ตอนที่ห้า ตอบโต้ 2

ตอนที่ห้า

ตอบโต้

ทหารหลายคนได้รับคำสั่งให้เข้าไปตรวจค้นในห้องของนางกำนัลน้อย ไม่นานพวกเขาก็จับกบหอบหิ้วออกมาได้หลายตัว

“ไม่พบสิ่งใดนอกจากเจ้านี่ขอรับ”

หัวหน้าองครักษ์หยิบกบตัวหนึ่งขึ้นมาส่องดูแล้วโยนทิ้งไปอย่างโมโห

“พวกเจ้าเอะอะโวยวายด้วยเรื่องของกบเนี่ยนะ ช่างไร้สาระนัก”

“แต่...พวกเรา...พวกเราไม่ทราบนี่เจ้าคะว่าคือกบ พวกเราเห็นสัตว์ประหลาดผลุบๆโผล่อยู่บนเตียงย่อมต้องตกใจมาก”

“ใช่เจ้าค่ะ พวกมันกระโดดไปมาอย่างน่ากลัว”

“ต้องมีผู้กลั่นแกล้งพวกเราแน่เจ้าค่ะ”

“ใช่ ใช่ ใช่” หลายเสียงต่างแย่งชิงกันแก้ตัวจนหัวหน้าองครักษ์หน้าบิดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจ

“หยุดดดดดดด พวกเจ้าถือว่าเป็นนางกำนัลแล้วจะสร้างเรื่องวุ่นวายอย่างไรก็ได้หรือ ยามนี้องค์ชายกำลังคร่ำเคร่งกับเอกสารที่เพิ่งได้รับมอบหมายมา หากพวกเจ้ายังสร้างเรื่องยุ่งยากอีกอย่าหาว่าข้าไร้ปรานี” หัวหน้าองครักษ์ข่มขู่อย่างดุดันก่อนจะหันหลังกระทืบเท้าออกไป

หัวหน้านางกำนัลหวั่นเจียวเดินเข้ามามองกบบนพื้นด้วยสายตาไม่บ่งบอกว่าคิดอย่างไรขณะออกคำสั่ง

“พวกเจ้ากลับเข้าห้องไปได้แล้ว ส่วนกบพวกนี้ก็ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ เดี๋ยวพวกมันก็หาทางกระโดดกลับไปได้เอง”

“แต่เตียงของพวกเราล้วนสกปรกจากการเหยียบย่ำของสัตว์น่ารังเกียจพวกนี้ ให้ชิงชิงเข้าไปทำความสะอาดให้พวกเราก่อนสิเจ้าคะ” นางกำนัลน้อยนางหนึ่งโวยวาย

“ชิงชิงนอนป่วยไข้อยู่ พวกเจ้าทำกันเองก็แล้วกัน” หวั่นเจียวตอบเสียงเข้ม

“นางแสร้งป่วยต่างหาก มีนางเพียงผู้เดียวที่อยู่ในเรือน ข้าคิดว่านางนั่นแหละคือผู้ที่นำกบมากลั่นแกล้งพวกเรา” นางกำนัลน้อยอีกผู้หนึ่งชี้มือมาทางชิงชิงซึ่งยืนหน้าซีดขาวคล้ายจะล้มพับไปได้ทุกเมื่อ

“จะกล่าวหาผู้ใดก็ควรมีหลักฐาน จะมากล่าวลอยๆเช่นนี้ระวังจะโดนลงโทษ เจ้ามองดูนางให้ชัดๆ หน้าซีดถึงเพียงนั้น ยืนยังแทบไม่อยู่ จะมีเรี่ยวแรงใดมาจับกบเหล่านี้ไปใส่ในห้องของพวกเจ้า” หวั่นเจียวตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“ไยพี่เจียวต้องเข้าข้างนางด้วย”

“แล้วไยนางต้องกลั่นแกล้งพวกเจ้าด้วยเล่า”

เมื่อเจอคำถามย้อนกลับ นางกำนัลน้อยหลายคนจึงอึกอักด้วยไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าพวกนางกลั่นแกล้งชิงชิงก่อน อีกทั้งพวกนางยังไม่คิดว่าสาวน้อยชิงชิงจะรู้ตัวแล้ว

“เอาล่ะ แยกย้ายไปได้แล้ว อย่าให้ท่านหัวหน้าจงต้องกลับมาจับพวกเจ้าไปสั่งสอนเลย” หวั่นเจียวเอ่ยถึงหัวหน้าองครักษ์เพื่อข่มขู่เหล่าสาวน้อยซึ่งได้ผลเมื่อพวกนางต่างแตกฮือราวผึ้งแตกรัง

ชิงชิงมองสบตาหัวหน้าหวั่นเจียวอย่างขอบคุณก่อนจะแสร้งเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงกลับไปนอนในห้องของตัวเอง

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้อื่น สาวน้อยจึงหัวเราะออกมาเบาๆอย่างสาแก่ใจ นางเพียงใช้การแต่งหน้าให้ซีดขาว ใช้สีคล้ำๆทาแขนขาให้ดูคล้ายบอบช้ำจนน่าสงสาร แค่นี้ก็สร้างให้ผู้คนเชื่อว่านางป่วยไข้แทบตายแล้ว

แต่แค่นี้ยังไม่เพียงพอแน่ อีกไม่กี่วัน เหล่าสาวน้อยพวกนั้นก็คงหาเรื่องมาแกล้งนางอีก ต้องตัดกำลังพวกนางเสียก่อน

คืนนั้นขณะทุกคนกำลังนอนหลับอย่างเคลิบเคลิ้ม ชิงชิงซึ่งแต่งหน้าแต่งตาโดยใช้เทคนิคประจำตัวและข้าวของที่แอบค้นมาได้จากห้องของเหล่านางกำนัลจนมองดูไกลๆคล้ายผีสาวน่ากลัว

นางคลุมตัวด้วยผ้าขาวแล้วแอบย่องออกจากห้องอย่างเงียบกริบ เมื่อถึงหน้าต่างห้องของหญิงสาวซึ่งเป็นตัวหลักในการกลั่นแกล้งตัวเอง สาวน้อยชิงชิงแสร้งส่งเสียงครางฮือฮือเพื่อเรียกความสนใจ ไม่นานสาวน้อยในห้องก็งัวเงียตื่นขึ้นมา สบโอกาสให้ชิงชิงโผล่ตัวขึ้นจากหน้าต่างอย่างกะทันหัน เมื่อเห็นร่างของผีสาวเต็มตา สาวน้อยในห้องถึงกับกรีดร้องชักกระตุกตาเหลือกลานน้ำลายฟูมปาก

ชิงชิงรีบวิ่งลัดเลาะกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วลบหน้าตานำข้าวของไปซ่อนให้มิดชิด ก่อนจะทำทีเพิ่งตื่นและออกไปรวมตัวกับเหล่านางกำนัลน้อยนางอื่น

หัวหน้าหวั่นเจียวเข้าไปตรวจสอบดูแลสาวน้อยซึ่งชักตาตั้งแล้วตัดสินใจตามหมอหลวงเข้ามาดูแล

“พวกเจ้าแยกย้ายกันไปนอนก่อน อย่าได้เกะกะวุ่นวาย” เสียงขับไล่อย่างยุ่งยากใจดังออกมาจากหัวหน้านางกำนัล

สาวน้อยชิงชิงเดินยิ้มกริ่มกลับไปนอนอย่างกระหยิ่มใจ

เพียงเท่านี้ ก็ไม่มีตัวการหลักในการกลั่นแกล้งแล้ว