บทที่ 5 ข้อตกลง (nc)

แอ้ด....!

ทันทีที่ประตูถูกปิด ร่างที่ซ่อนอยู่หลังบานประตูก็พุ่งออกมารวบร่างของหรูเฉินเอาไว้ ริมฝีปากของขุนพลหนุ่มถูกแนบลงมาโดยไม่ทันเตรียมเนื้อเตรียมตัว ร่างสูงโปร่งของเจ้าของห้องดันเอาหรูเฉินไปชิดผนังและจูบอย่างรุกเร้า

คนถูกจู่โจมตกตะลึง จูบแรกของเขาถูกอีกฝ่ายปล้นเอาไปดื้อๆ โดยไม่บอกกล่าว สองมือของหรูเฉินยกขึ้นด้านหลังอู๋ชวินหมายจะทุบแรงๆ ทว่าหมอหนุ่มเจ้าเล่ห์กลับเปลี่ยนเป็นจูบอ่อนหวานและเรียกร้อง ทำเอาหรูเฉินเปลี่ยนท่าเป็นลูบไล้แผ่นหลังของอีกฝ่ายเบาๆ

อู๋ชวินจูบเลยไปถึงใบหู ดูดเม้มปลายติ่ง แล้วค่อยๆ ไล่ลงไปตามแนวลำคอ มือเรียวใหญ่ดึงคอเสื้ออีกฝ่ายออกเบาๆ

“โอ๊ะ!”

ท่านหมอรูปงามก้มลงประทับรอยแดงที่ใต้ไหปลาร้าของหรูเฉิน ก่อนจะเอียงหน้าขึ้นจูบเม้มลำคอ พร้อมกระซิบกระเส่า

“เสี่ยวเฉิน ไปที่เตียงกันเถอะ”

หรูเฉินวาบหวิวไปทั่วร่าง เขาได้แต่พยักหน้าเบาๆ ปล่อยให้สองขาของตนถูกรั้งขึ้นไปหนีบเอวของอีกฝ่าย สองแขนของขุนพลหนุ่มกอดคอหมอเจ้าเล่ห์เอาไว้แน่น ริมฝีปากทั้งสองบดขยี้กันอย่างเร่าร้อน

กระทั่งแผ่นหลังของคนผิวคร้ามแดดสัมผัสกับฟูกนอน ร่างของอู๋ชวินคร่อมอยู่ด้านบน คนรูปงามหยัดกายขึ้นถอดเสื้อตัวบนออกจนหมด ก่อนจะก้มลงใช้ทั้งมือและปากปลดเปลื้องอาภรณ์ของหรูเฉิน

ริมฝีปากอุ่นร้อนของอู๋ชวินแตะแนบไปตามซอกคอและแผ่นอก

“อู๋ชวิน ข้า...อื้อ...”

หรูเฉินร้อนวูบๆ กับสัมผัสของท่านหมอ สองมือของเขาบีบแน่นที่บ่าของอีกฝ่าย ยิ่งตอนที่ปลายลิ้นของอู๋ชวินสัมผัสกับติ่งน้อยบนหน้าอก หรูเฉินเผลอครวญออกมาเบาๆ

ขุนพลหนุ่มไม่เคยคิดมาก่อนตนเองจะส่งเสียงเช่นนี้ มันช่างน่าอายยิ่งนัก

“บีบข้าเบาๆ หน่อย เสี่ยวเฉิน แรงเจ้ามิใช่น้อย” ใบหน้าที่แนบอยู่หน้าท้องแข็งแกร่งของหรูเฉิน เงยขึ้นบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ก็ท่านทำให้ข้า....”

“เจ้าอย่าเกร็งสิ ผ่อนคลายหน่อย เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าเอง”

เมื่ออู๋ชวินแนบหน้าลงไปอีกครั้ง ขุนพลหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นครางเบาๆ คราวนี้เขาเปิดใจรับการรุกเร้าไปทั่วร่างของอู๋ชวิน มือสองข้างลูบไล้ต้นคอและบ่าของท่านหมอหนุ่มไปมา

หรูเฉินไม่คิดว่าตนเองจะถูกคนผู้หนึ่งกระทำคล้ายกับท่าทางที่เคยดูในตำราหลงหยาง ยามนี้เขาถูกหมอเชลยที่จับตัวมา ลูบไล้เนื้อตัวและใช้ริมฝีปากสัมผัสไปทุกอณูผิว

แต่แล้วกล่องดวงใจของเขาก็ตกอยู่ในกำมือของอู๋ชวิน และนับจากนั้น หรูเฉินก็รู้สึกคล้ายตนเองกำลังอยู่ในเรือเล็กที่โคลงเคลงกลางคลื่นลม ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาด้วยเสียงต่ำๆ แอ่นร่างขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายกลืนกินตนเอง

“หมอ....อู๋....” หรูเฉินรู้สึกว่าเสียงตนเองสั่นเครือคล้ายคนจะร้องไห้ ท่อนล่างวูบวาบ ความอัดอั้นที่เก็บสะสมมานานกำลังจะถูกระบายออกมา

ในหัวของขุนพลหนุ่มปรากฏภาพที่ตนกอดอู๋ชวินเอาไว้บนหลังม้า ยามนั้นการเสียดสีร่างกายกับอีกฝ่ายทำให้เขาทรมานยิ่งนักในระยะแรก แต่เมื่อควบม้าไปอีกระยะหนึ่ง เขาไม่อาจข่มความปรารถนาที่พลุ่งพล่านในร่างกาย ปลดปล่อยบางสิ่งออกมา

ใบหน้าของอู๋ชวินผงกอยู่สองสามครั้งก็เงยขึ้น เขาแลบลิ้นเลียคราบน้ำที่เปรอะริมฝีปากแล้วยืดร่างมาประกบริมฝีปากกับคนที่นอนหน้าแดง ตาหรี่ปรือ มือของหรูเฉินถูกดึงไปกอบกุมท่อนกายของท่านหมอหนุ่ม ขุนพลหนุ่มรู้สึกถึงความใหญ่โตที่ต่างจากตนเองพอสมควร

“เจ้าต้องชอบมันแน่ ไม่กลัวนะเสี่ยวเฉิน” น้ำเสียงปลอบโยนและการบดเบียดร่างกายของอู๋ชวินทำให้หรูเฉินเคลิบเคลิ้ม

ในโพรงปากของหรูเฉินถูกลุกล้ำและเกี่ยวกระหวัดลิ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ขุนพลหนุ่มรู้สึกเหมือนตนเองตกอยู่ภายในการควบคุมของอู๋ชวินอย่างไร้หนทางขัดขืน หรือจะว่าไปเป็นเขาเองต่างหากที่ตื่นเต้นและเต็มใจให้อีกฝ่ายข่มเหง

“ดีๆ แบบนี้ล่ะ เจ้าทำถูกแล้ว อา...ดี...เสี่ยวเฉิน...ดี”

มือเรียวใหญ่ของอู๋ชวินลูบศีรษะและใบหูของหรูเฉินวนเวียนไปมา อีกมือประสานนิ้วกับขุนพลหนุ่มเอาไว้แน่น

หรูเฉินไม่รู้ว่าตนเองถูกคว่ำร่างลงแนบที่นอนได้อย่างไร แต่เขาเผลอร้องว่าเจ็บออกมาก็ตอนที่อู๋ชวินในนิ้วรุกเข้าในกาย

“ข้ามีขี้ผึ้งอย่างดี เจ้าจะเจ็บแค่ทีแรกเท่านั้น อดทนหน่อยนะ”

ความรู้สึกที่ปนเปกันระหว่างความเจ็บกับความเสียวทำให้หรูเฉินอดทนตามคำปลอบโยนของคนเจ้าเล่ห์ เขาเผลอผรุสวาทออกไปหลายประโยค แต่คนที่แนบกายอยู่ข้างหลังก็เอาแต่หัวเราะเบาๆ

“อือ...อึกๆ...เจ้าอดทนนะ เดี๋ยวดีเอง”

“หมอเลว! เจ้าหลอกข้าหรือไม่? เหตุใดข้า...ข้าเจ็บนัก?”

อู๋ชวินโน้มร่างมากระซิบบอกให้หรูเฉินทำสิ่งที่จะช่วยให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วย ขุนพลหนุ่มกัดกรามกรอกก่อนจะก้มหน้าลง ยื่นมือไปปลอบโยนกล่องดวงใจของตนเพื่อให้ทนต่อความเจ็บปวดที่เบื้องหลัง

“ดีขึ้นหรือยัง?”

เตียงใหญ่ส่งเสียงออดแอด ทำให้คำถามนั้นแผ่วคล้ายเสียงกระซิบ หรูเฉินเริ่มคลายความคับแน่น กลายเป็นความรู้สึกที่อยากจะให้สภาพที่กำลังเผชิญอยู่ยาวนานต่อไปอีก

“อืม...ดี...ขึ้น...” ใบหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยวเหยเก

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะ...” อู๋ชวินขยับร่างเร็วขึ้นจนหรูเฉินเผลอร้องออกมา

ท่านหมอหนุ่มรูปงามใช้สองมือกุมเอวของหรูเฉินเอาไว้แน่น เขาไม่คิดเลยว่าขุนพลหนุ่มจะมีร่างกายแน่นคับไปทุกสัดส่วน ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งถูกใจ

“บะ...เบาๆ...หน่อยสิ เจ้าหมอบ้า!”

“ได้! ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็หันหน้ามาหาข้า”

หรูเฉินถูกจับพลิกกายหงายขึ้น คราวนี้ข้าสองข้างของเขาชี้ฟ้า ร่างกายของเขาถูกชำแรกแทรกเข้าจนมิด ขุนพลหนุ่มได้แต่ร้องอึกๆ ใบหน้างดงามของหมออู๋โน้มเข้าไปจูบอย่างดูดดื่ม ก่อนจะเริ่มการชักเย่อครั้งใหม่

“มองหน้าเจ้าเช่นนี้ดีกว่าเมื่อครู่อีก” หมอเจ้าเล่ห์ทั้งพูดทั้งขยับเอวเร่งเร้า

หรูเฉินมองใบหน้างดงามและร่างกายที่สมส่วนของอู๋ชวินด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและเร่าร้อน เขาไม่คิดมาก่อนว่าการร่วมรักกับคนรูปงามจะทำให้ตนเองรู้สึกคล้ายกับล่องลอยอยู่โลกของความฝัน

ความชุ่มชื้นราดรดลงบนนิ้วไหลลามลงไปที่หน้าท้อง หรูเฉินครางกระเส่า สักพักใหญ่ๆ เสียงเตียงที่ขยับเคลื่อนไปมายาวนานก็ยุติ พร้อมกับความอุ่นชื้นถูกฉีดลงบนหน้าท้องของหรูเฉิน

ใบหน้าของขุนพลหนุ่มถูกสองมือเรียวใหญ่กอบกุมและมอบจุมพิตอ่อนโยนให้เนิ่นนาน

“ข้าว่าเราสองคนเข้ากันได้ดียิ่งนัก”

“อืม..แต่ข้าว่าท่านควรขยับออกจากตัวข้าได้แล้ว”

“ได้อย่างไรกัน? เจ้าดูสิ ร่างกายของข้า มันต้องการเจ้าอีกแล้ว” หมอเจ้าเล่ห์ที่เบียดสะโพกเข้ากับต้นขาของหรูเฉินทำเสียงต่ำๆ

หรูเฉินรู้สึกถึงความแข็งขันของอีกฝ่าย

“นี่ท่านยังจะ...”

“ข้ากับเจ้าตกลงกันว่าร่วมรักทุกวัน แต่ข้าลืมบอกไปว่าจะวันละกี่ครั้งก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของข้า”

อู๋ชวินหันไปคว้าเอาผ้าที่เตรียมไว้ปลายเตียงมาเช็ดคราบคาวบนตัวคู่สัญญาก่อนจะจับอีกฝ่ายคว่ำหน้าโก้งโค้งแล้วเริ่มต้นอีกครั้ง

หรูเฉินพูดไม่ออก เขาถูกเหยื่อที่ตนลักพาตัวมาลูบคลำและจูบเร้าจนไม่อาจปฏิเสธ แค่อู๋ชวินเริ่มเล้าโลม ขุนพลหนุ่มก็อ่อนระทวย

“เจ้าเองก็ชอบข้า อยากให้ข้าอยู่ในตัวเจ้านานๆ ใช่หรือไม่?”

“แต่ข้า...ข้ายังเจ็บอยู่เลยนะ”

“ข้าเป็นหมอ เดี๋ยวข้าหายาชั้นดีให้เจ้าดื่มเอง รับรองวันเดียวเจ้าก็ลืมความเจ็บนี้ไปหมดแล้ว วันหน้าเจ้าจะเรียกร้องให้ข้าทำเช่นนี้บ่อยๆ เอง เชื่อข้าเถอะ”

**********************