ตอนที่ 2 เยี่ยมเรือนตระกูลไป๋

ตอนที่ 2 เยี่ยมเรือนตระกูลไป๋

เวลาผ่านไปไม่นานจิ้งเซียนชำระล้างกายแต่งกายด้วยผ้าไหมสีม่วงงดงาม สะท้อนให้เห็นถึงฐานะ

“เจ้าช่างงดงามเสียจนข้าไม่อยากให้เจ้าออกไปด้านนอกสู่สายตาผู้อื่น อยากจะจับเจ้าขังไว้ในตำหนักนี้มีเพียงแต่ข้าเท่านั้นที่ได้จ้องมองเจ้าเพียงผู้เดียว” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมา นางกำนัลรีบพากันปลีกตัวออกไปเมื่อเห็นองค์ชายห้าเดินเข้ามาด้านใน

“ท่านกล่าวเกินไปแล้วขอรับ ผู้ใดอยากจะถูกจับขังอยู่ในกรงกันเล่าข้ามิใช่นกน้อยที่ท่านชอบเลี้ยงเสียหน่อย อีกอย่างองค์ชายต่างหากที่ดูยามข้าเดินตามหลังท่านทุกสายตาของนางกำนัลหรือแม้แต่บุตรสาวของขุนนางต่าง ๆ มันจะตามมาทางท่านเป็นตาเดียว”

“จิ้งเซียนเจ้าหึงหวงหรอกหรือ? ช่างเป็นเรื่องที่น่าดีใจจริง ๆ ที่เจ้ารักข้าจนไม่อยากให้ผู้ใดเห็นข้า ตอนนี้เจ้าแต่งกายเสร็จแล้วออกไปกินอาหารเขช้ากันเถอะ วันนี้ข้าจะไปเจ้าไปเยือนท่านพ่อท่านแม่ของเจ้า ตอนนี้เกี้ยวจัดเตรียมรอเจ้าที่หน้าตำหนักแล้ว” จื่อถงยื่นมือให้คนตรงหน้าจับประคองและพากันเดินออกมา ในตำหนักไม่มีผู้ใดกล้าแม้จะเงยหน้ามองเมื่อทั้งสองเดินผ่าน

“องค์ชายให้กระหม่อมเดินทางไปด้วยดีหรือมั้ยขอรับ” ขันทีหย่งอู่เอ่ยถามขึ้นหลังจากส่งทั้งสองขึ้นเกี้ยวเสร็จ เขากังวลกลัวว่าคนที่จัดเตรียมเอาไว้จะทำงานพลาด

“ขันทีหย่งอู่เจ้าคอยอยู่ที่นี่ไม่ต้องเป็นห่วงอันใดข้าจัดกการได้” เสียงเข้มขรึมของจื่อถงดังขึ้นก่อนจะมือปิดเกี้ยวสั่งให้ทหารแบกเกี้ยวเดินทางไปเรือนตระกูลไป๋ เดินทางได้ ”

“พะย่ะค่ะองค์ชาย”

การเดินทางไปเรือนตระกูลไป๋ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันก็มาถึง ไม่ห่างไกลวังหลวงมากนัก จิ้งเซียนดีใจไม่น้อยที่จะได้มาหาครอบครัวของตนเองแม้ว่าเขาจะขจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าท่านพ่อท่านแม่มีหน้าตาเช่นไร

“องค์ชายหลิวจื่อถงเสด็จ” เสียงทหารดังขึ้นเสมือนบอกคนด้านในให้ได้รู้ว่าตอนนี้องค์ชายมาเยือนที่นี่

“ลงมาเถิดถึงเรือนของเจ้าแล้ว” จื่อถงยิ้มแย้มเดินลงเกี้ยวหันกลับไปบอกกับจิ้งเซียนให้ตามตนเองเดินลงมา หัวใจของจิ้งเซียนเต้นแรงตึกตักความรู้สึกประหม่าไม่น้อย

“องค์ชายหลิวจื่อถงเชิญเข้ามาในเรือนก่อนเถิดพะย่ะค่ะ กระหม่อมจะให้สาวใช้ยกน้ำชามาต้อนรับที่ห้องโถง เชิญ ๆ พะย่ะค่ะ ฮูหยินรีบมาเร็วเข้ามาดูสิว่าผู้ใดมา” ชายชรายิ้มแย่มแจ่มใสต้อนรับองค์ชายกับจิ้งเซียนเป็นอย่างดี

“ท่านใต้เท้ามิต้องมากพิธี ข้าพาจิ้งเซียนมาเยี่ยมเยือนพวกท่านช่วงนี้ดูเหมือนว่าอาการปวดหัวของจิ้งเซียนเริ่มกลับมาอีกแล้ว คิดว่าการพากลับยมาเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่คงจะหายดีขึ้นมาบ้าง”

“เจ้ามีอาการปวดหัวอีกแล้วอย่างนั้นหรือ ? บุตรของข้าช่างน่าสงสารมาเถิด ๆ แม่ผู้นี้จะคอยช่วยเหลือเจ้าเอง” ฮูหยินไป๋เดินมาก้มโค้งคำนับองค์ชายก่อนจะเดินมาด้านหลังโอบกอดจิ้งเซียนมอบความอบอุ่นให้แก่เขา

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้เป็นอันใดมากขอรับ เข้าเรือนกันเถิดแดดค่อนข้างแรงอาการของข้าไม่นานก็คงหาย”

“นั่นสินะ รีบเข้าเรือนกันเถอะ” ไม่รู้เป็นเพราะเขาหลงลืมหรืออย่างไรแม้ว่าจะถูกโอบกอดจากมารดากลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นและจิตใจสงบผ่อนคลายแม้แต่น้อยอีกทั้งเขายังสำรวจใบหน้าของท่านพ่อท่านแม่เหมือนทั้งสองเกร็งจนออกทางสีหน้า หรือเพราะมีองค์ชายมาด้วยทำให้ทั้งสองทำตัวไม่ถูก รีบชักชวนทุกคนเข้าไปที่ห้องโถง ระหว่างทางเดินเข้ามาเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่มีความทรงจำผุดขึ้นมาแม้แต่น้อยไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าตนเองเคยอยู่ที่นี่

ตลอดเวลาที่อยู่เรือนบรรยายค่อยข้างอึกครึม จิ้งเซียนไม่เป็นตัวของตัวเองเลยด้วยซ้ำความรู้สึกของเขาเหมือนมีสายตาคอยมองบ่อย ๆ

“เจ้ารู้สึกไม่ค่อยดีอย่างนั้นหรือ ? หรือว่าวันนี้เราจะนอนพักที่นี่สักหนึ่งคืน” จู่ ๆ องค์ชายที่สังเกตอาการของจิ้งเซียนสักพักได้เอ่ยถาม ก่อนจะลอบมองสายตาจ้องเขม็งไปยังสองสามีภรรยาที่อยู่ตรงหน้า

“อย่าห่วงเลยข้ามิได้เป็นอันใดขอรับ อาหารที่เรือนก็อร่อยท่านพ่อท่านแม่ก็ต้อนรับเป็นอย่างดี ข้าไม่อยากรบกวนท่านพ่อท่านแม่ไปมากกว่านี้ อีกทั้งวันนี้เราไม่ได้เตรียมอาภรณ์มาเอาไว้วันหลังค่อยนอนพักที่นี่นะขอรับ” จิ้งเซียนยิ้มบาง ๆ พร้อมตอบคำถามของจื่อถงกลัวว่าหากอยู่ที่นี่ต่อท่านพ่อท่านแม่คงทำตัวไม่ถูกไปมากกว่านี้ ทว่าเมื่อครู่เขากลับเหลือบไปเห็นสายตาของจื่อถงที่เหลียวมองท่านพ่อท่านแม่เหมือนกำลังตำหนิทั้งสอง เขาตั้งใจมองอีกครั้งก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าองค์ชายจะตำหนิทั้งสองเรื่องอันใด หรือว่าเขาตาฝาดอาจจะมองผิดไปก็ได้

“เช่นนั้นเอาอย่างที่เจ้ากล่าวมา ก่อนกลับเข้าวังหลวงเราไปเดินที่ตลาดฮุ่ยซานได้ยินมาว่ามีนักตีดาบมีฝีมือข้าออยากจะมอบมีดสั้นเอาไว้ให้เจ้าไว้ป้องกันตัวสักเล่ม ท่านใต้เท้าไป๋ฮูหยินข้าคงต้องพาจิ้งเซียนบุตรของท่านกลับเสียก่อน ไว้วันหน้าข้าจะพาเขามาเยือนที่นี่อีก"

“พะย่ะค่ะ เรือนตระกูลไป๋ยินดีต้อนรับองค์ชายหลิวจื่อถงเสมอครั้งหน้าองค์ชายแจ้งก่อนกระหม่อมจะต้อนรับเป็นอย่างดี จิ้งเซียนเจ้าอยู่ข้างกายขององค์ชายคอยดูแลองค์ชายให้ดีเข้าใจหรือไม่อย่าทำให้ตระกูลไป๋เสื่อมเสียชื่อเสียง ”

“ขอรับท่านพ่อ ท่านแม่ข้ากลับก่อนนะขอรับขอให้พวกท่านทั้งสองรักษาตัวดี ๆ นะขอรับ” ทั้งสามร่ำลากันก่อนจะออกเดินทางจากเรือนตระกูลไป๋ไปที่ตลาดฮุ่ยซานตามองค์ชายหลิวจื่อถงต้องการ