บทที่ 6 ออกงาน

“วันเวลาเปลี่ยนแต่เหตุใดนางถึงยังกระทําการโง่งมไม่เคยเปลี่ยน” แต่ยังไม่ทันไรก็มีกลุ่มลึกลับกลุ่มหนึ่งมาคุกเข่าต่อหน้าชายผู้นั้น

“ขออภัยนายท่าน เป็นเพราะพวกเราประมาทเกินไปทําให้นายท่านต้องได้รับบาดเจ็บเช่นนี้”

“เป็นเช่นไร” ชายที่บาดเจ็บเอ่ยถามคนที่เพิ่งมาถึง “พวกข้าจับตัวไม่ทัน พวกนั้นชิงกินยาพิษไปเสียก่อนขอรับ” พวกเขากล้าพูดได้เลยว่าพวกนั้นเป็นนักฆ่าฝีมือดี เพราะชิงฆ่าตัวตายไปเสียก่อน แต่ไม่ทันที่จะได้พูดจบกลุ่มคนเหล่านั้นต้องพากันตกใจ เพราะคนที่พวกเขาเรียกว่านายท่านกําลังกระอักเลือดออกมา

“นายท่านโดนพิษ!”

“รีบพานายท่านกลับไปเดี๋ยวนี้!”

คนกลุ่มนั้นรีบพากันประคองตัวนายท่านเพื่อไปรักษาตัวอย่างเร่งด่วน เพราะนายท่านของพวกเขานั้นโดนพิษ ที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าพิษที่โดนนั้นอันตรายมากน้อยเพียงใด แต่สิ่งที่สําคัญที่สุดคือยาถอนพิษนั้นจะมีหรือไม่ เพราะหากเป็นพิษร้ายคงยากที่จะแก้ จากนั้นทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง แต่ใครจะไปรู้ว่าเซียวเหม่ยอิงนั้นได้ช่วยชีวิตคนที่จะเปลี่ยนชะตากรรมชีวิตของนางไว้เรียบร้อยแล้ว

ตั้งแต่ที่เซียวเหม่ยอิงกลับมาจากวัดก็เป็นเวลากว่าหนึ่งอาทิตย์แล้วหลี่ซื่อหมินก็ไม่มาหานางอย่างเช่นเคย เซียวเหม่ยอิงเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะการหมั้นหมายของพวกเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเพราะผู้ใหญ่จัดการเองทั้งสองฝ่าย

“ช่วงนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องของคุณหนูใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ” ลี่จินเอ่ยขึ้นขณะที่กําลังรินชาให้คุณหนูของตัวเอง

“คนในตลาดพูดกันว่าคุณชายหลี่ชื่นชอบคุณหนูเล็ก พวกเขาเห็นทั้งสองคนหยอกล้อกันดูท่าทางสนิทสนม ตอนที่ไปเดินซื้อของในตลาด”

“ใคร ๆ ก็เอ็นดูน้องสาวข้าอยู่แล้ว นางช่างพูดช่างเจรจา”

"แต่ว่า...คุณชายหลี่เป็นคู่หมั้นคู่หมายกับคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ"

“ช่างเถิดลี่จิน ผู้คนย่อมชื่นชอบข่าวลือกันอยู่แล้ว เจ้าเอาเครื่องประดับที่พ่อค้าส่งมาวันนั้นนํามาให้ข้าดูดีกว่า ข้าจะได้เลือกใส่ ไปงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้"

ลี่จินพยักหน้ารับคําสั่ง จากนั้นก็ปลีกตัวไปหยิบเครื่องประดับที่ เพิ่งได้มาให้เซียวเหม่ยอิงเลือกใส่ในงานเลี้ยงพรุ่งนี้

ขณะที่เซียวเหม่ยอิงกําลังเลือกเครื่องประดับ ใจก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น หลังจากผ่านคืนนั้นมา ตอนเช้าเซียวเหม่ยอิงก็ได้เดินกลับไปในจุดเดิม ก็พบกับรอยเลือดแห้งกรังบนใบไม้แต่ไม่พบตัวคนบาดเจ็บหรือศพอยู่บริเวณนั้น แสดงว่าคงไม่เป็นอะไรมากนางก็พอจะเบาใจได้ว่าอย่างน้อยคนที่ได้รับบาดเจ็บนั้นไม่ถึงขั้นเสียชีวิต

เช้าวันใหม่ จวนตระกูลเซียว

ตอนนี้ทั้งสามคนกําลังนั่งรอใครบางคนที่กําลังแต่งตัวอยู่ด้วยท่าทีสงบ ไม่กี่อึดใจก็ปรากฏสตรีที่มาในชุดสีชมพูอ่อนทําให้คนที่ใส่ดูบริสุทธิ์และอ่อนโยนมากขึ้นกว่าเดิม

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงไพเราะราวดนตรีเอ่ยทักคนที่นั่งจิบชารอตน

“หงเอ๋อร์ของแม่ วันนี้เจ้างดงามมากจริง ๆ” ฟางเหนียงชมบุตรสาวคนเล็กของตัวเองที่เพิ่งมาถึงด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ไม่ต่างจากคนที่ถูกชมที่ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“วันนี้ท่านแม่เองก็งดงามมากเจ้าค่ะ”

ทั้งสองคนแม่ลูกปิดปากหัวเราะกันอย่างชอบใจ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นพี่สาวของตนเองที่นั่งจิบชาอยู่เงียบ ๆ

“เอ๊ะ! พี่ใหญ่ ท่านใส่เครื่องประดับหรูหราเกินไปหรือไม่เจ้าคะ พวกเราไปแค่งานเลี้ยงฉลองชนะศึกเอง เหตุใดท่านถึงได้สวมเครื่องประดับหรูหราถึงเพียงนี้” คิ้วงามของเซียวลี่หงขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยกับการ แต่งการของพี่สาวตัวเอง ทว่าเซียวเหม่ยอิงยกยิ้มมุมปากเท่านั้นไม่ได้คําถามของน้องสาวตนเองแต่อย่างใด

“ไปกันเถิดประเดี๋ยวจะไปงานเลี้ยงสาย” เซียวฟูซินลุกขึ้นยืนแล้ว เดินนําหน้าทุกคนไป ทําให้คนอื่น ๆ ต้องเดินตามหลังประมุขของตระกูลไป อย่างเลี่ยงไม่ได้