที่ได้ทำกับนางอันเป็นที่รัก

“ลูกเชื่อว่าแม้ท่านแม่จะกลับชาติมาเกิดใหม่ ใบหน้าเปลี่ยนไปแต่จิตวิญญาณของท่านแม่ยังคงมีท่านพ่อเหมือนเดิม”

สุงสุมารที่บำเพ็ญเพียรอยู่ติดตามผู้เป็นพ่อมาตั้งแต่แม่จากไปเอ่ยให้กำลังใจผู้เป็นบิดา ด้วยตัวเขาเองก็เฝ้ารอมารดามาตลอด เฝ้ารอวันที่จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนครั้งตนยังเด็ก สุงสุมารจำได้ว่ามารดาตนนั้นจิตใจอ่อนโยนมากแค่ไหนและท่านก็รักตนมากแค่ไหนในช่วงเวลาที่ท่านอยู่กับตนเมื่อครั้งอดีต แม้ว่าปัจจุบันท่านจักจำเรื่องในอดีตไม่ได้และมีใบหน้าเปลี่ยนไปจากเดิม แต่ก็ยังสวยงดงามดังเทพธิดาเหมือนเดิม

“ถึงเวลาที่พ่อต้องไปเจอแม่ของเจ้าจริงๆ แล้วสุงสุมาร หาใช่เจอในฝันแบบทุกครั้งไปไม่” กุมภีล์เอ่ยกับลูกชาย

“ให้ลูกไปด้วยนะขอรับ ลูกอยากเจอท่านแม่ อยากพูดคุย มิอยากมองห่างๆ อีกแล้วท่านพ่อ”

“ช้าก่อนลูกรัก ให้พ่อไปดูก่อนว่าแม่ของเจ้าเจอพ่อแล้วจักเป็นเช่นไร ขนาดในฝัน แม่เจ้ายังเกลียดชังพ่อถึงเพียงนี้ มิรู้ว่าเจอหน้ากันนางจักเป็นเช่นไร”

“ท่านพ่อไปด้วยร่างมนุษย์ มิมีทางที่ท่านแม่จักเกลียดท่านพ่อ เพราะสาวในยุคนี้มิมีใครต้านทานเสน่ห์ของท่านพ่อได้”

“ให้พ่อทำตัวเช่นเจ้านั้นรึสุงสุมาร สมสู่มนุษย์ผู้หญิงมิซ้ำหน้า ระวังเถิดหนา มันจักทำให้ความเป็นอมตะของเจ้าหายไป และมนตราคาถาของเจ้าจักเสื่อม”

“มิได้ดอกหนาท่านพ่อ ท่านพ่อจักมาทำตัวเช่นข้ามิได้ดอกหนา เพราะเมื่อก่อนทำเช่นข้าอย่างไรเล่า ท่านแม่จึงจากเราทั้งสองพร้อมกับทิ้งรอยแผลเป็นไว้ให้ท่านพ่อที่อกด้วยมีดพกแทนใจของท่านพ่อเอง”

“เดี๋ยวนี้ย้อนพ่อแล้วรึสุงสุมาร”

“หามิได้ขอรับท่านพ่อ”

“พ่อจักไปพักผ่อนแล้ว”