Ep 2 แสดงความสามารถ

“ฟางหลงเฟิง เจ้าจักทำการแสดงกระะไร? ”

พ่อบ้านจวนสกุลหลี่เอ่ยถาม

“ข้าจะแสดงการร่ายรำในแบบฉบับของแคว้นข้า”

เธอกล่าว

“งั้นเชิญ …”

ภายในลานกว้างขวางของจวนที่ถูกประดับด้วยดอกไม้และโคมไฟที่ส่องแสงสว่างตลอดเวลา บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง ในงานคัดเลือกสนม หลี่อ๋องยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำ สายตาของเขาเฝ้ามองดูการกระทำของเธออย่างเงียบๆ ในขณะที่หญิงสาวหลายคนทยอยขึ้นแสดงความสามารถจบลงแล้ว

เมื่อฟางหลงเฟิงก้าวขึ้นไปด้านบนลานกว้างเธอสวมชุดฮั่นฟูสีโอรสที่พริ้วไหวไปตามการเคลื่อนไหวของร่างกาย ผมยาวถูกจัดแต่งอย่างงดงามและประดับด้วยดอกไม้เล็กๆ สื่อถึงความละเอียดอ่อนและความสง่างาม ในใจของเธอรู้สึกตื่นเต้นและประหม่า ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงสายตาที่ถูกจ้องมองอย่างร้อนแรงจากหลี่อ๋องที่นั่งอยู่ที่นั่น

เมื่อเธอเริ่มการแสดงการร่ายรำบัลเลต์ ร่างกายของเธอเคลื่อนไหวอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติ ทุกท่วงทำนองและจังหวะเป็นไปตามเสียงดนตรีที่ไพเราะ ดวงตาของเธอสาดส่องความมั่นใจและอ่อนหวาน แต่ในช่วงเวลาที่เธอหันมาประสานสายตาและสบตาเข้ากับเขา ความรู้สึกบางอย่างผสมผสานในใจ ความรู้สึกปนเปที่แปลกประหลาด บางครั้งก็เหมือนการถูกดึงดูด แต่บางครั้งก็ดูเหมือนกับว่าความกลัวที่เธอมีมันช่างเกิดขึ้นอย่างประหลาดซึ่งไม่สามารถอธิบายได้เช่นกัน

ขณะที่เธอหมุนตัวอย่างมีชีวิตชีวา จังหวะเพลงกลับเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน ทำให้ฟางหลงเฟิงต้องสูญเสียการทรงตัวและล้มลงไปในห้วงอากาศ ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ระหว่างที่ร่างล่องลอยและกำลังจะตกลงสู่พื้น เขาที่นั่งอยู่ในที่นั่นรีบลุกขึ้นและกระโจนเข้ามาประคองเธอไว้ได้ทันท่วงที

“ระวัง!”

เสียงของเขาดังขึ้นในหูของเธอ ในขณะที่มือของเขายังคงประคองเธอไว้แน่น ความรู้สึกอบอุ่นและการถูกปกป้องทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นจนผิดจังหวะ แม้จะมีความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่ในใจกลับตอบไม่ได้ว่ามันควรจะเป็นความรู้สึกแบบไหน

“ขอบพระทัยเพคะ” เธอกล่าวขอบคุณเขา ทั้งคู่จ้องมองหน้ากัน แววตาของเธอระริกไหว ตรงกันข้ามกับอีกคนที่หน้าบึ้งตึงแน่นิ่ง แววตาที่ส่งมายากจะคาดเดาได้

“ข้าเลือกนาง ….” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น

…. ฮือ … เสียงผู้คนต่างเซ็งแซ่ และก็มีการวิจารณ์จากสาวงามหลายแคว้น

“นางดูไม่มีคุณสมบัติเอาเสียเลย ท่านดูสิร้องรำก็ยังได้เท่านี้ เครื่องดนตรีก็เล่นไม่เป็น ยิงหอกหน้าไม้ จับคันธนูก็ไม่ได้ แต่ดูนางสิ!”

“ใช่ ถ้ารู้อย่างนี้ ข้าจะไม่เตรียมตัวมาก็ดี สุดท้ายผู้ชายก็เลือกสาวงาม เช๊อะ!!” หญิงสาวผู้มาร่วมการคัดเลือกอีกนางสบถอย่างหัวเสีย

ก่อนที่เสียงของขันทีหว่องจะเอ่ยขึ้นแจ้งสรุปพิธีการในการคัดเลือก

“ฟางหลงเฟิง หรือคุณหนูฟางแห่งแคว้นเฉวียงได้รับคัดเลือกเป็นชายา โปรดรับราชโอการ…แม่นางฟางหลงเฟิงเป็นสตรีเรียบร้อย เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม จริยางามสูงส่ง ถูกแต่งตั้งให้เป็นชายาจวนสกุลหลี่” ฟางหลงเฟิง และทุกคนในลานกว้างต่างคุกเข่าลงพร้อมกัน ก่อนที่มือเรียวเล็กจะยื่นออกมารับเอาสารราชโองการ การแต่งตั้งพระสนมจากฮ่องเต้แห่งต้าชิง

… ทรงเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี … ทุกคนต่างกล่าวออกมาพร้อมกัน

“จบราชโองการ”

เมื่อสาวงามของต่างแคว้นต่างแยกย้ายไปยังที่พักของตนเอง และพรุ่งนี้จากชายาก็จะกลายมาเป็นพระชายา ไหนเลยหลี่อ๋องต้องกลับเข้าไปพำนักยังวังหลวงเพื่อรอแต่งตั้งองค์รัชทายาท และจะมีพิธีคัดเลือกพระสนมอีกรอบ ซึ่งสนมที่ว่านี้เป็นสนมที่ฮ่องเต้มีบัญชาคือหญิงงามจากอีก 4 แค้วน ซึ่งพวกเธอจะต้องถูกแต่งตั้งเพื่อความปรองดองในราชสำนัก จากเจ้าเมืองต่างๆ นี่ก็เป็นเหตุผลทางการเมืองที่หลี่อ๋องย่อมปฏิเสธไม่ได้

“พระชายาพะยะค่ะ …” เสียงของพ่อบ้านสกุลหลี่เอ่ยกับฟางหลงเฟิง

“นี่คือขันทีเจียง และอวี่หนิง องครักษ์สองนายนี้พวกเขาจะคอยปรนนิบัติท่าน” จากนั้นก็มีบริวารรับใช้ราวๆ ยี่สิบกว่าคน ก่อนที่พวกเขาจะนำเธอไปยังที่พักอีกฝั่งของจวน ซึ่งเป็นที่พักของเธอ อยู่ห่างจากฝั่งบูรพาห้องของเขาไม่ไกลนัก

“คุณหนู พรุ่งนี้ท่านจะได้เข้าพิธีมงคลแล้วนะเจ้าคะ ท่านตื่นเต้นหรือไม่เจ้าคะ? ”

สิ้นเสียงเว่ยอิง เธอกลับนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่เขาเข้ามาช่วยเธอ นี่เธอแทบไม่รู้เลยว่าคนในต้าชิงช่างหล่อเหลาอย่างกับเทพบุตรในนิยาย ความสูงราวๆ 190 เซนติเมตรของเขา ไหนจะกล้ามเนื้อแน่นๆ อันทรงพลังของเขาอีก

… นี่เราเป็นบ้าไปรึไง … ก่อนที่เธอจะลอบถอนหายใจหนักๆ

“งานมงคลงั้นหรือ? ”

“ใช่เจ้าค่ะ มีการจัดพิธีมงคลให้ท่าน และก็คัดเลือกสนมอีกสี่แค้วน” เว่ยอิงกล่าว … ตายจริง นี่คนสมัยนี้เขามีเมียเยอะกันนี่นะ แล้วจะมีวิธีป้องกันยังไง!! เธอก็นึกไปถึงขั้นไหนต่อไหนซะแล้ว

“เว่ยอิง เจ้าพอจะรู้จักหลี่อ๋องนี้ไหม? เขาเป็นคนเช่นไร? ”

“คุณหนู ใครเขากล้าเอาเรื่องของราชวงศ์มาพูดกันล่ะเจ้าคะ แต่จะว่าไปที่เว่ยอิงเคยได้ยินมาบ้างคือหลี่อ๋องผู้นี้ ไม่เคยสนใจสตรีนางใดเลยนะเจ้าคะ”

“ใช่ไหม? ข้าก็ว่าแปลกๆ !!”

“แปลกอย่างไรกันล่ะเจ้าคะ? ”

“เจ้าลองคิดดูสิ แม่นางที่ไม่มีทักษะทางด้านคีตดนตรีและการร่ายรำอันห่วยแตกเฉกเช่นข้า เหตุใดท่านอ๋องถึงเลือกข้า เจ้าว่ามันไม่แปลกหรืออย่างไร? ”

“อืม… ก็จริงนะเจ้าคะ แต่ถ้าคุณหนูถูกเลือกก็คงไม่แปลกหรอกเจ้าค่ะ เพราะคุณหนูของข้าทั้งสวย ทั้งงดงาม และก็….”

“พอๆ พอเลย นี่คนสมัยนี้เขาช่างขี้ประจบเอาใจเก่งเหมือนกันหรอกหรือนี่!”

“ท่านว่ากระไรนะเจ้าคะ? ”

“ปะ ปล่าว คือ!! …. ว่าแต่…!! ห้องน้ำ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ… คือข้าหมายถึง… ข้าอยากเข้าห้องน้ำ!”

“ห้องน้ำ? เอ่อ?? ” มันคืออะไรนะเว่ยอิงคิด

“ห้องที่เขาดเอาไว้ปลดปล่อย …” ก่อนที่เธอจะชี้นิ้วจิ้มๆ ลงมาตรงนั้นของตนเอง

“อ๋อห้องสุขากับห้องอาบน้ำนั่นหรือเจ้าคะ? ”

“ใช่ๆ ข้าหมายถึงแบบนั้นแหละ”

“งั้นข้าไปถามพ่อบ้านหลี่สักครู่นะเจ้าคะ เพราะข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ก่อนที่พวกนางกำนัลและข้าบริพารจะเดินถือพวกน้ำ ผ้าเปียก ผ้าแห้ง และกระโถนเดินตามเข้ามา

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านต้องไปตรงมุมนู้นจากฝั่งตัวห้องนะเจ้าคะ ตรงนั้นคุณหนูทำกิจได้” ซึ่งมันก็เป็นโซนห้องแยกอยู่

“อ่ะ …. เอ่อ … แล้วคนพวกนี้ล่ะ? ”

“พวกนางจะคอยรับใช้ท่านจากทางด้านนอก ส่วนข้าจะเข้าไปด้านในกับคุณหนูเองเจ้าค่ะ”

“ห๊ะ!! จะ จะ เจ้าว่ายังไงนะ!!? ”

“ข้าบอกว่า ปกติข้าต้องคอยรับใช้คุณหนูอยู่ด้านในด้วยเจ้าค่ะ อย่าบอกนะเจ้าคะ ว่าคุณหนูก็ลืมเรื่องพวกนี้ไปจนหมดสิ้น? ”

“เอ่อ…. งั้นต่อไป เจ้าไม่ต้องคอยรับใช้ข้าด้านในแล้ว”

“คุณหนู!!”

เว่ยอิงตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หรือจะเป็นเพราะว่าคุณหนูของเราสูญเสียความทรงจำกันแน่นะ เธอฟื้นมาครั้งนี้ก็ไม่เหมือนเดิม ทั้งกริยา วาจา คำพูด ไหนจะพฤติกรรมแปลกๆ เหล่านี้อีก … ข้าจะช่วยให้ท่านรีบกลับมาจำความให้ได้นะเจ้าคะคุณหนู …

ฟางฟางได้เข้าไปทำธุระอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินออกมาด้วยความไม่คุ้นชิน ก็ด้านนอกมีคนรับใช้ตั้งมากมาย นี่เธอจะหลับนานเกินไปแล้วนะ เมื่อไหร่จะตื่นจากฝันบ้าๆ นี้สักที …

“เสร็จแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู ท่านอยากอาบน้ำไหมเจ้าคะ พอดีพ่อบ้านหลี่แจ้งว่ามีสระน้ำจากด้านหลังของจวน ตรงนี้ใช้ได้เฉพาะนายของบ้านเจ้าค่ะ นอกจากท่านหลี่อ๋องแล้ว ก็ไม่มีใครใช้มันได้เจ้าค่ะ ยกเว้นแต่!!”

“ยกเว้นแต่อะไร? ” เธอถาม

“ยกเว้นแต่คุณหนูไงล่ะเจ้าคะ”

“ก็ดีนะ ข้าเหนียวตัวจะแย่ …” ก็เอาสิ ขนาดฝันว่าได้เข้าห้องน้ำยังฝันมาแล้วเลย นี่จะฝันว่าได้อาบน้ำต่อ มันจะเป็นไรไป

“ไปสิ เดินนำข้าไปได้เลย”

“ขอรับ” พ่อบ้านหลี่ที่ได้รับมอบหมายให้มาดูแลเธอเป็นคนพาเดินนำหน้าไป

ในบริเวณของจวนสกุลหลี่ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ละลานตาและดอกไม้นานาพันธุ์หลากสีสันหลายชนิด มีสระน้ำที่งดงามตั้งอยู่ตรงด้านหลังของทิศบูรพา ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของสวน การออกแบบสระน้ำนี้สะท้อนถึงความปราณีตและศิลปะของยุคโบราณ รอบๆ สระน้ำถูกตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาวและน้ำเงิน ที่ช่วยให้สระน้ำดูโดดเด่นขึ้น

น้ำในสระมีสีฟ้าใสบริสุทธิ์ สะท้อนกับแสงแดดทำให้เกิดประกายระยิบระยับ ราวกับว่าเป็นกระจกที่เก็บความงามของธรรมชาติไว้ สระน้ำมีขอบที่โค้งมน รายล้อมไปด้วยดอกบัวที่กำลังผลิบาน ส่งกลิ่นหอมหวานกระจายไปทั่วอาณาบริเวณ เสริมสร้างความสงบและบรรยากาศที่เงียบสงบให้กับสถานที่แห่งนี้

เมื่อฟางหลงเฟิงเดินไปถึงขอบสระ เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นของน้ำที่เตรียมพร้อมรอเธออยู่ เธอถอดรองเท้าสีผีออกและย่อตัวลง น้ำกระเซ็นขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นในขณะที่น้ำสัมผัสกับผิวกายของเธอ

บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยเสียงนกร้องและเสียงน้ำไหล ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ราวกับต้องมนต์สะกดให้อยู่ในภวังค์ไปเนิ่นนาน

น้ำใสๆ ในสระไม่เพียงแต่เป็นสิ่งที่ใช้ในการอาบ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของการชำระล้างทั้งกายและใจ ทำให้เธอต่างรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกแห่งความสงบ ที่เธอสามารถได้พักผ่อนและรีเซ็ตชีวิตได้อย่างเต็มที่

แต่เธอหารู้ไม่… ว่ามีใครอีกคนที่จาบจ้องแอบมองการกระทำของเธออยู่ ….

“ถ้าหากว่าข้า จะกดเจ้าลงน้ำแล้วแสร้งว่าเป็นอุบัติเหตุ ข้าก็อยากจะรู้นักว่าราชสำนักจะสั่นคลอนเยี่ยงไร” ไม่คิดเปล่า เขากลับกระโดดลงสระอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะดึงรั้งเท้าสวยให้จมลงก้นสระ

… ถ้าหากนางตายตอนนี้ คงจะเป็นการจงใจจนเกินไป

“ชะ … ช่วย… ด้วย …” ตุ๋ม!!!

… เฮือก…!! ชะ ช่วย …

ร่างเล็กกำลังจะจมสู่ก้นบึง แต่แล้วมือหนาของเขาก็จ้วงตวัดเอาตัวเธอขึ้นมา

… ถ้าเจ้าตายตอนนี้ มันก็คงจะง่ายเกินไป …