ตอนที่หก เหล่าตัวประกอบ

ตอนที่หก

เหล่าตัวประกอบ

แต่เรื่องราวไม่ได้ง่ายเพียงนั้น นางกำนัลน้อยหลายคนแม้ไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของชิงชิงหรือไม่ แต่ด้วยสาวน้อยเป็นเพียงผู้เดียวที่กลั่นแกล้งได้ พวกนางจึงนำความโกรธมาลงที่ชิงชิง

การแสร้งเทน้ำจนที่นอนเปียกแฉะ หรือการขัดขาเพื่อให้ล้มยามฝึกเดินเหินเกิดขึ้นแทบทุกวันจนชิงชิงเบื่อหน่าย

แม้สาวน้อยจะมีโอกาสฝึกฝนเป็นนางกำนัลน้อยอย่างเต็มที่ภายใต้ความเอื้อเอ็นดูของหัวหน้าหวั่นเจียวซึ่งสงสารและเห็นใจด้วยไม่คิดว่าชิงชิงจะต่อกรกับหญิงสาวนางอื่นได้

ยิ่งนานวันเข้าชิงชิงก็ยิ่งรู้สึกขัดใจ นางเข้ามาอยู่ที่ตำหนักขององค์ชายสิบเกือบครึ่งเดือนแล้ว แม้แต่เงาของหนุ่มหล่อก็ยังไม่เคยเห็น กระทั่งเจ้าของตำหนักเองนับจากวันที่เขาอนุญาตให้นางอยู่ สาวน้อยก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาร่างของเขาอีกเลย

นางจะทนลำบากอยู่ที่นี่ไปเพื่ออันใด ถ้าไม่ได้เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวความหล่อ

จะจิ้นจะฟินก็คิดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาฝึกฝนความอ่อนช้อยจนแทบจะกลายเป็นหลิวลู่ลมแล้ว

ป่านนี้พระเอกนางเอกคงอุ่นเตียงกันไปหลายรอบ ส่วนนางมานั่งทำอันใดอยู่ตรงนี้

ด้วยไม่รู้ว่าต้องติดอยู่ที่นี่อีกนานเพียงใด ชินานางหรือชิงชิงจึงพยายามตามหาคนที่หลุดเข้ามาในนิยายเรื่องนี้เช่นกัน หรือหาเบาะแสว่านางจะต้องทำอย่างไรจึงจะสามารถกลับไปใช้ชีวิตในโลกเดิมได้

หลังผ่านพ้นการตามหาอย่างมุ่งมั่นแม้จะโดนจำกัดอาณาเขตอยู่เพียงแค่ในวังหลวงเท่านั้น ชิงชิงพบว่ามีหลายคนซึ่งหลุดเข้ามาเป็นตัวประกอบอย่างงงงัน พวกเขาบางคนเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นานแล้วจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้โดยไม่คิดดิ้นรนหลีกหนี คนเหล่านี้ได้แก่ป้าแม่ครัวและคนหาบน้ำในตำหนัก พวกเขาอยู่มานานจนหลงลืมชีวิตในโลกเดิมไปแล้วด้วยซ้ำ

ในขณะที่ทหารเฝ้าประตูวังคนหนึ่งซึ่งชิงชิงบังเอิญเดินสวนในวันหนึ่งแล้วพบว่าเขามีท่าทางลุกลี้ลุกลนผิดปกติ จึงลองพูดคุยถามไถ่จนได้ความว่าเขาหลุดเข้ามาได้ไม่นานนี่เอง เมื่อเขารู้ว่าชิงชิงเองก็หลุดเข้ามาเช่นกันจึงปราดมาจับมือเขย่าอย่างลืมตัวจนสาวน้อยต้องลากไปหลบมุมเจรจาในสวนข้างทาง

“ข้าตื่นมาเป็นทหารเฝ้าประตูวังจึงมีหน้าที่ประจำไม่สามารถหลีกหายไปที่ใดได้ วันเวลาช่างน่าเบื่อหน่ายนัก ข้าพยายามหนีออกไปด้านนอกและตามหาผู้อื่นเพื่อเสาะหาหนทางกลับบ้าน สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการถูกจับและโดนลงโทษอย่างรุนแรงตามกฎทหารทุกครั้ง”

โชคดีจริงที่นางเป็นเพียงแม่ค้าข้างถนน ไม่มีกฎเกณฑ์บังคับให้ลำบากใจ

ชินานางหรือชิงชิงเริ่มคิดอย่างดีใจเมื่อได้รับรู้ถึงความยากลำบากของตัวประกอบคนอื่น

“ข้าเคยพบเจอคนผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในโลกนี้มานานแล้ว เขาบอกว่าตัวประกอบทุกคนสามารถทำสิ่งใดในโลกนี้ได้ตราบที่ไม่เข้าไปเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องหลัก นั่นหมายถึงว่าทุกบทบาทที่กำหนดไว้ยังคงต้องดำเนินต่อไป”

“แล้วไม่มีหนทางออกจากโลกนี้หรือ ผู้ที่ท่านพบอยู่ที่นี่มานานเพียงใดแล้ว” ชิงชิงถามขึ้นอย่างมีความหวัง

“คนผู้นั้นบอกว่าอยู่มาหลายปีแล้ว เขาเคยพยายามฆ่าตัวตายเพื่อให้หลุดพ้นออกไปแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเมื่อตื่นขึ้นก็ยังต้องแสดงบทบาทไปตามเดิมแถมยังมีบาดแผลติดตัวอีก”

“หมายความว่าพวกเราต้องติดอยู่ที่นี่ไปจนตายหรือ”

“คนผู้นั้นคิดเอาไว้เช่นนั้น เขาบอกว่าบางทีหากพวกเราใช้ชีวิตที่นี่จนตายไปตามบทบาทแล้ว ก็อาจจะสามารถกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้ เขาจึงอดทนอยู่เพื่อรอเวลา”

“มิน่าเล่า ป้าแม่ครัวและคนหาบน้ำจึงไม่เดือดเนื้อร้อนใจ” ชิงชิงคิดไปถึงคนที่เคยพูดคุยสอบถาม

“เจ้านับว่าโชคดีมากที่สามารถไปไหนมาไหนได้ตามอำเภอใจด้วยบทบาทได้จบลงแล้วและไม่มีส่วนข้องเกี่ยวกับเนื้อเรื่องอีก ข้านี่สิอย่างไรก็หลีกหนีไม่พ้น คงต้องเป็นทหารเฝ้าประตูไปจนตาย” ทหารผู้นั้นมองสาวน้อยด้วยสายตาอิจฉา

“แต่ท่านก็ได้เห็นตัวละครหลักทุกคนอย่างใกล้ชิด” ชิงชิงอยากจะอิจฉาเขาบ้าง แต่หากให้นางต้องยืนขาแข็งทุกวันเพียงเพื่อได้เห็นหน้าหล่อๆเพียงแว่บเดียว นางก็คงเบื่อหน่ายจนแทบอยากตายเช่นกัน

“วังหลวงกฎเกณฑ์มากนัก ใช่ว่าอยู่ในหน้าที่จะสามารถมองหน้าเหล่าองค์ชายองค์หญิงตรงๆได้ เจ้าอย่าคิดเพ้อฝันไปเลย” ทหารเฝ้าประตูบอกความจริงซึ่งทำลายฝันน้อยๆของชิงชิงลง

เฮ้อ!...เช่นนั้นนางจะอยู่ในวังหลวงต่อไปเพื่อสิ่งใดเล่า

ชิงชิงถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก

เพื่อปากท้องและความเป็นอยู่อันสุขสบาย ถึงอย่างไรสาวน้อยชิงชิงก็ต้องอดทนอยู่ในตำหนักขององค์ชายสิบต่อไป อย่างน้อยก็ยังดีกว่าการต้องไปยืนร้องตะโกนขายถังหูลู่อยู่ข้างถนนโดยมีอาหารเป็นเพียงซาลาเปาหรือแผ่นแป้งปิ้งเท่านั้น

ยิ่งผ่านวันเวลาไปนานเข้า ชิงชิงก็ยิ่งเบื่อหน่ายจนไม่มีกะจิตกะใจจะฝึกฝนสิ่งอื่น แม้ยามนี้นางจะเดินได้อ่อนช้อย มีกิริยาท่าทางนุ่มนวลขึ้นมากแล้ว แต่หัวหน้าหวั่นเจียวยังคงกล่าวว่านางยังต้องฝึกอีกมาก

มิคาดว่าเย็นวันหนึ่งขณะที่นางเดินอย่างเหม่อลอยในสวนข้างตำหนักกลับพบกับองค์ชายสิบเข้าโดยบังเอิญ