8.สอนให้ฟรีๆ

การทำงานในคฤหาสน์โรสเบลราบรื่นมากกว่าที่อาลีนคิดเอาไว้ เธอค่อนข้างกังวลเพราะว่าที่นี่คือการทำงานที่แรกของเธอในฐานะอาจารย์ผู้สอนหนังสือ เธอเรียนเก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และชอบเรื่องการศึกษาภาษาต่างๆ นั่นทำให้อาลีนเรียนจบก่อนเพื่อนวัยเดียวกัน ในตอนแรกที่สมัครเข้ามาที่นี่ ทุกคนดูแปลกใจที่เธออายุน้อยมากกว่าที่ทุกคนคาดคิด แต่เมื่อเธอส่งใบรับรองจากอคาเด็มมี่เรื่องการจบการศึกษา (ถึงแม้ว่ามันจะเป็นของปลอมที่ท่านแม่ทำขึ้นมาแต่เธอจบจากที่นั่นจริงๆ) ทุกคนก็เลิกกังวลเกี่ยวกับความสามารถของเธอ

คุณชายน้อยดันเต้นั้นน่ารักมากทีเดียว เราอายุห่างกันเกือบสามปี แต่คุณชายดูตัวเล็กมากๆ เมื่อเทียบกับฉัน เขาดูอ่อนโยนและน่ารักราวกับลูกกระรอกตัวน้อย พี่น้องตระกูลโรสเบลนั้นไม่เหมือนกันสักนิดเดียว นายท่านเดเมี่ยนเหมือนกับท่านพ่อ ส่วนคุณชายน้อยดันเต้เหมือนท่านแม่ เป็นส่วนผสมที่ไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่นัก นอกจากใบหน้าที่ไม่เหมือนกันแล้ว นิสัยยังแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยด้วย

ในช่วงเวลากลางวันเธอตั้งหน้าตั้งตาสอนคุณชายน้อยอย่างเต็มที่และด้วยความเฉลียวฉลาดของเขาทำให้เธอไม่ต้องพยายามมาก เขาก็ทำได้ดีอยู่เสมอ

ส่วนช่วงเวลากลางคืน..เธอจะแอบไปที่ห้องทำงานของนายท่าน อาลีนเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องแอบด้วย แต่มันเหมือนกับว่าเรากำลังทำเรื่องที่ผิดกันอยู่เลย

“มาแล้วหรืออาลีน..วันนี้ข้าอยากรู้วิธีการเต้นรำของชนชั้นสูงในเมืองหลวงน่ะ เจ้าช่วยมาเต้นรำกับข้าได้รึเปล่า”

เธอวางหนังสือลงก่อนจะส่งยิ้มให้เขา

“ด้วยความยินดีค่ะนายท่าน แต่ว่าเราไม่มีเพลง..”

เดเมี่ยนหยิบแผ่นเสียงของเขาขึ้นมา ก่อนจะวางมันลงไปบนเครื่องเล่นแผ่นเสียง เขาเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานอย่างหนัก และภาระมากมายที่แบกเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ในทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาเขาจะภาวนาให้ถึงช่วงกลางคืนไวๆ เขาอยากเห็นรอยยิ้มที่ไม่มีพิษมีภัยอะไรของอาลีน เธอตั้งใจสอนเขาเป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่เขาใช้เรื่องการเรียนมาบังหน้าเท่านั้นแต่เธอก็เต็มใจสอนอย่างไม่คิดเรื่องอื่น จนมันทำให้เขาประหลาดใจ

ไม่คิดหลงใหลกันหน่อยเหรอ?

เดเมี่ยน มั่นใจว่าใบหน้าของเขานั้นทำให้สตรีหลงใหลมานักต่อนักแล้ว แต่มันกลับไม่ทำให้สตรีที่เขาต้องการ..มีท่าทีคิดเกินเลยกับเขาเลย

ลูกกวางตัวนี้ดูจะใสซื่อมากกว่าที่คิดเอาไว้ เขาเปิดโอกาสให้เธอหลายรอบแต่เธอก็ไม่คิดเข้าหาเขา ในจักรวรรดินี้จะมีนายจ้างที่ไหนมีความอดทนได้มากเท่าเขาอีกไหมเนี่ย เขาอยู่ในห้องตามลำพังกับเธอสองต่อสองมาหลายเดือน แต่เขาก็ทำใจเคี้ยวเธอลงท้องไม่ได้สักที เพราะว่าในใจของเขาไม่ได้คิดว่าอาลีนเป็นของเล่น..เขาอยากจะเลี้ยงลูกกวางตัวนี้เอาไว้จริงๆ

“การเต้นรำนั้นมีหลายจังหวะค่ะ แน่นอนว่าหากเป็นจังหวะที่นายท่านเปิดเพลงอยู่นั้นนายท่านจะต้องก้าวถอยหลัง..”

เธอจับไหล่เขาก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวเท้าเข้าไปหาเขาเพราะเดเมี่ยนจะต้องถอยหลังไป แต่ทว่าเขากลับไม่ถอยหลัง นั่นจึงทำให้ร่างกายของเรามันแนบชิดจนริมฝีปากของเขาแตะลงมาบนหน้าผากของเธอด้วยความบังเอิญ

อาลีนตกใจและทำท่าว่าจะถอยหนีแต่เดเมี่ยนกลับจับเอวเธอเอาไว้ไม่ปล่อย ด้วยเหตุนั้นเองมันจึงทำให้เราทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกัน ฝ่ามือของเดเมี่ยนยื่นออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อประคองใบหน้าของอาลีนเอาไว้ไม่ให้ศีรษะของเธอกระแทกลงไปบนพื้น

เธอล้มลงมาในอ้อมกอดของเขา กลิ่นกายที่ราวกับกลิ่นของน้ำค้างในยามเช้าทำให้อาลีนชะงัก เราอยู่ใกล้กันมากเกินไป และนั่นทำให้เธอเก็บซ่อนความประหม่าไม่ได้เลย

“แย่แล้วละสิ ดูเหมือนว่าขาของข้ามันจะพลิก..ข้าลุกขึ้นไม่ได้..เพราะแบบนั้นช่วยอยู่ท่านี้สักพักได้ไหมครับ”

ห้ะ!..นี่เขาว่าอะไรนะ ขาของเขาพลิกแล้วทำไมเขาไม่ปล่อยเธอออกไปจากอ้อมแขนของเขาล่ะ

“ท่านต้องการให้ฉัน..ไปตามคนมาช่วยไหมคะ หรือให้ฉันตะโกนดังๆ เพื่อเรียกคนอื่นมา..”

เดเมี่ยนเกือบจะหลุดขำออกมากับความคิดของอาลีน

“หากมีคนมาพบเจอเราในสภาพเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดอย่างนั้นหรืออาลีน เจ้าอยู่ในอ้อมแขนของข้าสักพักเถิด ข้ารับรองเลยว่าหากข้าหายดีข้าจะปล่อยเจ้าไป..”

ปกติเธอก็ทำตัวให้เป็นธรรมชาติต่อหน้าเขาได้ยากมาพอแล้ว แล้วยิ่งเราทั้งคู่อยู่ในสภาพเช่นนี้ด้วยกัน..มันยิ่งบังคับไม่ให้หัวใจของเธอสั่นไหวไม่ได้เลย

“ทำไมหน้าแดงล่ะอาลีน..เจ้ากำลังเขินงั้นเหรอ?”

จะไม่ให้เขินยังไงไหว การได้มาอยู่ในอ้อมแขนของคนที่แอบชอบมาโดยตลอดน่ะ เธอจะสามารถห้ามใจตัวเองได้ยังไงเล่า

แต่เพราะอีกฝ่ายคือเอิร์ลแห่งโรสเบล เขาคือขุนนางผู้ร่ำรวยแต่เธอในตอนนี้คือสาวชาวบ้านที่มีดีแค่อ่านหนังสือออก..เธอจะอาจเอื้อมยกมือขึ้นมาแล้วดึงรั้งเขาลงมาเกลือกกลั้วโคลนตมไปกับเธอได้ยังไงกัน อีกทั้งหากนายหญิงใหญ่..ท่านแม่ของเขารู้มีหวังเธอถูกไล่ออกจากงานนี้แน่ๆ

“ฉะ..ฉันคือว่าฉัน..”

“หรือเพราะว่าเจ้าไม่เคยอยู่ใกล้บุรุษเช่นนี้มาก่อน อาลีนแบบนี้ไม่ได้นะเพราะว่าที่แกบาร์ บุรุษต่างชื่นชอบสตรีที่ตรงไปตรงมา ไหนๆ เจ้าก็สอนมารยาทของชนชั้นสูงที่เมืองหลวงให้ข้าแล้ว เช่นนั้นให้ข้าสอนเรื่องสตรีของแกบาร์ให้เจ้ารู้บ้านดีไหม ข้าไม่คิดเงินหรอกนะเพราะฉะนั้นแล้วไม่ต้องเกรงใจ"

เธอส่ายหน้าเบาๆ เพราะไม่ต้องการรบกวนเขา

“ขั้นแรก..เมื่อร่างกายของเราแนบชิดกันเช่นนี้จะต้องเริ่มต้นที่ริมฝีปากก่อน..อาลีน อย่าเผลอกัดปากข้าเชียวล่ะ เพราะหากว่าริมฝีปากของข้าเป็นแผล พรุ่งนี้คนอื่นจะต้องสงสัยแน่ๆ ..”

เมื่อกล่าวจบปลายลิ้นของเขาก็ละเลียดเลียลงมาที่ริมฝีปากของเธอ อาลีนสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเธอไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้กับใครมาก่อน ในช่วงเวลาที่เธอกำลังพยายามดิ้นรน เกลียวลิ้นที่ร้ายกาจของเขาก็แทรกเข้ามาในโพรงปาก เธออ้าปากออกเพราะถูกมือของเขาบีบแก้มเอาไว้ และในทันทีที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ความรู้สึกมากมายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็เอ่อล้นมาในใจ

จูบแรกของเธอ..มันหวานล้ำเหมือนกับกำลังอมลูกกวาดเอาไว้ในปากเลย ลิ้นของเขาให้ความรู้สึกเหมือนตัวเธอกำลังจะละลายไปอย่างช้าๆ ภายใต้การพันธนาการของเขา

ยิ่งรสจูบเร่าร้อนมากยิ่งขึ้นเธอก็ยิ่งกำคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่น น่าแปลกที่ในยามนี้มือทั้งสองข้างของเขาที่กอดเธอเอาไว้ในคราแรกมันถูกเปลี่ยนมากุมใบหน้าของเธอเอาไว้ เธอสามารถหลุดพ้นจากการพันธนาการนี้ได้อย่างง่ายๆ แค่เพียงถอยหลังออกมา แต่ทว่าร่างกายกับไม่ยินยอมทำเช่นนั้น เธอไม่หนีและไม่คิดหนีไปไหน ร่างกายถูกเขาควบคุมไปทุกส่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คล้ายเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน เธอไม่อยากให้เขาละริมฝีปากออกไปเลยให้ตายสิ!