6.ปัญหา

เขายกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ ความรู้สึกมันแตกต่างกับตอนแรกอย่างสิ้นเชิงเมื่อได้สัมผัสกับส่วนนั้นของอาลีนตรงๆ มันเปียกลื่นและร้อนมากเลย..

ในใจของเขากำลังร่ำร้องเพื่อขอมากกว่านั้นแต่ทว่ามีบางอย่างกำลังไหลออกมาจากจมูกของเขา

อาลีนชะงักในทันทีเมื่อเธอมองเห็นเลือดที่กำลังไหลออกมาจากจมูกของดันเต้ เธอรีบผละตัวออกจากเขาแล้ววิ่งไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อซับเลือดพวกนั้น

“ฉันว่าตอนนี้..ฉันควรไปตามหมอค่ะ”

เมื่อกล่าวจบอาลีนก็รีบพาดันเต้มาสวมเสื้อคลุมเธอจัดการตัวเองในระยะสั้นๆ อย่างคล่องแคล่วก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก

ไอ้เลือดเวรนี่! ไหลมาทำไมตอนนี้ล่ะวะ เขากำลังจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอด แล้วทำไมเลือดนี่จะต้องมาไหลในตอนสำคัญด้วย

ไม่นานนักหมอก็เดินเข้ามาตรวจดูอาการของนายน้อยตระกูลโรสเบล

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ นายน้อยอาจจะอาบน้ำอุ่นมากเกินไปทำ..อยู่ในห้องอาบน้ำนานๆ ไม่ดีนะครับ”

อาลีนหลับตาพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อเก็บซ่อนใบหน้าที่กำลังประหม่าและเขินอาย

“ครับ ตอนนี้ทุกคนออกไปเถอะ ข้าอยากจะพักผ่อน อาลีนช่วยไปชงชาอุ่นๆ มาให้หน่อยสิ”

อาลีนก้มหน้าลง

“รับทราบค่ะนายท่าน”

พ่อบ้านมองอาลีนที่เดินจากไปด้วยแววตาเรียบเฉย เขาจำได้ว่านี่คืออาจารย์ที่เคยสอนหนังสือคุณชายน้อย และการที่นายน้อยพาอดีตอาจารย์ของท่านมาที่นี่อีกครั้ง..เจตนามันก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว ว่านายน้อยรู้สึกเช่นไรกับสตรีผู้นั้น

นี่ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ชนชั้นสูงบางตระกูลก็ใช้ชีวิตอยู่กับสาวใช้ส่วนตัวราวกับสามีและภรรยา แต่ทว่าหากว่านายท่านกลับมามันจะไม่มีปัญหาอย่างนั้นหรือ?

เรื่องในอดีตมันจะถูกกลบฝังเอาไว้ได้จริงๆ นะหรือ นายท่านจะลืมเลือนสตรีผู้นั้นได้ยังไงกัน..เห็นทีว่าเขาเองก็ควรจะเตรียมการรับมือในตอนที่นายท่านกลับมาเอาไว้เหมือนกัน

เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้วดันเต้ก็ลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินไปโอบกอดอาลีนจากด้านหลังเธอกำลังแขวนชุดของเขาใส่ตู้อยู่

“นายน้อยคะ..”

“คนอื่นออกไปหมดแล้วนะ เพราะอย่างนั้น..เรามาทำต่อจากเมื่อครู่กันดีไหม..”

นี่เขา..ไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน

“วันนี้ไม่ได้แล้วค่ะ มีงานอีกมากมายที่ฉันต้องทำ..อีกทั้งนี่ก็ดึกมากแล้วด้วยพรุ่งนี้นายน้อยจะต้องออกไปร่วมงานด้วยนะคะ”

ดันเต้ยังคงกอดอาลีนเอาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ

“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ไม่ไปจากเจ้า ข้าจะอยู่ที่นี่ งานอะไรก็ไม่สำคัญ..”

เพราะว่าสำหรับข้าแล้ว เจ้าสำคัญมากที่สุด

“แบบนั้นไม่ได้นะคะ จำที่ฉันเคยสอนนายน้อยไม่ได้หรือคะ ว่าหน้าที่ของขุนนางที่ดีจะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงอย่างสม่ำเสมอ ที่งานเลี้ยงไม่ใช่แค่งานเลี้ยงเท่านั้น แต่ที่นั่นจะทำให้นายน้อยได้มีหูตาที่กว้างไกลและมีพันธมิตรทางการค้าด้วย..กิจการที่นายน้อยกำลังทำอยู่จะได้ก้าวหน้ามากยิ่งขึ้น..”

“ข้ามีเงินมากพอแล้ว ข้าสามารถเลี้ยงเจ้าได้สบายๆ ไปทั้งชาติ..”

ทำไมบทจะดื้อก็ดื้อมากขนาดนี้กันนะ

“ฉันต้องใช้เงินเยอะนะคะ หากท่านตั้งใจจะอยู่กับฉันจริงๆ ท่านจะต้องหาเงินเอาไว้ให้เยอะ อีกทั้งหากว่านายน้อยยินยอมไปร่วมงานเลี้ยงแต่โดยดี พรุ่งนี้ในยามที่ท่านกลับมา..คราวนี้ให้ฉันใช้ปากทำให้ท่านดีไหมคะ..”

อาลีนเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อกระซิบที่หูของดันเต้

“รับรองได้เลยว่าท่านจะรู้สึกดีมากกว่าในยามที่ใช้มือเยอะเลย..”

พอได้ยินเช่นนั้นดันเต้ก็มองหน้าของ อาลีนด้วยแววตาที่ลึกซึ้งในทันที

“แค่ใช่ปากไม่พอหรอกนะ ข้าต้องการทำมากกว่านั้น..หากข้าไปร่วมงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ เจ้าต้องยอมข้าโดยไม่อ้างเรื่องอื่นๆ อีก”

อาลีนส่งยิ้มให้แก่ดันเต้ เขายังคงเหมือนกับดันเต้คนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ดันเต้ที่ต้องเอาขนมมาล่อเขาถึงจะยินยอมส่งการบ้าน

“ได้เลยค่ะ..ฉันจะไม่มีข้ออ้างใดๆ กับนายน้อยอีกเลย ไปนอนนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะแต่งตัวให้ท่านเอง”

มันมี..ความสุขมากกว่าที่คิดเอาไว้ อาลีนไม่ได้รังเกียจเขา เธอไม่ได้แสดงออกว่าไม่ชอบเขาเลยแม้แต่น้อย เธอน่ารักและยังคงเป็นเหมือนท่านอาจารย์ของเขา ท่านอาจารย์คนเดิมที่เขารู้จัก

ความสุขเช่นนี้ดันเต้กำลังคาดหวังว่ามันจะคงอยู่ตลอดไป

เมื่อรุ่งเช้าเดินทางมาถึง งานของอาลีนคือการนำเสื้อผ้าของดันเต้ไปซัก และรับอาหารในครัวมาจัดเตรียมเอาไว้ให้เขา

“นี่ใช่..ท่านอาจารย์ของนายน้อยไหมคะ ให้ตายสิเมื่อก่อนเคยงดงามอย่างไรในยามนี้ก็งดงามเหมือนเดิมเลยนะคะ”

มาลีคือสาวใช้ที่เธอเคยสนิทด้วย และอาลีนดีใจมากๆ ที่มาลียังอยู่ที่นี่ อีกทั้งมาลียังขึ้นเป็นหัวหน้าสาวใช้เรียบร้อยแล้วด้วย

“ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะมาลี”

“ยินดีเช่นกันค่ะอาลีน ข้าดีใจที่เจ้ากลับมารับใช้นายน้อยอีกครั้งนะคะ เพราะในตอนที่ท่านจากไปนายน้อยตรอมใจอยู่หลายเดือนทีเดียว ทุกคนเป็นห่วงท่านมากเลยในช่วงเวลานั้น..”

เธอคิดเอาไว้แล้วว่าดันเต้จะต้องเสียใจแต่ไม่คิดว่าเขาจะเสียใจนานมากขนาดนั้น ดูท่าว่าที่เขาไปที่บ้านของเธอเมื่อวานนี้จะไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างนั้นสินะ เขารอโอกาสเพื่อจะหยิบยื่นโอกาสให้เธอ เป็นโอกาสที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ด้วย..

“หากทำงานเสร็จแล้วมาพูดคุยกันสิคะ ข้าจะแนะนำสาวใช้คนอื่นให้เจ้าได้รู้จัก”

อาลีนพยักหน้า

“ขอบคุณมากๆ นะคะมาลี”

มาลีส่งยิ้มให้แก่อาลีน เธอชอบอาลีน มากทีเดียวเพราะเมื่อก่อนอาลีนเคยสอนน้องชายของเธอให้อ่านหนังสือฟรีๆ โดยไม่คิดเงิน จนน้องชายของมาลีสอบติดเป็นเซอร์ และได้เข้าทำงานในกรมทหารพระราชวัง เขามีฝีมือดีอยู่แล้วขาดแค่การอ่านหนังสือให้ออกเท่านั้น

เธออยากจะไปตามหาอาลีนมาโดยตลอดแต่ก็ตามหาอาลีนไม่เจอเพราะไม่รู้จักที่อยู่ ในตอนนี้เมื่อได้โอกาสตอบแทนแล้ว ทำให้มาลีไม่ลังเลเลยที่จะช่วยเหลือผู้ที่เคยช่วยเธอ

“นายท่านส่งจดหมายมาว่าจะกลับมาที่นี่ในอีกหนึ่งเดือน”

พ่อบ้านกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่กังวล และคำกล่าวนั้นทำให้มาลีเองก็คิดมากไปด้วย

“เราทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะท่านพ่อบ้าน ข้าเชื่อนะคะว่าทุกอย่างมันอาจจะผ่านไปด้วยดี เรื่องนี้เป็นเรื่องของนายท่านและอาลีน ทั้งสามคนจะต้องหาทางออกกันได้แน่ๆ อีกทั้งนายหญิงใหญ่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว..ไม่มีใครมาขัดขวางความรักของนายท่านได้แล้วค่ะ”

ไม่มีใครขัดขวางความรัก แต่ทว่าพวกเขาสองพี่น้องจะขัดแย้งกันเองรึเปล่าล่ะ เดิมทีความสัมพันธ์พี่น้องก็ไม่ค่อยลงรอยกันอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าจะมีการนองเลือดเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?

“อีกทั้งนายท่านสั่งว่าไม่ให้บอกเรื่องที่นายท่านจะกลับมาก่อนกำหนดกับนายน้อยอีกด้วย..”

ใบหน้าของมาลีชาหนึบ เธอกุมมือเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

“หากนายท่านสั่งการเช่นนี้ มิใช่ว่านายท่านรู้อยู่แล้วอย่างนั้นหรือคะว่าอาลีนอยู่ที่นี่?”