ชะตาไม่อาจฝืน หัวใจไม่อาจห้าม

ตอนที่ 1 คนรักขององค์ชาย

ตำหนักจุ้ยเชียง

ภายในห้องยามเฉินคู่รักนอนแนบชิดอยู่บนเตียงเดียวกัน ร่างกำยำสูงโปร่งใช้แขนตนเองเป็นหมอนให้อีกฝ่ายได้นอนหนุนสายตาจ้องมองแพขนตาที่หลับสนิทด้วยความรักและหวงแหน มืออีกข้างที่กอดร่างเล็กกว่าตนค่อย ๆ เลื่อนมาแตะใบหน้าลูบอย่างเบามือจนอีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“อื้อ ..องค์ชายตื่นบรรทมแล้วหรือพะย่ะค่ะ”

“ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือให้เรียกข้าว่าอะไรในยามที่อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง เหตุใดเจ้าถึงความจำสั้นเช่นนี้ข้าจะย้ำเตือนความทรงจำให้เจ้าเอง ” มือซุกซนเลื่อนลงจากใบหน้าต่ำลงจนถึงจุดกระสันแก่นกลางพลางค่อย ๆ ลูบจนแท่งร้อนตื่นตัวอีกฝ่ายเสียวซ่านจนเกินจะต้านงอตัวเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก

“พี่จื่อถงได้โปรดเมตตาข้าด้วย ทั้งคืนข้าแทบไม่ได้นอนหากเช้านี้ท่านทำอีกครั้งข้าคงไม่มีเรี่ยวแรงก้าวเท้าลงจากเตียงนอนของท่านเป็นแน่แท้” เขายังคงไม่หยุดนิ่งทำราวกับว่าเสียงของอีกฝ่ายเป็นเพียงกระแสลมพัดผ่านเท่านั้น

“ไม่เห็นจะยากอันใด เจ้าไร้เรี่ยวแรงก็จงนอนอยู่บนเตียงจนกว่าจะมีแรงในตำหนักนี้ไม่มีผู้ใดมาต่อว่าเจ้าได้อย่าลืมสิว่าเจ้าคือคนรักขององค์ชายเช่นข้า” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นกระซิบข้างหู ก่อนที่เขาจะประกบปากจูบไม่ให้ตอบโต้หรือพูดอะไรต่อไปได้ ทั้งสองเริ่มคลอเคลียมือหนาล้วงเข้าไปในผ้าคุมด้านล่างจับแท่งร้อนที่ตั้งผงาดค่อย ๆ ชักขึ้นลงอย่างช้า ๆ จิ้งเซียนดิ้นพล่านทุรนทุราย ร่างกายร้อนผ่าวแท่งร้อนเริ่มสู้มือตั้งชูชันมากกว่าเดิม ลิ้นสากยังคงไม่หยุดที่จะควานหาความหอมหวาน ลมหายใจของทั้งคู่ดังกึกก้องไปทั่วสอง จนกระทั่งแท่งร้อนของจิ้งเซียนพ่นน้ำขาวขุ่นออกมาเมื่อถึงจุดสูงสุด ลมหายใจเหนื่อยหอบใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมาด้านนอก ร่างใหญ่ค่อย ๆ ปลดริมฝีปากออกมาพร้อมดันกายของจิ้งเซียนให้นอนหันหลัง ใช้มือแตะลงที่แผ่นหลังจับขาทั้งสองตั้งฉากให้ห่างกัน พร้อมจับท้องให้แอ่นบั้นท้ายขึ้นมาให้พอดีกับตัวของเขาตอนนี้

“ตอนนี้ข้าทำให้เจ้ามีความสุขครานี้เป็นเจ้าที่ต้องทำให้ข้ามีความสุข ข้าจะค่อย ๆ ทะนุถนอนเจ้าเป็นอย่างดี” พูดจบมือหนาแตะลงที่รูพับจีบใช้นิ้วลูบไล้เบา ๆ ก่อนจะจับแท่งเอ็นของตนเองที่แข็งรอพร้อมการเข้าไปทะลวงรักในรูพับจีบที่ยั่วยวนอยู่ตรงหน้าครานี้

พรุบ !

“อึก ....พี่จื่อถงมันลึกเกินไปขอรับ ท้องของข้าจุกไปหมดแล้ว เหมือนว่าของท่านมันไปขยายใหญ่ในตัวของข้า”

“นั่นเป็นเพราะร่างกายของเจ้า ข้าต้องการมันเสียจนไม่อยากครอบครองอะไรนอกจากเจ้าเพียงผู้เดียว”

ตับ ตับ

“อึก อ๊า อ๊า ข้าเสียว เสียวเหลือเกินขอรับ ” เสียงร้องครวญครางยิ่งกระตุ้นให้อีกคนโยกเอวกระแทกแรงมากกว่าเดิม ไม่นานนักความสุขของเขาก็เสร็จสมหวัง น้ำรักขาวขุ่นค่อย ๆ ทะลักออกมาจากรูพับจีบเมื่อเขาถอดเอ็นใหญ่ที่ยังแข็งตัวอยู่ไม่รู้เหน็ดเหนื่อยแต่หากจะทำต่อก็สงสารจิ้งเซียนที่แทบไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน อีกทั้งรูพับจีบที่เขาครอบครองนี้แดงบวมเป่งจึงยอมผละกายออก

“เจ้านอนต่อเถอะนะ สาย ๆ ข้าจะให้ขันทีมาตาม”

จิ้งเซียนเอนกายนอนลงบนเตียงแม้จะร่างกายแข็งแกร่งเพียงใดความเสียวซ่านเมื่อครู่ทำให้เขาแทบไม่อยากจะดิ้นลงจากเตียง ยิ้มรับองค์ชายก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ พักผ่อนต่ออีกสักหน่อยตามที่เขาบอก จื่อถงดึงผ้าห่มมาห่มกายของจิ้งเซียนก่อนจะหยิบอาภรณ์มาสวมใส่เดินออกไปนอนกห้องบรรทมเพื่อให้คนรักของตนได้พักผ่อน

องค์ชายหลิวจื่อถงคอยดูแลทะนุถนอมจิ้งเซียนราวกับว่าเขาคือสิ่งเดียวในโลกที่เขาเหลืออยู่ ไม่ว่าจิ้งเซียนต้องการสิ่งใดหรือมีสิ่งใดที่เขาชอบมักจะสั่งการให้ขันทีจัดหามาไว้รอ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาเดินออกมานั่งที่ห้องโถงของตำหนักเรียกขันทีที่คอยอยู่หน้าห้องให้เข้ามาหาตนเอง

“ขันทีหย่งอู่เจ้าอยู่ข้างนอกหรือไม่ ?”

“พะย่ะค่ะองค์ชาย กระหม่อมอยู่นี่พะย่ะค่ะ”สิ้นเสียงของจื่อถงขันทีหย่งอู่รีบเข้ามาในห้องโถงทันที

“เจ้าไปบอกให้นางกำนันเตรียมดอกเหมยกุ้ยฮวาไปโรยอ่างอาบน้ำพร้อมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้จิ้งเซียนที เมื่อไหร่ที่นางกำนันเตรียมเสร็จเจ้าช่วยไปปลุกเขาชำระร่างกาย วันนี้ข้าจะพาเข้าไปที่เรือนตระกูลไป๋ นานมาแล้วที่เขาไม่ได้กลับเรือนคงดีใจไม่น้อย”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ” ขันทีหย่งอี้เหลือบตามองใบหน้าองค์ชายคราหนึ่งก่อนจะก้มคำนับลงเพื่อไปทำตามคำสั่ง ไม่คิดว่าองค์ชายของตนเองจะรักชายผู้นั้นมากถึงเพียงนี้ เขาทำทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ปิดบังทุกอย่าง และสร้างโลกใหม่ขึ้นมาเพื่อให้จิ้งเซียนอยู่ข้าง ๆ