ตอนที่ห้า ตอบโต้ 1

ตอนที่ห้า

ตอบโต้

คราแรกชิงชิงเข้าใจว่านี่เป็นเรื่องปกติสำหรับนางกำนัลฝึกหัดจึงสู้อดทนโดยไม่ปริปากบ่น กว่าจะได้รับรู้ว่านางโดนกลั่นแกล้งจากเหล่านางกำนัลฝึกหัดคนอื่นๆก็ต่อเมื่อเผลอนอนหลับในบ่ายวันหนึ่งจนได้ยินสาวน้อยสองนางหัวเราะต่อกระซิกเยาะเย้ยถากถางนางอยู่ที่ระเบียง

“ชิ สมน้ำหน้า ใช้งานให้หนักสมกับความเป็นคนชั้นต่ำนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“ใช่ เป็นแค่แม่ค้าข้างถนน ริอาจจะมาเป็นนางกำนัลในวังหลวง เชอะ คงหวังสูงอยากไต่เต้าปีนเตียงเจ้านายล่ะสิ”

“หน้าตาอย่างนางหน่ะหรือจะมีชายใดสนใจ ให้ใช้แรงงานหนักๆไปนั่นแหละ เอาให้โงหัวไม่ขึ้นทีเดียว”

“แต่พี่เจียวเริ่มไม่ชอบใจแล้วที่พวกเรากลั่นแกล้งนาง คงกลัวว่าพี่หลันจะนำไปฟ้องหวังกงกง”

“กลัวอันใด พี่เจียวหรือจะกล้าต่อว่าพวกเรา ถึงอย่างไรพวกเราก็มีบิดาตำแหน่งสูง มีโอกาสได้คัดเลือกเป็นนางกำนัลชั้นสูงหรือนางกำนัลอุ่นเตียง ภายภาคหน้าไม่แน่อาจได้เป็นถึงอนุในตำหนักใดตำหนักหนึ่ง พี่เจียวหรือพี่หลันซึ่งคงได้แต่ก้มหน้าเป็นนางกำนัลธรรมดาหรือจะกล้าต่อกรกับพวกเรา”

“เช่นนั้นเจ้าจะกลั่นแกล้งชิงชิงนั่นไปถึงเมื่อใดกัน”

“จนกว่านางจะทนไม่ไหวแล้วออกจากวังนี้ไป”

“ดี”

สองเสียงประสานหัวเราะกันอย่างกับนางมารร้ายจนชิงชิงรู้สึกโกรธอยากจะลุกขึ้นไปข่วนหน้าสวยๆแต่ใจดำให้สาแก่ใจ

แต่นางหรือจะกล้าทำเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง ยามนี้นางเป็นเพียงสาวน้อยไร้ทางสู้ จะทำสิ่งใดได้นอกจาก

ใช่แล้ว...นอกจากการตอบโต้โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้อย่างไรเล่า

เมื่อได้รู้ความจริงว่าทุกวันที่ผ่านมาล้วนเป็นการกลั่นแกล้ง ความอดทนพยายามทั้งหลายจึงหมดลง ชินานางหรือชิงชิงเดินกลับไปนอนคิดวิธีตอบโต้เหล่านางกำนัลฝึกหัดเจ้าเล่ห์อย่างคับแค้นใจ

เรื่องการกลั่นแกล้งแบบนี้ใช่ว่าหญิงสาวจะไม่เคยพบเห็น ชินานางทำงานในกองละครมาหลายปีตั้งแต่ยังเป็นช่างแต่งหน้าฝึกหัด เธอเห็นการอิจฉาริษยาของเหล่านางเอก นางร้ายและตัวประกอบมาอย่างโชกโชน แต่ด้วยเป็นเพียงคนนอกจึงได้แต่มองดูอย่างไม่รู้ไม่ชี้โดยไม่ยื่นมือไปข้องเกี่ยว

แต่เมื่อผู้ที่โดนกลั่นแกล้งคือตัวเอง นางจึงต้องลุกขึ้นมางัดวิธีการที่เคยพบเห็นมาหยิบใช้ทีละขั้นตอน

ขั้นแรกสาวน้อยแสร้งป่วยไข้ในเช้าวันรุ่งขึ้นโดยฉกฉวยแป้งทาหน้ามาโป๊ะจนขาวซีดแล้วนอนซมโอดโอยจนหวั่นหลันต้องผละจากงานมาดูแลทันทีที่รู้ข่าว

“เจ้าใช้งานนางหนักเกินไปหรือ เจียวเจียว”

“ข้าหรือจะอยากทำเช่นนั้น แต่พวกสาวน้อยท่าทางไร้เดียงสาด้านนอกนั่นสิ บีบบังคับให้ข้าโยนงานหนักทั้งหมดไปให้นาง” หวั่นเจียวตอบเพื่อนนางกำนัลอย่างจนใจ

“นางตัวเล็กนิดเดียว แม้จะเคยเป็นแม่ค้ามาก่อนแต่น่าจะไม่เคยทำงานใช้แรงหนักถึงเพียงนี้ เจ้าให้นางทำงานเพียงผู้เดียว แล้วยังตีจนขาขาวๆเขียวช้ำไปหมดเช่นนี้ ไม่แปลกหรอกที่นางจะป่วย” หวั่นหลันบ่นพึมพำ

“ข้าจำต้องฝึกฝนนางให้มาก หากเวลาผ่านไปนางยังคงกระโดกกระเดกไม่เรียบร้อย นั่นคงไม่พ้นการโดนตำหนิจากหวังกงกงมิใช่หรือ”

“แต่เจ้าตีนางน้อยลงหน่อยก็ได้นี่”

“นางไม่ได้ป่วยจากการตีของข้าอย่างเดียวสักหน่อย”หวั่นเจียวแก้ตัวเสียงอ่อย

“เอาเถอะ ให้นางพักผ่อนสักหลายวัน ส่วนเหล่าสาวๆด้านนอกนั่น เจ้าคงต้องหาทางปรามบ้าง อย่าให้กลั่นแกล้งจนเป็นอันใดไป หากองค์ชายทราบเข้าคงไม่พอใจสักเท่าใด” หวั่นหลันเพียงเอ่ยขู่เท่านั้น เรื่องของนางกำนัลไร้ความสำคัญคนหนึ่ง มีหรือที่องค์ชายเจ้าของตำหนักจะใส่ใจ

เมื่อสองนางกำนัลพูดคุยจนพอใจจึงชวนกันออกไป ชิงชิงเหลือบตามองจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่ใกล้ สาวน้อยเด้งร่างขึ้นจากที่นอนแล้วลอบออกไปจัดการตามแผนทันที

“กรี๊ด...”

“ว้ายยยยย...”

เย็นนั้นเสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่นบริเวณเรือนหลังจนผู้คนแตกตื่นวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์อย่างอลหม่าน ชิงชิงแสร้งลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วเดินตามออกไปพิงเสามองด้วยความอ่อนระโหย

“เกิดอันใดขึ้น” เสียงดุห้วนตวาดดัง

“มีสัตว์ร้ายบนที่นอนของพวกเราเจ้าคะ” เสียงสั่นเทาตอบอย่างหวาดกลัว

ทหารหลายคนได้รับคำสั่งให้เข้าไปตรวจค้นในห้องของนางกำนัลน้อย ไม่นานพวกเขาก็จับกบหอบหิ้วออกมาได้หลายตัว

“ไม่พบสิ่งใดนอกจากเจ้านี่ขอรับ”